23 Νοεμβρίου 2014

Greek Horror Story - Volume 2


Η δεύτερη υποψηφιότητα για το GHS έρχεται από το χώρο της αρχαιολογίας. Η Ελληνίδα Lara Croft με υποθυρεοειδισμό φιγουράρει στη δεύτερη θέση του casting που μου ζήτησε να προτείνω ο Ryan Murphy. Με το τσακίρικο βλέμμα της μπορεί να τρομάξει ακόμα και zombie που μόλις έχεις αναδυθεί από το έδαφος. Στην παρακάτω φωτογραφία φιγουράρει με σεταρισμένο μαύρο σύνολο και χωτό μπερέ που μπορεί να τρομάξει και τον ίδιο το Χάρο. Προτεινόμενα γυρίσματα είναι μέσα σε τάφους, ταφικά μνημεία...κατά προτίμηση συλημένα...τα οποία ωστόσο θα καλλιεργείται μια παραφιλολογία μη-σύλησης για να εξάπτεται το ενδιαφέρον και το σασπένς. Η GHS φιγούρα συνοδεύεται προαιρετικώς και από πρωθυπουργό που σέρνεται σε ανασκαφές...ρωτώντας αν ζει ο Μεγαλέξανδρος μπας και τσοντάρει ατομάκια για να φτάσει τους 180 στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας...  

17 Νοεμβρίου 2014

Greek Horror Story - Volume 1

Εψές που λέτε με παίρνει τηλέφωνο ο Ryan Murphy και με ξυπνάει 4 το ξημέρωμα. Στην αρχή νόμιζα ότι πέθανε η Θεία η Μερόπη από την Άνω Παναγιά, αλλά τελικά μάλλον η θεια θα προλάβει ένα ακόμη Eurogroup. Ευλογημένη και αυτή και ο Πρωθυπουργός μας που με "αγγελοπουλικά" βήματα μας σπρώχνει στην ανάπτυξη. Μην αλλάζω, όμως, θέμα! Ο Ryan που λέτε...εκείνος ντε που κάνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το American Horror Story...δαύτο το σηριαλάκι με τη Τζέσικα τη Λάνγκ...κείνη που έκανε βόλτες ο King Kong στα νιάτα της...ήθελε να μου πει να του κάνω ένα casting γιατί σκέφτεται να γυρίσει από του χρόνου το Greek Horror Story. Σενάριο, βέβαια, δεν έχει, αλλά με ορμήνεψε να του στείλω προτάσεις για υποψήφια εγχώρια ταλέντα που θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν ρόλους, χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Και επειδή εγώ και το βρακί μου δίνω - το δείχνει και το avatar - για την τέχνη, είπα να αρχίσω μια στήλη προτάσεων για να μπορεί και ο δόλιος ο Ryan να έχει να συναλλάσσεται.

Πρώτη υποψηφιότητα, έρχεται από τα βόρεια προάστια της Αττικής. Κανονικό έκθεμα...κέρινο ομοίωμα που έλεγε και η πλουσία Γρουμπουλάκη...ΚΑΙ αντισυστημικό. Δύο σε ένα σαν να λέμε! Ιδανικοί ρόλοι, ξέρεις, αυτοί οι ανέκφραστοι...χαρά και λύπη ένα πράγμα...φόβος ή εκστασιασμός το ένα και το αυτό. Γιατί αν αυτό δεν είναι δράμα...τι είναι;  

  

17 Σεπτεμβρίου 2014

Semantics^22

Το ξέρω ότι σου έλειψε ένα semantics. Η συνήθεια που έγινε λατρεία…που έλεγαν και σε εκείνο το αλήστου μνήμης μουσικό reality. Μην νομίζεις, όταν γράφω semantics νιώθω λίγο σαν την Άσπα…τύπου «αυτή είναι η θέση μου»!

