Όταν έγραφα τους μονολόγους δεν μπορούσα ομολογουμένως να σκεφτώ ότι θα έπαιρνα κάποιο feedback πέρα από τα καθιερωμένα σχόλια. Τελικά, όμως, το Blogging υπάρχει για να μας αποδεικνύει ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό μηχανισμό social networking. Ο μυστηριώδης F.R.w.L (From Russia with Love) μου έστειλε ένα κείμενο που έγραψε εμπνευσμένος από τη σειρά των μονολόγων. Εγώ δεν έχω απλά παρά να τον ευχαριστήσω θερμά και να αναδημοσιεύσω τις σκέψεις του με μεγάλη μου τιμή.
…
Αβεβαιότητα και αμηχανία,
στο μπλογκ μια σκέψη σου και άλλη μια,
Μπάμπης κι Αλέξανδρος,
μα η ειρωνεία; Τις ετικέτες μας, γεννάει η φοβία.
Διαφυγή και επιθυμία,
μα ως προς το ζην σου, αμηχανία,
γράφεις ανώνυμος,
κι η απορία; Ποιοι σε αγάπησαν, για ποια ιστορία;
Όλοι πια γράφουμε στοιχεία ψυχής μας,
μα λίγοι αγγίζουνε του άλλου τα μύχια,
εξωτερικεύω, σημαίνει ξέρω,
ζω και μοιράζομαι, μα εκ των έσω.
Με σοβαρότητα και τρόπο αστείο,
μέσω γραψίματος, Θεός για λίγο..
Θράσος και έπαινος,
μα μότο ίδιο, «σας το ξανάπα, θέλω να ζήσω».
Ψυχή σε κείμενο και θεραπεία,
σ' όσους διαβάζουνε, επιθυμία,
Νομίζω ότι ούτε τα χρυσόψαρα δεν έχουν τόσο επιλεκτική μνήμη όσο ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται. Χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του καιδεν σκέφτεται τίποτε άλλο πάρα τη στιγμή που θα μείνει μόνο μαζί με τον ερωτά του. Όχι δηλαδή ότι αν είναι και άλλοι παρόντες αυτός μπορεί να συμμετάσχει σε όποια άλλη συζήτηση παρά του εμείς. Είναι μαγική λέξη αυτό το «εμείς». Είναι μια έννοια που τελικά συμπυκνώνει όλη τη παγκόσμια λογοτεχνία μέσα σε μια λέξη. Η χαρά της, το δράμα που προκαλεί αν το σύμπαν δεν συνηγορεί προς σ’ αυτήν, ο πόνος της διάλυσης της…το εμείς που είναι ένας τόσο σημαντικός ενικός σε μία κατά βάση πληθυντική έννοια.
Μην τα πολυλογώ, λίγους μήνες μετά και αφού είχα ζήσει πάλι τον αστικό μύθο που οφείλει να ζήσει κάθε gay που σέβεται τον εαυτό του, συνάντησα τυχαία τον Ανδρέα στο δρόμο. Είχαμε σταματήσει βλέπετε να μιλάμε για αρκετό καιρό. Επιλογή μου; Επιλογή του; Δεν έχει νομίζω καμία σημασία.
Η Αθήνα είναι μια τόσο μικρή πόλη τελικά. Όταν κατέβηκα να ζήσω στη πρωτεύουσα νόμιζα πως θα είμαι ένας άγνωστος μεταξύ άγνωστος. Βασανισμένος από μια επαρχία που ψηλάφιζε μέχρι και τελευταίο σημείο της προσωπικής σου ζωής, είχα μάλλον τις φρούδες ελπίδες ότι εδώ στο μεγάλο κέντρο τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Μη κοροϊδευόμαστε…είναι…αλλά και πάλι είναι στιγμές που νιώθω ότι ο Θεός θέλει να μου κάνει πλάκα…και δυστυχώς αρκετά συχνά ο κύριος εκεί πάνω τα καταφέρνει…εφόσον υπάρχει βέβαια…βασική βλέπετε προϋπόθεση. Δεν έχει στη τελική σημασία πως θα το πεις…ακόμα και στη τύχη, ο Ανδρέας εμφανίστηκε μια ωραία πρωία στο διάβα μου.
Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ…εκεί πάνω που λέτε…που έχετε σχεδόν πείσει τον εαυτό σας ότι έχετε ξεπεράσει μια κατάσταση…αυτή να εμφανίζεται και να παθαίνετε ένα σύγκρυο. Με τη θέα και μόνο του Ανδρέα με διαπέρασε ένα κρύο ρεύμα. Ήταν τόσο όμορφος…τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα μάτια μου…δεν είχε καμιά σχέση με αυτά τα τσόλια που κυκλοφορούσα τόσο καιρό μαζί. Διάφορους με τους οποίους ξόδευα το χρόνο μου απερίσκεπτα. Νομίζω ότι αυτό ήταν πάντα το θέμα μου. Κατά βάση, ενώ μπορεί να είχα πάρει τα φύλλα και τα δέντρα…μη γελάτε…το έκανα εντελώς ενοχικά. Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ πλέον…τώρα που φτάνω και στο τέλος…ότι μετά από κάθε ερωτική συνεύρεση έφευγα αμέσως γιατί ήθελα να βάλω τα κλάματα. Δε μετάνιωνα με τη χριστιανική έννοια γι’ αυτό που έκανα…όχι…δεν ήταν αμαρτία…απλά να…πώς να το πω…ένιωθα ότι ξοδευόμουν αναίτια…απλά και μόνο για να το κάνω…για να αποδείξω σε έναν αόρατο κριτή κάτι. Σήμερα μπορώ να καταλάβω καλύτερα γιατί το έκανα…για να ξεπεράσω κάθε αποτυχία μου και για να θρέψω τον εγωισμό μου…και κακά τα ψέματα…όντως δούλευε…
Προς στιγμή σκέφτηκα να γυρίσω τη πλάτη και να τρέξω. Ήταν η πρώτη σπασμωδική σκέψη που διανοήθηκα να κάνω, αλλά τελικά η ψυχραιμία…ίσως και ο εγωισμός…υπερίσχυσε και χαιρέτησα αυστηρά με ένα αινιγματικό μειδίαμα…που θα έκανε τη Μόνα Λίζα να σκάσει από το κακό της. Από εκείνο τώρα το μισό χαμόγελο μη με ρωτήσετε πως έφτασα στο σπίτι του με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Το μόνο που θυμάμαι στο ενδιάμεσο είναι ότι πήρα την Έλλη…μια πολύ καλή φίλη…ίσως και η μόνη που έχω…για να της πω ότι ετοιμάζομαι να κάνω μια μεγάλη μαλακία.
