31 Οκτωβρίου 2010

Writing in Transit

Εικόνες μιας πόλης που νυχτώνει πιο νωρίς. Μια ώρα πίσω και μεμιάς η μέρα μικραίνει. Πάντα πίστευα ότι όλα φαίνονται διαφορετικά μέσα στη νύχτα. Έχει μάλλον την ικανότητα να απαλύνει την ασχήμια αυτού του τόπου. Ένδεκα περίπου λεπτά αναμονή και επιλογή καμιά άλλη, παρά ένα μέσο που σε πάει λίγο πιο μακριά από τη πόρτα σου. Άβολη πόλη αυτή που σε βγάζει από τη βολή σου μια Κυριακή βράδυ…νωρίς!

Σε μια διαδρομή ένδεκα λεπτών και οι εικόνες μπορούν να διαδεχθούν η μια την άλλη με αφόρητη ευκολία. Μόνη συντροφιά ο ήχος της Lemper στα αυτιά. Διπλή παρηγοριά το πιο όμορφο μειδίαμα από ένα τρόλεϊ που περνά απέναντι σου. Φευγαλέα χαρά για τα επόμενα ίσως και "δώδεκα" λεπτά διαδρομής. Μπορεί στο χρόνο να πέφτω έξω που και που, σε άλλα όμως όχι!

Σε ένα μέσο που τα χρώματα του δέρματος φτιάχνουν μια ιδιότυπη παλέτα. Είναι τελικά στιγμές που η πολυπολιτισμικότητα αυτής της πόλης μπορεί και να μη σε πειράζει. Όλα τελικά μπορεί να φτιάξουν κάτω από τους ήχους της μουσικής.

Λίγα λεπτά πριν το τέλος και τα όνειρα των εφηβικών μου χρόνων, οι τότε διαδρομές, πετάγονται σαν "καλά" φαντάσματα. Έχουν τον λόγο τους; Μπορεί. Ποιος ξέρει να απαντήσει!

Σε ένα τρόλεϊ τελικά όλα φαίνονται πιο διαφορετικά. Μα μη ξεχνάμε και τη μουσική. Σαφώς ούτε και το χαμόγελο του αντικρινού τρόλεϊ. Ποτέ!

27 Οκτωβρίου 2010

Behind the Fairytale!!

Και πάνω που είχα πέσει λιγάκι, έρχεται αυτό το videάκι και πεθαίνω από τα γέλια! Τα παιδιά που το φτιάξανε είναι ΘΕΟΙ!! Χαχαχαχαχα!!!


Και για τους φίλους της Ντόρας (όχι της Μπακογιάννη καλέ!!!) της Εξερευνήτριας...χίλια συγνώμη που σας χαλάω το είδωλο!!

25 Οκτωβρίου 2010

Η Ιστορία των Δύο: Μέρος Πέμπτο (Zero Point)

Το παρελθόν λένε ότι μας κυνηγάει πάντα. Είναι σαν εκείνες τις σκοτεινές ταινίες στην Αμερική του Μεσοπολέμου, τότε που η ποτοαπαγόρευση ενέτεινε όλα τα ανθρώπινα πάθη. Jazz μουσική να παίζει από πίσω και το σαξόφωνο μέσα στα σόλο του να σε ξεκουφαίνει, τόσο που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα από τα απανωτά του γυρίσματα. Δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας όταν ο μουσικός παρασέρνεται από την ορμή της νότας. Έτσι και το παρελθόν! Όταν αποφασίζει να κάνει την επανεμφάνιση του, τότε είναι βασανιστικό, ειδικά όταν κάποιες σελίδες δεν έχουν κλείσει. Η φωνή από το χτες ήταν αρκετή για να παγώσει το αίμα του Φίλιππου. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Ο ήχος της πόρτας πίσω του που άνοιξε σε συνδυασμό με τη γνωστή χροιά, του πάγωσε το αίμα. Δεν πρόλαβε καν να γυρίσει όταν ένα χέρι με ένα μαντήλι τον αναισθητοποίησε.

Δεν ήξερε καν αν πέρασαν, ώρες, λεπτά ή ακόμα και μέρες ολόκληρες. Ξύπνησε στο ίδιο δωμάτιο, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και με το επιπόλαιο τραύμα τακτοποιημένο. Ο πόνος δεν είχε υποχωρήσει, αλλά επί της ουσίας δεν ήταν μάλλον κάτι σοβαρό. Ανακάθισε στην άκρη του κρεβατιού μα δεν προσπάθησε καν να σηκωθεί. Προσπαθούσε να αναλογιστεί τι του είχε συμβεί μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Ένα άγνωστο πτώμα, η αστυνομία, η αποκάλυψη ότι ο Πέτρος δεν ήταν αυτό που νόμιζε, η ανάμιξη του ονόματος της Μαίρης και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ήταν και εκείνη η φωνή. Δεν μπορεί να έκανε τόσο λάθος. Ναι … πόναγε από το τραύμα, είχε ταραχτεί από τα γεγονότα, αλλά δεν μπορεί να είχε ξεχάσει εκείνη τη φωνή … τη φωνή του Αποστόλη! Μπορεί να ψέλλισε μια μόνο λέξη, σχεδόν βραχνά, αλλά σίγουρα δεν μπορούσε να είναι κάποιος άλλος.