Σήμερα, λοιπόν, η στήλη θα φιλοξενήσει τραγούδι έντεχνο, ο Θεός δηλαδή να το κάνει. Η Άλκηστις μας τραγουδά για χρωστούμενα. Σε μια χώρα που τα χρώστια είναι σήμα κατατεθέν δεκαετίες τώρα, η ερμηνεύτρια μιλά για μια γιορτή που της χρωστά κάποιος. Θα με ρωτήσεις βέβαια, ποια γιορτή; Μην είσαι αφελής αναγνώστη μου. Σε έχω εκπαιδεύσει να διακρίνεις τη λεπτομέρεια πίσω από τον στίχο. Πάμε, λοιπόν, να το πάρουμε μαζί…

«Θα `ρθουν οι φίλοι,
θα `ρθουνε κι οι ξένοι,
όλοι καλεσμένοι
από μόνοι τους»

Σαν πάρτι του φτωχού συγγενή μου ακούγεται αυτό. Εναλλακτικά μου θυμίζει την έκφραση του κολλητού μου «στη γιορτή δεν καλούνται, κουβαλιούνται». Λέξη κλειδί «οι ξένοι». Λέξη κλειδί νούμερο δύο «από μόνοι τους». Μπορείς ευθύς αμέσως να οσμιστείς την αποφορά των ξένων «εταίρων». Βάλε μια Άνγκελα, μια Λαγκάρντ, ένα Ντράγκι, έναν Τόμσεν βρε αδερφέ.

«Θα `χουν μουσικές,
θα φέρουνε και όνειρα,
θα τ’ απλώσουν όλα
στο σεντόνι τους,
πλάι στο κύμα»

Τώρα για όνειρα δεν ξέρω. Αν πάντως το τραγούδι το λέει και καλά ο Πρώην της Βίσση(ς), call me και Πρωθυπουργό, τότε Μνημονιάκι μου μυρίζεται. Και πλάι σε αυτό…χώσε και μια έξοδο στις αγορές, ένα πρωτογενές πλεόνασμα, ένα προαπαιτούμενο…αντε κι έναν τάφο Αμφίπολης, γιατί πολύ σε έχω συμπαθήσει. Στη μαύρη πλερέζα της διακυβέρνησης, ένα όνειρο ζητά ο Αντώνης…μια γιορτή που εκείνοι, οι ξένοι, του χρωστάνε.

«Θέλω γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
απ’ το κύμα να με πας
στον αέρα.
Θέλω τη γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
όσο μου γελάς,
χαρτοπόλεμο
το χρόνο θα σκορπάς»

Τι θέλει μωρέ το παλικάρι; Μια γιορτή! Από τα σαράντα κύματα που τον ταλανίζουν, να τον πάνε στον αέρα. Γιατί όσο του γελάει η Άνγκελα, τότε και αυτός έχει την ελπίδα να κάνει χαρτοπόλεμο το Μνημόνιο, πριν τον προλάβει ο άλλος…έλα που δεν ξέρεις…ο sexy…ο Alexis ντε. Εκείνος βρε που θα σκίσει το Μνημόνιο την επόμενη της εκλογής του και θα χορέψει γυμνός πάνω από τα αποκαΐδια, μαζί με τη Ζωίτσα την Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη αλά μπρατσέτα…ΚΑΙ αυτοί γυμνοί. Εφιάλτης από όσο καταλαβαίνεις!  

«Οι καινούριοι φίλοι
κι οι παλιοί μου έρωτες
κι οι γονείς μου θα `ρθουν
στην κορνίζα τους»

Τώρα γιατί ο Πρώην της Βίσση(ς) θυμάται την Αννούλα στο στίχο, πολύ θα σε γελάσω και δεν το θέλω. Τη μάνα του δε πού τη θυμήθηκε τη δόλια…τι να πω…άβυσσος η ψυχή του δεξιού!

«Κι όλοι αγκαλιασμένοι,
απ’ το αύριο ως το χθες,
να ο χορός που δένει
τις ανθρώπινες,
τις ανθρώπινες φωτιές»

Να σου πάλι κι οι φωτιές. Γιατί σου λέει, γιατί να με προλάβει ο άλλος που θα δει και τον Πάπα πριν τον δω εγώ…να του πω ως άλλη Βίκυ Μοσχολιού «είσαι χριστιανός εσύ;». Το άσμα πάντως κλείνει χαρωπά και αισιόδοξα…έτσι όπως πρέπει στον ονειροπόλο Αντώνη. Που βέβαια εγώ, αγκαλιασμένος με τη Μέρκελ να χορεύω πάνω από σκισμένα Μνημόνια σε φωτιές, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν θα το ευχόμουν!