Το πρώτο φιλί δεν ήταν όπως το περίμενα. Είχα μείνει να τρέμω σαν το ψάρι που ειλικρινά δεν ξέρω αν φίλησα κι ωραία. Εκείνη την ώρα νόμιζα πως θα χυθώ στη κουρελού μπροστά από το τζάκι…ότι θα γίνω ένα με το πάτωμα…οπότε δεν μπορούσα να αποτιμήσω επί της ουσίας το τι μου συνέβαινε. Το επόμενο πρωί…και αφού δεν κοιμήθηκα, αλλά τον κοίταζα να κοιμάται…μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα. Μια βδομάδα μετά και κανένα τηλέφωνο από εκείνον, κατάλαβα ότι μάλλον ήμουν το ξεκαύλωμα μιας νύχτας. Κι ως δια μαγείας, ο εγωισμός για μια ακόμη φορά έκανε το θαύμα του…πολύ πιο γρήγορα από ότι κανείς θα ανέμενε…ο έρωτας χάθηκε και τη θέση του πήρε μια απάθεια. Λόγος; Απλός! Το είχα ζήσει και είχα απομυθοποιήσει το ιδεατό.
Τα πάντα τελικά νομίζω ότι μπορούν να αποδομηθούν. Ο έρωτας, η φιλία, το μίσος…ο μύθος…όλα σας λέω…όλα μα όλα μπορούν να αποδομηθούν. Ακόμα και εκείνο που λέμε αίμα…την ίδια τη σάρκα…κι εκείνη μπορεί να χωριστεί στα εξ ων συνετέθη. Έφτασα να μνημονεύω με σχεδόν συμπόνια τον Ανδρέα…έστω κι αν στην αρχή θαρρώ πως το μίσησα…γιατί μου έμαθε ότι η ζωή είναι μια στιγμή ή ένα σύνολο στιγμών. Κι εκείνη τη στιγμή μπροστά από το τζάκι που έτρεμα σαν το ψάρι…εκείνη τη πρώτη μου στιγμή…γιατί σαν πρώτη την ένιωσα…δεν τη χαλαλίζω για τίποτα στο κόσμο. Δεν τη συγκρίνω βέβαια…στέκομαι πια εδώ μπροστά σας ένας άλλος από το τρέμουλο του τότε…όμως αν η ώρα με έφερνε πάλι εκεί…το ίδιο δοκώ πως θα έκανα.
Ο έρωτας είναι απλά έρωτας, αν με ρωτάτε. Είναι ένα αίσθημα που σπανίως μπορεί να εξηγηθεί…και όταν καταφέρνεις να το κάνεις…τότε είναι που ευτελίζεται. Η μάνα μου έλεγε ότι όταν ο έρωτας και η επανάσταση νομιμοποιούνται αγόρι μου, τότε έχει έρθει η αρχή του τέλους. Έτσι κι εγώ, όταν έρχεται κάθε φορά ο έρωτας στη ζωή μου…και ειλικρινά πλέον σας ομολογώ ότι θα ήθελα να έρχεται συχνά…δεν πολυψάχνω τα πράγματα. Αφήνω το συναίσθημα να με κατακλύσει, ίσως με τον κίνδυνο να φάω και τα μούτρα μου. Όμως, ο άνθρωπος που βλέπετε εσείς τώρα να στέκεται μπροστά σας, δεν είναι σίγουρα εκείνος που στεκόταν μπροστά στον Ανδρέα και ζητούσε τόσο αγνά να τον αγαπήσει.
Η διαχείριση μιας απόρριψης δεν είναι ποτέ εύκολη. Βλέπετε ο εγωισμός πάντα θα μπαίνει στη μέση σαν σκουλήκι και θα μας κατατρώει. Κι εγώ τότε είχα μπόλικο εγωισμό…τόσο που προμήθευα και κάνα δυο στη γειτονιά που διέθεταν υποεκτίμηση τρίτο υπόγειο αριστερά. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα εκείνη τη περίοδο να αφομοιώσω την όποια αρνητική απάντηση στο «μου αρέσεις!». Όταν, όμως, η κατάφαση και το αμερικάνικο κινηματογραφικό όνειρο του τέλειου πρώτου φιλιού δεν έρχεται ποτέ, τότε καταλαβαίνεις ότι μάλλον δεν ζεις σε ένα blockbuster, αλλά μια peliculaενός ξεπεσμένου lumpen σκηνοθέτη.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν πονά από ένα ερωτικό ή μη όχι. Σας μιλάω ειλικρινά…μπορείς να δεχτείς το δικαίωμα του καθενός μας στην αυτοδιάθεση, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να συγχωρέσεις πλήρως τον άλλον που έχει πληγώσει όχι τόσο τη καρδιά σου και τη προσωπικότητά σου, όσο το γαμημένο σου εγωισμό. Αν για κάποιο λόγο μια ερωτική ή κοινωνική χυλόπιτα σε αφήσει παγερά αδιάφορο, τότε πάει να πει ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν το ήθελες τόσο πολύ πια στη ζωή σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον κάποιου είδους τύχη, ίσως και η σωφροσύνη του άλλου, σε έχει ευεργετήσει όσο κανένας άλλος στο κόσμο.
Οι μήνες που διαδέχθηκαν την απόρριψη ήταν δραματικοί. Τουλάχιστον τόσο όσο είμαι κι εγώ ο ίδιος. Για δυο βδομάδες δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Κλείστηκα σε ένα σπίτι και έκλαιγα, κάπνιζα και έπινα απανωτούς καφέδες. Ο απολογισμός εκείνου το μισού μήνα με έφερε με πέντε κιλά κάτω και κάτι μαύρους κύκλους λες και έχω φάει μπουνιές. Λένε ότι μόνο όταν φτάσεις τον πάτο μπορείς να σηκωθείς. Μόνο όταν γίνεις ένα με το χώμα, μπορείς να το πιάσεις με γυμνά χέρια και να συρθείς λερωμένος μέχρι να σταθείς πάλι στα δυο σου πόδια. Βλακείες λέω εγώ! Αν θες…αν αντλείς κάποιου είδους παρανοϊκή χρησιμότητα από τον πάτο…τότε μπορείς να σέρνεσαι για αιώνες. Για καλή μου τύχη, ο Μπάμπης διέθετε και έναν Αλέξανδρο που βρισκόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε λήθαργο. Οι άμυνες του οργανισμού μου με ώθησαν για μια ακόμα φορά στη λατρεία της σάρκας. Στον ουσιώδες φυσικό – και καθόλου ρομαντικό και ιδεαλιστικό – έρωτα.
Η πολιτισμένη πλευρά του Μπάμπη άφησε μεν τον ζωώδες Αλέξανδρο να κάνει παιχνίδια για μια ακόμη φορά…να πάρει πρωτοβουλίες…αλλά διατήρησε ένα δικαίωμα…αυτό του να προσπαθήσει να μείνει φίλος με το μεγάλο του έρωτα. Αναρωτιέμαι τόσο συχνά αν μπορείς με έναν άνθρωπο, με τον οποίο συνδεόσουν ερωτικά στο παρελθόν ή προσδοκάς σε ένα ερωτικό μέλλον, να συνυπάρχεις μετά το τέλος ή την απόρριψη. Αν μπορείς επί της ουσίας να διαχειριστείς αυτό το βαρύ φορτίο της κατοχής που πλημμυρίζει όλους μας…άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.
Όταν μισό χρόνο μετά στεκόμουν και τον κοίταζα μέσα σε ένα δωμάτιο, με τα χείλη έτοιμα να ενωθούν…δεν ήμουν καθόλου σίγουρος αν θυμάμαι το πόνο που ένιωθα σε όλο το διάστημα που περίμενα να το ζήσω.
[Γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση...μπορεί να σε συντρίψει…]
Δεν άργησα να γνωρίσω πολύ κόσμο. Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι είναι τελικά να βλέπεις ποιοι είναι αυτοί που τόσο καιρό διαβάζεις. Εννοώ πραγματικά…πως είναι, τι χρώμα μαλλιά έχουν, πως μιλάνε, αν έχουν κάποιο τικ, τι βλέμμα διαθέτουν…όλα παίζουν ρόλο. Ένας μικρός και ελπιδοφόρος Φρόυντ κρύβεται εν τέλει στη ψυχή του καθενός μας. Έτοιμος να δράξει τη μέρα με τον επόμενο ασθενή του, στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Θα έλεγα μετά βεβαιότητας ότι όλα είναι ανάγλυφα τελικά στο τρόπο γραφής του καθενός μας. Η παραμικρή λέξη μπορεί να μας προδώσει, κι αν δεν το καταφέρει ένα ολόκληρο κείμενο, τότε θα το πράξει σίγουρα ένα μικρό μας σχόλιο. Αν η προδοσία έχει την οποιαδήποτε αφετηρία, τότε αυτή είναι σίγουρα…η λέξη.
Οι bloggers μπορεί να μην είναι μια διαφορετική φάρα ανθρώπων, αλλά διαθέτουν ένα καταπληκτικό ταλέντο, κι αυτό δεν είναι άλλο παρά τη ψευδαίσθηση της άσκησης τέχνης. Αν η τέχνη είναι απλά και μόνο μια μορφή έκφρασης, τότε ο μέσος bloggerείναι ένας φερέλπης ζωγράφος του δρόμου με το καβαλέτο ανά χείρας. Το καπελάκι για τα νομίσματα βρίσκεται εκεί που γράφει «δημοσίευση σχολίου»…μα αν είναι και εξτρά τυχερός θα μπορέσει να ελκύσει με την αλήτικη γοητεία του και κάποια δυστυχή κορασίδα που τυγχάνει να περνάει δίπλα του. Η αποπλάνηση ενός κοριτσιού βέβαια δεν έχει ποτέ κανένα ενδιαφέρον αν η συνέχεια της ιστορίας δεν βαφτεί και λίγο από το χρώμα του δράματος…και οι bloggersτο ξέρουν αυτό πολύ καλά…καθώς blogging και πόλεμος χωρίς κλάμα δεν γίνονται…
Ο Ανδρέας ήταν μια…μάλλον…παράπλευρη γνωριμία. Σε ένα καφέ με ένα υποψήφιο θύμα, εμφανίστηκε σαν περαστικός τυχαίος γνωστός, ο οποίος δεν δίστασε να μας μπαστακωθεί με περισσή αγένεια. Λένε ότι η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε για έναν άνθρωπο είναι πάντα η σωστή…όσο και να το αρνούμαστε. Η δική μου πρώτη εντύπωση για τον Ανδρέα ήταν ολότελα αδιάφορη. Εντάξει, παρατήρησα ότι ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί – όχι από εκείνα με τη κλασσική ομορφιά, αλλά περισσότερο με την εξωτική έννοια – ωστόσο όταν μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα μπορούσε να ήταν κάτι που θα προχώραγε. Νομίζω ότι ούτε καν την επόμενη μέρα που με πήρε να βγούμε για καφέ δεν πίστευα στο οποιοδήποτε μέλλον.
Θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας κυρία μου…γιατί βγήκες καμάρι μου τότε; Η απάντηση που θα σας δώσω είναι ολότελα ειλικρινής…δεν έχω ιδέα. Μάλλον γιατί ο Αλέξανδρος είχε συνηθίσει να βγαίνει για καφέ με μια αφόρητη ευκολία, χωρίς καν να επεξεργάζεται το γούστο του. Σε εκείνο, όμως, τον καφέ κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα πίσω από αυτό το ρέμπελο παιδί που άκουγε στο όνομα Ανδρέας. Υπήρχε μια τρυφερότητα, μια παιδικότητα που ήταν ιδιαιτέρως γοητευτική, ένα ζευγάρι από τα πιο εκφραστικά μάτια που είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, και ένα χαμόγελο που σχεδόν σε γαλήνευε. Παράξενο πράγμα τελικά η ανθρώπινη επαφή.
Οι μέρες περνούσαν κι εγώ…ο Αλέξανδρος που έκλεινε τα διπλά ραντεβού…έβγαινα και μιλούσα μόνο με τον Ανδρέα. Κι ενώ ήταν φανερό ότι ο τύπος ήθελε τη παρέα μου μόνο – τουλάχιστον ποτέ δεν εκδηλωνόταν άμεσα – εγώ βυθιζόμουν σε έναν έρωτα που ερχόταν σαν τοίχος κατά πάνω μου. Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να παραδεχτώ και σε μένα, αλλά και σε αυτόν ότι τελικά ήμουν ερωτοχτυπημένος. Η απάντηση λιτή και μάλλον στερεότυπη…“δεν είναι ότι δεν μου αρέσεις, αλλά είμαι κολλημένος αλλού”.
Τόμπολα ο υποφαινόμενος φίλοι μου. Ένας Αλέξανδρος…ή μάλλον μη κοροϊδευόμαστε...για εκείνο το μήνα ο Μπάμπης είχε κάνει την επανεμφάνιση του για τα καλά. Είναι τελικά πολύ παράξενο πως τα διάφορα πρόσωπα στα εντός μας κάνουν τόσο τρελό παιχνίδι. Είναι στιγμές – ακόμα και σήμερα που όλα δείχνουν να έχουν αλλάξει – που ο Μπάμπης κι ο Αλέξανδρος μάχονται στις αλάνες της ύπαρξης μου. Με διατάζουν εναλλάξ και με κυβερνάνε όπως ακριβώς οι πλανήτες ορίζουν τη τύχη των ζωδίων.
