30 Απριλίου 2010

Η θεία Μαριγούλα και η Κρίση


Μη μου μιλήσεις άλλο για τη κρίση…όχι σε παρακαλώ! Άσε με να κάτσω μια σταλιά στη κουνιστή πολυθρόνα και να αποκοιμηθώ. Να με πάρει ο ύπνος και να ξυπνήσω λίγο μετά το 2015. Τότε θέλω εγώ…πώς να το κάνουμε; Πες μου μόνο ότι δεν θα είναι το έτος δίσεκτο…δεν θα το αντέξω! Γιατί θα πέσω που θα πέσω σαν την αρκούδα σε χειμερία νάρκη…μη ξυπνήσω και σε γκαντεμοχρόνο…δεν λέει!


Η θεια μου η Μαριγούλα είχε πει προ αμνημονεύτων χρόνων – νομίζω ότι ήταν Δεξιά τότε στη κυβέρνηση – ότι «καμάρι μου, στη κρίση ο κόσμος πεινάει, αλλά δεν σταματάει ποτέ να γαμιέται…και ενίοτε να γαμάει». Ήταν προχωρημένη η θεια μου…τι νομίζετε; Άδικο δεν της ρίχνω πάντως. Αν και κρίνω ότι το «ενίοτε» ήταν λέξη κλειδί στη πρόταση της. Επίρρημα που φανερώνει τη πιθανότητα της εναλλαγής…σοφή η Μαριγούλα. Βλέπεις τη δόλια τη θεία είχε πάψει να τη κανονίζει ο θείος, αλλά η Δεξιά τη κανόνιζε κανονικά. Και δεν είχε χειρότερο η θεία από το να τη κανονίζει δεξιός άνθρωπος. Εδώ που τα λέμε και στο παππού τσίνιζε…και υποψιαζόμαστε ότι δεν του είχε συγχωρέσει ποτέ πως ψήφισε μια φορά Καραμανλή. Το παράπονο του – μέχρι και το νεκροκρέβατο – ήταν ότι κυνηγούσε στα νιάτα του την άτιμη τη Μαριγούλα γύρω από τη τραπεζαρία. Δεν βαριέσαι…τσαλίμια του έκανε! Όχι πως δεν ήταν και λίγο ανέραστη βέβαια η θεία.


Το 2015 η θεία βέβαια δεν θα υπάρχει…σάμπως υπάρχει και σήμερα; Να δω τη θεία που ξημεροβραδιαζόταν με τον Παπανδρέου στο εικονοστάσι, τι θα έλεγε σήμερα. Δεν σας είπα…η Μαριγούλα πίστευε – στον όρκο μου – ότι το 1981 θα ερχόταν ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα. Ήταν έτοιμη δε να πάει να δωρίσει τα κτήματα με τις ελιές στο κόμμα. Με νύχια και με δόντια ο θείος ο Ανέστης τα έσωσε τελικά…και σήμερα έχουμε κάνα τενεκέ λάδι για τις πιο δύσκολες στιγμές. Δεν πρόλαβε καν η θεια να δει το Γιώργο πρωθυπουργό. Μπορεί και να της το φύλαξε ο Θεός – λέμε τώρα – για τα γεράματα.


Τη 13η της σύνταξη, η θεια την έδινε πάντα στα εγγόνια. Όλη όμως…σκόντο ποτέ δεν έκανε. Τα έπαιρνε και τα έκανε βόλτα στα μαγαζιά και τους αγόραζε κάθε λογής πράγματα. Τα δυο μικρά λάτρευαν τη γιαγιά…γιατί που θα έβρισκαν καλύτερη; Το εθιμοτυπικό της χριστουγεννιάτικης βόλτας έκλεινε με παρέλαση και ομαδικό φτύσιμο έξω από τη Ρηγίλλης. Τόσο παθιασμένη αντιδεξιά ήταν η θεία…τι να λέμε!


