27 Απριλίου 2011

Happiness

Ποια είναι τα βήματα της ευτυχίας; Τι είναι ευτυχία; Μήπως η ικανοποίηση αναγκών; Το θέμα είναι ποιου είδους αναγκών. Σύμφωνα με τον Maslow οι άνθρωποι παλεύουν να αναρριχηθούν σε μια πυραμίδα ανθρώπινων αναγκών που ακολουθεί τα σκαλιά των βιολογικών αναγκών, αναγκών για ασφάλεια, κοινωνικών αναγκών, εγωιστικών αναγκών και τέλος εκείνων της αυτό-ολοκλήρωσης. Ποιος είπε ότι η καλογερική δεν είναι βαριά;

Η ταύτιση της ευτυχίας με τις ανθρώπινες ανάγκες – όχι πάντοτε οικονομικές – είναι σωτήρια και σε καμιά περίπτωση προβληματική. Ο Maslow μπορεί να μην ανέπτυξε μια μεγάλη φιλοσοφία, αλλά σίγουρα χτύπησε στο μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αν σε κάθε άνθρωπο γινόταν μια απλή ερώτηση: “Τι σε κάνει ευτυχισμένο;”, είναι σίγουρο ότι οι μονολεκτικές απαντήσεις που θα παίρναμε θα ήταν ποικίλες, περισσότερες κι από τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Στην προσπάθεια, όμως, να αναπτύξω σιγά-σιγά την ανθρώπινη παλέτα της ευτυχίας, θα ήθελα τη βοήθεια σας. Συγκεκριμένα, θα ήθελα να μου απαντήσετε στα σχόλια μονολεκτικά το τι κατά τη γνώμη σας συνιστά ανθρώπινη ευτυχία. Για λόγους οικονομίας θα ήθελα ένα τρίπτυχο. Ως αποτέλεσμα των σχολίων θα ακολουθήσει μια σειρά κειμένων που θα προσπαθήσω σαν μέσα από ένα είδους παιχνίδι να καλύψω αυτή την “παλέτα”.

Ο λόγος σε εσάς…

List


Θέλω την Άνοιξη πίσω! Ναι… αυτή που λέει η Βόσσου στο ομώνυμο τραγούδι. Τι κι αν έχω αλλεργίες, δεν με πειράζει. Θα γίνω λίγο junky και μια χαρά θα τις αντιμετωπίσω. Και αυτό είναι δέσμευση… ξέρεις… αλά ΓΑΠ!


Τα νέα μου συνοπτικά έχουν ως εξής:


1. Το Πάσχα πέθανα στο φαί και στον ύπνο. Άρχοντας σου λέω!


2. Έλιωσα στο True Blood. Ναι… το τελευταίο κάστρο που ακούει στο όνομα Μηδενικός έπεσε τελικά. Κόλλησα με το πρώτο season και οσονούπω αρχίζω τη θέαση και των υπολοίπων.


3. Στα περί των ανδρών, θα ψηφίσω Sam για γάμο και Jason για ατέλειωτες ώρες σεξ και μόνο… λολ!


4. Στα περί γυναικών, αυτή η Tara μου σπάει το νευρικό σύστημα. Σαν να είναι μόνιμα με περίοδο συμπεριφέρεται η τύπισσα!


5. Το ζουζούνι έχει την τιμητική του αυτήν τη βδομάδα… θα το κάψουμε κύριε Στέφανε… χαχα!


6. Το να γυρίζεις στη δουλειά sucks majorly, αλλά τι να κάνουμε, λεφτουδάκια είναι αυτά!


Κατά τ’ άλλα και πάλι στην καθημερινότητα, που δεν το λες και κακό κατ’ ανάγκη!

23 Απριλίου 2011

Attributum

Όσο ανεπτυγμένο gaydar και να έχει κανείς, πρέπει να ομολογήσω ότι μετά βεβαιότητας ‘αδελφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια’.