[Νομίζω ότι Αλέξανδρος γεννήθηκε εκείνο το απόγευμα στη παραλία της Θεσσαλονίκης…και ο Μπάμπης μπήκε μια και καλή…στο ντουλάπι…]
Η διάψευση ενός μεγάλου έρωτα σπάνια ασκεί πάνω μας την όποια εποικοδομητική λειτουργία. Δεν υπήρχε, λοιπόν, κανένας λόγος ο Μπάμπης να ωφεληθεί από μια πληροφορία που τον έβγαζε το μεγάλο ηττημένο από το παιχνίδι ενός αδικοχαμένου έρωτα. Τι πάει να πει αδικοχαμένος άραγε; Αξίζει να θρηνείς έναν έρωτα που δεν είχες ποτέ; Η Αντιγόνη θρηνούσε έναν υπαρκτό αδερφό. Η Ηλέκτρα υστερίαζε για ένα δολοφονημένο, αλλά φυσικά παρών στο παρελθόν, πατέρα. Η όποια τραγωδία πάντοτε εξελίσσεται για το γενόμενο…όχι για το μη γενόμενο. Μπορεί στη δραματουργία βέβαια οι ήρωες να θρηνούν για πράγματα που συνέβησαν, στη πραγματικότητα όμως, πολλές φορές σφαδάζουμε από τον πόνο αυτών που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά απλά δεν μπορέσαμε. Έτσι κι ο Μπάμπης…πόνεσε, έκλαψε και χτυπήθηκε ως γνήσια dramaqueen…για τον ανύπαρκτο Χάρη. Σύντομα, όμως, του πέρασε…
Στη Βιολογία μετάλλαξη χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε μεταβολή που μπορεί να συμβεί στο γενετικό υλικό ενός οργανισμού. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι όσο αφορά το Μπάμπη…το γενετικό του υλικό κλονίστηκε συθέμελα μετά τη Θεσσαλονίκη. Το όνομα…σημειολογική αναφορά. Αλέξανδρος…εκείνος που διώχνει τους άντρες…πόσο οξύμωρο! Σας έχει συμβεί ποτέ να γίνετε αυτό που μισείτε, στη προσπάθεια σας να μη του μοιάσετε; Μόνο έτσι νομίζω ότι ξορκίζεις πραγματικά εκείνο που σε κυνηγάει.
Η γραφή μου άλλαξε άρδην από εκείνη τη μέρα στο blog. Τα ψυχογραφικά posts έδωσαν τη θέση τους σε posts έντονου ερωτισμού. Προσπάθησα να δώσω την εντύπωση ότι είμαι διαθέσιμος για την όποια γνωριμία…ανά πάσα στιγμή. Καλλιέργησα με μανία την εικόνα του καλού παιδιού…εκείνου που κάθε νύφη θα ήθελε να παρουσιάσει στη μανούλα της. Αλήτης μεν…αλλά με πολύ ευγενικά αισθήματα. Εκείνος ο τύπος που θα σε κοιτάζει στα μάτια…αλλά στο κρεβάτι θα σε γαμάει σαν το σκυλί. Εννοείται πως έψαχνα εναγωνίως τη συντροφικότητα και μισούσα θανάσιμα τα onenightstands. Δεν τα κατέκρινα…προσοχή…ποτέ δεν έπεσα σε αυτή τη λούμπα. Απλά ρε παιδί μου…πώς να σας το πω…δεν ήταν του χαρακτήρα μου!
Θα αναρωτιέστε αν τσίμπησε κανείς εεε; Φτωχοί μου θεατές! Έχετε ποτέ αναλογιστεί σε τι κόσμο ζούμε; Πόσο απελπισμένοι είμαστε όλοι; Πόσο εύκολα χάφτουμε ό,τι μας σερβίρουν; Γιατί άλλωστε…το διαδίκτυο είναι το απαύγασμα του ιδεαλισμού. Εδώ…υποτίθεται…ότι βγάζουμε το πραγματικό μας εαυτό. Αυτόν που έξω δεν μπορούμε να έχουμε. Χαχαχα…εκείνο τον καιρό αν θέλετε να ξέρετε…ο Αλέξανδρος βγήκε για καφέ με τη μισή blogόσφαιρα. Ενώ στο κρεβάτι του βρέθηκαν πάνω από τους μισούς bloggers. Ένιωθα ώρες-ώρες ότι είχα πάρει μια λίστα και έκανα check το blog-rollμου. Και κάθε φορά…σας το ορκίζομαι…ήθελα να ξεπεράσω το Χάρη. Μη με παρεξηγείτε…δεν ήθελα να τον ξεπεράσω στο μυαλό μου…ήθελα να τον ξεπεράσω σε αριθμό. Γιατί τι ήταν η Θεσσαλονίκη μπροστά στην Αθήνα; Σιγά τη μεγαλούπολη!
Είναι τόσο εύκολο να ρίξεις στο κρεβάτι κάποιον τελικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο. Και όσο κι αν το αρνιόμαστε ότι δεν είναι αυτό που ψάχνουμε…νομίζω ότι ενδόμυχα όλοι αυτό θέλουμε. Αν μπορούσαμε να πηδιόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ θα το κάναμε. Χωρίς ενοχές…χωρίς τύψεις. Κι αν έχουμε τις όποιες τύψεις είναι ότι αυτό μας κάνει να νιώθουμε λίγο…έως πολύ…ζώα. Κι εκεί εισάγουμε λίγο συναίσθημα…μια ψευδαίσθηση συναισθήματος. Αν το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η συντροφικότητα, τότε θα κάναμε σεξ αφού τη βρίσκαμε. Δεν θα διώχναμε ποτέ έναν γκόμενο που κάνει κακό κρεβάτι. ΠΟΤΕ…με ακούτε; Αλλά δεν το κάνει κανείς εκεί έξω. Είτε μέσα από ένα site, είτε από ένα blog, είτε από το facebook, είτε από όποιο γαμημένο μέσο γνωριστούμε…το μόνο θέμα…το ΜΟΝΟ…είναι τι ρόλο θα παίξει ο καθένας μας μέσα και έξω από το κρεβάτι. Ένα κομμάτι κρέας πάνω σε μια ζυγαριά. Πηδιόμαστε ασύστολα…σε κάθε ρούγα της Αθήνας και μετά συναντιόμαστε στο πρώτο πουστομάγαζο και κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κι όμως…συμβαίνει! Κι ο Αλέξανδρος μπορεί να έπαιξε άψογα το παιχνίδι της καύλας, αλλά κάπου μέσα είχε ένα μαλάκα Μπάμπη να θέλει να του γαμήσει κάθε δομημένο σχέδιο. Γιατί πάντα ο Μπάμπης θα σου πηδάει ανάποδα τον Αλέξανδρο που ιδρώνεις να βγάλεις προς τα έξω. Εκτός μόνο…μόνο…ΜΟΝΟ…αν ο Αλέξανδρος είναι ο μόνος υπαρκτός δρων…μόνο τότε…μόνο τότε είσαι αυτός που κάθε Lifestyleπεριοδικό σου επιβάλλει να είσαι…
Για κάθε τύπο που το παίζει δάσκαλος-γαμίκουλας υπάρχει πάντα ένας καλύτερος στη πιάτσα. Κι όσο παράξενο κι αν φαινόταν…η γνωστοποίηση ότι κανείς δεν είναι ανίκητος ήρθε από τον πιο άσχετο και ανασφαλή άνθρωπο. Γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση...μπορεί να σε συντρίψει…
υ.γ. Για όσους δεν έχουν γνώση ότι το παρόν post είναι προϊόν μυθοπλασίας σε συνέχειες, προτείνω να πατήσουν εδώ και να δούν την ιστορία μέχρι τώρα.