Έπρεπε τα πράγματα να μπουν άμεσα σε μια τάξη, γιατί αν συνέχιζαν έτσι, το μυαλό του θα έσκαγε. Περιεργάστηκε γρήγορα το δωμάτιο. Δεν έλεγε και πολλά, ένα τυπικό δωμάτιο ενός μέσου αστικού σπιτιού με έπιπλα από το ΙΚΕΑ, πρόχειρα φτιαγμένο, με μια σχεδόν φοιτητική οπτική. Το παράθυρο είχε δύο πόρτες. Αρκετά παράξενο αν το σκεφτεί κανείς. Ποιος φτιάχνει ένα δωμάτιο με δύο εισόδους; Στο τοίχο αντικριστά από το κρεβάτι στεκόταν ένα καλαίσθητο τραπέζι με μια τηλεόραση και ένα DVD-player. Ο καθρέπτης ακριβώς πάνω από το τραπέζι ήταν σκαλιστός, θα έλεγε κανείς λίγο βαρύς και παράταιρος με το γενικό σύνολο της εσωτερικής διακόσμησης του δωματίου. Το χαρτάκι που ήταν κολλημένο πάνω στο γυαλί είχε κίτρινο χρώμα, σαν εκείνα που συνήθιζε να κολλάει ο Πέτρος ή Νίκος ή όπως τον λένε τελοσπάντων στο καθρέπτη του μπάνιου του. Σηκώθηκε σιγά και κατάλαβε ότι μπορούσε να περπατήσει με σχετική ευκολία, μόνο ελάχιστα τον τράβαγε το τραύμα στο πόδι. Πλησίασε στο καθρέπτη, ξεκόλλησε το χαρτάκι και το διάβασε: «Αν θες το παιχνίδι να αρχίσει βάλε το DVD να παίξει».

Στο μυαλό του ήρθε κατ’ ευθείαν μια εικόνα από το μακρινό σχετικά παρελθόν. Ήταν Δεκέμβρης κι οι γονείς του είχαν φύγει για Σαββατοκύριακο στο εξοχικό τους. Δεν θυμόταν καν για ποιο λόγο, αλλά τώρα που το σκεφτόταν μάλλον για καμιά δουλειά. Εκείνος τέλειωνε το σχολείο ή κάτι τέτοιο, αλλά ελάχιστη σημασία είχε αυτό ως πληροφορία. Είχε ένα ολόκληρο διήμερο να περάσει μόνος στο σπίτι κι όπως κάθε νορμάλ έφηβος διοργάνωσε ένα μεγάλο πάρτι. Ο Αποστόλης βέβαια ως ο κολλητός του δεν μπορούσε να λείπει. Είχαν συναντηθεί από νωρίς για να προετοιμάσουν το σπίτι. Δεν θυμόταν καν αν το πάρτι είχε επιτυχία, το μόνο που κρατούσε ως κόρη οφθαλμού στη μνήμη του ήταν οι ώρες μετά το τζέρτζελο. Ο Αποστόλης θα έμενε το βράδυ στο σπίτι του για να μαζέψουν, αλλά ήταν πολύ κουρασμένοι κι οι δυο για να τακτοποιήσουν έστω και λίγο το σπίτι τα ξημερώματα.

- Μπορώ να βγάλω λίγο τα ρούχα, δεν τα αντέχω, τον παρακάλεσε με σχεδόν παιχνιδιάρικο ύφος ο Αποστόλης.

- Και βέβαια και μπορείς βρε. Ελεύθερα!

Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή του που κατάφερνε να δει τον ανομολόγητο ερωτά του ημίγυμνο. Ο τύπος απλά «δεν υπήρχε». Έμεινε με το μποξεράκι κι ο Φίλιππος είχε χαζέψει σαν να έβλεπε για πρώτη φορά άνθρωπο σχεδόν όπως τον γέννησε η μάνα του.

- Τι κοιτάς ρε; Γουστάρεις;

Το βλέμμα του Φίλιππου επανήρθε γρήγορα στη σωστή του θέση.

- Τι λες ρε; Πας καλά; Τι με πέρασες;

- Καλά ρε φίλε …δεν είπαμε και τίποτα …κακό θα ήταν;

- Ρε Αποστόλη …σοβαρέψου ρε μαλάκα!

- Οπότε να φανταστώ ότι δεν θα έχεις πρόβλημα να μείνω και χωρίς το εσώρουχο, και με μια κίνηση έμεινε τελείως γυμνός.