Κάθε φορά που βλέπω το Γιώργο στα πόντιουμ, αναλογίζομε τη θεία τη Μαριγούλα. Στο σταυρό που σας κάνω! Τα μέτρα είναι για τη σωτηρία του έθνους…αυτό θα άκουγε και η θεία. Σαν να την βλέπω στη γωνία, να αναλογίζεται τι έχει κάνει για αυτό το ανάδελφο έθνος. Τότε στη Κατοχή…αργότερα στον Εμφύλιο…πιο μετά στη Μακρόνησο…στη Χούντα…λίγο πιο πέρα στη Μεταπολίτευση…και η λίστα συνεχίζεται! Εκείνη που πίστευε τόσο στο Παπανδρέικο…εκείνη που με τα υγρά της μάτια θα έλεγε για μια ακόμα φορά – τι κι αν δεν είναι Δεξιά πάνω – ότι...« καμάρι μου, στη κρίση ο κόσμος πεινάει, αλλά δεν σταματάει ποτέ να γαμιέται»…

26 Απριλίου 2010

To Soundtrack της ζωής μου...όχι στο ALTER!!

Το Soundtrack της ζωής σου! Τι είναι αυτό; Σαν εκπομπή του Παυλόπουλου μου κάνει στο ALTER αμέσως μετά τα παρατράγουδα της Πάνια. Δεν είναι αυτά για μένα σου λέω…εγώ είμαι παιδί του Mega! Όχι της Όλγας και του παρεακίου της (μη μου πάθει τίποτα και ο Αργεντίνος)…του πιο βραδινού λέμε. Όμως, επειδή η υπόσχεση είναι υπόσχεση…κι εγώ το λόγο μου τον κρατάω, είπα να το γράψω αυτό το μουσικό post. Και άκου αγαπητέ μου αναγνώστη τη λογική πίσω από αυτό το τόλμημα.


Οι ταινίες του Hollywood (οι αμερικανιές ντε) εμπλουτίζονται πάντα από ωραία μουσικά θέματα, τα οποία χρωματίζουν τις ενέργειες και τα παθήματα των ηρώων ανάλογα με το αίσθημα που θέλουν ή ιδανικά θα έπρεπε να βιώσουν. Στη πραγματικότητα, όμως, δεν κυκλοφορούμε με έναν κύριο με φορητό synthesizer να μας κυνηγάει διακριτικά…όπως επίσης το mp3 που ακούμε δεν δύναται να ακούγεται στη διαπασών όταν εμείς το θέλουμε. Και αυτό είναι ένα – όπως και να το κάνουμε – σοβαρό πρόβλημα! Ωστόσο, δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε και να πέφτουμε ψυχολογικά, αφού το Blogging (σε συνεργασία με το youtube) μπορεί να μας λύσει και αυτό το πρόβλημα…πέρα από τα ψυχολογικά μας. Να μου θυμηθείς ότι το μόνο που δεν κάνει το Blogging είναι παντζούρια και καφέ!


Ο φίλτατος blogger Giorgio “έγραψε” ένα μικρό CD με το ποια τραγούδια θα συμπεριλαμβάνονταν στο υποθετικό Soundtrack της ζωής του. Είπα, λοιπόν, κι εγώ να ανασύρω από το χρονοντούλαπο της ιστορίας όλα εκείνα τα αριστουργήματα που με συντρόφευσαν στις δύσκολες, εύκολες, χαρούμενες, αλλά και λυπημένες στιγμές της ζωής μου. Αφήνοντας μια χαραμάδα βέβαια για μελλοντικά updates ή και εκ βάθρων αλλαγές στο μέλλον.


Νο1. Γιατί όταν πονάς…πονάς: Τι γίνεται όταν σε αφήνουν αμανάτι και δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει; Τι γίνεται όταν ο χωρισμός ή η φερέλπιδα ένωση δεν ευοδώθηκαν. Τότε κλαις! Δεν λέω. Τότε τα σπας! Και πάλι δεν διαφωνώ. Μετά όμως; Όταν κοπάσει το αίσθημα της έλλειψης και του δράματος; Τότε αναγνώστη μου τα καις και φωνάζεις…



Νο2. Γιατί όταν έχεις ερωτευθεί…όλα στον θυμίζουν: Κοίτα να δεις…το να χωρίσεις είναι δεκτό, αλλά μη περιμένεις ως μέσος άνθρωπος να πεις «τι είχαμε, τι χάσαμε, ψωλέω σε ξεχάσαμε»…όοοοχιιιιιι!!! Πρέπει λίγο πριν να βάλεις τη Φανή στο πικ απ (αμ πως…cd νόμιζες θα πω;…έχουμε και μια κλάση) να ρίξεις και ένα τελευταίο κλάμα για όλα θα στον θυμίζουν απλά κι αγαπημένα…



