15 Αυγούστου 2013

Ήρωες και Δαιμόνια

Αποτελεί βαθιά μου πεποίθηση ότι αυτός ο λαός δεν έχει πιάσει σε καμιά περίπτωση πάτο. Αντίθετα, επιπλέει με περίσσια γκρίνια πάνω στην ίδια του την αφόδευση. Σχεδόν μεταπολεμική αγαπημένη συνήθεια του λαού μας το σκατοκολύμπι, με ελάχιστους εκπροσώπους της εξαίρεσης που θέλησαν να παίξουν το ρόλο του βοθρατζή – εν ονόματι όλων μας – βία μέχρι το 1974. Μια Μεταπολίτευση που αποτέλεσε paradigm shift, μα ως κάθε τέτοιο παρείχε μια αβέβαιη έκβαση. Η δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε (ευτυχώς), αλλά άλλες ατέλειες ανέκυψαν (δυστυχώς), παραφωνίες που προέρχονταν πρωτίστως από τη νοσηρή ψυχολογία της μάζας, που πέρασε ακατέργαστη στην καινή περίοδο. Κάπου εκεί δοκώ πως χάθηκε το παιχνίδι, στα τελωνεία της μετάβασης, εκεί που κανείς δεν ήλεγξε τι θα διασχίσει τον ποταμό και τι θα ρίξουμε στον πάτο απύθμενων νερών. Κι κάπως έτσι εγένετο… ο Νεοέλληνας.

Ιστορικός δεν είμαι για να ψάξω τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη. Εμπειρικά και μόνο βιώνω αυτή την συστηματικά, σχεδόν ενοχλητικά, επαναλαμβανόμενη ατέλεια. Μπορεί προ ύφεσης να κατάφερνε να χάνεται στον ορυμαγδό της ευημερίας, αλλά σήμερα στέκει αδύνατο να μην τη δεις, εφόσον επιθυμείς να παρατηρείς τα πράγματα κριτικά και αποστασιοποιημένα. Δεν είναι δυνατόν αγαπητοί μου να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού, στην εποχή που τα κοινωνικά δίκτυα έχουν δώσει βήμα και στον πιο απαίδευτο φορέα λόγου ή στον πιο αριβίστα λαϊκιστή συγγραφέα/καθηγητή ή δημοσιογράφο/σεναριογράφο (…εντός Νομικής ή εκτός μιας Βέρας στο Δεξί).

Η αισιοδοξία δεν έχει χώρο σε αυτή την κοινωνία, κι αν το θες, δεν της πρέπει κιόλας. Αγαπά τόσο πολύ τη μιζέρια της ατέλειας της που είναι διατεθειμένη να αποδώσει τα δεινά της σε όποιον βρεθεί στο διάβα της, τόσο απλόχερα και αγόγγυστα λες και φοβάται. Μα είναι αλήθεια πως σίγουρα τρέμει, σείεται όλο της το κορμί στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να φταίει κι αυτή (όχι μόνο αυτή). Είναι τόσο αστείο, αλλά μια κοινωνία μοιράζει κατηγόριες για φιλελεύθερες ευθύνες (φιλελέ κατά τον προσφιλή όρο), ενώ παράλληλα αγνοεί επιδεικτικά τόσο τι πάει να πει φιλελευθερισμός, όσο (κι αυτό είναι παρασάγγας πιο σοβαρό) μια βασική ολιστική και θεσμική αρχή, ότι ο ίδιος ο ατομικός δρών είναι ενταγμένος στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο σε αυτόν, σε μια αυστηρά αμοιβαία σχέση. Η ίδια η βλαχο-μπαρόκ αριστερά είναι εν τέλει πιο φιλελέ από την ήδη σε αποσύνθεση δεξιά (για το κέντρο που έχει πάει σκασιαρχείο μην πω κουβέντα).

Την κοινωνική της αυτή ατέλεια, μη νομίζεις, την αναγνωρίζει ασυνείδητα η κοινωνία, στους ήρωες και στα δαιμόνια που εναγωνίως αναζητά. Τούτο είναι ολημερίς το ιερό δισκοπότηρο της αθανασίας που ψάχνει, με ανθρώπους στο ενδιάμεσο να φοράνε τη προβιά του ήρωα ή του δαίμονα κατά περίπτωση. Πότε βουλευτές ή αγανακτισμένοι, πότε ελεγκτές ή ατυχή θύματα και ιδανικά αριστεροί ή δεξιοί. Δίπολα παντελώς άχρηστα!