Η σκηνή αυτή τον στοίχειωνε το Φίλιππο ακόμη και σήμερα. Όταν δε ο Αποστόλης τον πλησίασε τόσο κοντά που ένιωθε την ανάσα του στο στόμα του, τα δευτερόλεπτα για πρώτη φορά έμοιαζαν με ολόκληρη αιωνιότητα. Τη στιγμή που του έπιασε το χέρι, ο Φίλιππος δεν έκανε καμία κίνηση. Ακόμα κι όταν το έσυρε μέχρι το ερεθισμένο του μόριο, πάλι δεν αντέδρασε. Ο Αποστόλης έγειρε προς τα πίσω το κεφάλι του και έβγαλε έναν βαρύ αναστεναγμό, ενώ τα χέρια του πίεσαν όλο το σώμα του Φίλιππου από τους ώμους προς τα κάτω. Την επόμενη στιγμή βρέθηκε στα γόνατα και βρέθηκε να γεύεται αυτό που ποθούσε καιρό τώρα…

Ένα περιστέρι πέταξε έξω από το παράθυρο και διέκοψε απότομα τις σκέψεις του. Τι καθόταν και θυμόταν; Από πού κι ως πού ο Αποστόλης να είχε σχέση με τον Πέτρο; Το παρελθόν μένει στο παρελθόν, εκεί είναι η θέση του εξάλλου. Πάτησε γρήγορα το DVD να παίζει και άνοιξε τη τηλεόραση. Η φιγούρα του Πέτρου ξεπρόβαλλε σε κοντινό στην οθόνη.

«Λογικά θα με βλέπεις εεε; Λογικά ναι! Αυτή τη στιγμή θα είσαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο και θα αναρωτιέσαι γιατί. Βαθιά μέσα σου, νομίζω ότι θα έπρεπε να ξέρεις βέβαια. Ίσως και δεν έχει τόση σημασία. Ίσως δεν έχει καν αξία να σου πω γιατί περνάς όλο αυτό το βασανιστήριο. Αν και έπρεπε καλύτερα να το δεις σαν μια εξιλέωση. Χάρη σου κάνουμε κιόλας! Βλέπεις Φίλιππε, οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν λάθη, αμαρτίες, θανάσιμα σφάλματα, αλλά ποτέ δεν μένουν ατιμώρητοι. Κάποιοι θα σου πουν ότι ο Θεός φροντίζει τα μετά από εδώ. Μάντεψε κάτι, όμως …εγώ δεν πιστεύω στο Θεό. Δεν πιστεύω καν στη συγχώρεση. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν και το καλό και το κακό μέσα τους. Το ίδιο θα πιστεύει σίγουρα και η Μαίρη …το ίδιο και ο Αποστόλης! Θέλω πολύ να δω τη φάτσα σου τώρα. Αυτή τη γαμημένη φάτσα που νομίζει ότι επειδή είναι ωραία και αθώα, όλα θα του πηγαίνουν όπως τα θέλει. Ότι ποτέ στη ζωή του δεν θα πληρώσει για αυτά που έκανε. Τόσο αμαρτήματα και ποτέ δεν πλήρωσες ούτε δράμι. Σκέφτηκες ποτέ τον Αποστόλη όταν τον παράτησες; Σκέφτηκες ποτέ τη Μαίρη όταν έμεινε με ένα παιδί μονάχη; Της πλήρωνες τα προς το ζην βέβαια. Και τι με αυτό; Την άφησες με μία σκατό-απορία! Ένα γιατί! Γιατί ρε τσόγλανε δεν μπορούσες να αποφασίσεις ότι το μόνο που ήθελες ήταν να τρως ένα πούτσο; Τώρα όμως είναι η ώρα να πληρώσεις τα πάντα. Δίπλα στο κομοδίνο θα βρεις ένα κουτί. Μέσα σε αυτό είναι το κλειδί του δωματίου. Ξεκλείδωσε και βγες. Αν όντως υπάρχει λίγο φιλότιμο μέσα σου, τότε φαντάζομαι ότι θα προλάβεις να σώσεις τουλάχιστον το παιδί σου. Ίσως είναι η ύστατη προσπάθεια να σώσεις την όση αξιοπρέπεια σου έχει μείνει. Και θυμήσου κάτι όταν θα είσαι στα γόνατα και θα κλαις… Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια»

23 Οκτωβρίου 2010

Η Προβληματική της Ηλικίας ως Signal

Άτιμη κοινωνία που άλλους τους μεγαλώνεις και άλλους τους αφήνεις να κινούνται σε ηλικίες κάτω των 25! Παρότι συμβιβασμένος (…λέμε τώρα!) με την ηλικία μου, συχνά αναρωτιέμαι αν η ηλικία μπορεί να σημαίνει κάτι παραπάνω από μια μέτρηση του χρόνου που περνά ή από ένα signal εμπειριών και ωριμότητας. Κρίνοντας από μένα δηλαδή μόνο το πρώτο μπορεί να έχει ισχύ, γιατί στο δεύτερο, φίλοι που με ξέρουν μπορούν να σας πιστοποιήσουν για το ακριβώς αντίθετο. Αν οι άνθρωποι επινόησαν τις ηλικίες για ποσοτικούς λόγους, τότε είμαι με το μέρος τους και τους βγάζω το καπέλο. Αν πάλι προσδοκούσαν μόνο σε αυτό και στη πορεία τους ξεπετάχτηκε και η κρίση των 30, 40, 50 … τότε κάπως έτσι θα ένιωσε και ο φυσικός που συντέλεσε ουσιαστικά στην ανακάλυψη της ατομικής βόμβας! Γιατί πάντοτε ο άνθρωπος ως αντικείμενο μελέτης θα κάνει κάτι που θα σε εκπλήξει…

