Semantics^29

Ας αρχίσουμε από τα απλά, τα τόσο εύληπτα ακόμη και στον πιο αδαή: Δευτέρα στη δουλειά Ιούλη μήνα δεν είναι κάτι που διαχειρίζεται κάποιος αγόγγυστα. Θέλει αρετή και τόλμη το Δευτέρα στη δουλειά μετά από ένα Σάββατο ξέφρενου γλεντιού στα «γεράματα». Τα ακούς Κάλβο μου;

Παραβλέποντας, όμως, αυτή την πανανθρώπινη αξία (sic), σήμερα νεκρανασταίνομαι διαδικτυακά και ιστολογικά μόνο και μόνο γιατί το όφειλα. Γιατί το να ανακαλύπτεις ένα τραγούδι που σε χτυπάει σαν σαϊτιά και σου ξεπετά εικόνες, δεν είναι εύκολο πράγμα στη σήμερον ημέρα. Γιατί όταν οι γύρω σου – και εσύ - κοπανιόνται, ομολογουμένως με κέφι, στους ήχους της Ελένης και της Έλενας είναι σαφώς ένα όμορφο θέαμα. Ωστόσο, από την άλλη, όταν μετά από πολύ χορό χωρίς τα γυαλιά (μέσα σαν να λέμε στην γκαβομάρα, αλλά και σε απόλυτο trance) τα ξαναβάζεις, συνειδητοποιείς – σχεδόν κρυστάλλινα - ότι απέναντι σου κάθεται το πιο σταθερό, το πιο λατρεμένο, το πιο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου, αν όχι της ίδιας σου της ύπαρξης. Και εκεί συνειδητοποιείς ότι όλα τα άσματα που θα ακούσεις εκεί, δεν μπορούν να περιγράψουν την ευγνωμοσύνη που νιώθεις. Έρχεται, λοιπόν, η τσαγκαροδευτέρα στη δουλειά και εκεί που λες ότι δεν υπάρχει ελπίδα, νιώθοντας ασυνείδητα εκείνο το μουσικό κενό από το Σάββατο, περνά εμπρός σου – σχεδόν τυχαία – ένα τραγούδι που έχει τίτλο «Οι Επιζώντες». Τίτλος βαρύγδουπος, σχεδόν Μακροπουλικός και Θεωδορακικός. Δεν έχεις χειρότερο δευτεριάτικα!

(Ανέκαθεν θεωρούσα ότι οι στίχοι είναι αυτοί που κάνουν το τραγούδι… άσμα! Ειδικά για έναν άνθρωπο που αναγνωρίζει – σχεδόν έμφυτα – ότι οι λέξεις έχουν τη δική τους δύναμη, τη δική τους ζωή, τόσο εύπλαστη και γκεσταλτική από άνθρωπο σε άνθρωπο, καταλαβαίνεις ότι δύσκολα μπορώ να πάθω το AHA effect.)

Από τους πρώτους στίχους κιόλας τοποθετήσε μοναχός στο κέντρο μιας άδειας πλατείας θεάτρου, αίσθημα σπάνιο. Στη σκηνή είναι ένας μόνο άνθρωπος που έχει φάει έναν προβολέα στο κεφάλι, τόσο δυνατό που τον τυφλώνει. Το βάρος της λάμψης είναι τέτοιο που είναι σαν να λες ότι δεν μπορεί να σηκώσει καν το λαιμό του. Τα πρώτα του λόγια βγαίνουν ψιθυριστά, αλλά την ίδια στιγμή με σθένος και βεβαιότητα ότι για αυτό που ομολογεί (ναι ομολογεί!) είναι σίγουρος όσο ότι το χτύπημα της καρδιάς δίνει ζωή. Λέξη-λέξη αυτή η ατσάλινη πίστη στις λέξεις, στα λόγια του, στα θέλω του, εξελίσσεται και μαζί του ο μυς στον αυχένα λες και γίνεται όλο και πιο δυνατός, τόσο που να του επιτρέπει μερικά ακόμη εκατοστά πιο κοντά στο απευθείας βλέμμα του στη δέσμη φωτός του προβολέα. Είναι τελικά σε ένα κρεσέντο που το πρόσωπο του φτάνει να λούζεται όλο από το φως, σχεδόν σαν μια εικόνα θείας αποκάλυψης. Ο απολογισμός της «άλλης μιας χρονιάς» φορτώνεται με στιγμές απλές, καθημερινές, μπορεί και διονυσιακές, αλλά σε κάθε περίπτωση ανθρώπινες. Το θράσος του είναι τέτοιο που ακόμη και ο ίδιος ο προβολέας δεν μπορεί να αντισταθεί στο σθένος του, στην πυγμή ότι για «άλλη μια χρονιά» εγώ είμαι εγώ και θα συνεχίσω σε πείσμα των καιρών να είμαι εγώ. Και κάπου εκεί ο προβολέας χάνει το πάνω χέρι, η ισχύς του πέφτει, πλέον φέγγει σαν την πιο γλυκιά πανσέληνο του καλοκαιριού… και εκεί για πρώτη φορά, ο ερμηνευτής βλέπει ότι δεν είναι μόνος. Μέσα στην πλατεία υπάρχει ένα ανθρωπάκι που έχει δει όλο αυτό το σκηνικό να ξεδιπλώνεται, νιώθοντας μια ένοχη απόλαυση που έχει υπάρξει μάρτυρας αυτής της ιδιότυπης εξομολόγησης, την οποία ωστόσο θα μπορούσε να είχε κάνει και το ίδιο.   

Ο «επιζών» του Γεράσιμου είναι ένας. Γεγονός! Ωστόσο, η μαγεία του είναι πως μέσα από αυτή την αναμφισβήτητη μοναδικότητά του, μπορεί να ντύσει με τον μανδύα του τον καθένα μας… και κάπως έτσι να γίνει «πολλοί». Σε τελική ανάλυση, αν ένα άσμα μπορεί να το καταφέρει αυτό ακριβώς έστω και για έναν άνθρωπο, τότε δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ολότελα ευλογημένο. Μπράβο Γεράσιμε!