[…Το παρόν Post είναι κοινωνιολογικού περιεχομένου… μην απατάσθε!...]

Στο ζωικό βασίλειο συνηθίζεται το αρσενικό να φέρει μια κάποια διαφοροποίηση από το θηλυκό. Στα πουλιά για παράδειγμα δεν αρκεί μόνο το αγοράκι να φέρει ένα πουλάκι (τι στο καλό έχει δηλαδή!) και το κοριτσάκι ένα ‘λιλί’ (αυτό το ξεπατίκωσα από τον Gay in Evia, γιατί εν πολλά ωραίο!), αλλά το φτέρωμα διαθέτει μια χρωματική διαφοροποίηση. Ομοίως στα ελαφάκια, ο άρρεν έχει κάτι κέρατα ‘να-με-το-συμπάθιο’, μιας κι ο κερατάς ως γνωστόν το μαθαίνει πάντα τελευταίος, καθώς και ελλείψει καθρεπτών στα δάση, πρέπει να καταλαβαίνεις σε ποιο σημείο σταματάς να περνάς την πόρτα (ότι δεν υπάρχουν πόρτες στα δάση είναι μια αμελητέα λεπτομέρεια).

Στις ανθρώπινες κοινωνίες, πέραν του εμφανούς του πράγματος και επειδή ακόμα κέρατα δεν μας έχουν φυτρώσει (τουλάχιστον όχι κυριολεκτικώς στους περισσότερους), χρησιμοποιούμε αξεσουάρ για να υποδηλώνουμε τη διαφορετικότητα μας ή απλά να αφήνουμε το στίγμα μας. Η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου είναι βέβαια αναμφισβήτητη, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι υπάρχουν πράγματα που χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε κάτι… του καθενός μας το attributum… Η δε gay κοινότητα έχει αναπτύξει έναν ‘κώδικα’ μέσα από τον οποίο μπορεί να υπερβαίνει τα δεδομένα εμπόδια ‘αναγνώρισης’ που εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζει.

Όλο και πιο συχνά τελευταία, παρατηρώ ότι ο όποιος κώδικας έχει αλλοιωθεί τόσο σημαντικά, αφού και οι straight ζήλεψαν τη δόξα του. Αυτό σημαίνει ότι κινούμαστε πιο ταχύτατα προς μια αμφίφυλη κοινωνία; Σε μια περίοδο που τα κουτιά πάνω στο σεξουαλικό προσανατολισμό δεν θα είναι ιερές αγελάδες, οι οποίες δεν θα μπορούν ποτέ να αμφισβητούνται; Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να ζήσω μια τέτοια κοινωνία, αν και το προηγούμενο παράδειγμα της δεκαετίας του 70 απέδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι σε καμιά περίπτωση βιώσιμο.

Τι μας μένει λοιπόν; Θαρρώ ότι τελικά το μόνο που μένει είναι ένα παραπάνω εμπόδιο αναγνώρισης για κάποιους. Και θα μου πεις ορθώς, εσένα τι σε κόφτει ρε μπουνταλά δεσμευμένος άνθρωπος; Προφανώς και δεν με κόφτει (thanks God!), αλλά να σου πω μανίτσα μου, τα αλτρουιστικά μου αισθήματα δεν με αφήνουν να μένω αμέτοχος και να μη συμπαραστέκομαι στις δυσκολίες του συνάνθρωπου-μπακούρι!