Σε ένα κόσμο που η νιότη έχει το μέλλον στα χέρια της, οι μέσοι να παλαντζάρουν σε ένα τεντωμένο σχοινί και οι μεγάλοι να κάνουν τους απολογισμούς τους, η τάξη των πραγμάτων ψάχνει να βρει τη δική της ισορροπία. Τελικά, ανεξαρτήτως των όποιων κρίσεων ηλικίας και ψυχολογίας, νομίζω τελικά ότι σημασία έχει να ζούμε τη κάθε στιγμή τότε που πρέπει και κυρίως όπως ΕΜΕΙΣ δοκούμε ότι πρέπει. Το έχω πει ξανά, είμαστε τόσο οι συγνώμες μας, όσο και τα λάθη μας…

υ.γ. Είμαι μια χαρά και στα καλύτερά μου (για να μην ανησυχείτε!), απλά το post ήρθε σαν σκέψεις με αφορμή τα γενέθλια του κολλητού μου … που μεγαλώνει! Χαχαχαχα! Αφιερωμένο και το video-τεμάχιο!

18 Οκτωβρίου 2010

Run with the Sunday Syndrom!

Πόσο βασανιστικό είναι για ένα παιδί το σύνδρομο της Κυριακής; Συχνά περιγράφω ότι μικρός μισούσα τις Κυριακές. Μπορεί να το έχω ξαναδηλώσει, αλλά ποιος δίνει σημασία στην επανάληψη μιας δήλωσης, όταν αυτή γίνεται πρωτίστως προς τον ίδιο του τον εαυτό; Λοιπόν … εκείνες τις Κυριακές που νιώθεις σαν σχολιαρόπαιδο, τα πράγματα είναι σκούρα. Και γίνονται κατράμι όταν έξω βρέχει με μανία πάνω στις τέντες των γύρω.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου πουν ότι ούτε οι μέρες, ούτε οι ήχοι, ούτε οι γεύσεις δεν μπορούν να φέρουν αισθήματα. Εεεε τότε απλά δεν είμαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους! Μπροστά στο φόβο της Κυριακής, τον ήχο της βροχής και τη γεύση της οδοντόκρεμας πριν από τον εξαναγκασμένο ύπνο για το πρωινό ξύπνημα, νομίζω ότι είμαι και πάλι δεκάχρονο σε κατάθλιψη. Πόσο μάλλον δε όταν θα προσπαθείς εναγωνίως να γεμίσεις μόνος ένα διπλό κρεβάτι. Ίσως αυτό, ως άλλος δεσμώτης του φόβου, να είναι ο μόνος τρόπος για να εξαγνίσεις το ξεκίνημα μια καινούργιας βδομάδας που έρχεται. Στον ήχο της βροχής αναρωτιέμαι μερικούς από τους στίχους του τραγουδιού. Είμαστε παγιδευμένοι άραγε να φοβόμαστε κάτω από το σκέπαστρο της αβεβαιότητας; Μήπως τελικά όλο αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να νιώθουμε απεριόριστα τυχεροί για αυτό που έχουμε;

Είναι τελικά και κάτι Κυριακές σαν και σήμερα, που παρόλο το σύνδρομο τους, νιώθω απίστευτα τυχερός και πλήρης με μια ζεστή κούπα σοκολάτα στο χέρι (ή δύο…)!

16 Οκτωβρίου 2010

Everyday Big Bang Theories!

Ο κόσμος ήταν ένας χαμός, αυτό σας το υπογράφω ακόμα κι εγώ. Παρότι πολλοί θα πετάγονταν να επισημάνουν εδώ το μέγεθος της ηλικίας μου, θα ήθελα να τονίσω ότι ίσα που πρόλαβα τις πυραμίδες όταν τις έκτιζαν. Κάτω από αυτές τις παράξενες τριγωνικές, λοιπόν, κατασκευές σκεπτόμουν πόσο σημαντική και μάταιη είναι αυτή η ζωή. Ναι … το ξέρω ότι οι Εβραίοι έκαναν τη χαμαλοδουλειά με το μαστίγιο από πάνω, αλλά εγώ έπρεπε να φιλοσοφήσω!

Αν ο κόσμος άρχισε πριν “δεν ξέρω κι εγώ” πόσα χρόνια με ένα μεγάλο bang, τότε δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσα μικρότερα bangs μας κάνουν να αρχίζουμε κάτι από το μηδέν. Η έκρηξη ενός έρωτα με τη πρώτη ματιά. Η ανείπωτη χαρά ενός πρωτόγνωρου γεγονότος που μας κάνει να χαμογελάμε χωρίς λόγο και αιτία. Ένα θλιβερό γεγονός που μας καταρρακώνει. Τόσα τοσοδούλικα πράγματα που σαν γνήσιοι Μηδενικοί που είμαστε όλοι μας, μας κάνουν τόσο ασυναίσθητα μικρούς.

Κι αν με τους νόμους της φυσικής ο κόσμος βρήκε το χρυσό κανόνα του, τότε ποιος είναι για τον καθένα μας ο φυσικός κανόνας προς τη προσωπική του καθενός μας ισορροπία; Άραγε έχουμε ανάγκη τα μικρά προσωπικά μας big bangs για να βάλουμε τα πάντα σε μια τάξη … ή μερικά συστήματα απλά δεν μπορούν τις αλυσιδωτές εκρήξεις;

13 Οκτωβρίου 2010

We want the world to stop?