Νατάσσα

Νομίζω ότι μια συναυλία είναι κατά βάση τρεις. Σου ακούγεται τόσο παράλογο σε πρώτη ανάγνωση; Αναλογίσου τι λέω. Μία είναι η καθεαυτή ερμηνεία πάνω στη σκηνή, αυτή με τα όργανα, τα φώτα, τα φωνητικά και τη φωνή. Μια άλλη είναι πίσω από τη σκηνή, σε εκείνο το αφανές κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εγκλωβίζεται πίσω στις κουίντες, αναμένοντας το χαμόγελο της επιτυχίας ή το βλέμμα της απογοήτευσης, ανάλογα με το πώς θα τα φέρει το ζάρι. Η στερνή είναι αυτή που φυτεύεται, μεγαλώνει και τελικά γεννάται μέσα από το θεατή, τον φανερό ήρωα, τον τελικό αποδεκτή.

Δεν είμαι καλλιτέχνης, γεγονός αυτό. Δεν μπορώ να ξέρω τι βιώνει ο ερμηνευτής πάνω σε μια γεμάτη ή άδεια σκηνή. Δεν είμαι, όμως, ούτε τεχνίτης του λόγου για να μπορώ να αφουγκραστώ τα συναισθήματα των ανθρώπων που τρώνε τα νύχια τους πίσω από την κουίντα. Είμαι ένα ταπεινός θεατής, κείνος που πλήρωσε για να διασκεδάσει την αφήγηση μιας ιστορίας από έναν παραμυθά.

Μιας και τα χρόνια μου περνάνε, άλλοτε νιώθοντας ότι ξοδεύονται, άλλοτε πάλι ότι επενδύονται προσεκτικά, έχω υπάρξει μάρτυρας σε τέτοιες αφηγήσεις, πετυχημένες ή μη. Θυμάμαι ακόμα μια μαγική βραδιά στις κερκίδες του Θεάτρου Βράχων που άκουγα την σχεδόν νεραϊδίσια Dolores να τραγουδά το Dreams. Ορκίζομαι να μην ξεχάσω ποτέ τη χορογραφία των Ωρών από τη Σταχτοπούτα του Προκόφιεφ, μια νυχτιά στο Ηρώδειο. Στην αντίπερα όχθη βρίσκει κανείς τις ξοδεμένες, τις οποίες σκοπίμως δεν επιθυμώ να αναλύσω.

Την Τρίτη, ένα βράδυ που μας ταλάντεψε με την αναποφασιστικότητα του σχετικά με το αν θα βρέξει ή όχι, ο δρόμος με έβγαλε στην Τεχνόπολη. Συνοδευόμενος από την καρδιά και το μυαλό, αλλά και τη θύμηση ότι οι εμμονές έχουν αξία μόνο αν τις πολεμάμε. Έτσι βρέθηκα να ακούω για δεύτερη φορά τη Νατάσσα. Θυμάμαι πως η Μποφίλιου στα μάτια μου εκπροσωπούσε, πριν κάποια χρόνια, όλη την κίβδηλη κενότητα της «έντεχνης» μουσικής, το πολύτιμο πομπώδες ύφος που κάθε «ποιοτικιά» οφείλει να φέρει και να προστατεύει ωσάν την παρθενία της. Ακόμη και σήμερα, εμμονή γαρ, το ψήγμα του αναθέματος δεν έχει επιτευχθεί να ξυστεί τόσο ώστε να μη με γδέρνει, εσωτερικά, κάπου στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ωστόσο, με τον καιρό, αλλά κυρίως τη δύναμη της υποχώρησης που φέρει ως τροϊκανό «προαπαιτούμενο» η αγάπη στο έτερον ήμιση, εκπαιδεύτηκα.

Η εμμονή, ωστόσο, σε έναν ξεροκέφαλο άνθρωπο σαν εμένα μένει, λειασμένη σαφώς, αλλά ελαφρώς σαγρέ, τόσο που μαγκώνει η κλωστή από το πουλόβερ που και που. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι την Τρίτη υπήρξαν στιγμές που αφέθηκα – και θα είναι και αλήθεια – ειδικά στον ήχο του «Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις». Γεράσιμε, ακόμα κι αν δεν έχω μετανιώσει, μέχρι σήμερα, που συμπεριέλαβα το «Μέχρι το τέλος» στα Semantics μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι πολλές αράδες σου έχουν χτυπήσει σαν βέλος κέντρο στην καρδιά. Γιατί μπορεί να είμαι ανάποδος πεισματάρης, αλλά όχι χαλκευτής αληθειών.

Μέσα στον κόσμο, με το 3G να χαροπαλεύει, με την Καρδιά μου να μου ζητάει να του στρίψω τσιγάρο, με την Σταχτοπούτα να ομολογεί πως εκτός από την καρδιά που πονάει όταν ψηλώνει, πονάει και η μέση με τόση ορθοστασία, αλλά και τον Αργεντίνο να τραγουδά δίπλα στο αυτί μου, όταν τουλάχιστον δεν καφριλεύαμε τους γύρω και δεν απειλούσαμε ότι θα φύγουμε να πάμε στον Κάνδαυλο, έζησα μια ακόμη αφήγηση που δεν ξοδεύτηκε.

Κλείνοντας θα σημειώσω με post-it το παράπονο της βραδιάς: «Ξανθιά εμμονή, σήμερα όλα καλα..αλλά πάλι μου τα χάλασες που δεν είπες τους Πρώην. Μόνο με πριβέ εκτέλεση η εξιλέωση!»   