Νο3. Δεν θες να μείνετε φίλοι…πως το λένε; : Στα νιάτα μου κυρίως, υπήρξαν πάμπολλες στιγμές που είχα ερωτευθεί φίλες μου. Στα ύστερα χρόνια της «μεταπολίτευσης» πάλι υπήρξαν ελάχιστες στιγμές που ένιωσα και πάλι την απάντηση στο πετσί μου «είσαι καλό παιδί, αλλά σε βλέπω φιλικά»! Για όλες εκείνες τις φορές που η πόρτα της φιλίας άνοιγε διάπλατα και εγώ την έσπρωχνα να κλείσει…για όλες τις απεγνωσμένες βραδιές που φώναζα «I dont want to be friends!»…



Νο4. Ναι ζηλεύω…τιμή μου και καμάρι μου: Λένε ότι αν τα δάκτυλα σου σπάνε πολύ στη μέση τους όταν τα κάνεις πίσω, τότε είσαι αφόρητα ζηλιάρης. Guess what…εμένα κάνουν σχεδόν ορθή γωνία! Εεεεε ναι…ζηλεύω…και μάλιστα πολύ…και μη κοιτάτε που δεν το δείχνω! Απλά επειδή ενοχλούμε να μου το κάνουν…κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μη κάνω στους άλλους, αυτά που μου τη δίνουν…



Νο5. Μόνο τη μπλούζα του Κurt δεν φόρεσα…για λόγους καλαισθησίας…μη νομίζεις! : Γιατί υπήρξα κι εγώ νέος…χρόνια πριν! Γιατί κι εγώ όταν ακούω αυτό το κομμάτι κοπανιέμαι σα 15-χρονο! Γιατί το να μυρίζεις νεανίλα, είναι το πιο όμορφο πράγμα…όταν έχεις όλο τον κόσμο και το μέλλον στα πόδια σου…



Νο6. Τι κι αν έπεσα…θα ξανασηκωθώ! : Το να σωριαστείς στο πάτωμα είναι αναπόφευκτο. Μα είτε για έρωτα, είτε για επαγγελματικό λόγο, είτε για οικογενειακό…το πάτωμα ρεζερβέ το έχεις μια ζωή σου λέω…τα έχει πει και η Τσανακλίδου! Σιγουράκι, όμως, πρέπει να έχεις και τη δυνατότητα σου να σηκωθείς όρθιος στα πόδια σου και με σθένος να πεις…“την επόμενη φορά, θα βάλω επιγονατίδες”…



No7. Sex is good...το είπε και η Madonna! : Δεν ήξερα ότι δεν έπρεπε να μιλήσουμε για σεξ. Αλλά μιας που τ’ αναφέραμε…τι σκατά soundtrack θα ήταν αυτό χωρίς και λίγο Χ…ξέρεις…εκείνο το κόκκινο σηματάκι που βάζουν πάνω δεξιά στην οθόνη…



Νο8. Για όλες τις στιγμές που περνάω καλά και είμαι ευτυχισμένος: Η ζωή – ευτυχώς – δεν είναι μόνο δράμα. Είναι στιγμές χαλάρωσης με φίλους. Είναι στιγμές τρυφερότητας με το μωρό σου. Είναι οικογενειακές συνάξεις με άπλετο γέλιο στο τραπέζι. Είναι παραλίες, φωτιές, βράδια, αγάπη, έρωτας, συναίσθημα…είναι Ζωή…



Νο9. Γιατί μπορεί να κοιτάς και το ταβάνι με ένα τσιγάρο στο χέρι: Δεν έχει σημασία αν είσαι στεναχωρημένος. Δεν έχει καν σημασία αν είσαι χαρούμενος. Η απόλαυση του εαυτού σου μόνου του…είναι μια πολυτέλεια που κανείς ποτέ δεν μπορεί να σου στερήσει. Και τότε με τη συντροφιά ιδανικά ενός τσιγάρου…μπορείς να αγναντεύεις το απέραντο τίποτα χωρίς καθόλου τύψεις…



Νο10. Γιατί ο έρωτας μπορεί να τραγουδηθεί μόνο στα ελληνικά: Αυτό μόνο…



Νο 11. Νανουρίσου αγάπη μου: Λίγο πριν πάμε για ύπνο…μιας και εκεί ξοδεύουμε σχεδόν το ένα τρίτο της ζωής μας…νομίζω ότι πρέπει να νανουρίσουμε τον έρμο τον Κάιν για τα αμαρτήματα που έχει κάνει. Και μιας και όλοι μας θέλοντας ή μη έχουμε βρεθεί στη θέση του Κάιν…δεν θα μπορούσα να μη νανουριζόμουν με τις έννοιες του…