Άντε αδέρφια…πάμε τώρα όλοι μαζί να προϋπαντήσουμε την ανάπτυξη που «σαμαρικά» ξεπροβάλλει εδώ και κάτι αιώνες. Γιατί αγάπη μου…κι ο Γκοντό να ήταν…θα είχε φτάσει η ριμάδα…


4 Σεπτεμβρίου 2014

Νατάσσα

Νομίζω ότι μια συναυλία είναι κατά βάση τρεις. Σου ακούγεται τόσο παράλογο σε πρώτη ανάγνωση; Αναλογίσου τι λέω. Μία είναι η καθεαυτή ερμηνεία πάνω στη σκηνή, αυτή με τα όργανα, τα φώτα, τα φωνητικά και τη φωνή. Μια άλλη είναι πίσω από τη σκηνή, σε εκείνο το αφανές κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εγκλωβίζεται πίσω στις κουίντες, αναμένοντας το χαμόγελο της επιτυχίας ή το βλέμμα της απογοήτευσης, ανάλογα με το πώς θα τα φέρει το ζάρι. Η στερνή είναι αυτή που φυτεύεται, μεγαλώνει και τελικά γεννάται μέσα από το θεατή, τον φανερό ήρωα, τον τελικό αποδεκτή.

Δεν είμαι καλλιτέχνης, γεγονός αυτό. Δεν μπορώ να ξέρω τι βιώνει ο ερμηνευτής πάνω σε μια γεμάτη ή άδεια σκηνή. Δεν είμαι, όμως, ούτε τεχνίτης του λόγου για να μπορώ να αφουγκραστώ τα συναισθήματα των ανθρώπων που τρώνε τα νύχια τους πίσω από την κουίντα. Είμαι ένα ταπεινός θεατής, κείνος που πλήρωσε για να διασκεδάσει την αφήγηση μιας ιστορίας από έναν παραμυθά.

Μιας και τα χρόνια μου περνάνε, άλλοτε νιώθοντας ότι ξοδεύονται, άλλοτε πάλι ότι επενδύονται προσεκτικά, έχω υπάρξει μάρτυρας σε τέτοιες αφηγήσεις, πετυχημένες ή μη. Θυμάμαι ακόμα μια μαγική βραδιά στις κερκίδες του Θεάτρου Βράχων που άκουγα την σχεδόν νεραϊδίσια Dolores να τραγουδά το Dreams. Ορκίζομαι να μην ξεχάσω ποτέ τη χορογραφία των Ωρών από τη Σταχτοπούτα του Προκόφιεφ, μια νυχτιά στο Ηρώδειο. Στην αντίπερα όχθη βρίσκει κανείς τις ξοδεμένες, τις οποίες σκοπίμως δεν επιθυμώ να αναλύσω.

Την Τρίτη, ένα βράδυ που μας ταλάντεψε με την αναποφασιστικότητα του σχετικά με το αν θα βρέξει ή όχι, ο δρόμος με έβγαλε στην Τεχνόπολη. Συνοδευόμενος από την καρδιά και το μυαλό, αλλά και τη θύμηση ότι οι εμμονές έχουν αξία μόνο αν τις πολεμάμε. Έτσι βρέθηκα να ακούω για δεύτερη φορά τη Νατάσσα. Θυμάμαι πως η Μποφίλιου στα μάτια μου εκπροσωπούσε, πριν κάποια χρόνια, όλη την κίβδηλη κενότητα της «έντεχνης» μουσικής, το πολύτιμο πομπώδες ύφος που κάθε «ποιοτικιά» οφείλει να φέρει και να προστατεύει ωσάν την παρθενία της. Ακόμη και σήμερα, εμμονή γαρ, το ψήγμα του αναθέματος δεν έχει επιτευχθεί να ξυστεί τόσο ώστε να μη με γδέρνει, εσωτερικά, κάπου στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ωστόσο, με τον καιρό, αλλά κυρίως τη δύναμη της υποχώρησης που φέρει ως τροϊκανό «προαπαιτούμενο» η αγάπη στο έτερον ήμιση, εκπαιδεύτηκα.

