Ψεκασμοί

«Πάει κι αυτό» φαίνεται να είπε ο Γιάννης-call-me-botox Στουρνάρας μετά και την ψήφιση του ν/σ για τις ΔΕΚΟ. Ξέρεις, αυτό που το Δημόσιο αποφασίζει να βγει σαν τρελή στους δρόμους και να φωνάξει «το αφεντικό τρελάθηκε… στις δυο ΔΕΚΟ, η μία δώρο»! Βέβαια μην ξεχνιόμαστε, το άρθρο 7 που αφορούσε το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ δεν πέρασε, γιατί 143 τεμάχια του Συντάγματος φοβήθηκαν ότι εάν και εφόσον περνούσε θα την έβγαζαν με τηλεοπτικές εμφανίσεις μόνο στο μεταμεσονύκτιο Blue Sky (που έχει και η οικογένεια Κλικλίκου)! Κοντολογίς και για να μην κοροϊδευόμαστε, οι δημοσιογράφοι – και οι προσκείμενοι σε αυτούς βουλευτές - μας θύμισαν για μια ακόμη φορά ότι ζούμε σε μια κοινωνία πολλών ταχυτήτων, απλά ο δικός μας ρόλος περιορίζεται αυστηρά και μόνο στην πρώτη ταχύτητα.

Εν τω μεταξύ, έκθαμβος έμεινα με τις δηλώσεις Σαμαρά περί συνομιλίας του με τον Θεό τον ίδιο. Όχι τόσο γιατί ο Θεός του αποκαλύφθηκε, έτσι κι αλλιώς η Δεξιά του Κυρίου ήταν πάντα με το μέρος των απανταχού δεξιών, όσο με το ότι ο Θεός κατάφερε να ολοκληρώσει και συζήτηση με το Σαμαρά. Σου λέει ότι αν ζούσε ο Μωυσής, θα τράβαγε τις εβραϊκές του κοτσίδες,  επειδή αναγκάστηκε να ανηφορίσει ολόκληρο Όρος Σινά για να πάρει εκείνες τις κοτρώνες με τις εντολές. Τύφλα να έχει το power plate, αφού κατέβηκε τουλάχιστον 5 κιλά πιο αδύνατος!

Από την άλλη, σε ένα παράλληλο, μάλλον, σύμπαν (δεν εξηγείται αλλιώς), οι ιθύνοντες της ΕΡΤ αποφάσισαν να κόψουν την «Πρωινή Ενημέρωση» μετά από μερικές σποντίτσες που πέταξαν οι παρουσιαστές της για το πολιτικό μέλλον του κ. Δένδια. Με συνοπτικές και ταχύτατες διαδικασίες, τέτοιες που θα έκαναν τον Flash Gordon να μοιάζει με χελώνα, ο Αιμίλιος Λιάτσος σούταρε το πρωινό ζεύγος προς σπίτι τους μεριά. Να σου πω την αλήθεια πιο πολύ από τη λογοκρισία του πράγματος άλλο είναι που με δαιμονίζει… μα να σου παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας ο Λιάτσος, ο οποίος, μέχρι πρότινος, την πιο σοβαρή είδηση που είχε εκφωνήσει ήταν για το χρώμα του βρακιού της Έλενας Παπαρίζου στη Eurovision; Ούτε ο Θεός του Σαμαρά δεν το θέλει αυτό!

Για το τέλος σου αφήνω τεμάχιο λαχταριστό, πετυχημένο και συγκινητικό από την Ισπανία. Εκεί, οι ομοιοπαθείς πολίτες της Ιβηρικής χερσονήσου θα κατέβουν σε απεργία στις 14 Νοεμβρίου και το εργατικό τους συνδικάτο (κάτι σαν τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο πιο συνδικάτο) ετοίμασε ένα ευφάνταστο video, μέσα στο οποίο θίγονται όλα τα φλέγοντα κοινωνικά θέματα που μαστίζουν τον καθημερινό άνθρωπο, ασχέτως μόρφωσης, χρώματος, κοινωνικής ομάδας, status και σεξουαλικής προτίμησης. Δεν θα σταθώ στο προφανές, ότι δηλαδή ένα τέτοιο διαφημιστικό δε θα μπορούσε ούτε κατά διάνοια να ετοιμάσει η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ! Κι όχι τόσο γιατί έχει κάτι gay ζευγάρια και μια μαύρη κυρία, όσο γιατί ο μέσος συνδικάλας της ΓΣΕΕ στερείται στοιχειώδους μόρφωσης, κουλτούρας, ευφυΐας, όρεξης και δημιουργικότητας, όχι για να κάνει επανάσταση, αλλά ακόμα και για να πάει για τσιγάρα μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς του.