Νο12. Πάντα το Τέλος: Είναι πολλά τα τραγούδια που μείναν έξω από αυτό post…χαλάλι όμως! Δώδεκα τραγούδια μου είπαν από τη δισκογραφική να βάλω…δώδεκα θα βάλω! Όμως όπως κι αν αρχίζω, όπως κι αν συνεχίζω…πάντα έτσι θα τελειώνω…με το δικό μου τρόπο…


20 Απριλίου 2010

Έρως, θέρος ... έρωτας

Το πάπλωμα γίνεται όλο και λιγότερο βαρύ. Πιότερο γιατί όταν δεν βρίσκεσαι με παρέα κάτω από αυτό, έχεις τη λαχτάρα να σηκωθείς πιο γρήγορα. Σιγά-σιγά, τη θέση του παπλώματος θα πάρει η φλις κουβέρτα και λίγο πιο μετά η πικεδένια … εκείνη που η μάνα χρησιμοποιεί και τις ψυχρές νύχτες του καλοκαιριού στο χωριό. Το νέτο σεντόνι έρχεται όταν το κατακαλόκαιρο σου έχει χτυπήσει τη πόρτα και το δέρμα σου έχει μια υπέροχη γεύση από την αρμύρα. Η γλώσσα τότε δεν είναι μόνο ένα μέσο παροχής ευχαρίστησης σε έναν λαιμό, αλλά και λήπτης απόλαυσης για τον προσωπικό σου ουρανίσκο. Μια σχεδόν gourmet, γευστική πρόκληση…

Εικόνες από ακρογιάλια με θαλασσιές αποχρώσεις και πολύ ψιλό βότσαλο … λίγο πιο χοντρό από την άμμο … ίσα-ίσα για να μη σε μαστιγώνει στα αυγουστιάτικα μελτέμια. Κάπου … σε ένα νησί των Κυκλάδων, με το τενεκέ της φέτας να φιλοξενεί τον πλατύφυλλο βασιλικό πλάι σε ένα φρέσκο-σοβατισμένο τοίχο. Βιαστικό φιλί σε ένα μικρό στενό λευκό σοκάκι … ίσα για να καταπολεμήσεις τη ζέστα του καλοκαιριού με μια υγρή ένωση των χειλιών.

Έπειτα σε εκείνο το εξοχικό δωμάτιο των νοικιασμένων αναμνήσεων … με μια τουαλέτα και τηλεόραση στο πάσο … το βράδυ με μια κουρτίνα να πηγαινοέρχεται από το νυχτερινό αεράκι και τα τριζόνια, οι γρύλοι και τα λοιπά «έγχορδα» έντομα να συνθέτουν το πιο μεγαλειώδες soundtrack, μιας ταινίας που παίζεται μόνο σε θερινό κινηματογράφο με μια γρανίτα φράουλα στο χέρι. Αν έχει και πανσέληνο … ακόμη καλύτερα, γιατί τότε η σκηνοθεσία του θέρους είναι σχεδόν μεγαλοπρεπής και οδηγεί στη πιο εκστασιασμένη ραστώνη δυο σωμάτων σε ένα μονό κρεβάτι.

Το βράδυ παραδοσιακά διαδέχεται το πρωί. Όχι οποιοδήποτε πρωινό όμως, αλλά εκείνο σε μια παραλία αγκαλιά με ένα φραπέ. Βουτιές στο καθαγιασμένο νερό του Αιγαίου. Ποιος παίζει άραγε το ρόλο του Χριστού και ποιος του Βαπτιστή; Ποιος είναι ο Μεσσίας και ποιος είναι ο Προφήτης; Ελπίδα μόνη να μη μέλει για κανέναν το ένα τέλος ή το άλλο … δίχως άλλο. Ο έρωτας δεν είναι δόγμα, δεν γράφτηκε σε καμιά Διαθήκη, μήτε Παλαιά, μήτε Καινή. «Realtime γράψιμο» λέει ο Άγγλος τουρίστας από τη παραδίπλα ξαπλώστρα. Ποιος είμαι εγώ για να τον αγνοήσω … και πόσο μάλλον … να τον αμφισβητήσω. Δεν με συμφέρει άλλωστε … δεν με συνέφερε ποτέ…