  

    

Dance

Δεν ήταν η ιδέα μου, ήθελα να φύγω, να εκτονωθώ, να φωνάξω ότι δεσμεύομαι μέσα σε μια κατάσταση που μου απομυζά όλη την ενέργεια, όλη τελοσπάντων από εκείνη που θα μπορούσαν να κρύβουν τριάντα και κάτι χρόνια πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Γιατί όταν είχα βγει για το καθιερωμένο τσιγάρο από τη δουλειά, σε εκείνο τον άθλιο ακάλυπτο που κοίταζε στη λεωφόρο, κάθε ρουφηξιά ήταν και μια διαφορετική φωνή που έσκαγε μέσα στο μυαλό μου. Ήταν τόσες σε πληροφορώ οι φωνές που δεν έβγαζα καν νόημα μετά από έξι ρουφηξιές τι έκρωζαν, γιατί ως όρνεα τις εκλάμβανα. Όταν πέταξα το τσιγάρο με φόρα στα καταβρώμικα πλακάκια ήταν πια τελειωμένη υπόθεση ότι θα είχα πονοκέφαλο.

Φεύγοντας από τη δουλειά, η κίνηση στους δρόμους ήταν αφόρητη και η ζέστη το ίδιο. Κάτι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν πορεία στη Σταδίου, το Κέντρο είχε προφανώς κλείσει σχεδόν από τον Ευαγγελισμό κι εγώ δεν είχα κανένα τρόπο να επιστρέψω σπίτι, παρά μονάχα τα πόδια μου, που ποτέ τους δεν με είχαν απογοητεύσει. Καταλαβαίνεις πως γυρίζοντας στο σπίτι ο πονοκέφαλος είχε γίνει δέκα φορές πιο δυνατός, κινδυνεύοντας, με αρκετή δραματικότητα στο ύφος που στο λέω, να μου εκτινάξει το κεφάλι από τον κορμό σε κάθε χτύπημα σαν μπαγκέτα σε ντραμς. Σου ομολογώ ότι ήθελα να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω δυνατά βοήθεια, σίγουρος ότι ουδείς θα αποκριθεί, θα τείνει τελοσπάντων μια χείρα βοηθείας. Αντ’ αυτού επέλεξα να ανοίξω το θερμοσίφωνο και να γεμίσω την μπανιέρα με καυτό νερό και ένα αφρόλουτρο κανέλλα. Βυθίστηκα γυμνός μέσα στο ζεστό νερό, μου τσουρούφλισε το δέρμα, αλλά μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ότι αυτό το έβρισκα οριακά αισθησιακό.

Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Μεταφέρθηκα σε ένα παραλιακό μπαράκι, εκεί γύρω στο σούρουπο, αναμφίβολα καλοκαίρι. Αρμύρα πάνω στο κορμί, τόσο που αν το γλύψεις θα σου αλατίσει ανάμεικτα τη γλώσσα με έναν συνδυασμό της μυρωδιάς που αναδίδει το δέρμα σου. Κι αυτό το βρίσκω εξαιρετικά σεξουαλικό, τη γεύση του άλλου μπλεγμένη με τη θαλασσινή αύρα, τόσο που σε προδιαθέτει να τον γλύψεις από την κορφή μέχρι τα νύχια. Η μουσική στην παραλία δεν ήταν ιδιαίτερα χορευτική, αλλά μια παραλλαγή ενός τραγουδιού της Whitney Houston, εκείνο που εξέφραζε την ανάγκη της, εκείνη την τόσο απεγνωσμένη και εσωτερική, να χορέψει με κάποιον. Μια πρόσκληση σε χορό, η οποία στη συγκεκριμένη διασκευή δεν είχε τίποτα το διασκεδαστικό, ήταν σαν ο ερμηνευτής να σε προκαλούσε να χορέψεις μαζί του εντελώς διαφορετικά, γυμνός πάνω στην άμμο, με τον ήλιο να ζεσταίνει κάθε σπιθαμή δύο κορμιών που ενώνονται, με αργές και σταθερές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, ο ένας μέσα στον άλλον, αυτοτελείς αλλά συνάμα ενιαίοι. Ήταν λες και ένιωθα ήδη την ανάσα σου στον λαιμό μου, να με φιλά στο στήθος κι εγώ να αφήνομαι στο στόμα σου να με χαλαρώσει τελείως. Ένιωθα, αν και μέσα στο νερό, τον αέρα να φυσά ελαφρά τα μαλλιά μου που είχαν κοκαλώσει κάπως από το αλάτι, ενώ εγώ χάιδευα με τα δάκτυλα μου το κεφάλι σου.

Όλα ήταν τόσο ζωντανά, το τραγούδι, η αισθαντική φωνή του τραγουδιστή που ζητούσε απεγνωσμένα να χορέψει με κάποιον, η άμμος στην οποία ακουμπούσαν η πλάτη και τα οπίσθια μου, η αίσθηση των μαλλιών σου στα χέρια μου, η γλώσσα σου που με περιεργαζόταν, όλα τόσο δυνατά. Άνοιξα μονομιάς τα μάτια μου, ήμουν ακόμη στη μπανιέρα, με μια μόνο λευκή λωρίδα παχύρευστου υγρού να κολυμπά μες στο νερό και να σηματοδοτεί τη προσωρινή χαλάρωση μου.       

Belle Reve

Έτσι οι μέρες περνούν…

Κοντολογίς, στρεφόμαστε γοργά προς τα πίσω. Θαρρώ πως η ιδέα της ανάπτυξης που βρίσκεται μονίμως στο δρόμο, ριζώνει στην αναβίωση του «αναπτυξιακού» (sic) μοντέλου παλαιότερων ετών. Η ιδέα αυτή βρίσκει, βλέπεις, σύμφωνη την πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας αυτού του τόπου, κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης.

Εγώ πάλι μένω να μετράω, μέρες και μήνες. Προσπαθώ να προσφύγω στη διέξοδο της δημιουργικής λογιστικής, σε αυτά τα δαιμονισμένα Greek Statistics, αλλά ελπίδα δε διαφαίνεται καμιά. Οπότε, μένω και πάλι παρατηρητής, νιώθοντας στο πετσί μου την αδυναμία όποιας κίνησης.

