Άλλο ένα δέντρο του Αμαζονίου παρακαλώ...

Για τον έρωτα έχουν γραφτεί άπειρα δοκίμια. Θα στοιχημάτιζα ότι τόνοι δέντρων του Αμαζονίου έχουν ξοδευτεί για τη μελέτη του έρωτα. Μη το συζητάμε για το πόσα χρόνια πάει πίσω αυτή η ιστορία. Τη βρωμιά την έκανε πάντως η Αφροδίτη που γέννησε εκείνο το φτερωτό ανθρωπάκι που περιφερόταν με ένα τόξο και κάτι βέλη. Μπορεί στο Wii η τοξοβολία να είναι το πιο γαμάτο παιχνίδι (δεν σηκώνω κουβέντα περί αυτού), αλλά ο μικρός έρωτας είναι σαφέστατα πιο πολύπλοκος από το κεντράρισμα του στόχου και το έγκαιρο άφημα του Ζ…

Υπάρχουν τόσα πράγματα τελικά για τα οποία ξοδεύουμε ως άνθρωποι άπειρες ώρες συζητήσεων, ενώ στην ουσία ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα καταφέρουμε να καταλήξουμε σε ένα ικανοποιητικό συμπέρασμα. Θα υποστήριζα ότι πέντε είναι τα βασικά ζητήματα που απασχολούν σε όλη του τη ζωή - τουλάχιστον μια φορά - το μέσο άνθρωπο: η αυτοσυντήρηση, το χρήμα, η δόξα, οι ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά ο έρωτας. Αν είσαι λογοτέχνης και δεν έχεις ασχοληθεί στη συγγραφική σου καριέρα με ένα από αυτά, τότε πρέπει να είσαι μεγάλος αλμπάνης…ή έστω αποτυχημένος. Εγώ πάλι συγγραφέας δεν είμαι, οπότε σαφώς δεν έχω υποχρέωση να ασχοληθώ με κανένα από τα παραπάνω…ωστόσο κατά περιόδους έχω πέσει σε αυτή τη λούμπα.

Η απορία μου είναι απλή…πότε ερωτευόμαστε…και ακόμα πιο συγκεκριμένα τι είναι αυτό που ερωτευόμαστε σε έναν άνθρωπο; Μη βιαστεί κανείς να απαντήσει πως εξαρτάται από το τι ορίζει ο καθένας μας ως έρωτα. Ο έρωτας είναι έρωτας…ό,τι και να λέμε. Τις πιο πολλές φορές δεν έχει καν λογική, ειδικά όταν τον αναλογιζόμαστε μέσα στο διάστημα που τον βιώνουμε. Η εκλογίκευση του, όμως, γίνεται συνήθως μετά το πέρας του…και σαφώς μπορεί να μας δώσει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα κυρίως για τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Εγώ ποτέ δεν διεκδίκησα για τον εαυτό μου ούτε τη σοβαρότητα, ούτε τη μεστότητα της ορθολογικότητας…τυχερός ή όχι, η νεκροψία θα δείξει…αλλά νομίζω ότι όποτε ένιωσα ερωτευμένος υπήρχε μια συναισθηματική βάση που ικανοποιούταν εκείνη τη δεδομένη στιγμή…και αυτή δεν ήταν άλλη από την δυνατότητα να μπορώ να φανταστώ τη καθημερινότητά μου με αυτό το άτομο.

Αν ο έρωτας βρίσκεται στο κάθε μέρα…τότε μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να τον βρούμε. Ακόμη περισσότερο γίνεται τόσο εμφανές γιατί όταν τον βρούμε ή έστω πιστέψουμε ότι τον έχουμε βρει, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τον διατηρήσουμε. Κι αν ο έρωτας είναι η συνταγή εκείνη που θέλουμε να πετύχουμε ως άλλοι επίδοξοι σεφ…πρέπει να ξέρουμε ότι σε αντίθεση με τα άβουλα υλικά, η άλλη πλευρά παίζει στρατηγικό ρόλο. Στο παιχνίδι του έρωτα…δεν υπάρχουν κανόνες…παρά συναισθήματα…και προφανώς ο χρόνος και το είδος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και η ιστορία πάει λέγοντας…

Αν ένα συμπέρασμα είναι κοινό για όλους μας, λογοτέχνες ή μη, τότε αυτό είναι ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από την αίσθηση του να είσαι ερωτευμένος. Να ξυπνάς και να με κοιμάσαι με κάποιο πρόσωπο και μια φωνή στο μυαλό σου. Ιδανικά όχι φανταστική φωνή…γιατί κάπως έτσι το έπαθε και η Ζαν ντ’ Άρκ και είδαμε τα αποτελέσματα. Ο έρωτας, είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, είναι εν πάσει περιπτώσει αναζωογονητικός.

Η Κατερίνα είχε αναρωτηθεί παλιότερα…πότε ο έρωτας παλεύει με την αγάπη στα μαρμαρένια αλώνια; Η απάντηση δύσκολη. Το μόνο που μπορώ να στοιχηματίσω…είναι ότι θα θυσιαστούν πολύ τόνοι ακόμη δέντρων για να το συζητήσουμε όσο διεξοδικά θεωρούμε ότι μπορούμε. Αλλά μέχρι τότε – όπως θα έλεγε και το Κατερινιώ – ας το ζήσουμε…γιατί είναι τόσο όμορφο το γαμημένο…