Συμπέρασμα όλων αυτών; Σίγουρα μας ψεκάζουν, γιατί άλλες λογικές εξηγήσεις δε νομίζω ότι συμφέρουν κανέναν!

Sleep-watching

Δεν έχω τι να γράψω, ή μάλλον για να είμαι ακριβής έχω τόσα να γράψω που απλά δεν μπορώ. Όχι τόσο γιατί κωλύομαι, όσο επειδή τα πιο πολλά από αυτά δεν μπορούν να μετουσιωθούν εύκολα σε λέξεις. Βλέπεις αυτό το ιστολόγιο δεν υπήρξε ποτέ ένα είδος ημερολογίου καταστρώματος, ένα μαύρο κουτί της ύπαρξης μου. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη στιγμή είναι μια σκέψη που περνά φευγαλέα όσο γράφω αυτές τις λίγες αράδες.

«Θυμάμαι τις φορές που υπήρξα πραγματικά ερωτευμένος στη ζωή μου»

Άλλοι έρωτες ευδοκίμησαν, άλλοι απομυθοποιήθηκαν, άλλοι ήσαν απλά υπερβολικοί, ενώ τέλος άλλοι δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τους γνήσιους, εκείνους που με σημάδεψαν, από εκείνους που έσβησαν σαν φωτοβολίδες πάθους και ενθουσιασμού, τότε ειδοποιός διαφορά υπήρξε σίγουρα μια στιγμή, εκείνη της «παρακολούθησης του ύπνου». Θυμάμαι, σχεδόν μετράω συλλαβιστά, τις φορές που παρακολούθησα τον ερωτά μου να κοιμάται, ενώ εγώ έστεκα ξάγρυπνος θαυμάζοντας τον. Μετά από μια κουραστική μέρα, ένα σεξ μέσα στον ιδρώτα ή απλά ένα γλυκό ύπνο όπως αρμόζει σε μια συνηθισμένη μέρα.

Με σιγουριά καταλήγω ότι «μακάριοι οι άνθρωποι που έχουν ξυπνήσει με τον έρωτα στο πλευρό τους, περνώντας λίγα λεπτά κοιτάζοντας τον να αποκοιμιέται στα ίδια σεντόνια». Ακόμα κι αν δεν το αναγνωρίζουν, θαρρώ πως έχουν υπάρξει τόσο ευλογημένοι!

Confessions

Είμαι τόσο ενδιαφέρον άτομο που θες να μάθεις κι άλλα πράγματα για μένα; Το βίτσιο τελικά σε αυτό τον κόσμο είναι ατελείωτο, όσο περίπου και η βλακεία που μας περιτριγυρίζει. Μη στοιχηματίσεις ποτέ πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, είναι σίγουρο ότι θα χάσεις ότι έχεις και δεν έχεις.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από το γεγονός ότι όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω δάσκαλος, ενώ αργότερα το επικαιροποίησα στο ρόλο του καθηγητή. Εν μέρει ικανοποίησα το όνειρό μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως ακριβώς τα φαντασιωνόμουν. Αυτό είναι ίσως και το πρόβλημα με τις περισσότερες φαντασιώσεις, ότι υπολείπονται των προσδοκιών σου. Γιατί φίλε μου και οι σχηματιζόμενες προσδοκίες είναι άτιμο πράγμα, σημείωσέ το!

Ωστόσο, θυμάμαι ότι λίγο πριν δώσω πανελλήνιες ήθελα εναγωνίως να γίνω σεφ, αφού μαγείρευα από σχεδόν τα εφτά μου χρόνια. Το πρώτο φαγητό που έφτιαξα ήταν οι γκιουζλεμέδες (ένα είδος τυροπιτάκι), κάτω από τις αυστηρές οδηγίες ενός βιβλίου της Βέφας Αλεξιάδου. Τελικά δεν ακολούθησα αυτό το δρόμο, ενώ τώρα πλέον μπορώ να πω με ασφάλεια ότι ορθώς έπραξα.

Αν με διαβάζεις καιρό, ξέρεις ότι έφυγα ένα χρόνο στο «Νησί», αυτό που μπορεί να μη γνωρίζεις όμως είναι ότι βρέθηκα δυο φορές στη ζωή μου στο τσακ να μετοικίσω στο εξωτερικό (μία για Βέλγιο και άλλη μία πάλι για το Νησί). Στη μια περίπτωση δεν μπόρεσα να πάω για οικονομικούς λόγους, ενώ την άλλη απλά κώλωσα. Ευτυχώς η ζωή μου φέρθηκε πολύ καλά στο παρελθόν, και ελπίζω να πράξει ανάλογα και στο μέλλον.