Μέσα σε όλα αυτά παίρνει την ανιούσα κι ο υδράργυρος, σηματοδοτώντας ένα καλοκαίρι του οποίου η μη ηθελημένη μοναχικότητα θα λάβει και πάλι χώρα. Έχουμε εκπαιδευτεί, είναι η αλήθεια, να ζούμε με δυσκολίες τα όμορφα όνειρα. Ίσως για αυτό τα χαιρόμαστε πιότερο όταν τα βιώνουμε, διαψεύδοντας τα λεγόμενα του Ευαγγελάτου δια φωνής Μποφίλιου και μουσικής υπόκρουσης Καραμουρατίδη. Διαψεύδοντας και την Μπλανς που πάντα εμπιστευόταν τους ευγενικούς ξένους. Θα πεθάνω, θα μου ξεφύγει η τελευταία ανάσα και μόνον τότε θα απαρνηθώ τη σωτηρία της οικειότητας.

Κι έτσι οι μέρες περνούν, πασχίζοντας να βάλουμε ένα ρημάδι λουκέτο στο Hotel Belle Reve…   

Semantics^14: Σάββατο

Πάντα μάνα,

τα μεγάλα της ζωής μου μαθήματα κείτονταν στ’ αμφιθέατρα.

Κει που ο από μπρος δε μου κόβει διόλου τη θέα,

όσο καπνό κι αν γιομίζει ο αγέρας.

Στο πίσω κάθισμα,

στη γαλαρία,

εξ άνωθεν της κοινωνίας.

Μες του τσιγάρου τη θολούρα,

του ξέφρενου κεφιού τη παραζάλη,

και του ποτού τη χαλαρότης.

Κείθε βιώνεις τα πάθη που τα ζώα ζαλώνουν ολημερίς.

Σαββάτο κίνησα,

διαρρηγνύοντας τα ιμάτια της Εβραϊκής μου ψυχής,

κείνης που όλοι κρύβουν βαθιά, εντός τους.

Με όλο το μίσος για τον κίβδηλο Μεσσία,

που τόσοι προσκυνούν αφειδώς στους Καινούς Σολομώντειους Ναούς.

Θαρρείς πως το ζητούμενο στέκει αν αλλαξοπίστησα;

Ποιος άθεος αφέθηκε άραγε ποτέ απ’τα δεσμά της αμφισβήτησης!

Το μόνον της ζωής μου μαρτύριο,

κείνο που με διαφεντεύει κάθε Κυριακή,

είναι η αμφιβολία.

Μονάχα τις Κυριακές!

Τούτο το Σάββατο δε μετάνιωσα,

απλά επικαιροποίησα,

πως το φίδι, ο Αδάμ κι η Εύα,

παίζουν ολημερίς στον Κήπο της Εδέμ μας.

Μα κι αν αυτό το γνώριζα με τόση θέρμη,

που και το πιο γάργαρο νερό δε σώνει να δροσίσει,

ευθύς, ιδίοις όμμασι,

είδα ξανά πως μόνος στην Εδέμ δεν είμαι.

Στέκουν εκεί, γύρω από ένα Κύκλο.

Εκείνοι.

Να ξέρεις μάνα, του το κρατώ αυτού του Κόσμου,

που δε λυγίζω τον εαυτό τους.

Κι άλλα δίχτυα, δε βαστώ να ρίχνω

για μια φορά,

ίσως μονάχα μια,

ολάκερος θα ανοίξω.

Αλλά και πάλι,

απλά μπορεί.

υ.γ. Ένα διαφορετικό Semantics, πιο προσωπικό, χωρίς μασημένη τροφή. Σαν να λέμε «δικό σας». Κάποιοι θα καταλάβουν, κάποιοι όχι. Στην τελική, μερικά πράγματα στη ζωή γίνονται απλά… έτσι! Το παρόν Semantics είναι παράλληλα και Sing Along Draft. Δύο σε ένα σαν να λέμε…

The Song

Το έχω χαρακτηρίσει σαν το τραγούδι του 2012. Έχω ξεκαθαρίσει ότι μου βγάζει το πιο British feeling που έχει καταφέρει τραγούδι τα τελευταία χρόνια. Αγάπησα εκ νέου τη Rihanna μέσα από αυτό. Όταν το ακούω χαμογελώ σα χαζό παιδί και κουνιέμαι ασυνείδητα ελαφρά στο ρυθμό του. Κάποιες φορές έκλαιγα πάνω στο ποδήλατο όταν το άκουγα στο Νησί, σκεπτόμενος τι άφησα πίσω στην Ελλάδα. Μετά από καιρό με ταξίδεψε μια version του σε μια παράσταση στο Γκάζι, με μια ερμηνεία που είναι παρασάγγας η καλύτερη από όσες έχω ακούσει (δυστυχώς μη μπορώντας να τη βάλω εδώ)!

Συνοπτικά, για όλες τις αγάπες που βρήκατε κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, εκεί που λέγατε ότι τίποτα δεν είναι ορθό, ότι τίποτα δε σας γεμίζει με ελπίδα, ότι όποια σκέψη και να κάνετε πάντα θα πέφτετε πάντα στο κενό της μοναξιάς. Ξέρω πως ακούγεται μελό, πολλοί θα πουν και ηλίθιο, αλλά συχνά εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που έχεις παραιτηθεί, εκεί που ψάχνεις για κάτι άλλο, εκεί που τελοσπάντων όλα φαίνονται απέλπιδα, μια λάμψη σκάει και σου ξεδιαλύνει λίγο το σκοτάδι. Δεν είναι ανάγκη να είναι ένας έρωτας! Μπορεί να είναι ένας νέος φίλος, μια βοήθεια από το πουθενά, μια δουλειά, ένα χαμόγελο από το διπλανό. Δεν έχει σημασία, ο έρωτας είναι παντού, είναι εκεί έξω, είναι η θέρμη του ήλιου πάνω στο πρόσωπο σε μια πρωινή κυριακάτικη βόλτα. Ο έρωτας δε χωρά ορισμούς!