Εικόνες σκόρπιες. Μαζεμένες από εδώ και εκεί. Από αναμνήσεις, εμπειρίες και όνειρα. Μουσικό μιξάρισμα σε μια παλαιική κονσόλα που μοναχά δυο άτομα ξέρουν να χειρίζονται. Έτσι δεν είναι άραγε τα καλοκαίρια; Σαν να φτιάχτηκαν μόνο για δυο … ιδανικά για ένα ηλιοβασίλεμα σε αργή κίνηση … οκλαδόν σε μια παραλία, με το κύμα να σκάει στα γυμνά πόδια. Χέρια ενωμένα με μια ευχή … μέχρι το ένα πεφταστέρι της βραδιάς να τους κάνει τη χάρη να ερωτευθούν κατά κάτι παραπάνω. Και κάπως έτσι … είναι το καλοκαίρι…

15 Απριλίου 2010

Ελπίδας το ανάγνωσμα


Χτες ξύπνησα και περπάτησα. Θα ήθελα! Προχτές βγήκα για ένα νωχελικό καφέ. Θα ήθελα! Πέρα δώθε μέχρι να βραδιάσει και να μαζευτούμε σπίτι. Θα ήθελα και πάλι! Περάσαμε μαζί ένα ολόκληρο απόγευμα σε ένα καναπέ βλέποντας Αλμοδόβαρ. Παράνοια, αλλά μάλλον θα ήθελα! Η ελπίδα της Παρασκευής, όμως, κάπως μετριάζει όλο το παίδεμα.

Το σκηνικό την επόμενη βδομάδα άλλαξε. Ποτέ δεν είναι το ίδιο. Η γιαγιά είχε πεθάνει και έπρεπε να πάμε όλοι στη κηδεία της. Θείες, ξαδέρφια και λοιποί συγγενείς καλοκουρδισμένοι για μια αρτιότατη παράσταση. Ακόμα και ο παππούς που ήταν τελείως καταπεσμένος έπρεπε να έρθει. Είπε η θεία μου ότι δεν είχε πλέον καμιά ελπίδα. Άσχημο πράγμα σκέφτηκα. Μπορείς να επιβιώσεις έτσι;

Βδομάδες μετά παντρευόταν μια μακρινή ξαδέρφη μου. Είχα να τη δω από τα πέντε της χρόνια. Θα πίστευα ειλικρινά ότι θα πάω σε μια εκκλησία και θα δω μια νύφη γύρω στο ένα μέτρο. Η ξαδέρφη μου τελικά δεν ήταν κοντή, αλίμονο, όχι όμως ότι την έλεγες και το πρώτο μπόι. Μολαταύτα ήταν πολύ όμορφη. Η νονά μου έλεγε ότι αν μια γυναίκα είναι άσχημη ως νύφη, τότε καλύτερα να κυκλοφορεί με σακούλα. Κανείς δε χαρακτήρισε ποτέ τη νονά μου ως καλό άνθρωπο, ούτε η ξαδέρφη μου χρειάστηκε σακούλα. Η νύφη ήταν ωραία και βλέποντας το χαμόγελο της δίπλα στο μελλοντικό της άντρα, νομίζω πως ήλπιζε ότι θα έρθουν όμορφες μέρες. Όσο ξέρω … ήρθαν!

Πίσω στην επικαιρότητα όλοι μίλαγαν για τη πιθανότητα της πτώχευσης. Σε κάθε μεγάλο ηγέτη τύγχανε ιστορικά μια πτώχευση. Είναι ο Γιώργος μεγάλος ηγέτης; Θα τρελαθώ! Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου να ολισθήσω στο δρόμο της κινδυνολογίας. Από την άλλη, αν είναι να πέσεις κάπου, μάλλον, δεν θα μπορέσεις να το γλιτώσεις. Τι να πω; Να σπάσω και τον πήλινο κουμπαρά μου για να σώσω το δημόσιο χρέος; Μπα … δεν θα πάρω! Πρώτα έχει άλλος κόσμος να σπάσει “κουμπαράδες”, για να μη τους σπάσω κάνα κεφάλι έτσι όπως πάει. Το θράσος είναι η αλήθεια ότι πάντα σκοτώνει την ελπίδα.