Αν ο κόσμος είναι ένα όχημα, τότε είναι πολλές εκείνες οι φορές που όλοι μας θα θέλαμε να φωνάξουμε στον οδηγό ότι επιθυμούμε να κατέβουμε. Ξέρετε! Σαν εκείνα τα λεωφορεία από τον καιρό της Βουγιουκλάκη που κυκλοφορούν σε μερικά ελληνικά νησιά το καλοκαίρι. Εμείς να σιγοτραγουδάμε στο κάθισμα ένα εύθυμο τόνο που μαρτυρά το ότι μπορεί να έχουμε ένα μυστικό στην έρμη τη καρδιά μας και να χαζεύουμε νωχελικά τη θέα από το παράθυρο. Ενώ άλλες φορές θλιμμένοι και σκεπτικοί να ατενίζουμε τη συννεφιά που απλώνεται ολόγυρα μας.

Ό,τι και να κάνουμε … ό,τι και να λέμε, η γη γυρίζει γύρω από το άξονά της και είναι εξαιρετικής σπανιότητας να βρεθεί κάποιος να τη σταματήσει. Στη τελική ακόμα κι η περιστροφή της μας παρέχει τη χαρά της εναλλαγής. Εκείνης του μερόνυχτου, των εποχών … της αίσθησης τελοσπάντων ότι τα πάντα έχουν μια περιοδικότητα.

11 Οκτωβρίου 2010

Και μετά ανακαλύψαμε την Αμερική!

Εγώ το Γιούνκερ δεν τον ξέρω προσωπικά. Τον Γιούγκερμαν πάλι, μια χαρά τον γνωρίζω. Ένα εξαιρετικό βιβλίο του Καραγάτση και μια, μάλλον, κακή μεταφορά από τον ΑΝΤ1 που κόπηκε σε λίγα μόνο επεισόδια. Αυτό που ο ΑΝΤ1 θέλει να κάνει μεγάλες παραγωγές από λογοτεχνικά βιβλία, ποτέ δεν το κατάλαβα. Μα καλά … πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι αυτό είναι δουλειά του MEGA…άντε και της κρατικής τηλεόρασης. Μη με πιάνει, όμως, παραλήρημα, δεν είναι έτσι κι αλλιώς αυτό το θέμα μας!

Ο Γιούνκερ ελάλησε και αμαρτία ουκ έχει αν ευθέως έδειξε έναν πρώην πρωθυπουργό που με περηφάνια παραδέχτηκε ότι η χώρα που κυβερνά είναι ένα απέραντο μπουρδέλο (τον φαντάζομαι κάπως σε στυλ και στόμφο Παναγιωτοπούλου). Σε αυτό το σημείο – και πριν προχωρήσω στην ουσία της ανάλυσης αυτής της δήλωσης – να τονίσω ότι η πατρότητα μια τέτοιας γνώμης αξίζει επάξια στο Κώστα Σημίτη. Μόνο εκείνος, με το «βρετανικό» του φλέγμα εκ Γερμανίας (τι πάει να πει ότι αυτό δεν γίνεται;) θα μπορούσε να κάνει μια τόσο ειλικρινή δήλωση. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα με εξέπληττε εντόνως, αν ο Καραμανλής junior μπορούσε να μιλήσει για κάτι άλλο πέρα από τον οργασμό της αστακομακαρονάδας δεμένου με τη κάβλα του να κερδίζεις στο Pro! Η απάντηση αγαπητοί μου βρωμάει Σημίτη από μέτρα, όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο.

Έρχομαι, λοιπόν, στην ουσία της δήλωσης. Πρώην και τότε εν ενεργεία πρωθυπουργός δήλωσε ότι η χώρα που κυβερνά είναι απ’ άκρη σ’ άκρη διεφθαρμένη. Σιγά το νέο! Τι ακριβώς μας κάνει εντύπωση; Έχουμε μήπως την αίσθηση ότι κάποιος εκ των πρωθυπουργών των χρόνων που διαδέχθηκαν την Μεταπολίτευση κυβέρνησε ή κυβερνά εν πλήρει θελήσει; Αγγαρεία, όπως εκείνη που μικρά μας έβαζε η μαμά να πάμε για μαϊντανό όταν έφτιαχνε φασολάκια είναι η πρωθυπουργία. Δεν έχω διατελέσει, βέβαια, πρωθυπουργός, αλλά κάτι ξέρουμε κι εμείς. Αρκεί να παρατηρούσες προσεχτικά την έκφραση του Καραμανλή επί κυβερνήσει του. Ίδιος ο γείτονας μου ο Φώτης όταν η γιαγιά του τον έστελνε στο φούρνο για ψωμί το μεσημέρι. Ταμάμ!