Για μένα τι λέει αυτό το τραγούδι; Σας τα είπα και πάνω. Να προσθέσω κάτι απλό: αν έχουμε ένα τραγούδι, στο μυαλό μου θα είναι μέχρι σήμερα αυτό… σε όποια εκτέλεση κι αν υπάρχει… αλλά περισσότερο σε εκείνη στο Γκάζι από την Αλίκη… γιατί πολύ απλά… σε είχα δίπλα μου!!!   

Perfectly good at it...

Ο κόσμος ανήκει στα κακά παιδιά. Τα καλά θα πάνε στον παράδεισο, αλλά μέχρι εκεί. Το καλό σπανίως δηλαδή υπήρξε και ποθητό. Άλλωστε δεν θα λέγαμε ποτέ σε άλλη περίπτωση με στόμφο ‘είναι όμως καλό παιδί’. Το ‘ο’ στο τέλος μακρύ και βραχύ, ίσα για να δώσει λίγο αξία στο μειονέκτημα. Δες βρε αδερφέ μου τους μεγαλύτερους γόηδες στην ιστορία του κινηματογράφου. Ρεμάλια από τα λίγα! Άλλοι πάλι του σαλονιού, αλλά και το λιμάνι το είχαν για την πλάκα τους.

Το κακό πουλάει, ό,τι και να λέμε! Σκεφτείτε στη τελική με πόση ευκολία λέμε μια κακία, παρά ένα καλό. Η κριτική βλέπεις είναι εύκολη, ενώ η αναγνώριση σχεδόν αδύνατη. Θεωρείς τυχαίο αγαπητέ μου, ότι έχουμε πήξει στο μεσημεριανάδικο; Και μη μου πεις, κρίνω γιατί δεν θα το έκανα ποτέ αυτό; Πόσο θες να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου; Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μέχρι και φόνο είναι ικανός ο άνθρωπος να κάνει υπό συνθήκες. Και να σου πω, μη τρέξεις να κράξεις το ‘anything goes’, γιατί δεν λέω ούτε κι αυτό. Μυαλό έχεις, βάλτο να σκεφτεί… μα κυρίως να αυτοκριθεί!

Whore or virgin? Angel or devil? Good or Bad? Friend or foe? ... Κάλπικα διλήμματα σε λέω!

Hey baby...love don't cost a thing!

- Γιατί υπάρχει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου;

- Για να βγάζουν λεφτά οι ανθοπώληδες και οι ζαχαροπλάστες.

- Μην είσαι μωρέ τόσο κυνικός. Όμορφο είναι!

- Μαλακίες είναι όλα αυτά. Γιατί να πρέπει να γιορτάζουμε μόνο μια μέρα;

- Δεν γιορτάζεις μόνο τότε, απλά σε βγάζει λίγο από τη ρουτίνα.

- Καλά…

- Εμείς θα τη γιορτάσουμε τη μέρα;

- Θα κάνουμε και σεξ;

- Εννοείται!

- Θα βάλεις και εκείνο το μαύρο εσώρουχο;

- Αν θες!

- Θα πληρώσω;

- Τι λες μωρέ; Πας καλά;

- Τι μαλακίες τότε μου έλεγε η μάνα μου ότι αυτό δεν πληρώνεται ποτέ άπαξ;

- Η μάνα σου δεν ξέρει τι λέει!

- …

- Και να σου πω… θα πάμε να φάμε όπως τις προάλλες σε εκείνο το ωραίο το γαλλικό;

- Γράψε λάθος… δίκιο είχε η μάνα μου. Διαφοροποίηση της δαπάνης έχουμε μόνο…

υ.γ. Σε μια κλειδαρότρυπα ανήμερα του Αγ.Βαλεντίνου...

Jennifer Lopez - Love don't cost a thing
Ανέβηκε από Dante35. - Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.

Ποτέ μη λες Ποτέ..

Λοιπόν, είναι τόσες αναρτήσεις που θέλω να κάνω.

Θέλω σίγουρα να μιλήσω για την Οδό Ονείρων, για το πόσο μπροστά ήταν τα τραγούδια εκείνης της παράστασης. Ακόμα και σήμερα, με την όποια ελευθερία του λογού, αδυνατούμε να πούμε τόσο σοκαριστικά αληθινά πράγματα. Ίσως γιατί σήμερα δεν υπάρχει ένας Χατζιδάκις να γράψει μερικά κομμάτια που ξεπερνάνε την αξία του λόγου και της μουσικής.

Θέλω σίγουρα να μιλήσω για το Γελαστό Παιδί, ένα τραγούδι τόσο μα τόσο επίκαιρο, ακόμα κι αν περιγράφει μια ιστορία ενός παιδιού στην Ιρλανδία του IRA. Και πάλι σήμερα αδυνατούμε να γράψουμε ένα κομμάτι που θα μιλήσει κατευθείαν στη ρίζα του προβλήματος, αξιοποιώντας το λυρικό λόγο έτσι όπως του αρμόζει.

Θέλω για τόσες μουσικές εικόνες να μιλήσω. Το έχω πει ξανά, η μουσική είναι πηγή ζωής και προσωπικά θέλω να μου οπτικοποιεί αισθήματα. Να ακούω έναν ήχο και να αναβλύζουν από μέσα μου κάθε είδους συναισθήματα, καλά ή κακά, πικρά ή γλυκά…

Μισώ τη Μποφίλιου… σας το έχω πει; Μη ρωτήσεις γιατί; Τη μισώ, όπως μισώ των Ιωαννίδη. Μη το προσπαθείς σε λέω! Δεν έχω λογική. Πότε είχα λογική στη ζωή μου, για να έχω σε αυτό; Ένα πράγμα, όμως, που επίσης έχω μάθει είναι πως δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ. Και να σου… να ακούω σε επανάληψη ένα τραγούδι της που είδα στον G4George και να ξεπετάγονται εικόνες που παραδόξως με κάνουν να νιώθω εξαιρετικά όμορφα. Ίσως γιατί σχεδόν μετά από ένα χρόνο νιώθω ότι όλες αυτές οι εικόνες… αυτές οι αισθήσεις του πρώιμου με έφτιαξαν, και τώρα μπορώ να γευτώ με ηρεμία κάτι που μου δίνεται απλόχερα.

