Conscription

Είναι πλέον παγιωμένο το παιχνίδι των εντυπώσεων στο οποίο αρέσκεται όποια πολιτική ηγεσία κι αν περάσει από αυτό τον τόπο, ανεξαρτήτως κόμματος. Οι μέθοδοι προπαγάνδας θα είναι βλέπεις πάντοτε το αγαπημένο παιχνίδι των ηγετών, ειδικά ελέω της δεδομένης δύναμης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ξέρω σου ακούγονται λίγο Αλεκίστικα όλα αυτά, αλλά παραδόξως είναι εμπειρικά αυταπόδεικτα. Στο πλαίσιο αυτό, αναμφισβήτητα κινήθηκαν και οι διαρροές περί της 46% κλίμακας φορολόγησης των εισοδημάτων άνω των 26.000 ευρώ, που είχαν ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση για μια ακόμη φορά του δόγματος “με εντολή Σαμαρά”, το οποίο εσχάτως έχει ελαφρά μετασχηματιστεί στο “με παρέμβαση Σαμαρά”, ίσως εξαιτίας των διαδοχικών κριτικών που έχει λάβει από την κριτικά σκεπτόμενη κοινή γνώμη, δηλαδή όχι τα συμβατικά ΜΜΕ.

Σε παράλληλο πλαίσιο κινήθηκαν και οι δήθεν συστάσεις της Τρόικα περί κατάργησης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Ευθύς αμέσως, σχεδόν αυτόματα, το ΓΕΕΘΑ διέρρευσε πρόταση περί 11μηνης θητείας, με υποχρεωτική στράτευση στα 18 χρόνια. Με τόσες διαρροές σε πολιτικό επίπεδο αναγκάζεσαι να αναρωτηθείς αν η πολιτική ζωή μοιάζει με τρύπιο σωλήνα! Από την άλλη μεριά, η αλήθεια είναι ότι η τέχνη της Πολιτικής ανέκαθεν στηριζόταν στη δύναμη και τον εκκωφαντικό θόρυβο που δημιουργούν οι διάφορες “διαρροές”.

Πολλοί έσπευσαν, δοθείσης της ευκαιρίας, να αρθρώσουν τη γνώμη τους πάνω στο θέμα, ειδικοί και μη. Αν και στο θέμα της στρατιωτικής θητείας, ο καθένας μπορεί να έχει γνώμη, καθώς είτε άμεσα, είτε έμμεσα τον αφορά. Σε πρόσφατο άρθρο του, το εξειδικευμένο portal onalert, δια στόματος Π. Καρβουνόπουλου (celebrity του στρατιωτικού ρεπορτάζ) παρεμβαίνει εξηγώντας “γιατί η θητεία δεν πρέπει να καταργηθεί”. Παρότι ελαφρώς συντηρητικό το άρθρο, στα όρια του τρίπτυχου “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, κάτι το οποίο εξ ορισμού με βρίσκει στην απέναντι όχθη, αναδεικνύει τη σημασία της σωστής στρατιωτικής εκπαίδευσης στο επίπεδο που εν μέρει της ταιριάζει. Ωστόσο, ακόμα και υπό την παραδοχή ότι η υποχρεωτική θητεία οφείλει να διατηρηθεί, δεν απαντά στο κρίσιμο ερώτημα της διάρκειας! Όσοι έχουν περάσει από τις ένοπλες δυνάμεις – και δεν πληρώνονται από αυτές – είναι το πιο πιθανόν να ισχυριστούν ότι μια βασική εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να διαρκεί πάνω από ένα-ενάμιση μήνα. Όσο αφορά την υπόλοιπη θητεία είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας από τι απαρτίζεται (π.χ. σκοπιές, θέση κλητήρα, αγγαρείες, πληρωμή λογαριασμών του προσωπικού, κλπ.). Το ρεζουμέ είναι ένα απλήρωτο internship, επιφορτωμένο με ελάχιστες ευθύνες! Αυτό είναι λίγο πολύ το χρέος του καθενός μας απέναντι στη μάνα πατρίδα.

Έχω γράψει στο παρελθόν (πατήστε εδώ) για την αξία της επανεξέτασης του θέματος της εναλλακτικής θητείας, αλλά στο παρόν κείμενο επιθυμώ να πάω ένα βήμα πιο πέρα. Ας υποθέσουμε ότι αύριο μας δίνεται το δικαίωμα να καταργήσουμε πλήρως την υποχρεωτική θητεία, θα ήμουν υπέρ ενός τέτοιο ενδεχόμενου; Προς έκπληξη πολλών αναγνωστών, η απάντηση μου είναι ρητά όχι – συμπληρώνοντας μια πολύ ουσιώδη λέξη – ΑΚΟΜΑ! Ο φαντάρος δεν είναι διακοσμητικός μέσα στο στράτευμα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αντίθετα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του ελληνικού στρατού (κάτι που αν δεν έχεις ζήσεις μέσα στο στρατό, αδυνατείς να το καταλάβεις), υποκαθιστώντας την ανικανότητα της πλειοψηφίας των μονίμων υπαλλήλων, οι οποίοι ζουν, εργάζονται και συμπεριφέρονται χειρότερα και από το μέσο δημόσιο υπάλληλο! Σε μια ενδεχόμενη απομάκρυνση του συνεκτικού λίθου που λέγεται φαντάρος, το στρατιωτικό οικοδόμημα θα κινδύνευε με πλήρη κατάρρευση, ενώ σημαντικά κομμάτια του δεν θα είχαν καν λόγο ύπαρξης. Θα μου πεις, πρέπει να διατηρήσουμε ένα αναποτελεσματικό μέτρο, μόνο και μόνο προς ικανοποίηση των υπαρξιακών προβλημάτων των ένστολων; Προφανώς και όχι, απλά πριν την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση χρειάζονται πρώτα σημαντικές μεταρρυθμιστικές τομές στο εσωτερικό των ενόπλων δυνάμεων, αλλαγές που δεν είναι σε καμιά περίπτωση απλά μισθολογικές. Μόνο όταν εμπεδώσουμε την ανάγκη να σπάσουμε κάθε κατεστημένο χρόνων στη δημόσια ζωή, θα μπορέσουμε να πούμε ότι κάνουμε ουσιαστικά βήματα προόδου και ανάπτυξης. Μέχρι τότε… καλή μας θητεία…