[Θα αναρωτιέστε τι έγινε με το Χάρη και αν τον είδα ποτέ εεε;]
Όλα στην ώρα τους. Από μικρός έμαθα πως όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ…όλο το σύμπαν…σε αντίθεση με τις χαζομάρες που λέει ο Κοέλο…θα συνωμοτήσει για να μη το πετύχουμε. Υπάρχει πάντα μια παράξενη κοσμική σχεδόν έλξη, όμοια με την αρχή της βαρύτητας, που μας ωθεί στην αποτυχία. Είναι το ανθρώπινο, όμως, πείσμα που μπορεί να αποτελέσει την αντίδραση στη παντοτινή δύναμη της φύσης και της τελεολογίας. Οι άνθρωποι ελπίζουν και μοχθούνε…και αυτό είναι που τους κάνει να προχωράνε και να ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Η ελπίδα λέτε να μας σώσει;
Μετά την εξομολόγηση του Χάρη, η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Να πιστέψω ή όχι σε μια αβάσιμη αλήθεια…την όποια αλήθεια του Χάρη. Ομολογώ ότι τελικά δεν τον πίστεψα στην αρχή. Η επανάληψη όμως εκτός από μητέρα της μάθησης, είναι και μητέρα της συνήθειας…και μετά από κάποιους μήνες επικοινωνίας και διακριτικού flirting έφθασα να έχω πέσει σε μια λούμπα που όμοια δεν είχα ξαναζήσει. Όταν δεν έχουμε βιώσει κάτι είναι η αλήθεια ότι τα πράγματα είναι παράξενα. Δεν μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που νιώθεις είναι αληθινό ή μεγεθυμένο!
Χωρίς να το καλοκαταλάβω, η ζωή μου μπήκε σε μια αδράνεια. Το blogging; Ακόμα χειρότερα. Έγραψα ό,τι μελό μαλακία μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Τα κείμενα εκείνης της περιόδου είναι το απαύγασμα του Μπάμπη. Τόσο που ο Αλέξανδρος του σήμερα, σχεδόν τα απωθεί μετά βδελυγμίας. Το μόνο που κρατήθηκε από εκείνη τη περίοδο είναι ο συναισθηματισμός, ο οποίος παντού και πάντα θα πουλάει. Ακόμα και ένα κρεβάτι να θες να κάνεις, αν το πλασάρεις με λίγο συναισθηματισμό, το έχεις σίγουρο…στο τσεπάκι σου λέω! Αδερφές ή όχι…όλοι ψυχορραγούμε για λίγο κομμάτι ψυχικής κατάθεσης…λίγο δράμα…λίγο έρωτα βρε αδερφέ. Σας το λέει ο Αλέξανδρος που το έκανε πράξη. Και για να καταλάβεις τον επίπλαστο συναισθηματισμό…θέλει πολλά στραπάτσα και μεγάλα αρχίδια…που ο Μπάμπης δεν τα είχε.
Έπεσα, λοιπόν, στην ανάγκη του ψηφιακού έρωτα…εγώ όπως και χιλιάδες άλλοι bloggers. Δεν είναι δα και τόσο παράξενο! Ο Μπάμπης δέσμιος ενός Χάρη…κάπου στη Θεσσαλονίκη…που ήταν κάπως στο πρόσωπο…που είχε μια κάποια δουλειά…που διέθετε μια κάποια προσωπικότητα. Όλα κάπως και κάπου. Ένας έρωτας…ο Θεός να τον κάνει…και αυτός στο περίπου!
Οι προσπάθειες μου να βρεθώ με το Χάρη πάντοτε απέβαιναν άκαρπες. Πάντοτε δεν ήταν έτοιμος. Πάντα ο καιρός δεν βοηθούσε. Πάντα είχε κάτι να κάνει. Τελικά δεν άντεξα και μια μέρα παίρνω το πρώτο αεροπλάνο και ανεβαίνω Θεσσαλονίκη. Τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω είμαι στο Λευκό Πύργο και σε περιμένω. Απάντηση λιτή…ότι αυτός δεν είναι εκεί! Τσάμπα ταξίδι…τσάμπα όλα!
Απογοητευμένος, αλλά συνάμα και με συναίσθηση της πιθανής αποτυχίας της απεγνωσμένης αυτής μου κίνησης…βγαίνω για καφέ με έναν Blogger άλλο…που μιλάγαμε καιρό και είχαμε συμπαθήσει ο ένας τον άλλον. Χημεία έκδηλη στην ατμόσφαιρα…καθόλου ερωτική βέβαια…αλλά αυτό το ξέραμε εκ των προτέρων. Ο Μπάμπης έτσι κι αλλιώς δεν πίστευε ποτέ στους διαδικτυακούς έρωτες…ή τελοσπάντων πλην μιας εξαίρεσης! Η κουβέντα προχώραγε κανονικά μέχρι που το θέμα έφτασε στη «Μοναχική Ψυχή»…στο λόγο αυτού του εσπευσμένου μου ταξιδιού.
Έχετε ποτέ δει ένα πύργο με τραπουλόχαρτα να καταρρέει; Εεεε αυτό ακριβώς έγινε. Η μοναχική ψυχή…δεν ήταν και τόσο μοναχική τελικά…αφού την ίδια ιστορία…παράλληλα με μένα…την έπαιζε και με τον έτερο Θεσσαλονικιό blogger που έπινα καφέ…χωρίς βέβαια ποτέ να έχουν ειδωθεί. Και για πρώτη και τελευταία φορά ο Μπάμπης ήρθε σε επαφή με το άλλο πρόσωπο του blogging. Με τον καιρό έμαθα ότι η μοναχική ψυχή…δεν ήταν διόλου μοναχική, αλλά ούτε και μοναδική. Διατηρούσε κάμποσες διαδικτυακές ταυτότητες…με άλλους Bloggers είχε βρεθεί…με άλλους είχε πηδηχτεί…με άλλους είχε κάνει και σχέση…πολυάσχολη μάλλον ψυχή…παρά μοναχική…
Νομίζω ότι Αλέξανδρος γεννήθηκε εκείνο το απόγευμα στη παραλία της Θεσσαλονίκης…και ο Μπάμπης μπήκε μια και καλή…στο ντουλάπι…
Δεν είμαι σίγουρος ακόμη και σήμερα αν τον Χάρη τον ερωτεύθηκα ή απλά μου έγινε εμμονή. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες, και παρότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ το όποιο φλερτ του, δεν ένιωθα τίποτα για εκείνο το μυστήριο τύπο από την άλλη άκρη της Ελλάδας. Καμένα Βούρλα, Τέμπη, Κατερίνη…και ο Χάρης χιλιόμετρα μακριά μου κινούσε μονάχα ένα καθαρά φιλολογικό ενδιαφέρον. Δεν κατάλαβα στιγμή πως πέρασαν τρεις μήνες επικοινωνίας. Αρχίσαμε γύρω στο Οκτώβρη και είχαν φθάσει ήδη Χριστούγεννα και είχα ένα άνθρωπο στη ζωή μου…που ουσιαστικά δεν είχα…τουλάχιστον με τη φυσική έννοια.
Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος δείχνει τα δείγματα γραφής του με το καλημέρα. Η πρώτη εντύπωση είναι πάντα σημαντική, αλλά έχοντας κάνει κάποιες φορές λάθος, ήμουν πλέον πολύ πιο φειδωλός στα βιαστικά μου συμπεράσματα. Ίσως κάνω λάθος πάλι…ίσως όχι…τελοσπάντων…τι σημασία έχουν όλα αυτά πλέον. Σαν να λέω παραμύθι νιώθω…και στα παραμύθια δεν μπορείς να επέμβεις στην ιστορία. Είναι έτσι φτιαγμένη από τα γεννοφάσκια της. Δεν έρχεσαι εσύ…ο κάθε τυχάρπαστος…να αλλάξεις τη μοίρα της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης…είναι σχεδόν ιεροσυλία. Από το Μεσαίωνα μέχρι τώρα…αλώβητες φιγούρες στα μάτια τόσων παιδιών…και εσύ ένας κοινός θνητός με καμία αξιοσύνη…δεν μπορείς να παίζεις με τα θεία. Έτσι και με το Χάρη. Είχε δείξει με τη μυστικοπάθεια του ότι κάτι κρύβεται καλά από πίσω. Μόνο τότε που δεν έβλεπα ή δεν ήθελα απλά να δω.
Εκείνα τα Χριστούγεννα έπρεπε να ανέβω στη Θεσσαλονίκη για διακοπές. Ένας πολύ καλός φίλος με είχε καλέσει και μιας και δεν ήθελα να επιστρέψω στο χωριό με τους γονείς και τη μιζέρια, είπα να πάω μια βόλτα στη συμπρωτεύουσα. Δεν το κανόνισα για το Χάρη…ειλικρινά το λέω…ήθελα και πήγα. Βλέπετε δεν ήμουν ακόμα ερωτευμένος…ή ό,τι ήμουν τελοσπάντων…
Όταν μιλήσαμε ένα βράδυ στο msn του είπα τα καθέκαστα. Ενθουσιάστηκε και αμέσως μου έδωσε το τηλέφωνο του. Έπρεπε λέει να βγούμε για ένα καφέ οπωσδήποτε. Δεν ήθελε και πολύ ο άνθρωπος…όταν ανέβηκα, έστειλα το μήνυμα. Απάντηση λιτή και απέριττη…«είμαι με το αγόρι μου και λέμε να μη βγούμε». Δεν με πείραξε…ειλικρινά…μάλιστα του έστειλα και τις θερμές μου ευχές. Να τρίξουν οι σομιέδες…έτσι πρέπει σε κάθε ζευγάρι που σέβεται τον εαυτό του! Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο. Άκουσα για πρώτη φορά, μετά από τρεις ολόκληρους μήνες, τη φωνή του. Ήταν από εκείνες τις φωνές που νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν ήταν ωραία…μάλλον σπαστική θα έλεγα ότι ήταν…απλά κάθε φορά που με έπαιρνε μου κοβόταν η λαλιά από εκεί και πέρα…ποιανού εμένα! Έχετε καταλάβει ήδη νομίζω τι πολυλογάς είμαι… Το τηλέφωνο κράτησε αρκετή ώρα. Μου είπε συγνώμη για τη χθεσινή μέρα και ότι θα έφευγε για ταξίδι σε λίγες ώρες. Συνεπώς άκυρος ο καφές, άκυρη η συνάντηση, άκυρα όλα. Και πάλι δεν με ένοιαξε…το ομολογώ…
Η επάνοδος στην Αθήνα ήταν επώδυνη για πολλούς λόγους. Περισσότερο όμως γιατί είχα περάσει τόσο όμορφα στη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες μετά στο msn…ήρθε η έκπληξη…ο Χάρης να μου μιλά και να μου κάνει τα παράπονα του που δεν βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη…ενώ ήθελε τόσο να με δει…παράνοια! Μην σας τα πολυλογώ…εκείνο το βράδυ έγινε η εξομολόγηση του ενδιαφέροντος…του όποιου υποθετικού ενδιαφέροντος! Τόμπολα ο δικός σας…να μην έχω τι να πω…τι να πεις σε έναν άνθρωπο που εκμυστηρεύεται έναν έρωτα στα τυφλά μετά από τρεις μήνες και κάτι; Η λογική επικράτησε και τα πράγματα μπήκαν στη σωστή βάση. Βέβαια, η επαφή συνεχίστηκε…για άλλο μισό σχεδόν χρόνο…και κάπου εκεί άρχισε και ο υποφαινόμενος να τη πατάει…
Άτιμο πράγμα το διαδίκτυο. Σε κάνει να μεγαλοποιείς καταστάσεις, γιατί είσαι τόσο αδύναμος να διακρίνεις την πραγματική τους διάσταση. Όλα στο διαδίκτυο φαίνονται μεγαλύτερα. Είναι σαν να περνάνε κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό και γίνονται κουμούτσες. Μπορεί να μεγαλοποίησα αυτό που ένιωσα με το Χάρη…κι αν δεν υπήρχε η βεβαιότητα της απάτης…τότε θα μπορούσα να είχα ζήσει κάτι πολύ απτό και αληθινό. Μπορεί να μη γινόμουν ποτέ Αλέξανδρος…αυτός που διώχνει τους άνδρες…και τους έλκει συνάμα…μπορεί να μην σας μίλαγα καν τώρα για την ιστορία μου και τις αποφάσεις μου. Πάντα υπάρχει ένα Χάρης που θα κάνει ένα Μπάμπη…Αλέξανδρο…
Θα αναρωτιέστε τι έγινε με το Χάρη και αν τον είδα ποτέ εεε;
[Εγώ τι έκανα; Που είμαι σε όλα αυτά; Κάτσε να πιω ένα ποτήρι νερό…γιατί κοράκιασα…]
Υπήρξαν στιγμές που ήμουν πραγματικά ο Μπάμπης. Θαρρώ πως ήταν στην πολύ αρχή. Τότε που έψαχνα τον εαυτό μου περισσότερο από κάθε άλλο. Έγραφα κείμενα από μικρό παιδί, αλλά όσο να το κάνουμε δεν είναι το ίδιο να μπορεί κάποιος να διαβάσει και να επέμβει στα κείμενα σου. Μάλλον τότε ήταν η πιο αθώα μου εποχή. Τα κείμενα μου δεν πέρναγαν ποτέ από μια δεύτερη ανάγνωση. Ακατέργαστα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας…και το editing δεν μου έλεγε τίποτα. Τα έγραφα συχνά θυμάμαι σε ένα χαρτί, πολλές φορές καθώς μετακινιόμουν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το τρελό με τα ραβασάκια στο μετρό. Πως και δεν μου έγραψε κανείς κάτι τέτοιο στη στήλη του “Σε είδα”; Μετά τα πέρναγα στον υπολογιστή και αυτό ήταν…τίποτε παραπάνω…ούτε καν την ορθογραφία δεν τσέκαρα. Μετά έμαθα όμως! Μετά έμαθα πολύ καλά…κι όσο κι αν έμαθα…νομίζω ότι ποτέ δεν κατάφερα να γίνω επαγγελματίας…αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Ο Μπάμπης ήταν παρών τον πρώτο καιρό, και παρότι δεν το ομολογώ…νομίζω ότι μου λείπει λίγο εκείνη η εποχή του blogging. Τους πρώτους μήνες, δεν με διάβαζε κανένας. Δεν ήξερα τι είναι και ο tracker και δεν είχα ιδέα πώς να παρακολουθώ την κίνηση μου. Ύστερα βέβαια ήρθαν στο δρόμο μου το Analytics, το ExtremeTracking και χίλια άλλα…και το ανώνυμο…έγινε…“σχεδόν”…ανώνυμο. Αλλά έχουμε καιρό για αυτά. Κάθε πράγμα στο καιρό του, που έλεγε και η γιαγιά μου. Μου λείπει…ναι! Όχι η αθωότητα εκείνου του καιρού. Αυτή είχε μια αφέλεια που με εκνεύριζε. Ο Μπάμπης πίστευε στη καλή φύση τον ανθρώπων…στα αγαθά κίνητρα. Ο Αλέξανδρος από την άλλη δεν δίνει καμιά σημασία στα κίνητρα…είναι κυνικός…ζει με βάση τα αποτελέσματα. Κι από αυτή την άποψη είναι πολύ τυχερός νομίζω!