Η αγωνία είναι έκδηλη τόσες φορές εμπρός μου, εμπρός σας … έμπροσθεν βρε αδερφέ εν γένει. Φοβάμαι οτιδήποτε δεν ξέρω που θα καταλήξει. Έμφυτο χαρακτηριστικό ο φόβος για το αβέβαιο. Νομίζω ότι ποτέ δεν θα ξημέρωνε η επόμενη μέρα, αν δεν το ήλπιζα. Σημασία, όμως, έχει ότι το ελπίζω!

9 Απριλίου 2010

Άλλο ένα δέντρο του Αμαζονίου παρακαλώ...


Για τον έρωτα έχουν γραφτεί άπειρα δοκίμια. Θα στοιχημάτιζα ότι τόνοι δέντρων του Αμαζονίου έχουν ξοδευτεί για τη μελέτη του έρωτα. Μη το συζητάμε για το πόσα χρόνια πάει πίσω αυτή η ιστορία. Τη βρωμιά την έκανε πάντως η Αφροδίτη που γέννησε εκείνο το φτερωτό ανθρωπάκι που περιφερόταν με ένα τόξο και κάτι βέλη. Μπορεί στο Wii η τοξοβολία να είναι το πιο γαμάτο παιχνίδι (δεν σηκώνω κουβέντα περί αυτού), αλλά ο μικρός έρωτας είναι σαφέστατα πιο πολύπλοκος από το κεντράρισμα του στόχου και το έγκαιρο άφημα του Ζ…


Υπάρχουν τόσα πράγματα τελικά για τα οποία ξοδεύουμε ως άνθρωποι άπειρες ώρες συζητήσεων, ενώ στην ουσία ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα καταφέρουμε να καταλήξουμε σε ένα ικανοποιητικό συμπέρασμα. Θα υποστήριζα ότι πέντε είναι τα βασικά ζητήματα που απασχολούν σε όλη του τη ζωή - τουλάχιστον μια φορά - το μέσο άνθρωπο: η αυτοσυντήρηση, το χρήμα, η δόξα, οι ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά ο έρωτας. Αν είσαι λογοτέχνης και δεν έχεις ασχοληθεί στη συγγραφική σου καριέρα με ένα από αυτά, τότε πρέπει να είσαι μεγάλος αλμπάνης…ή έστω αποτυχημένος. Εγώ πάλι συγγραφέας δεν είμαι, οπότε σαφώς δεν έχω υποχρέωση να ασχοληθώ με κανένα από τα παραπάνω…ωστόσο κατά περιόδους έχω πέσει σε αυτή τη λούμπα.


Η απορία μου είναι απλή…πότε ερωτευόμαστε…και ακόμα πιο συγκεκριμένα τι είναι αυτό που ερωτευόμαστε σε έναν άνθρωπο; Μη βιαστεί κανείς να απαντήσει πως εξαρτάται από το τι ορίζει ο καθένας μας ως έρωτα. Ο έρωτας είναι έρωτας…ό,τι και να λέμε. Τις πιο πολλές φορές δεν έχει καν λογική, ειδικά όταν τον αναλογιζόμαστε μέσα στο διάστημα που τον βιώνουμε. Η εκλογίκευση του, όμως, γίνεται συνήθως μετά το πέρας του…και σαφώς μπορεί να μας δώσει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα κυρίως για τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Εγώ ποτέ δεν διεκδίκησα για τον εαυτό μου ούτε τη σοβαρότητα, ούτε τη μεστότητα της ορθολογικότητας…τυχερός ή όχι, η νεκροψία θα δείξει…αλλά νομίζω ότι όποτε ένιωσα ερωτευμένος υπήρχε μια συναισθηματική βάση που ικανοποιούταν εκείνη τη δεδομένη στιγμή…και αυτή δεν ήταν άλλη από την δυνατότητα να μπορώ να φανταστώ τη καθημερινότητά μου με αυτό το άτομο.


Αν ο έρωτας βρίσκεται στο κάθε μέρα…τότε μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να τον βρούμε. Ακόμη περισσότερο γίνεται τόσο εμφανές γιατί όταν τον βρούμε ή έστω πιστέψουμε ότι τον έχουμε βρει, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τον διατηρήσουμε. Κι αν ο έρωτας είναι η συνταγή εκείνη που θέλουμε να πετύχουμε ως άλλοι επίδοξοι σεφ…πρέπει να ξέρουμε ότι σε αντίθεση με τα άβουλα υλικά, η άλλη πλευρά παίζει στρατηγικό ρόλο. Στο παιχνίδι του έρωτα…δεν υπάρχουν κανόνες…παρά συναισθήματα…και προφανώς ο χρόνος και το είδος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και η ιστορία πάει λέγοντας…