Και κάτι επίκαιρο… από αύριο το μόνο attributum μας θα είναι εμφανές με τη συνοδεία αιματολογικών εξετάσεων… σε απλά ελληνικά… οι δείκτες της χοληστερίνης…

20 Απριλίου 2011

Resurrection

Νομίζω ότι πλέον μετά από αρκετά χρόνια σκέψης και περισυλλογής, μπορώ να ισχυριστώ ότι μάλλον είμαι άθεος. Θα μου πεις – και δικαίως – τι μάλλον άνθρωπέ μου… τι είναι η πίστη… μακαρόνια με αντζούγιες; Όχι βέβαια, αλλά αν βασιστώ στις πόσες φορές έχω πει ότι δεν θα κάνω κάτι και το κάνω, τότε πρέπει και για κάτι τόσο μετέωρο να ξεστομίσω τουλάχιστον ένα ‘μάλλον’. Σαν δικλείδα ασφαλείας ένα πράγμα…


Σε μια βδομάδα σαν κι αυτή που όλοι γύρω μου γιορτάζουν στο όνομα της Ανάστασης, εγώ μένω όλο και πιο παγερά αμέτοχος. Έχω πάψει εδώ και καιρό να πιστεύω στην αθανασία της ψυχής. Μεταξύ μας δεν ξέρω αν πιστεύω καν στην ίδια την ψυχή και όχι στη παντοδυναμία του ανθρώπινου εγκεφάλου! Μάλιστα, σε πρόσφατη ερώτηση του πως αντιλαμβάνομαι τη μετά θάνατον ύπαρξη, απάντησα κυνικά ότι την αντιλαμβάνομαι σαν μια διάχυση ενέργειας… ό,τι και να σημαίνει αυτό.


Δεν αμφισβητώ από την μία τη δίψα του ανθρώπου να βιώσει με οποιοδήποτε τρόπο την αιωνιότητα, και από την άλλη την ιστορική ανάγκη των κυρίαρχων τάξεων (βλ. εκκλησία, ηγεμόνες, κυβερνήσεις) να περιορίσουν την ανθρώπινη εν ζωή υπερβολή μπροστά στην τάση του εγγενώς ζωώδους ενστίκτου ‘ ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας!’. Καθένας τελικά έχει τα δίκια του…


Αν και εφόσον μπορεί να υπάρξει μια μορφή αιωνιότητας (σε αυτό δεν ξέρω αν έχω καταλήξει σε τελεσίδικη απόφαση ακόμα), νομίζω ότι αυτή επιτυγχάνεται διττά. Πρώτον, μέσα από τη διαιώνιση της ύπαρξης μας μέσω των απογόνων. Δεύτερον, από το όποιο έργο που η εγωιστική ανάγκη μας ωθεί να αφήσουμε ως παρακαταθήκη.

Ερώτημα βέβαια θεμελιακό είναι τι γίνεται όταν δεν έχεις εξασφαλίσει τίποτα από τα παραπάνω. Νομίζω πως τότε τα σκουλήκια φαντάζουν ως ο τέλειος μονόδρομος… κάτι σαν της Αλέκας ένα πράγμα…

18 Απριλίου 2011

Spot


Η κοινωνική δικτύωση μέσω internet εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, τόσο που ο μέσος άνθρωπος τρέχει ξοπίσω της χωρίς να καταλαβαίνει πούθε πηγαίνει…σχεδόν μηχανικά. Με γέλιο για παράδειγμα παρατηρώ στο Facebook αυτές τις εφαρμογές με τις οποίες δηλώνεις την παρουσία σου σε απανταχού τοποθεσίες. Πέρα από το προφανές, δηλαδή το ποιος χέστηκε ρε φίλε για το πού στο διάτανο βρίσκεσαι, έχω να προσθέσω ότι είναι εξαιρετικά ελλιπές ως σύστημα GPS. Θέλω να πω δηλαδή, γιατί λες ότι βρίσκεσαι για καφέ στη τάδε καφετέρια ή στο δείνα σημείο, αλλά αντ’ αυτού δεν λαχταράς να με ενημερώσεις ότι επισκέφτηκες το cult σπίτι της θείας σου της Μαριγούλας; Γιατί ερωτώ εγώ το βλαχάκι τώρα, τι παραπάνω έχει το σπίτι της θείας Μαριγούλας με το σεμέν πάνω στην τηλεόραση και την κεντητή καλημέρα στην είσοδο, από το funky καφέ στο Κέντρο;


Σε δεύτερο επίπεδο, θεωρώ ότι δεν είναι κακό να είσαι αργόσχολος, αλλά δεν κατανοώ γιατί πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτή την αεργία σου σημαία σε 50, 100 ή δεν ξέρω κι εγώ πόσα άτομα που είναι ‘φίλοι’ σου στο Facebook!