Το πρώτο mail που έλαβα μου προκάλεσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ειλικρινά δεν είναι σαν το πρώτο σχόλιο. Πώς να το θέσω; Το σχόλιο είναι σαν να σε παίρνει τηλέφωνο ένα γνωστός να δει τι κάνεις. Είναι ευχάριστο που σε σκέφτεται και τόσο ζεστό. Όμως το να σου στείλει κάποιος ένα e-mail, στην ηλεκτρονική πραγματικότητα, είναι σχεδόν σαν ο ίδιος φίλος να σε επισκέπτεται σπίτι για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Είναι αστείο…αλλά όταν έλαβα το μήνυμα του Χάρη…σχεδόν έμεινα να κοιτάω σαν χαζεμένο πεντάχρονο την οθόνη του υπολογιστή. Ο “LonelySoul”, όπως ήταν άλλωστε το nickname του, μου χτύπαγε το κουδούνι και μου έλεγε ότι όχι μόνο με διαβάζει, αλλά νιώθει πολύ κοντά τη γραφή μου κι ότι τον στηρίζει κάποια μοναχικά του βράδια. Αυτός Θεσσαλονίκη υποτίθεται ότι έμενε. Μετά από τόσο καιρό δεν ξέρω αν τα θυμάμαι και καλά…
Καλά…μη κοροϊδεύω τον εαυτό μου! Ό,τι έχει να κάνει με το Χάρη τα θυμάμαι σε πλήρη ανάλυση. Ασχέτως αν θέλω να το παίζω άνετος…σαν να μην έγινε τίποτα. Τελοσπάντων…μην σας τα πολυλογώ και σας κουράζω…περίπου 3 μήνες μιλάγαμε με mail. Καθημερινά αναπτύσσαμε μια ανθρώπινη επαφή που για μένα ήταν πρωτόγνωρη…για πολλούς βέβαια λόγους. Πρωταρχικά γιατί δεν την είχα ξαναζήσει…αλλά το βασικότερο μάλλον επειδή δεν πίστευα και ποτέ ότι θα τη βίωνα. Ο Χάρης είναι ο μόνος άνθρωπος στο διαδίκτυο…στις όποιες γνωριμίες μου…που γνώρισε τον Μπάμπη…και σαν όνομα, αλλά και επί της ουσίας.
Στο τέταρτο μήνα ήρθε και το msn. Μέχρι τότε…περιττό να πω ότι εγώ ήμουν παντελώς άσχετος με το οτιδήποτε ιντερνετικό. Ζωντόβολο από τα λίγα…αλλά η τρέλα μου να έρθω σε κοντινή επαφή με αυτό τον άνθρωπο υπερέβαινε το κάθε τίμημα. Θα καταπατούσα κάθε αρχή και πιστεύω μου…μόνο και μόνο για να ζήσω αυτό που έξω δεν είχα καταφέρει να ζήσω μέχρι τώρα.
Εσείς δεσποινίς δεν μου αρέσει να με κοιτάτε σαν καημένο. Θα έχετε σχηματίσει την εικόνα μέχρι τώρα ότι ήμουν ένα παρθένο και άβγαλτο που δεν ήξερε τι είναι η πραγματική ζωή και παγιδεύτηκε στο κόσμο του διαδικτύου εεεε; Μπορεί να έχετε και δίκιο, αλλά όχι όπως νομίζετε. Άβγαλτο δεν με έλεγες σε καμιά περίπτωση. Το πρώτο καιρό ειδικά που ήρθα στην Αθήνα έζησα πολύ καλά τη ζωή μου. Κυκλοφορούσα έξω, ερχόμουν σε συναναστροφή με διάφορα είδη ανθρώπων, φλέρταρα, έκανα αλόγιστα ίσως σεξ…με λίγα λόγια δεν άφηνα τίποτα να με απασχολεί πέρα από το να περνάω καλά. Ήξερα πολύ καλά…ότι στην αρχή αυτό ήταν που χρειαζόμουν…περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όταν άνοιξα το Blog δεν ήμουν ούτε ένα σεξουαλικά στερημένο πλάσμα, ούτε ένας καθυστερημένος μισάνθρωπος. Γι’ αυτό, λοιπόν, μη με κοιτάτε με λύπηση…
[Και κάπως έτσι άρχισε να αυξάνει η αναγνωσιμότητα μου…και κάπως έτσι μπήκα στο Blogging…]
Στο κόσμο του διαδικτύου βρήκα την αληθινή μου ταυτότητα. Εκείνη που έξω μου στερούσαν οι κοινωνικές συνθήκες και οι καταναγκασμοί. Εδώ μέσα αν θέλετε να ξέρετε…μπορεί να έγινα Αλέξανδρος…αλλά έβγαλα τον Μπάμπη περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αυτή τη μίζερη ζωή που ζούσα. Υπήρχαν στιγμές που μέσα από τα κείμενα των άλλων ανθρώπων αντλούσα ελπίδα για κάτι καλύτερο…άλλες πάλι που βάλτωνα στην απαισιοδοξία. Μα πάνω από όλα γύρναγα και κοίταγα ανθρώπους που είχαν τα ίδια ερεθίσματα με μένα…και τελικά ίσως απλά δεν ένιωθα τόσο μόνος…ποιος ξέρει…
Μεγάλωσα σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Ελάχιστη σημασία έχει ποια είναι αυτή…έτσι κι αλλιώς όλες ίδιες φαντάζουν στα μάτια μου. Σε όλες κατοικοεδρεύει αυτή η απόλυτη μιζέρια κα η κακομοιριά του μέσου έλληνα. Τον μισώ τον μέσο Έλληνα…τον οικτίρω κάποιες άλλες φορές και χαίρομαι που εγώ δεν είμαι σαν κι αυτόν…όμως τις περισσότερες απλά τον μισώ, γιατί είναι κομμάτι της ψυχής μου. Έχει σμιλέψει με καλέμι τη προσωπικότητα μου και τον νιώθω απ’ άκρη σ’ άκρη του κορμιού μου. Κι αν τα λέω τόσο γελοιωδώς ποιητικά είναι γιατί τον απεχθάνομαι τόσο πολύ, όχι γιατί με έπιασε ο εκφραστικός μου οίστρος. Είμαστε κατασκευάσματα των κοινωνιών μας…το πιστεύω ναι…αλλά διατηρούμε και το δικαίωμα να ξεφεύγουμε που και που από αυτές. Όταν δεν μας κάνουν…όταν μας καταπιέζουν…όταν τελοσπάντων οι συνθήκες μας οδηγούν εκεί.