Η εμμονή, ωστόσο, σε έναν ξεροκέφαλο άνθρωπο σαν εμένα μένει, λειασμένη σαφώς, αλλά ελαφρώς σαγρέ, τόσο που μαγκώνει η κλωστή από το πουλόβερ που και που. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι την Τρίτη υπήρξαν στιγμές που αφέθηκα – και θα είναι και αλήθεια – ειδικά στον ήχο του «Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις». Γεράσιμε, ακόμα κι αν δεν έχω μετανιώσει, μέχρι σήμερα, που συμπεριέλαβα το «Μέχρι το τέλος» στα Semantics μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι πολλές αράδες σου έχουν χτυπήσει σαν βέλος κέντρο στην καρδιά. Γιατί μπορεί να είμαι ανάποδος πεισματάρης, αλλά όχι χαλκευτής αληθειών.

Μέσα στον κόσμο, με το 3G να χαροπαλεύει, με την Καρδιά μου να μου ζητάει να του στρίψω τσιγάρο, με την Σταχτοπούτα να ομολογεί πως εκτός από την καρδιά που πονάει όταν ψηλώνει, πονάει και η μέση με τόση ορθοστασία, αλλά και τον Αργεντίνο να τραγουδά δίπλα στο αυτί μου, όταν τουλάχιστον δεν καφριλεύαμε τους γύρω και δεν απειλούσαμε ότι θα φύγουμε να πάμε στον Κάνδαυλο, έζησα μια ακόμη αφήγηση που δεν ξοδεύτηκε.

Κλείνοντας θα σημειώσω με post-it το παράπονο της βραδιάς: «Ξανθιά εμμονή, σήμερα όλα καλα..αλλά πάλι μου τα χάλασες που δεν είπες τους Πρώην. Μόνο με πριβέ εκτέλεση η εξιλέωση!»   

  

    

26 Αυγούστου 2014

Προτεραιότητες

Στη φρενίτιδα του αντιμνημονιακού αγώνα, δεν χωρά καμία στήριξη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Βλέπεις, ο σκοπός εκτός από το να αγιάζει τα μέσα, μετατοπίζει, μάλλον, και τις προτεραιότητες. Όπως θα έλεγε και κάποιος ινστρούχτορας του ΚΚΕ: «Σύντροφοι, ο αγώνας είναι ένας, η ανατροπή των καπιταλιστών! Όλα τα άλλα είναι ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και εγκατάλειψη της πραγματικής μάχης». Ωστόσο, καλό είναι να θυμόνται οι κυβερνώντες και μη ότι η όποια κριτική εδράζεται τόσο ως προς τα γενόμενα, αλλά παραδόξως και ως προς τα μη-γενόμενα.

Ο Βασίλης Ξυδιάς, θεολόγος καθηγητής μέσης εκπαίδευσης (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό τον κόσμο), έγραψε ένα άρθρο στο tvxs.gr με θέμα το δίλημμα ανάμεσα στην πολιτική ορθότητα ή την πολιτική επιλογή. Κάτω από την παντιέρα του αντιμνημονιακού αγώνα, εκείνου που συσπείρωσε τη δεξιά, την «αριστερά», τους φασίστες, τους καμένους Έλληνες και πάσης φύσεως παρελκόμενα, νοσηρά ή μη, ο κ. Ξυδιάς αναρωτιέται κατά πόσο πρέπει διάφορα κοινωνικά ζητήματα να κάνουν ένα βήμα πίσω προς χάριν της θεάρεστης αντιμνημονιακής πάλης. Ο θεολόγος καθηγητής απορρίπτει, ως μη αναγκαία επί των παρουσών συνθηκών (ενδεχομένως και διαστρεβλωτική), την όποια προοδευτικότητα – κάλπικη ή χαζή κατά τη γνώμη του – γιατί ο εχθρός του γένους αυτή τη στιγμή είναι ένας…το Μνημόνιο. Ουδέτερο ουσιαστικό, βαριά χαρακτηρισμένο από τα κύματα «αγανακτισμένων», ιδεολογικά ασημάδευτων, εν πολλοίς καιροσκόπων και σφετεριστών, το Μνημόνιο θα απασχολήσει στο μέλλον – κατά την ταπεινή μου γνώμη – πολλούς ιστορικούς και επιστήμονες.