Αν ένα συμπέρασμα είναι κοινό για όλους μας, λογοτέχνες ή μη, τότε αυτό είναι ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από την αίσθηση του να είσαι ερωτευμένος. Να ξυπνάς και να με κοιμάσαι με κάποιο πρόσωπο και μια φωνή στο μυαλό σου. Ιδανικά όχι φανταστική φωνή…γιατί κάπως έτσι το έπαθε και η Ζαν ντ’ Άρκ και είδαμε τα αποτελέσματα. Ο έρωτας, είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, είναι εν πάσει περιπτώσει αναζωογονητικός.


Η Κατερίνα είχε αναρωτηθεί παλιότερα…πότε ο έρωτας παλεύει με την αγάπη στα μαρμαρένια αλώνια; Η απάντηση δύσκολη. Το μόνο που μπορώ να στοιχηματίσω…είναι ότι θα θυσιαστούν πολύ τόνοι ακόμη δέντρων για να το συζητήσουμε όσο διεξοδικά θεωρούμε ότι μπορούμε. Αλλά μέχρι τότε – όπως θα έλεγε και το Κατερινιώ – ας το ζήσουμε…γιατί είναι τόσο όμορφο το γαμημένο…

5 Απριλίου 2010

Easter Log

Άσε ρε μπάρμπα το ακορντεόν να παίζει και κλείσε τα ρημαδιασμένα τα κλαρίνα. Ναι ξέρω…σου θυμίζουν το χωριό σου που έτρεχες στα πανηγύρια. Εγώ τι φταίω να μου τρυπάνε το αυτί; Και έλα πια να κάτσεις στο τραπέζι…πεινάμε λέμε. Άντε είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος…άσε και το κλαρίνο να παίζει…αλλά για τω Θεώ…έλα στο τραπέζι να φάμε. Δεν είμαι λέει παραδοσιακός! Εγώ…;

.

.

.

Από το μπαλκόνι αυτό η θέα είναι μοναδική. Δεν μπορώ να στη δείξω, αλλά είναι μοναδική. Από τη μια μεριά ο Λυκαβηττός και από την άλλη πίσω από κάτι κεραίες και με λίγο τέντωμα του κορμιού η Ακρόπολη. Ο Λυκαβηττός, όμως, φαίνεται ξεκάθαρα σου λέω. Πρέπει να έρθεις να τη δεις. Εκείνο το μπαλκόνι μαζεύει όλες τις αντιθέσεις αυτής της χώρας. Το πρωί απλώνεται μπροστά σου η ασχήμια της πόλης, ενώ το βράδυ – κρύβοντας όλες τις ατέλειές της – είναι μια κούκλα. Να μου το θυμηθείς…η Αθήνα το βράδυ φτιασιδώνεται…make up, eye-liner, mascara…όλα στη σειρά…και πάει και κομμωτήριο σου λέω…κάθε βράδυ!

.

.

.

Τι ζώδιο είμαι; Καρκίνος…θα ζήσω γιατρέ μου; Σε αυτή την ηλικία μάλλον δεν το βλέπω να τη βγάζεις αγαπητέ μου, ήταν η απάντηση του. Μπορούμε μετά από τόσα χρόνια να μιλάμε πια, και μάλιστα ξεκάθαρα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτό. Κάποια θέματα μπορεί και να είναι καλό να τα παραβλέπεις…σαν να μην έγιναν. Η λήθη πολλές φορές είναι ένα σπουδαίο φάρμακο. Δεν ξέρω πια! Πάντως είναι πολύ καλό σημάδι ότι μπορούμε να ανασύρουμε αναμνήσεις από το άμεσο παρελθόν χωρίς να πονάμε τόσο. Το λες και μια βελτίωση…

.

.

.

Οι μέρες περνάνε νωχελικά. Έτσι δεν πρέπει να περνάν οι γιορτές; Να τις καταλαβαίνεις βρε παιδάκι μου! Φαγητό, γλυκά, κουβέντες επί κουβέντων και μια διαρκή επαγρύπνηση για όταν θα χτυπήσει το κινητό. Έτσι περνάνε κάπως οι γιορτές. Και παρότι Αθήνα και όχι κάπου πιο εξοχικά δίπλα από τη θάλασσα…νομίζω ότι ήταν πολύ όμορφες γιορτές….