Ως προς τη λοιπή δήλωση, τι καθιστά άξιο απορίας επιπρόσθετα; Ότι ο πρώην πρωθυπουργός έδειξε το πρόβλημα της γενικευμένης κοινωνικής διαφθοράς ως το μείζον ζήτημα που συγκλονίζει τον κοινωνικό ιστό; Οι διεθνείς δείκτες διαφάνειας και διαφθοράς, στους οποίους κατρακυλάμε από τότε που οι στατιστικοί άρχισαν να μετράνε, δεν μας λένε τίποτα τόσα χρόνια; Το γεγονός ότι κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια διεφθαρμένη έως το κόκκαλο κοινωνία … που παραδόξως θέλει να ζήσει … συνεχίζει να μας προκαλεί απορία;

Μα κι εσείς κύριε Γιούνκερ μου, να δεχτώ ότι λέτε την αλήθεια. Γιατί καμάρι μου δεν κάνατε λίγο σαματά όπως κάνετε τώρα, σαν να σας έχουν κλέψει το τελευταίο κομπινεζόν που προστατεύει την τιμή και την υπόληψή σας; Ως άλλη μωρή παρθένα την πατήσατε κι εσείς με τους επιβήτορες Έλληνες κοτζαμπάσηδες; Κι επειδή, ειλικρινά, αδυνατώ να το πιστέψω, να υποψιαστώ ότι μεταξύ των «μπαϊρακτάρηδων νταβατζήδων» ήσασταν και του λόγου σας; Γιατί ποιος δεν θα ήθελε μια διόγκωση χρέους, όταν αυτή τροφοδοτεί τα πλεονάσματα των συγκάτοικων στη τρέλα…

Γνωρίζοντας ότι ζω στη χώρα του «Έλα δεν το πιστεύω», μαθαίνω τελικά ότι είμαι μέλος και μια ευρωπαϊκής «οικογένειας» του ιδίου μότο…

9 Οκτωβρίου 2010

Η Ιστορία των Δύο: Μέρος Τέταρτο (Dimosthenis)

Στη μία ακριβώς είχε παρκάρει έξω από την πολυκατοικία του Πέτρου, ή του Νίκου, ή όπως αλλιώς τον έλεγαν τέλος πάντων… Δεν ήταν πια βέβαιος για το όνομα, δεν ήξερε πια τι να πιστέψει για τον άνθρωπο αυτό. Όλα στο μυαλό του γύριζαν πολύ γρήγορα, δεν το άντεχε άλλο αυτό το μπέρδεμα. Πήρε αγκαλιά το τιμόνι και έβαλε τα κλάματα σε μια προσπάθεια να εκτονώσει όλη την ένταση των τελευταίων ωρών. Σκουπίζοντας με το μανίκι και το τελευταίο του δάκρυ, ένιωσε το μυαλό του ξεπλυμένο και τη σκέψη του ανάλαφρη κι έτσι έμεινε να κοιτάζει για λίγα λεπτά το μπροστινό σταθμευμένο αυτοκίνητο, ίσα ίσα για να απασχολεί τη σκέψη του. Από μικρός, όταν ταξίδευε με τη μητέρα του τα καλοκαίρια, του άρεσε να παρατηρεί τις πινακίδες των άλλων αυτοκινήτων και να ανακαλύπτει την πόλη προέλευσής τους. Ήταν κάτι που τον έκανε να ξεχνιέται… Η ανάμνηση της μητέρας του τον ξύπνησε και τον έσπρωξε προς την είσοδο της πολυκατοικίας.

Στο ασανσέρ έφερε στο μυαλό του τον Πέτρο-Νίκο και εστίασε στα μάτια του για ακόμα μια φορά… Αυτά τα μεγάλα μαύρα μάτια τού είχαν κάνει φοβερή εντύπωση την πρώτη φορά που τον είχε συναντήσει και του το είχε κιόλας εξομολογηθεί. Με τον καιρό, η συνήθεια ανάγκασε αυτή την πρώτη εντύπωση να ξεθωριάσει, χωρίς όμως να την αποτρέψει να κάνει την εμφάνισή της μέσα στο ανεπαρκώς φωτισμένο ασανσέρ. Τώρα πια όμως ήξερε γιατί είχε εντυπωσιαστεί: αυτό το μαύρο βλέμμα το ήξερε από παλιά. Σίγουρα από παλιά…

- Επιτέλους, ήρθες! Άργησες... Σου είπα να έρθεις όσο πιο γρήγορα μπορείς!

- Τι συμβαίνει, ρε Πέτρο; Γιατί τέτοια βιασύνη;

- Πες μου, τι είπες στην αστυνομία;

- Πώς ξέρεις ότι μίλησα στους μπάτσους;

- Εσύ μου το είπες. Δεν θυμάσαι;

- Το μυαλό μου είναι κομμάτια… Ούτε που θυμάμαι τι είπα και τι έκανα σήμερα…

- Πες μου!

- Για μισό λεπτό… δεν θα έπρεπε να ‘ναι αυτή η πρώτη σου ερώτηση, έτσι δεν είναι;.

- Αλλά;

- Ξέρεις ποιος δολοφονήθηκε;

- Φυσικά και ξέρω…

-

- Ποτέ δεν χτυπάω στα τυφλά!

- Με τρομάζεις. Γιατί με κοιτάς έτσι;

- Τρομάζεις τόσο εύκολα, Φίλιππε; Δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής.