«Αν δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι περιμένουν μερικά ακόμα χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν μήνυση σ’ αυτούς που τους λοιδορούν θα πάθουν πολύ μεγάλη ζημιά;», αναρωτιέται «επαναστατικά» ο κ. Ξυδιάς. Μιας και, όμως, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη, μια μέρα μετά έρχεται η είδηση για την επίθεση σε δύο νεαρούς ομοφυλόφιλους στο Παγκράτι για του πετάξει την αντιμνημονιακή σούπα στη μάπα. Ευτυχώς να λέμε που τα παιδιά δεν κηδεύτηκαν την επόμενη μέρα!


Έτσι κρύα όπως στάζει η σούπα στο πρόσωπο του κ. Ξυδιά, να αναρωτηθώ κι εγώ με τη σειρά μου: «πόσο θα μπορέσει αυτή η χώρα να αντέξει με τόση βλακεία που δέρνει τους πολίτες της;». Γιατί αν όντως ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι ο πολίτης, τότε πραγματικά η δημοκρατία μας είναι, μάλλον, τζούφια…         

23 Αυγούστου 2014

Discounting

Δύο λογοτεχνικά μου «μίση» είναι ευρέως διαδεδομένα ανάμεσα στους φίλους και γνωστούς μου. Πρώτον, εκείνο το οκνηρό τσουλάκι η Σταχτοπούτα και δεύτερον το άλλο το κνώδαλο η Αντιγόνη. Και ενώ για την τελευταία, τα μίση μου έχουν λειανθεί τα τελευταία χρόνια – ίσως γιατί της δίνω χάρη στο ότι δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη τα Zanax – στην πρώτη δεν προτίθεμαι να κάνω βήμα πίσω. Άτεγκτος θα σταθώ, σαν σιδερένια βέργο-σωλήνα…

Τα περισσότερα παραμύθια, με τα οποία μας κοίμιζαν οι γονείς μας κάθε βράδυ, θεωρώ πως έδρασαν καταλυτικά – ως άλλη εξελιγμένη υπνοθεραπεία – στη διάπλαση του χαρακτήρα μας (πλάι βέβαια σε τόσα άλλα νοσηρά πρότυπα συμπεριφοράς). Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιδιαίτερης διαπαιδαγώγησης είναι και το δόγμα του «για πάντα»! Θα μου πεις, πού σου ήρθε τώρα αυτό καλοκαιριάτικα, με το κορμί να λιώνει από τη ζέστη και τα μπετόν να πυρώνουν; Η αλήθεια είναι ότι αρχικά διάβασα τον αγαπημένο Ιθάκη-man. Ωστόσο, η ανάγνωση αυτή ήρθε και έπεσε πάνω σε μια συζήτηση που είχα για τη σημασία του σεξ στο πλαίσιο μια ερωτικής σχέσης. Συγκεντρώνοντας τελικά όλο αυτό το υλικό δεν μπορώ παρά να σκεφτώ: Πόση προεξόφληση μπορούμε να κάνουμε σε μια σχέση;

Το μυστικό με τον συντελεστή, βέβαια, προεξόφλησης – αυτό ίσως που δεν σκέφτεται κανένας – είναι ότι για να μπορείς να τον υπολογίσεις θέλεις a priori την περίοδο ροής κεφαλαίου. Μπινιά μεγάλη σε λέω! Γιατί, θα με ρωτήσεις εσύ τώρα; Γιατί μάνα μου πρέπει να έχεις υποθέσει το τέλος… εκείνη την περίοδο Τ – στο μέλλον – στην οποία το «παιχνίδι» θα λάβει τέλος. Είδες, λοιπόν, γιατί λες «για πάντα»; Γιατί βολεύει! Γιατί κανείς δεν θα κάτσει να υπολογίσει το discount factor.