Πάντως, για ένα λαό με τόσους "σωστούς" ήρωες, ιστορικά, είναι τόσο κρίμα ρε γαμώτο να έχουμε πάρει τόσο στραβά τη στράτα. Πιότερο γιατί δεν μπορούμε να δούμε ότι η αρχή της αθανασίας είναι στους ήρωες και στα δαιμόνια που κατοικούν εντός μας! Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε ο πάτος θα έχει πιαστεί και θα είμαστε έτοιμοι να ανέβουμε τη ριμάδα τη σκάλα…κι ας ευχηθούμε να είναι κυλιόμενη!


  

9 Αυγούστου 2013

To Πέρασμα...Redux


Χαζεύοντας τι είχα γράψει σε περασμένους Αυγούστους, έπεσα στην εξής αράδα...

"Μονή η ζωή, σπανίως διπλή"

Πόσο χαίρομαι όταν διαψεύδω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό... ;-)




Το Πέρασμα
Ήχος πληκτρολογίου.
Μονότονος, σταθερός και ξερός.
Κατάταξη γνώμης.
Αυστηρή, πάγια και συμπαγής.
Θερινή ζέστα.
Νωχελική, έντονη και υγρή.
Κόκκινο φεγγάρι.
Ρομαντικό, φλογερό και χυτό.
Θαλασσινό μπάνιο.
Χαλαρωτικό, αλμυρό και τρυφερό.
Φωνές παιδιών.
Ζωντανές, φασαριόζες και συνεχείς.
Εικόνες που προβάλλουν πάνω σε ένα γέρικο ευκάλυπτο.
Σε ροζιασμένες φλοίδες ενός κορμού,
που κατασκόπευσε σχεδόν ολάκερη τη νιότη μου.
Πέτρες αψιές που σημαδεύουν το κάθε μου βήμα.
Κοτρώνες που σμίλεψα θαρρείς στο πέρασμά μου.
Μήπως λογίζω χωρίς εκείνη τη μηχανή;
Στην αριθμητική τα χέρια μου παντός καιρού,
εκείνα πρώτα εμπιστεύθηκα, με εκείνα θα προκάμω.
Ένα, δυο, πόσα μένουν;
Φτάνουν άραγε δυο παλάμες για να μετρήσουν τα σωστά και τα λάθη;
Κοτρώνες που με σμίλεψαν θαρρείς στο διάβα μου.
Βουτιές από ένα βράχο δυο δεκαετίες ψηλό.
Αν ο άνθρωπος μετρά την ηλικία με χρόνια,
πως τη μετράει ένας τόπος;
Θρόισμα επίμονο του έαρ κοντίσιον.
Σηματοδότηση της άνοιξης και της ανάστασης.
Πνοή δροσιάς και άλλοτε διατήρηση θέρμης.
Πέρασμα από το χειμώνα στο θέρος.
Τούτος ο τόπος, αυτό ευλογήθηκε να είναι.
Ένα πέρασμα.
Χώρος περιστασιακός του λάγνου έρωτα.
Αναρωτήθηκε κανείς τι γίνεται πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα;
Δυο σώματα ενωμένα σε κρεβάτια μονά.
Μονή η ζωή,
σπανίως διπλή.
Πως να τελέψεις όνειρο χωρίς πηλό;
Πώς να περάσεις το καλντερίμι χωρίς εκείνη τη βοήθεια;
Το στοιχειώδες.
Το Πέρασμα.

7 Αυγούστου 2013

Semantics^20

Στα όρια της σπανιότητας κινείται η σημειολογική ενασχόληση του γράφοντα με πραγματικά στρατευμένους καλλιτέχνες, πιότερο γιατί βαριέμαι αφόρητα τη σημειολογία μασημένης τροφής. Σήμερα, όμως, λέω να κάνω μια εξαίρεση, αφού οι στρατευμένοι (sic) εκπρόσωποι της τέχνης τείνουν τον τελευταίο καιρό να πληθαίνουν, φυτρώνοντας ωσάν τα ραπανάκια στην αυλή της απανταχού αντιστασιακής έκφρασης της καταπιεσμένης (#not) ελληνικότητας.

"Είμαστε δυο αγανακτισμένα φιλαράκια αχώριστα!"
Με μια ενδιάμεση στάση στην καλλιέργεια της εικόνας ενός παιδιού της διπλανής πόρτας, με τις αρραβωνιάρες να αλλάζουν σαν τα  μπλουζάκια του γυμναστηρίου  που δεν ξέρει ούτε κατά πούθε πέφτει, ο Αντώνης Ρέμος επανήλθε δριμύτερος στην επικαιρότητα με τις πρόσφατες δηλώσεις του σε νυχτερινό κέντρο της Μυκόνου εναντίον του Σόιμπλε. Ο τρόμος που ένιωσε ο Βόλφγκανγκ ήταν τέτοιος, που φέρεται, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, να περπάτησε και δύο εκατοστά από τον τρόμο. Σαν να μην έφτανε, όμως, το συγκεκριμένο φραστικό συμβάν, ο Αντώνης επέλεξε να τονώσει το επαναστατικό του προφίλ και με ένα νέο τραγούδι, αυτή τη φορά καταγγελτικής φύσεως υπέρ του δοκιμαζόμενου δημόσιου υπαλλήλου.