Με τα μακρά χρονικά διαστήματα είχα πάντα καλή σχέση. Για παράδειγμα, έχω αντέξει σχεδόν δυόμιση χρόνια χωρίς ίχνος ερωτικής επαφής, κοινώς αγάμητο σπασικλάκι με αρκετά περιττά κιλά. Ίσως να προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι κάτι τέτοιο ήταν επιλογή μου… μαλακίες!

Τώρα που είπα σπασικλάκι, μπορώ να μοιραστώ μαζί σου το γεγονός ότι διατηρούσα για σχεδόν 10 χρόνια κατάλογο με όλες τις ταινίες που είχα δει στη ζωή μου. Ο ψυχαναγκασμός μου, αλλά και το σύνδρομο «Μόνικα Γκέλερ», είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που διατηρούσα και σχετικό βαθμολόγιο για όλες τις ταινίες. Παράνοια!

Όπως και θα γνωρίζεις καλά από αυτόν εδώ τον ιστότοπο, η gay ζωή μου άρχισε κάπως αργά. Το αστείο ίσως trivia είναι πως τον πρώτο λογαριασμό μου στο gayromeo, τον άνοιξε η πρώτη μου σχέση. Σε συζήτηση για το ότι υπάρχουν «σχετικά» sites γνωριμιών – για τα οποία ήμουν παντελώς ανενημέρωτος – ο τότε πρώτος μου έρωτας θεώρησε απαράδεκτο ότι δεν έχω λογαριασμό και μου άνοιξε επί τόπου έναν, τον οποίο βέβαια πρώτο-λειτούργησα μετά τον χωρισμό μας.

Για το τέλος, κι όλα αυτά χάρη στην πρόσκληση του Aizen, θα επαναλάβω αυτό που έχω πει στο παρελθόν. Θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να αποκτήσω οικογένεια. Γνωρίζω ότι είναι σχεδόν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το ελπίζω…

Definitions

Πριν λίγους μήνες, όταν ζούσα στο Νησί, η μόνιμη απορία των «ξένων», σαν μάθαιναν ότι είμαι Έλληνας, ήταν «τι κάνουμε ως έθνος για να βγούμε από την ύφεση». Απορία λογική, ψύχραιμη και, κυρίως, πρακτική. Τον υπήκοο της Λίτσας βλέπεις, δεν τον ενδιέφερε γιατί έφτασες σε αυτή την κατάσταση, αλλά πως θα ξελασπώσεις από αυτή.

Γυρίζοντας πίσω στην Ελλάδα κατάλαβα ότι ο ένας χρόνος απουσίας μου δεν πήγε την όλη συζήτηση ένα βήμα πιο πέρα. Κοντολογίς, αντί να έχουμε προχωρήσει με βήμα γοργό στο «τι θα κάνουμε» εμείς ως έθνος, ασχολούμασταν ακόμη με το ποιος έφταιγε και ποιος μας έφτασε ως εδώ. Χωρίς να έχω καμιά απολύτως διάθεση να υποτιμήσω το γεγονός της ίδιας της ευθύνης – ιστορικής ή μη – και προπάντων της σημασίας της απόδοσης δικαιοσύνης – τόσο για λόγους παραδειγματισμού, όσο και για λόγους ουσίας – δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο ουτοπικοί παραμένουμε ως ενεργοί πολίτες!

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι τελευταίες μου στρατιωτικές εμπειρίες ενέτειναν μια νοσηρή ιδέα που είχα για το μέσο Έλληνα, κόβοντας σχεδόν βίαια κάθε ελπίδα για το βραχυπρόθεσμο μέλλον. Για παράδειγμα, χαρίσματα όπως η αυτοκριτική, ο ορθολογισμός και η υπακοή είναι πέρα για πέρα άγνωστα σε μια κρίσιμη πλειοψηφία του λαού (παραδοχή στην οποία κατέληξα με ένα ήδη ευνοϊκά μεροληπτικό δείγμα). Οι ελλείψεις αυτές οδηγούν αυτόματα σε συντηρητικές, ακλόνητες και μη-συνεκτικές κοινωνίες, οι οποίες αδυνατούν να ακολουθήσουν ακόμα και τους πιο απλούς κανόνες (βλ. καπνιστικό νόμο).

Ας υποθέσει κανείς ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα θύμα δολοφονικής απόπειρας  που ψυχορραγεί. Το μέγα ερώτημα – σχεδόν ρητορικό – θα αποτελεί πάντα αν πρέπει να τον πάμε άμεσα στο νοσοκομείο, ή να λύσουμε πρώτα το έγκλημα. Άραγε όταν υστερούμε ακόμη και στο να ορίσουμε ένα πρόβλημα, μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε σε θέση να το αντιμετωπίσουμε;