2 Απριλίου 2010

Deliverance


Νομίζω ότι κατά βάση είμαι άθεος. Δεν πιστεύω σε καμιά ανώτερη δύναμη. Αν σε ένα πράγμα πιστεύω είναι στη δύναμη που μπορεί να αναπτύξει ο άνθρωπος. Η πίστη μου επικεντρώνεται στο ανθρώπινο σθένος που ξεπερνά βουνά και το πείσμα που σπάει όλα τα σύνορα. Δεν πιστεύω υπό καμία έννοια σε ένα θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανού και γης…


Βέβαια η ελπίδα είναι το πιο σημαντικό καλό και συνάμα το μεγαλύτερο κακό για τον άνθρωπο. Αν η αβεβαιότητα είναι το εγγενές στοιχείο που μας προκαλεί το φόβο, τότε η ελπίδα είναι το βάλσαμο που μας κάνει να επιβιώνουμε κάθε μέρα. Εκεί κάπου μπαίνει η θρησκεία, τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη. Ο ζωή είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τις ακόρεστες ανάγκες μας, και ο θάνατος καραδοκεί ανά πάσα στιγμή για να μας υποδείξει το πόσο πεπερασμένοι είμαστε. Η θρησκεία – και όχι η εκκλησία – δίνει την ελπίδα του απείρου. Το πάντα…το «ες αεί»…είναι πολύ σημαντικό για να το περνάει κανείς στο ντούκου…


Δεν ξέρω αν όλοι έχουμε την ίδια δύναμη. Παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους και διακρίνω ότι μάλλον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Άλλοι διαθέτουμε περίσσια και άλλοι πέφτουμε στα γόνατα από το πρώτο κιόλας εμπόδιο. Η ύπαρξη, λοιπόν, μιας ανώτερης δύναμης που δεσμεύει τη πορεία μας…τη μοίρα μας…το κισμέτ βρε αδερφέ…είναι πολύ μεγάλο θέμα.


Δύο χιλιάδες χρόνια και κάτι τώρα…ένας άνθρωπος εμπνέει δισεκατομμύρια ανθρώπων. Δίδαξε, δικάστηκε μέσα σε μια νύχτα, σταυρώθηκε, αναστήθηκε! Δεν είναι και λίγη δουλειά αν το φανταστεί κανείς στα σοβαρά. Αν μια παγκόσμια συνομωσία οργανώθηκε και στήθηκε το μεγαλύτερο παραμύθι της οικουμένης τόσο καλά…τότε πρέπει να πω χαλάλι του…τον αφήνω – παρότι δεν τον πιστεύω – να γιορτάζει κάθε χρόνο!


Φέτος, όπως και κάθε άλλη χρονιά, θα πάω τόσο στον Επιτάφιο όσο και στην Ανάσταση. Όχι γιατί πιστεύω, αλλά περισσότερο γιατί οι άνθρωποι που αγαπώ πιστεύουν και εγώ πιστεύω με τη σειρά μου σε αυτούς. Θα πάω, όμως, και για έναν άλλο λόγο, και θα εξηγήσω ευθύς για ποιον με ένα απλό και αληθινό παράδειγμα. Σήμερα στο Κωτσόβολο ένα δόλιος Πακιστανός προσπαθούσε να συνεννοηθεί με την υπάλληλο στο ταμείο. Αφού τελοσπάντων τα κατάφεραν, γυρνάει και της κάνει: «Καλό Πάσχα!». «Επίσης», του απαντά ασυναίσθητα αυτή…και ο Πακιστανός χαμογελά. Η θρησκεία και οι πρακτικές της σε μια κοινωνία τελικά δεν είναι προνόμιο της άρχουσας κάστας…αυτής που ευλογήθηκε από το θεό ή όποιον άλλον. Ζούμε σε κοινωνίες…και οι θρησκευτικές πρακτικές…όταν αυτές γενικεύονται…γίνονται νόρμες συμπεριφοράς και κοινωνικές συμβάσεις…με λίγα λόγια έθιμα! Γι’ αυτό ακόμα το λόγο θα πάω στον Επιτάφιο και θα κρατήσω εκείνο το πένθιμο κερί.


Δεν ψάχνω κανέναν να με «παραδώσει» μετά θάνατον. Ξέρω πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος να μείνω στην αιωνιότητα είναι μέσα από τις μνήμες των ανθρώπων. Αυτή είναι ίσως και η πιο δύσκολη δουλειά…