Μπορεί να μην είμαι από τους ανθρώπους που τους τρομάζει τόσο το «για πάντα» (τι περιμένεις εξάλλου από άνθρωπο Καρκίνο με ωροσκόπο στον Καρκίνο;). Ωστόσο, δεν μπορώ, παράλληλα, να αγνοήσω ότι η υπόσχεση του «για πάντα» είναι τόσο αβάσιμη όσο να υποσχεθεί ο Σαμαράς ότι «η ανάπτυξη είναι προ των πυλών» (τι εννοείς ότι το έχει κάνει;). Σε μια τέτοια περίπτωση είτε βλάκας είσαι, είτε απατεώνας. Κι ενώ στον έρωτα, άνετα διαλέγω το πρώτο, στην περίπτωση του Σαμαρά δεν μπορώ παρά να επιλέξω χωρίς σκέψη το δεύτερο.


Μπορεί ο έρωτας και η παραμονή σε μια σχέση να είναι σίγουρα μια μορφή επένδυσης. Ωστόσο, οι νόμοι και οι φόρμουλες του υπολογισμού του κινδύνου, δεν λειτουργούν αναγκαστικά στην περίπτωση του έρωτα. Θα έλεγα ότι περισσότερο είναι σαν να αφήνεις τα λεφτά σου σε κάποιο συρτάρι και ελπίζεις να μείνουν εκεί για πάντα… άλλες φορές αλώβητα, άλλες πειραγμένα κι άλλες ακόμη και αυγατισμένα. Ζήσε κάθε στιγμή, διατήρησε το μυστήριο και την έκπληξη και πίεσε το Τ όσο πιο πέρα μπορείς. Πάντως το μόνο σίγουρο… Μην υπολογίζεις στον έρωτα παρούσες αξίες! Γιατί αγάπη μου, αν στον έρωτα ξέρεις το συντελεστή προεξόφλησης… τότε φασκελοκουκούλωστα!

25 Μαρτίου 2014

Myths

Οι μύθοι και τα παραμύθια έχουν χρηστικές και ψυχαγωγικές πλευρές. Από τη σύλληψη έως την εξιστόρησή και μεταλαμπάδευσή τους επιτελούν ένα διττό ρόλο, άλλοτε διασκεδαστικό κι άλλοτε διδακτικό – ενίοτε και συνεκτικό. Σε κάθε περίπτωση αποτελούν σπανίως εξολοκλήρου δείγματα του αληθινού κόσμου, αλλά ψήγματα ηθελημένων νοητικών κατασκευασμάτων με αφηγητική διάθεση και συμπυκνωμένους συμβολισμούς.

Κάθε 25η Μαρτίου, παρέα με τον μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά, αναλογίζομαι σε τι βαθμό έχει επηρεάσει το σημερινό meta-Νεοέλληνα ο εθνικός μύθος της παλιγγενεσίας του 1821. Ανάθεμα θα μου πεις κι αν αυτός ο έρμος και αξιοθρήνητος «απόγονος» γνωρίζει τις λεπτομέρειες του επαναστατικού αγώνα. Σπάνια θα αγχωνόταν εξάλλου για κάτι περισσότερο από τα goals που έφαγε ο Ολυμπιακός, τι θα κάνει το ερχόμενο τετραήμερο και το πόσο γαϊδούρα είναι η Μέρκελ.