Να κάνω, όμως, ένα catch-up και για εσάς που είχατε φύγει για διακοπές στις νήσους των ελληνικών θαλασσών και έχετε χάσει τη μπάλα. Αρχής γενομένης της ΕΡΤ (πρώην πλέον, πρώην ΕΔΤ, νυν ΔΤ, πιθανοτικά σε λίγο Τ, και μελλοντικά-who-knows ΝΕΡΙΤ), ξεκίνησε μια φούρλα απόλυσης-διαθεσιμότητας-κινητικότητας (κι άλλων τέτοιων πομπωδών λέξεων) δημοσίων υπαλλήλων. Μπροστάρης σε αυτή τη διαδικασία ο «με εντολή Σαμαρά» κ. Μητσοτάκης (κατά κόσμον Κούλης), ο οποίος δεν μπορεί να διώξει ούτε κατσαρίδα από το γραφείο του, αλλά υποστηρίζει ότι θα διώξει και ΔΥ. Να μην σας τα πολυλογώ, ο κύριος όγκος των ΔΥ θα απολυθεί και – αν και εφόσον το επιθυμεί – θα διατεθεί/κινηθεί σε νέα δημόσια υπηρεσία, με νέο χαμηλότερο μισθό βέβαια. Καθώς καταλαβαίνουμε, αυτό έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στους ΔΥ, των οποίων τα κεκτημένα (αγαπημένη λέξη του Δημοσίου) θίγονται.

Που μπαίνει ο Ρέμος στην όλη ιστορία θα μου πεις; Εγώ θα σου πω… Ο Ρέμος παρέα με έτερο καταγγελτικό τραγουδιάρη της Κρήτης συνθέτουν τον ύμνο της διαθεσιμότητας. Το ρεφρέν και μόνο σε προδιαθέτει: «Μπορεί να βγω, μπορεί να μπω/ Μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ». Το άσμα κρύβει όλη την αγάπη του νεοέλληνα στη σταθερότητα που μόνο το λατρεμένο Δημόσιο μπορεί να του προσφέρει, βλ. «Εδώ καίγεται ο κόσμος/ Τι να πω που να ’ναι σταθερό/ Σε σένα που αγαπώ;». Εμμέσως πλην σαφώς, ο καλλιτέχνης στέκεται και στο πλευρό των επίορκων ΔΥ, αφού τους αναγνωρίζει το ελαφρυντικό της όλης σύσκατης κατάστασης, βλ. «Μη μου ζητάς να ορκιστώ/ Σ’ αυτόν τον χύμα κόσμο εγώ που ζω/ Πώς θες να πω για πάντα σ’ αγαπώ».

Η αντιμνημονιακή ρότα του τραγουδιού ξετυλίγεται αριστοτεχνικά από τους στίχους του δεύτερου κουπλέ, βλ. «Μα γι’ αύριο πώς να πω/ Εδώ μέσα σε μια ώρα/ Καταστράφηκε μια χώρα/ Τι μπορώ να υποσχεθώ», σε τέτοιο βαθμό που θα περίμενες να έβλεπες χέρι-χέρι το Ρέμο με τους πάλαι ποτέ «Αγανακτισμένους», αν δεν είχε φύγει για μαύρες αρπαχτές στην επαρχία.

Το πακέτο κλείνει με ένα βιδεοτεμάχιον που περιέχει κάτι περιφερόμενες μοντέλες (wannabe μελλοντικά συμβόλαια ντεμέκ κλαρινογαμβρών) που πλακώνονται με μια σχεδόν μετά-Μπεργκμανική μανιέρα. Σαφής αναφορά στην ταξική πάλη!  

Το βλέπεις, πως όταν η αγανάκτηση δεν είναι ιδεολογικά εδραιωμένη, τότε μένει βορά του κάθε αριβίστα κλαρινογαβρού με συμβόλαια;  





1 Αυγούστου 2013

Semantics^19

Αύγουστος 2013… ΦΠΑ πεσμένο στο 13% για τα πιτόγυρα (Τυχαίο; Δεν νομίζω!)… θερμοκρασία να χτυπά κόκκινο… και ένα ακόμη καλοκαίρι φτάνει στην κορύφωση του.  Ξέρω τι θα πεις… δεν μας χέζεις και εσύ και το καλοκαίρι σου, που δεν έχουμε να πάμε ούτε για μπάνια στη Λούτσα, στο αυθαίρετο με ελενίτ της θείας μας της Αμερσούδας από το Κιλκίς; Που η χριστιανή τι ήθελε το εξοχικό στη Λούτσα, ενώ έμενε στο Κιλκίς, ποτέ δεν θα καταλάβω… ίσως για να με πρήζει κάθε τρεις και λίγο σε κάθε τελευταία (sic) ρύθμιση αν πρέπει να το νομιμοποιήσει. Άβυσσος η ψυχή της θείας Αμερσούδας και του ΥΠΕΚΑ.