Τι έλεγα; Συγνώμη που με συνεπήρε το επαρχιακό μου παρελθόν. Αααα ναι…μεγάλωσα εν πάση περιπτώσει και ήρθα στην Αθήνα. Ήρθα ως Μπάμπης, αλλά αποφάσισα ότι αν γίνω μια μέρα γνωστός δεν θα έπρεπε να ήταν ποτέ με αυτό το λαϊκό όνομα. Μόνο κάτι πραγματικά αριστοκρατικό και αρχαιοελληνικό μου ταίριαζε. Έτσι διάλεξα το Αλέξανδρος. Και κάπου εκεί…νομίζω ότι αποτίναξα μια και για πάντα το βλαχάκι από απάνω μου…
Ο διαδικτυακό κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται…από κάθε άποψη. Πλέον, νομίζω ότι μπορεί να το πω…και σαν Αλέξανδρος…και κυρίως σαν Μπάμπης. Ψεύτικες ταυτότητες που μπλέκουν με τις αληθινές. Το διαδίκτυο είναι εξ ορισμού ψευδές και ωραιοποιημένο. Αν ήταν αληθινό, τότε απλά δεν θα το χρειαζόμασταν. Αλήθεια! Σκεφτείτε το λίγο. Ναι…εσείς στο βάθος που με κοιτάτε με σφιγμένα μάτια και δύσπιστα. Αν αυτά που λέγαμε εδώ ήταν ολότελα αλήθεια, τότε θα είχαμε το θάρρος να τα πούμε και προς τα έξω. Πφφφ….δεν με πιστεύετε εεεε; Καλά…στο δρόμο θα σας το αποδείξω.
Εμένα που με βλέπετε, είχα τρία blogs, δυο λογαριασμούς facebook και ένα λογαριασμό στο romeo. Και πάλι καλά να λέτε, γιατί ήμουν από τους πιο φυσιολογικούς. Έχω ακούσει τόσα χρόνια, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Μη μου λέτε, λοιπόν, πως εδώ υπάρχει η πραγματική ζωή…και μάλιστα η αποθέωση και η ιδεατή πλευρά της. Ο ίδιος βούρκος είναι…και ίσως είναι και λίγο χειρότερος, γιατί εδώ είναι η αθέατη πλευρά που έξω δεν τολμάμε να εμφανίσουμε. Στο διαδίκτυο κρύβονται τα λανθάνοντα ένστικτα που θάβουμε καλά-καλά….ξέρω τι σας λέω…και σαν Αλέξανδρος…και σαν Μπάμπης…
Εγώ τι έκανα; Που είμαι σε όλα αυτά; Κάτσε να πιω ένα ποτήρι νερό…γιατί κοράκιασα…
Με λένε Αλέξανδρο – τουλάχιστον έτσι λέω στο msn– στη πραγματικότητα, όμως, το όνομα μου είναι Χαράλαμπος. Πολλοί με ρωτάνε γιατί δε συστήνομαι με το πραγματικό μου όνομα. Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Το ίδιο είναι το χριστιανικό Χαράλαμπος, με το αρχαιοπρεπές και ηρωικό Αλέξανδρος; Και Μπάμπης δηλαδή να το κάνω, πάλι τα ίδια σκατά θα είναι. Σα χασάπης από τη Βαρβάκειο θα φαίνομαι. Να μου πεις, όταν μετά θα πρέπει να βγω για ένα καφέ ή τελοσπάντων να γνωρίσω βρε αδερφέ κάποιον…θα συνεχίσω να λέγομαι Αλέξανδρος; Δε γίνεται! Κι όμως, με λίγη προσπάθεια γίνεσαι ένας ωραιότατος Αλέξανδρος-Χαράλαμπος και δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Στη τελική, ένα όνομα είναι απλά ένα όνομα…τίποτα παραπάνω…
Τα προβλήματα είναι για τους χαζούς ανθρώπους. Για τους έξυπνους, τα πάντα έχουν λύση. Κι εγώ είμαι σαφώς έξυπνος! Είμαι, όμως, και ευαίσθητος…πάρα πολύ. Αλήθεια λέω…γιατί πια κανείς δεν με πιστεύει. Γι’ αυτό άρχισα και το blogging. Ήταν μια διέξοδος να βγάλω κάποια πράγματα που με έκαιγαν προς τα έξω. Διάβαζα καιρό πριν μερικά Blogs και λέω…γιατί όχι κι εγώ; Έχω να πω τόσα πράγματα. Ενδιαφέροντα έχω…γνώμη μπορώ εύκολα να σχηματίσω για πολλά πράγματα…γιατί όχι κι εγώ.
Πολλά καλά αρχίζουν από ένα αίσθημα ζήλειας. Όχι της κακώς εννοούμενης…όχι…αυτή δεν μου ταιριάζει, γιατί είμαι και σεμνό παιδί. Για ταπεινό δεν ξέρω…ήταν και της μόδας κάποτε αυτό…αλλά όχι….ταπεινό όχι! Έλεγα, λοιπόν, ότι όλα άρχισαν από ένα αίσθημα γόνιμης ζήλειας. Έβλεπα μερικούς τρανούς bloggers να κεντάνε με κείμενα αριστουργήματα και λέω…θα δημιουργήσω κι εγώ τα δικά μου αριστουργήματα. Σιγά τις μεγάλες διάνοιες που είναι αυτοί, για να μη μπορώ κι εγώ να το κάνω. Και κάπως έτσι, κουτσά στραβά, μη γνωρίζοντας ούτε τα html, ούτε τα embed και τα rss…κατάφερα να ανοίξω ένα μάλλον απλό και άκομψο Blog…ενάντια στη κομψότητα που με διακρίνει.
Στην αρχή, βέβαια, δεν με διάβαζε κανένας. Οπότε λέω έτσι μου είσαι; Το έκανα επάγγελμα. Σε όσα Blogs διάβαζα…δώστου κι ένα σχόλιο. Δημόσιες σχέσεις λένε κάποιοι ότι είναι αυτό. Χαζομάρες…ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λέω εγώ. Και στη περίπτωση μου, έπρεπε πάση θυσία να αυξήσω την αναγνωσιμότητα μου. Είχα τόσα να πω…και έπρεπε τόσοι να με ακούσουν! Τρόποι πολλοί, αλλά εγώ…ο φτωχός πλην τίμιος blogger…δεν ήθελα να κάνω εκπτώσεις στη ποιότητα των κειμένων μου. Θα μπορούσα να γέμιζα το Blog με γυμνές φωτογραφίες από ωραία μοντέλα ή από τεκνά…όχι…αυτό ποτέ δεν θα το έκανα…γιατί έχω και ένα επίπεδο. Οπότε αναλώθηκα στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων.
Και κάπως έτσι άρχισε να αυξάνει η αναγνωσιμότητα μου…και κάπως έτσι μπήκα στο Blogging…