Υπάρχει κάποια νέα έμφυτη τάση στους Facebookίτες να μαρκάρουν το χώρο τους ως άλλα σκυλιά…;

14 Απριλίου 2011

Translation

Οι άνθρωποι έχουν μια μαγεία να σε εκπλήσσουν, άλλοτε θετικά, άλλοτε εξαιρετικά αρνητικά. Περιτριγυρίζομαι από άτομα που βαστάω και γέρνω στον ώμο τους και αυτά με αγκαλιάζουν, κάνοντας με να συνειδητοποιώ ότι τελικά σε αυτήν τη ζωή είναι όμορφο να πορεύεσαι με κάποιον παρέα. Αν κάτι που νομίζω ότι με χαρακτηρίζει εδώ και ένα χρόνο πλέον είναι η ισορροπία. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα εσωτερικής αναζήτησης, σωρείας λαθών που μετάνιωσα, χαμηλής αυτοεκτίμησης και γενικότερου ψαξίματος, νομίζω ότι έχω φτάσει στο να ζω την ήρεμη καθημερινότητα μου αποδεσμευμένος από κουτάκια, προκαταλήψεις, παρέες που μου χρέωναν το προπατορικό αμάρτημα και ένα χάος στο μυαλό μου. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι έγινα οριακά λιγότερο εγωιστής… και πιστέψτε με είχα και δυστυχώς έχω ακόμα πολύ από δαύτο.

Χτες που περίμενα το τρόλεϊ έξω από την Ακαδημία, οι νεραντζιές μύριζαν υπέροχα στη μέση της Πανεπιστημίου. Για μια στιγμή σχεδόν ξέχασα ότι ήμουν στη καρδιά του κέντρου της Αθήνας. Λίγο πιο πριν είχα επισκεφθεί το Public στο Σύνταγμα. Γυρνώντας στους διαδρόμους του ορόφου με τα βιβλία παρατήρησα ότι κάθε κατηγορία είχε από κάτω την αγγλική της μετάφραση. Κι ενώ οι μεταφραστικές ικανότητες των υπευθύνων ήταν κατά γενική ομολογία εξαίρετες, χώλαιναν μόνο σε μία… αυτή των Σχέσεων. Αναλογίστηκα, αν η σχέση που έχω εδώ και κάμποσο χρόνο μεταφράζεται ουσιαστικά σε αυτό και μόνο. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τη σημασία του ερωτικού στοιχείου… δεν θα μπορούσα κιόλας… ως γνήσιος δούλος της σάρκας μου… σκέφτηκα λίγο τη βδομάδα που πέρασε και τα νεύρα που δεν με είχαν αφήσει ούτε στο ελάχιστο. Κι έπειτα μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το άτομο, εκείνο το χαμόγελο, εκείνο το υπέροχο υγρό βλέμμα που αυτή τη βδομάδα μου έδειξε έμπρακτα ότι με καταλάβαινε απόλυτα. Βλέπεις αγαπητέ μου, η σχέση – φιλική ή μη – είναι στον καναπέ, εκεί που θα μπορείς να απλώσεις το χέρι και να ακουμπήσεις τον άλλον, έτσι μου είχε πει πρόσφατα μια σοφή γυναίκα. Αν χαίρομαι για κάτι είναι πως στον Κορνήλιο (τον καναπέ μου) μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο και να κοιτάζομαι κατάματα εδώ και καιρό και να νιώθω ότι επικοινωνώ… ό,τι και να σημαίνει αυτό.

Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι η μετάφραση μπορεί να μην ήταν ολικά λάθος, αλλά ήταν σίγουρα ελλιπής…

13 Απριλίου 2011

Pilatus


Ανέκαθεν πίστευα πως οι Θεσσαλονικείς ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό! Είναι στιγμές που θα ευχόμουν να μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Βλέπεις, όσες φορές έχω ανέβει στη συμπρωτεύουσα έχω ανάμικτα συναισθήματα. Όχι βέβαια ότι δεν έχω καλές αναμνήσεις από την πόλη και τους κατοίκους της… το αντίθετο θα έλεγα. Άσε που είναι και όμορφοι παναθεμά τους! Έχω διασκεδάσει πολύ, έχω φάει πολύ από το καλύτερο φαγητό αυτής της χώρας. Όλα πολύ στη Θεσσαλονίκη! Άσε που πρωτοδοκίμασα το αγαπημένο μου γλυκό στο Χατζή (παρότι μου το χάλασε με τα χρόνια!). Σχεδόν σε κάθε επίπεδο η Θεσσαλονίκη μου έχει φερθεί καλά, αν και αρνούμαι ακόμα πεισματικά να κατανοήσω γιατί είναι ερωτική πόλη. Τι το ερωτικό δηλαδή έχει περισσότερο από τα Χανιά ή το Ναύπλιο, πόλεις που προσωπικά μου φαίνονται απείρως πιο ερωτικές και αισθαντικές. Σε όλα καλά με τα καρντάσια, το μόνο που θα τους καταλογίσω είναι το πολιτικό ζήτημα.


Ωστόσο, αυτό το Πάσχα μου επιφύλαξαν το καλύτερο δώρο. Σαν τα kinder έκπληξη ένα πράγμα! Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν! Αλαλάζουν τα πλήθη! Και δίπλα στον οβελία να σου ο Παναγής ο τιμημένος. Το όνομα της Παναγίας… μεγάλη η χάρη της! Αλλά τι να σου κάνει μανίτσα μου και η Παναγία εκεί που είναι; Ασχολίαστη η κακία της δικαιοσύνης που δεν στήριξε το καινοτόμο haircut σε αυτή τη χώρα. Δηλαδή μόνο στο Βοσκόπουλο θα δικαιολογούμε ένα haircut; Σε ταπεινούς ψηφοφόρους απαγορεύεται; Και τι εννοείτε να τον πιάσω να τον σώσω; Τι είναι μαντάμ ο Παναγής; Λείψανα Αγίου σε λαϊκό προσκύνημα; Κι αν κυρία μου πρέπει κι εγώ με τη σειρά μου να αναφωνήσω κάτι… ένεκα ο ενθουσιασμός του πλήθους βλέπεις… θα προτιμήσω το επίκαιρο και γιορτινό… ‘εγώ, νίπτω τας χείρας μου!’.


Δηλαδή τόσο καλή είδηση είχα να ακούσω από τη κυκλοφορία του νέου βιβλίου της Κατερίνας Τσεμπερλίδου…

11 Απριλίου 2011

Age

Αν όπως λέει το Είδωλο, τα 30 είναι τα νέα 20… τότε τα 20 είναι τα νέα 10;


Σε τέτοια συμπεράσματα κινδυνεύεις να καταλήξεις αν περάσεις από ένα πάρτι που σφύζει στα εικοσάχρονα. Ενθουσιασμός, ανεμελιά και αφέλεια, τα οποία δεν ενθυμούμαι να διατηρούσα τόσο έντονα όταν κατοικοέδρευα σε εκείνες τις ηλικίες. Από την άλλη, μπορεί να πέφτω και στην παγίδα της λήθης μετά από κάμποσα χρόνια. Ίσως πάλι απλά δεν μπορώ να το αφομοιώσω όλο αυτό, μιας και τα δικά μου πλέον πάρτι μοιάζουν με τα σουρεάλ tea party του Mad Hatter