- Τι εννοείς; Πες μου ποιος είσαι, πού να σε πάρει ο διάολος; Ποιος είσαι;

- Είμαι ο Πέτρος.

- Και το Νίκος που άκουσα στο τηλέφωνο τι είναι; Ψευδώνυμο;

- Με κάνεις και γελάω. Το χιούμορ σου το εκτίμησα από την πρώτη στιγμή. Αυτό είχε εκτιμήσει και η Μαίρη όταν της την είχες πέσει. Το θυμάσαι πώς είχε συμβεί;

- Τι ξέρεις εσύ για τη Μαίρη, ρε;

- Να σου το θυμίσω εγώ.

- Πού την ξέρεις τη Μαίρη; Σε ρωτάω!

- Διπλανά έδρανα, εξετάσεις στο πρώτο έτος… Ποτέ δεν ήσουν καλός φοιτητής, Φίλιππε… Σωστά; Παίρνεις την κόλα της να αντιγράψεις και της την επιστρέφεις με το τηλεφωνάκι σου γραμμένο πάνω… στην τελευταία σελίδα… αν θυμάμαι καλά. Γι’ αυτό, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Χειροκροτήματα.

- Μπράβο! Είσαι καλά πληροφορημένος. Ώστε γνωρίζεις τη Μαίρη. Μπορώ να μάθω από πού;

- Δεν νομίζω ότι είναι η ώρα.

- Μπα; Και πότε θα ‘ναι η ώρα δηλαδή;

- Πολλά ρωτάς.

Ο Πέτρος έδειχνε προβληματισμένος αλλά γρήγορα αποφάσισε τι έπρεπε να κάνει. Με μια γρήγορη κίνηση τράβηξε το όπλο από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του και πυροβόλησε. Χαμηλά… στα πόδια του. Η κραυγή που έβγαλε ο καημένος ο Φίλιππος ήταν το μόνο που ακούστηκε μες στην νεκρική σιγή της νύχτας.

- Κάτι που πρέπει να ξέρεις για το Νίκο είναι ότι δεν του αρέσουν οι πολλές ερωτήσεις.

Επέστρεψε το όπλο στην τσέπη του και ατάραχος τον πλησίασε και τον βοήθησε να σηκωθεί χωρίς να πτοείται από τις γεμάτες πόνο φωνές του που του έσκιζαν το τύμπανο. Το έμπειρο μάτι του κατάλαβε ότι το τραύμα στο μηρό του ήταν απλά επιφανειακό, τίποτα ανησυχητικό. Τον έσυρε μέχρι το διπλανό δωμάτιο, στην κρεβατοκάμαρα, και τον πέταξε στο πάτωμα. Το πρόσωπο του Φίλιππου συσπαζόταν από τον πόνο και τα χέρια του, με τις φλέβες πεταγμένες, έπιαναν τον αριστερό του μηρό και προσπαθούσαν να σταματήσουν την αιμορραγία. «Γιατί…;» φώναξε, αλλά για απάντηση πήρε μόνο το δυνατό θόρυβο από το κλείσιμο της πόρτας και τον ήχο του κλειδιού να περιστρέφεται γρήγορα στην κλειδαριά που το υποδέχτηκε. Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτήν που θυμόταν. Τώρα ήταν διαφορετική, έμοιαζε θωρακισμένη και αδιαπέραστη…

«Γιατί» κλαψούρισε σχεδόν.

«Σκάσε». Απαντήθηκε ξανά το ερώτημά του. Αυτή τη φορά από μια γνώριμη φωνή. Διαφορετική. Φωνή που ερχόταν κι αυτή απ’ τα παλιά.

5 Οκτωβρίου 2010

Ευφυολογήματα...


Πριν καμιά δωδεκαριά μήνες, ο νυν πρωθυπουργός έσκιζε τα βρακιά του ότι «Υπάρχουν λεφτά». Πριν κάμποσο καιρό, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωνε ότι μπορεί «να μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο». Εδώ και χρόνια, η Αλέκα ονειρεύεται να κατατροπώσει «τα κόμματα του ευρωμονόδρομου». Εκ συστάσεως του ανεκδιήγητου μπουμπουκό-κομματός του, ο μεσιέ Καρατζαφερίς ποθεί διακαώς «να δει τη κόκκινη μηλιά». Μέρα με τη μέρα, στην αριστερά δεν μπορούν να συνεννοηθούν εφτά νοματαίοι.

Και ερωτώ, πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να ακούει παπαριές; Όταν δε βλέπω αφίσες με θράσος τέτοιου επιπέδου … τι να πω; …ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ!!!!