Εγώ σε καταλαβαίνω αγαπητέ μου wannabe λουόμενε, έχεις τις ανησυχίες σου για την οικονομία, κοιμάσαι και ξυπνάς με το αν θα βγούμε στις αγορές το 2014. Όμως το νου σου, ο Μιχάλης ο Χρυσοχοΐδης μίλησε, είναι σίγουρος σου λέει ότι το 2014 θα βγούμε στο δρόμο για τις αγορές. Με το τι θα γυρίσουμε δεν προσδιόρισε βέβαια, αλλά στην τελική ο άνθρωπος προεξοφλούσε τα περιεχόμενα ογκώδη μνημονίων, σε μια τόση δα πρόβλεψη θα έχει πρόβλημα;

Άσε και το άλλο… ο Πρωθυπουργός μας είναι μονίμως στις επάλξεις. Μοιράζει εντολές από εδώ κι από κει… το λέει κι ο Ψυχάρης μέσω κάθε ιστότοπου του Αγιογραφικού Συγκροτήματος ΔΟΛ. Με εντολή Σαμαρά πέφτει το ΦΠΑ στην εστίαση του καθιστού πιτόγυρου… με εντολή Σαμαρά θα δουλεύουν οι Υπουργοί και τα ΣΚ… με εντολή Σαμαρά η οικονομία θα μπει στο δρόμο της ανάπτυξης. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ με το που ξημέρωσε 1η Αυγούστου του 2013 την ένιωσα λίγη ανάπτυξη στο πετσί μου!

Τα πάντα υποτάσσονται στο δρόμο του Σαμαρά (τώρα μου έρχεται να φωνάξω “απεταξάμην”, αλλά θα το παλέψω)… κάτι σαν τα λεγόμενα του Σάκη (του Διονυσιακού βρακοφόρου ντε) στο ομώνυμο τραγούδι, στίχους του οποίου είχε γράψει ο Δαβαράκης (προ στενής αν δεν κάνω λάθος). Σχεδόν ωδή στην σαμαρική εντολή το άσμα σου λέει. Πρόσεξε στίχους και πες μου ότι κάνω λάθος:

«Θα κάνεις πάντα αυτό που θέλω με μάτια κλειστά, αλλιώς στο λέω, στο προαναγγέλλω θα κλάψεις πικρά» (…γιατί αν ο άντρας είναι μπεσαλής, με μια προαναγγελία κλάνουν όλοι μέντες, πατάτες και πόμολα μαζί και γίνεται δουλειά)

«Γιατί το ξέρεις καλά δεν βρίσκεις εύκολα σωστά παιδιά και πρέπει όταν τα βρεις να κάνεις άσκηση υποταγής» (…τσάκω και σπόντα στους αγανακτισμένους που με το που βγήκε ήπιαν το αμίλητο νερό και βέβαια ευθείες βολές στον κακό ΓΑΠ)

«Κακά τα ψέματα, δεν είμαστε ίσοι εσύ είσαι μωρό και το μωράκι μου αν ατακτήσει  γλυκά τιμωρώ» (…γιατί αγαπητέ μου το daddy figure ποτέ δεν απογοήτευσε κανέναν στην ελληνική πολιτική σκηνή)

«μην πεις κουβέντα τώρα, μόνο ν’ ακούς να μάθεις να υπακούς» (…ορίστε και το δόγμα της εντολής Σαμαρά, στο οποίο όλοι οι Έλληνες έχουν έμπρακτα υπακούσει)

Ειλικρινά τον σκέφτομαι, ακόμη και μετά το «γαμώ το κεφάλι μου» να στρέφεται προς τον καθρέφτη, να κλείνει το ήδη μπλαζέ της βλεφαρόπτωσης μάτι και να σιγοτραγουδά... «και μη ντρέπεσαι κανένα, σήκω, κάτσε εκεί και σήκω πάλι ξανά».

Αν οι εντολές πάντως Σαμαρά προκαλούν εμπράκτως τόση «υποταγή» ωσάν το Σάκη, τότε δεν πρέπει να μας ανησυχήσει πόσες έγιναν Ρουβίτσες μέσα στον τελευταίο χρόνο…;