Από τα λίγα πράγματα που μπορώ να βρω κοινά με αυτά τα παιδιά είναι ότι και τους δυο μας θα έπρεπε να μας είχε συλλάβει η ‘αστυνομία μόδας’ και ότι σαφώς δεν ξέραμε τι είχαμε μέσα στο παντελόνι μας (και σε αυτό δεν εννοώ να κάνεις σεξ… αλλά να ξέρεις τι σεξ θέλεις να κάνεις! Υπάρχει διαφορά…!). Από την άλλη, δεν μπορείς ποτέ να είσαι τόσο αυστηρός με τα νέα παιδιά. Διατηρώντας βέβαια εξαιρετικά μικρό καλάθι για αυτή τη γενιά που έρχεται ξοπίσω, δεν μπορώ μόνο παρά να μένω γόνιμα κριτικός.


Και ξεστομίζοντας μια τέτοια φράση, καταλαβαίνω ότι κι εγώ κάπου εδώ μεγάλωσα.

5 Απριλίου 2011

Questions


Είχα περάσει από εκείνη τη γωνία πάμπολλες φορές. Μια από αυτές, δηλαδή εκείνη ακριβώς τη μέρα, μου είχε φανεί εξαιρετικά παράδοξο να βλέπεις την Ακρόπολη στο ίδιο οπτικό πλαίσιο με την πιο διάσημη γοργόνα της Αμερικής σε πράσινο φόντο. Τελικά το να τραβήξεις φωτογραφία με ένα Frappuccino Caramel Light Grande στο χέρι δεν είναι και τόσο εύκολο. Γρήγορα, λοιπόν, παράτησα τον όποιο φωτογραφικό μου οίστρο.


Η Αθήνα πάντως έχει γίνει μια εξαιρετικά μίζερη πόλη, σκέφτηκα. Όλοι περπατάνε με ένα άγχος, με μια κατήφεια, έχεις μονίμως την αίσθηση ότι οι πάντες βρίσκονται σε θέση μάχης. Στιγμές σαν κι αυτές περπατάω με τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά, χαμένος πλήρως από τον όχλο γύρω μου. Σήμερα βρισκόμουν σε μία παραλία με αγαπημένα πρόσωπα, το κύμα να σκάει στα πόδια μου και στο χέρι ένα Mojito. Στο background παίζει η JLo και το On the floor… σίγουρα θα το χορέψω αυτό το καλοκαίρι! Στα διαλλείματα παγωτό… άπλετο παγωτό φράουλα και γιαούρτι. Ειλικρινά θα μπορούσα να ζω με δαύτα!


Με ετούτα και με κείνα έφτασα στο σταθμό του Μοναστηρακίου. Ώρα 5 και έπρεπε να κατέβω γρήγορα Κεραμεικό για ένα ραντεβού που δεν χάνω ποτέ. Δεν προλάβαινα με τα πόδια, παρότι λατρεύω να περπατάω και να χαζεύω ατελείωτα… αααα και να βγάζω φωτογραφίες! Ο ήχος της λατέρνας που πέρναγε παραδίπλα με αποδιοργάνωσε. Αναλογίστηκα τις στιγμές που η Αθήνα ήταν μια πόλη γεμάτη νεοκλασικά, χωρίς ίχνος πολυκατοικίας να τη βιάζει ως άλλη παρθένα κορασίδα. Νομίζω ότι θα ήθελα να μπορώ να την περπατήσω τότε. Θα ήθελα να είχα μια τέτοια μνήμη να μπορώ να διηγούμαι.


Να διηγούμαι σκέφτηκα… Που να διηγηθώ; Με έπιασε μια αφόρητη θλίψη για μια στιγμή. Θες η λατέρνα, οι μετανάστες γύρω, η βρώμα της πλατείας Μοναστηρακίου… μα πάνω από όλα η αδυναμία μου να διηγηθώ κάπου ό,τι ριμάδα ζήσω τελοσπάντων. Αν κάτι μπορεί να μου λείψει στο μέλλον είναι ακριβώς αυτό… η έλλειψη της δυνατότητας μου να συνεχίσω την ύπαρξη μου πάνω σε αυτό τον τόπο. Η λαχτάρα ίσως να δώσω όλη τη συλλογή μου της οικογένειας ΜακΝτακ σε έναν μικρό Μηδενικό. Εγωιστικό συναίσθημα το λες; Μπορεί!