Η Ελλάδα θέλει να ζήσει; Έχει άραγε βούληση αυτή η έρμη χώρα; Αν σκεφτεί κανείς τις βασικές αρχές της διοίκησης, τότε μάλλον γνωρίζουμε ότι ποτέ μια αθροιστική οντότητα δεν έχει δικές της επιθυμίες ... ολόδικούς της στόχους, αλλά συνήθως αυτοί ταυτίζονται με εκείνους των μελών της. Το ζήτημα τότε δεν είναι αν η Ελλάδα θέλει να ζήσει, αλλά αν οι Έλληνες θέλουν να ζήσουν. Ααααα ρε καημένε Τρικούπη τι σου έμελλε να πάθεις. Από την άλλη εσύ το σεναριάκι το έχεις δει να ξαναγράφεται...και δοκώ πως το χεράκι σας τότε θα το είχατε βάλει αρκούντως. Σε αυτή τη παρανοϊκή χώρα που ελαχίστως έχει αλλάξει από τότε, τι μας μένει άραγε για να ελπίζουμε;

υ.γ. Από καιρό πίστευα ότι η όποια εθνική κρίση, είναι πρωτίστως κρίση στους πολίτες της.

Πέρα και πίσω απ'τα βιβλία

Οι εικόνες που δημιουργούμε για το παρελθόν μας είναι ρομαντικές, σχεδόν θολές από τη πολύ χρυσόσκονη. Για εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και μας επηρέασαν οριακά ή και θεμελιακά. Στη τελική, τι ορίζει την επανάσταση, παρά μια τελευταία σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει;

Όταν την αναλογίζομαι, σπάνια είναι η αλήθεια, νομίζω ότι ίσως και να είχα πλάσει μια εικόνα που μπορεί και να μην ανταποκρινόταν καθ’ ολοκληρία στη πραγματικότητα. Γι’ αυτό, όμως, έχουμε τις ηρωικές φιγούρες. Σίγουρα όχι για να κοσμούν τη διάφανη θήκη του πορτοφολιού μας, αλλά να στέκουν εκεί … στο εικονοστάσι της σκέψης μας.

Σαν την έβλεπες πρώτη φορά, δεν θα σου γιόμιζε και πολύ το μάτι. Κοντή, μάλλον, γυναίκα με γκριζαρισμένο μαλλί πλεγμένο πλεξούδα μέχρι τα καπούλια της. Το πρόσωπο αισθητά γερασμένο και αφημένο. Κρέμα θαρρώ πως δεν είχε αγγίξει ποτέ το γυναικείο της δέρμα. Οι ρυτίδες μαρτυρούσαν την ταλαιπωρία που λόγιζες ότι είχε περάσει στα κρατητήρια της Ασφάλειας, τότε, επί Χούντας. Η φούστα, εκείνη η Εξαρχιώτικη, κάλυπτε όλα της τα σκέλια που είχαν μεστώσει θαρρούσα από τη χαρά του ολοκληρωμένου έρωτα … όχι του ευτελή, αλλά εκείνου που σε σιάχνει ως άνθρωπο. Κι εκεί, στη καρέκλα του γραφείου σταυροπόδι, φούμαρε το τελευταίο της τσιγάρο. Τα Cooper είχαν νόμιζες ποτίσει το τελευταίο κύτταρο του κορμιού της, κάπνιζε δε κάπνιζε είχε καλύψει δυο ζωές.

Δεν απαίτησα ποτέ να μου μάθει τίποτα. Τα γράμματα δεν ήσαν να κλίνεις το λύω, ούτε να πετυχαίνεις διάνα στις χρονικές εγκαταστάσεις. Γραμματιζούμενος άνθρωπος ήσουν βλέπεις όταν κατάφερνες να συλλογιέσαι ελεύθερα και μεστά. Να κατέχεις γνώμη είναι αρετή. Το να σαι ικανός και να τη στοιχειοθετείς είναι βάλσαμο. Πλάι της μπόρεσα να πω την Αντιγόνη ένα εγωιστικό κακομαθημένο πλάσμα που λαχτάραγε την προσοχή, μια επαναστάτρια χωρίς αιτία. Μα όσο κι αν άλλαξα γνώμη με τα χρόνια, το ζητούμενο πάντα ένα … ένα παιδί που δεν φιμώθηκε, αλλά του επιτράπηκε να ψελλίσει τη διαφορετική του αλήθεια. Κείνη που νόμιζε τότε, κείνη που η επαναστατική νιότη συχνά προστάζει.

Για ένα πράγμα στεναχωρήθηκα πιότερο από καθετί. Την επόμενη χρονιά, η υγεία της χειροτέρευσε. Θες τα χρόνια, το τσιγάρο, δεν ξέρω τι … αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω τη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδος από τα στόμα της. Να περπατήσω για λίγο μέσα στα στενά της Τοσίτσα πριν και μετά το τάνκς. Να ουρλιάξω στα χωράφια της Κύπρου μετά τον Αττίλα. Να ζητωκραυγάσω κάτω από ένα αεροπλάνο εκ Παρισίων.

Έλλειψη μεγάλη σας λέω! Παρά ταύτα ευχαριστώ…

1 Οκτωβρίου 2010

Γιώργος ο Γυμναστής...πως λέμε Μπομπ ο Μάστορας!!

Έχω τρελή περιέργεια να μάθω τι το σπουδαίο έχει αυτός ο Γιώργος ο γυμναστής που προφανώς και δουλεύει σε κάποιο Joe Weider!! Χαχαχα!! Τόσο καλός που τον ψάχνουν στο Google και έρχονται στο Blog μου, μπας και έχω πληροφορίες για την πάρτη του...χαχαχαχαχα!!!! Θεός ο τύπος που τον έψαξε!!!