Hey baby...drop it to the floor λέμε!

- Πέτα το στο πάτωμα!

- Ποιο;

- Το εσώρουχο καλέ!

- Πας καλά αγόρι μου; Ξέρεις πόσο κάνει;

- Δεν μας χέζεις; Πέτα το λέμε!

- Να πας να πετάξεις το δικό σου που είναι από τα πανέρια της Αιόλου.

- Συζήτηση θα ανοίξουμε παιδάκι μου; Σε θέλω!

- Κι εγώ σε θέλω… δεν ήρθα μέχρι εδώ για να κόψω χόρτα. Θέλω όμως και το εσώρουχο!

- Θα σου πάρω άλλο λέμε… έλα να το σκίσω…

- Τι κάνεις παιδάκι μου; Ααααααααααααα…. Πίσω και σε έφαγα!

- Ααααα μας τα έκανες τσουρέκια; Με αυτά με αφήνεις…;

…τσακ…

- Για 5.000 ευρώ να σου φέρω καμάρι μου και μερικά από το σπίτι να σκίσεις την άλλη φορά… πασά μου εσύ!!

[Ποιος μαλάκας είπε ότι το χρήμα φέρνει δυστυχία;]

Τύφλα να έχει εκείνη του JFK

-Έφτασε η ώρα… χτύπα τον!

- Είσαι στα καλά σου;

- Στο κεφάλι σου είπα… μη το σκέφτεσαι… έβαλες στοίχημα! Γρήγορα να μη φύγει.

- Δεν ήξερα ότι θα ήταν έτσι όταν το έβαζα…

- Μαλακία σου… τα λάθη πληρώνονται σε αυτή τη ζωή!

- Ποιος σου είπε ότι θέλω να τα πληρώσω;

- Και εγώ ποιος είμαι ρε πούστη για να σε ρωτήσω; Ο Παπανδρέου σε ρωτάει;

- Τι λες;

- Μαθήματα βγαλμένα από τη ζωή λέω ρε ξοφλημένε.

- Δεν μπορώ!

- Κοίτα που να δεις που έχω μπλέξει με αδερφούλα… χτύπα ρε!

- Μπορούμε να το διαπραγματευτούμε.

- Γιατί ρε μαλάκα… για το opengov με πέρασες;

- Λίγο μωρέ να το συζητήσουμε!

- Τέλος… την επόμενη φορά θα πάρω Συριζιώτη για τη δουλειά… τέλος!

- Μα δεν είναι θέμα πεποιθήσεων.

- Ακριβώς αυτές θα γλίτωνα αν έπαιρνα έναν του sexy Αλέξη. Θες παραπάνω λεφτά… παραδέξου το.

- Μα δεν είναι θέμα χρημάτων.

- Τότε τι είναι γαμώ το στανιό μου… που με έναν δεξιό και πάλι θα το γλίτωνα με κάτι παραπάνω.

- Δεν μπορώ να τον πυροβολήσω στο δόξα πατρί έτσι… τι μου έκανε;

- Έκανε σε μένα… σου φτάνει αυτό;

- Όχι!

- Μαλάκα… τέλος… θα πάρω σύνταξη μετά από αυτό. Ούτε ένα δολοφόνο της προκοπής δεν βρίσκεις πλέον.

- Γιατί δεν το κάνεις εσύ;

- Κοίτα να δεις που έμπλεξα με τον wannabe Φρόυντ.

- Ο Young είναι πάντως ο θεμελιωτής της Αναλυτικής Ψυχολογίας… για να ξέρεις το λέω!

- Στα αρχίδια μου…

[ΜΠΑΜ]

- Άντε στο διάολο μαλάκα… σε λίγο θα με έβαζες και σε ντιβάνι. Το έκανα εγώ… τώρα τι κατάλαβες;

- Νιώθεις καλά;

[ΜΠΑΜ]

- Τώρα που σε καθάρισα… ομολογουμένως καλύτερα! Άντε στα κομμάτια τσογλάνι!

Υ.γ. Μεταξύ νέου avatar με πληρωμένο δολοφόνο για το παλιό. Στο background OST το παρακάτω…

My first draft of resolutions

Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο πιο λίγη ανάγκη θα έπρεπε να έχει να κάνει απολογισμούς...μόνο τα απαραίτητα φθάνουν! Το μυαλό, όμως, είναι άτιμο πράγμα! Τώρα, στο δωμάτιο του πατρικού μου σπιτιού, γυρίζοντας το χρόνο λίγο πίσω...σε κάθε απολογισμό που είχα κάνει τα περασμένα χρόνια σκέφτομαι τι πέτυχα, τι δεν πέτυχα και κυρίως τι θέλω να βάλω ως στόχο. Είμαι γενικά αισιόδοξος άνθρωπος...πολλοί φίλοι μπορούν να το πιστοποιήσουν. Κάποιοι μπορεί ακόμα να σας πουν ότι είμαι περισσότερο κι από όσο χρειάζεται...σε σημείο αφέλειας...χαζό παιδί χαρά γεμάτο. Έχουμε και λέμε λοιπόν για το χρόνο που μόλις έφυγε!