Παραταύτα, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η χώρα αν αντί να κομπάζει για σχεδόν 200 σχεδόν χρόνια πάνω σε έναν εθνικό μύθο, προσπαθούσε να ξεπεράσει τα ίδια προβλήματα που την ταλάνιζαν και τότε. Υποθετικές ερωτήσεις θα σου δώσουν σαφώς υποθετικές απαντήσεις! Αν όμως οι προεστοί του τότε έγιναν μεταγενέστερα συνδικαλιστές του σήμερα – εθνοπατέρες και στις δύο των περιπτώσεων – για πόσο θα μπορούμε να βασιζόμαστε στην «καλοσύνη» των ξένων; Όχι τίποτε άλλο Μπλανς  μου, αλλά κι αυτοί οι ξένοι ιδιοτελείς άνθρωποι είναι…     

23 Ιανουαρίου 2014

Recollection

Ο σωστός άνθρωπος τιμά το παρελθόν του... αρχή απαράβατη. Και αγαπητέ μου, όπου παρελθόν παρακαλώ να συγκαταλέξεις όχι μόνο τα ορθά που έπραξες, αλλά πρωτίστως τα λάθη. Η αναγνώριση των λαθών σου είναι αυτή που θα σε βελτιώσει, θα σε κάνει ανώτερο, όταν κοιτάς αφ’ υψηλού πλέον τις περίτρανες μαλακίες που πίστευες, έλεγες, υποστήριζες ή έκανες.

Φερ’ ειπείν, δεν με αφορά αν στο παρελθόν ψήφισες ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ό,τι άλλο θες. Το πρόβλημα μου είναι όταν ενώ ήσουν στα κάγκελα για τον ΓΑΠ, λες και θα έφερνε την αλλαγή ως άλλος Martin Luther King, τώρα τον λοιδορείς ως καθυστερημένο. Αγάπη μου αν ήταν καθυστερημένος τότε, πώς γίνεται να μην το έβλεπες εσύ ο φωστήρας;

Ούτε από την άλλη με πειράζει να ψήφισες Καραμανλή, την εποχή που είχε διορισθεί μέχρι και η 5η ανιψιά της Θείας μου της Αμερσούδας στο Δημόσιο με σύμβαση. Αλλά τώρα μην μου εκφράζεις απορίες του τύπου «μα καλά ποιος τον έβγαζε τον μπούλη που έπαιζε όλη μέρα Play-station;».    

Παρομοίως… και έτσι για συμβουλή εις τη μεθαύριον που τα πράγματα αλλάζουν, μην σε ακούσω να κατηγορείς τον sexy Alexis που δεν έσκισε τελικά το Μνημόνια στο προαύλιο της Κουμουνδούρου, γιατί μεταξύ μας το μόνο που προσωπικά θα ανέμενα να σκίσει θα ήταν το Votre Beauté με τη νέα κολεξιόν της Burberry. Αντίστοιχα, μην πέσεις πάλι από το συννεφάκι σου αν ο Πρώην της Βίσση – call me και νυν Πρωθυπουργός – φέρει νέα μέτρα προς ψήφιση. Δεν θα είναι εξάλλου η πρώτη φορά που θα κάνει κωλοτούμπα, μην σου πω και διπλό λουτς και τετραπλό τόλουπ… μαιτρ στο είδος σου λέει ο Πρώην της Άννας.


Το παρελθόν αγάπη μου είναι για να το τιμάμε, όχι για να το ξεχνάμε. Πρόσεχε… όχι για να αρνιόμαστε ότι σφάλαμε… αυτό είναι απλή κουφιοκεφαλιά! Σε αυτό τον μάταιο κόσμο κανείς δεν ήπιε το αλάθητο νερό από το ιερό δισκοπότηρο… κανείς! Όμως, αν σέβεσαι έστω και λίγο τον εαυτό σου, προσπάθησε τα παρελθόντα και παρόντα λεγόμενα να τιμάνε τις παρελθούσες και παρούσες πράξεις. Μην ξεχνάς ότι η γυναίκα του Καίσαρα, ακόμα και στη σύγχρονη εποχή της εικόνας και της ταχύτατα ανακυκλούμενης είδησης, δεν πρέπει μόνο να φαίνεται τίμια… αλλά – την τύχη μου μέσα – να είναι και τίμια…