1. Όσος χρόνος και να περάσει ποτέ δεν θα συνηθίσω ότι κάποιους ανθρώπους τους έχω χάσει διαπαντώς από τη ζωή μου. Μου λείπει πολύ εκείνο το φιλαράκι που μου έδωσε το κίνητρο για να τα βρω με τον εαυτό μου και να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Σαν σήμερα ρε φιλε γιόρταζες...πραγματικά μου λείπεις...πραγματικά σε ευχαριστώ!
2. Η τύχη φέτος μου έφερε στη ζωή μου, ίσως έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που είχα ποτέ δίπλα μου. Έναν άνθρωπο που πρωτίστως είναι φίλος μου και μετά όλα τα άλλα. Ίσως ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω στο Είδωλο...ξέρει αυτό... ;-)
3. Φέτος υπήρξε η ουσιαστική χρονιά του απογαλακτισμού μου. Τελικά και εύκολο δεν είναι, αλλά καταλαβαίνω επίσης πως ο γυρισμός σε ένα άδειο σπίτι είναι τελικά ανυπόφορος. Ο φόβος της μοναξιάς, ίσως είναι πιο μεγάλος και από εκείνον του θανάτου...αν δεν είναι από μόνη της ένας μικρός θάνατος.
4. Το να πληρώνεις μόνος σου τους λογαριασμούς...όσο σκληρό κι αν φαίνεται όταν μετά δεν μένεις με τίποτα για να περάσεις τον υπόλοιπο μήνα...είναι απίστευτη καύλα τελικά...
5. Εν τέλει...κατάλαβα ότι η εμμονή κάποιων ανθρώπων να σου χρεώσουν ένα κατά γενική ομολογία λάθος σου, ως προπατορικό αμάρτημα...δεν είναι τόσο αθώα και ηθική όσο φαίνεται. Καλή καρδιά όμως μωρέ!
6. Για μια ακόμη χρονιά, το blogging υπήρξε ο δωρεάν ψυχολόγος μου. Είναι φοβερό το πως όσο περνάει ο καιρός, η αγάπη μου γι’αυτό δεν φθίνει.
7. Αυτοί που λένε ότι το διαδίκτυο, με όποια μορφή του, δεν μπορεί να σου δώσει πραγματικούς φίλους, δεν έχουν ιδέα στο ότι σε μένα έχει δώσει μερικά άτομα που πλέον αγαπώ σαν τρελός. Αφιερωμένο στο Όργιο, τον Θείο, τον Αργεντίνο, τη Σεφταλιά, τη Νινέτα και το Δημοσθένη που στα μελλοντικά βράδια Monopoly και Trivial θα σας παίρνω τα σώβρακα...χαχα!!
8. Δεν μετανιώνω για κανένα έρωτα που πέρασε τελικά από τη ζωή μου. Ούτε για έναν! Ακόμα και εκείνους που μου φέρθηκαν σκάρτα, εκείνου που έφαγα πόρτα, εκείνους που πληγώθηκα, εκείνους που ίσως καν δεν γνώρισα. Θέλω μέχρι να πεθάνω να ερωτεύομαι με όλη την καρδιά μου χωρίς να φοβάμαι τις συνέπειες. Αρνούμαι κατηγορηματικά τα στενά στεγανά της ανέραστης και καταπιεσμένης ερωτικότητας. Σας το ορκίζομαι ότι ακόμα κι αν είναι για ένα βράδυ...εγώ θέλω να ερωτευτώ...

Αρχίζει άλλος ένας χρόνος. Δύσκολος πράγματι από όσο φαίνεται. Ξέρετε, όμως, κάτι; Όσο έχω δίπλα μου ανθρώπους που αξίζουν και ελπίζω για κάτι καλύτερο...δεν έχω τίποτα να φοβηθώ.

Καλή μας χρονιά Παίδες... ;-)

Holy Talk

[Ντουκ, ντουκ]

- Ποιος είναι;

- Για τον Παράδεισο ήρθαμε. Το τελευταίο group για φέτος!

- Συγχωράτε με, αλλά είμαστε γιομάτοι.

- Τι εννοείς γεμάτοι καλέ μου παππούλη;

- Ααααα εκτός από άτυχοι, είσαστε και ζαβοί;

- Μας σας παρακαλώ, κοτζάμ Παράδεισος… τι εξυπηρέτηση είναι αυτή;

- Τεχνικά αν το δείτε, είσαστε έξω από τη πόρτα του Παραδείσου, οπότε δεν ισχύει καμία από τις διατάξεις της ΠεΘΚ.

- Της ποιας;

- Το tutorial βιντεάκι στη μεταθανάτια trance βλέπω δεν το είδαμε εεεεε; Ατιμούτσικα!!

- …

- ΠεΘΚ, όπως “Παραδείσιος εκ Θεού Κώδικας”. Για τις δική σας περίπτωση, σας καλύπτουν βέβαια σχετικές διατάξεις της Συνθήκης “Χερουβίμ-Μεφίστο” και ό,τι ισχύει για τον ενδιάμεσο χώρο με τους από κάτω.

- …

- Ντιπ δεν καταλαβαίνετε εεε;; Ε βέβαια, αφού στο μεσοδιάστημα μου κάνατε socializing. Λες και δεν έχουμε εμείς εδώ facebook και wi-fi να κάνετε τη δουλειά σας.

- …

- Ααααααα με κουράσατε. Λοιπόν, σε απλά ελληνικά... είμαστε οβερμπούκντ εδώ. Να αποταθείτε στους κάτω. Μόνο να αντέχετε τη ζέστη. Ο κλιματισμός τους έχει χαλάσει εδώ και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια.

- … Τι είναι αυτό που ακούγεται;

- Το OST του Παραδείσου… Μα καλά εσείς εκεί κάτω Nirvana δεν ακούγατε; Τι ρωτάω; Από το ντύσιμο και μόνο, το πολύ για Κέλυ Κλεκίδου σας κόβω… Nice to meet you dudes!! Άντε πάω γιατί έχω να γυαλίσω και το Graal… την τύχη μου μέσα!!!

Cassandras on Unusual Ways!

Γεια σου ρε Νικόλ με τους παράξενους τρόπους σου! Τι πάει να πει παράξενος σε τελική ανάλυση; Αυτός που δεν περιμένεις; Αν το καλοσκεφτώ, τίποτα θαρρώ πως δεν έχει κανείς για δεδομένο. Ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός έχει το ταλέντο να μας αποδεικνύει πόσο λάθος μπορεί να είμαστε στη πραγματικότητα. Είναι, όμως, αυτή η εγγενής αβεβαιότητα στο καθετί που κάνει τη ζωή μας να έχει ενδιαφέρον …εντάξει ίσως όχι και στα πάντα. Δεν ξέρω το κατά πόσο να μην έχεις στον ήλιο μοίρα, σου δίνει και τρελή όρεξη για ζωή όσο και υπερβάλλουσα χρησιμότητα! Έξω από το μέτρο κάθε πράγμα χάνει την όποια αξία του τελικά.

Όταν μιλάς για το θετικά απροσδόκητο …αυτό που ξυπνάς κάθε μέρα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει ακόμα… τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν παράξενοι τρόποι. Είναι αυτοί που ορίζουν τη διαφορετικότητα. Αυτό το άλλο, που τόσο καιρό μπορεί να μην είχες συνειδητοποιήσει ότι δύναται να συμβεί. Αυτό που όλοι γύρω σου με περισσή κυνικότητα σου πιστοποιούσαν ότι είναι άπιαστο όνειρο. Κι εσύ βέβαια, έπρεπε να τους πιστέψεις. Μέχρι εκείνο το σημείο που σήμερα, μακριά από διάφορες Κασσάνδρες, κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι αφού το πέτυχα εγώ, γιατί να μη μπορεί να το καταφέρει και κάποιος άλλος; Γιατί η κάθε Κασσάνδρα αυτής της μαραζωμένης πόλης να πρέπει να πάρει αυτό το ρόλο στη διανομή; Τι έκανε λάθος και πρέπει να παίξει τον κομπάρσο στη δεύτερη πράξη που το μόνο που ξέρει είναι να σπέρνει το κίνδυνο και τις έριδες; Και όσο αναρωτιέσαι βραδιάτικα, συνειδητοποιείς ότι σε αυτά τα άτομα δεν υπήρξαν ποτέ παράξενοι τρόποι. Ή ακόμα κι αν υπήρξαν δεν είχαν το σθένος ή ακόμα και την όρεξη να «πιάσουν τον ταύρο από τα αρχίδια». Αντ’ αυτού, στη προσπάθεια να δικαιολογήσουν την απραξία τους ή καλύτερα την αδυναμία τους, έσπευδαν να σε πείσουν ότι οι παράξενοι τρόποι δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν και ότι το να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, ακόμα και να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου (πόσο όμορφο πράγμα αλήθεια αυτό …σκεφτείτε το λίγο!) είναι ένδειξη ενός αδύναμου χαρακτήρα. Οι δυνατοί εξάλλου, σε ένα κόσμο που πλημυρίζει από κυνική δυναμικότητα, είναι άσπιλοι, αμόλυντοι, αταλάντευτοι και κυρίως… αναμάρτητοι!

Λίγο καιρό μετά, πιστεύοντας πλέον στους παράξενους τρόπους όσο ποτέ άλλοτε, καταλαβαίνω ότι δεν έχω τι διάθεση να παίξω το ρόλο της Κασσάνδρας. Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι ο χαζοχαρούμενος που πιστεύει στη διάσωση της Τροίας. Έτσι κι αλλιώς η νοητική μας Τροία …σε αντίθεση με τη μυθική… όσες φορές κι αν πέσει, πάντα καταφέρνει να αναγεννήσει την αίγλη της από τις ίδιες της τις στάχτες…

Καληνύχτα… και με πολλούς παράξενους τρόπους εύχομαι!

Historia de un Amor

- Πες μου μια ιστορία γιαγιά!

- Τι θες σκασμένο από τη ζωή μου;

- Μια ιστορία σου λέω …πριν κοιμηθώ!

- Τι είδους ιστορία;

- Μια ιστορία αγάπης θέλω …ναι αυτό θέλω.

- Κοίτα το σκατό που ακόμα δεν βγήκε από το αυγό του και θέλει και έρωτες.

- Γιατί γιαγιά; Είναι κακό να θέλω μια ιστορία αγάπης;

- Όχι κοκόνα μου …κακό δεν είναι .

- Θα μου πεις λοιπόν;

- Όχι.

- Τι θα πει όχι;

- Όχι σημαίνει πως εσύ θες να ακούσεις για τις παραμυθένιες πριγκίπισσες και τους όμορφους πρίγκιπες που όλα έρχονται εύκολα. Και αυτό δεν είναι ιστορία αγάπης μωρό μου.

- Να μου πεις τότε την ιστορία σου με τον παππού …αυτή να μου πεις!

- Και γιατί νομίζεις ότι αυτή είναι μια ιστορία αγάπης;

- Δεν τον αγάπαγες τον παππού;

- …

- Γιατί δεν μιλάς και με κοιτάς;

- Τόσο μικρή και κάνεις τόσο σκληρές ερωτήσεις πριν πας για ύπνο! Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ο άντρας σου και να ακούω τη κρεβατομουρμούρα σου πριν κοιμηθώ γλωσσού.

- Θα μου πεις τελικά την ιστορία;

- Όχι …και ξέρεις γιατί;

- Γιατί;

- Γιατί πρέπει να μάθεις να τις φτιάχνεις μόνη σου τις ιστορίες αγάπης σου και να μην τις ακούς.

- Γιατί;

- Γιατί η ζωή κοκόνα μου δεν είναι αφήγηση …είναι πάθος στιγμών. Δεν είναι αψεγάδιαστος λόγος ενός παραμυθά, αλλά λαχανητό ενός δρομέα.

- Τι εννοείς;

- Ευλογημένη να είσαι και θα μάθεις! Άντε για ύπνο τώρα.

…

- Γιαγιά να σε ρωτήσω κάτι;

- Τι πάλι ρε ζουλάπι;

- Σήμερα στη κηδεία δεν έκλαιγες. Δεν τον αγαπούσες τον παππού;

- Επειδή τον αγαπούσα τόσο μα τόσο πολύ …για χάρη του… δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ! Αυτό θα πει αγάπη.

- Τι;

- Ακόμα και στον απόλυτο πόνο… εκεί που άλλος έχει χαθεί ... εσύ να σκέφτεσαι και να πράττεις όπως ο άλλος θα ήθελε. Καληνύχτα ψυχή μου!

- Καληνύχτα γιαγιά!