«Γιωργάκη μη τρέχεις… άμα πέσεις θα σε σκοτώσω»! Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η στριγκλιά μιας σιτεμένης κυρίας που αποφάσισε ότι λίγο πριν την εμμηνόπαυση έπρεπε να γίνει μάνα. Τι άνθρωποι σκέφτηκα; Έτσι θα καταντούσα αν και εφόσον… όχι αναλογίστηκα αμέσως και προχώρησα προς την αποβάθρα του μετρό.


Στην αποβάθρα έπεσε το μάτι μου σε ένα ζευγαράκι. Τα θαυμάζω τα ζευγαράκια. Ο έρωτας είναι η μόνη πηγή απόλυτης δύναμης. Και τα λεφτά βέβαια, αλλά νομίζω ότι ο έρωτας είναι η υπέρτατη πηγή. Αν ένα πράγμα δεν θα ήθελα να πάθω πριν πεθάνω, αυτό σίγουρα είναι να πεθάνω και να μην έχω ερωτευτεί ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει η έκβαση. Ο έρωτας δεν είναι ο προορισμός εξάλλου, αλλά το ταξίδι. Μότο πλέον ζωής δεν είναι άλλο παρά το ‘Ζηστο και μετά ανέλυσε το’. Πόσες φορές το έπραξα; Εεεε μην το ψάχνεις… ακόμα το παλεύω. Σε καλό δρόμο είμαι νομίζω όμως.


Ο συρμός με πήγε γρήγορα στο σταθμό και λίγα λεπτά μετά είχα βγει στην πλατεία. Δεν μπορούσα να δω κανένα ίχνος του ζουζουνιού. Θα έπρεπε να περιμένω. Κάθισα σε ένα πεζούλι και έβγαλα να στρίψω ένα τσιγάρο, νομίζω μαζί με το φαγητό μια από τις πιο ένοχες απολαύσεις μου.


Μια κοπέλα παραδίπλα να φωνάζει στο τηλέφωνο: «Εγώ αγάπη μου έχω καθαρή τη συνείδηση μου. Εσύ θα έπρεπε να ντρέπεσαι!». Γέλασα με την κοπελιά και εκείνη το πήρε βέβαια χαμπάρι. Κλείνει το τηλέφωνο και κατευθύνεται με φόρα προς τα μένα και μου λέει: «τι γελάς ρε;». Κάνω μια τζούρα από το στριφτό και με ύφος της λέω: «κοπελιά… μια καθαρή συνείδηση είναι συνήθως σημάδι πολύ κακής μνήμης». Κι ενώ μένει να με κοιτάει από πίσω της διακρίνω το ζουζούνι. Πετάω το τσιγάρο στο κάδο δίπλα και τη χαιρετώ. Αυτή αποσβολωμένη μένει να με κοιτάει.


«Ποια είναι αυτή;», μου κάνει το μωρό.


«Μια άγνωστη!» του απαντώ.


«Που θα πάμε;», με ρωτά.


«Θέλει και ρώτημα; Εκεί που βγήκαμε το πρώτο ομαδικό ραντεβού και μετά σε παίδευα πριν κάνα χρόνο», απαντώ αστειευόμενος.


«Χαχαχα…το παραδέχεσαι εεε;» και μου κλείνει το μάτι.


«Για να καταλάβεις τι μαλάκας που ήμουν…», ομολογώ με περισσή ειλικρίνεια και του χαμογελώ.


-------------


Υ.γ. Και αυτός είναι και ο δικός μου τρόπος να παίξω το παιχνίδι των ερωτήσεων, στο οποίο με κάλεσε ο Άσωτος. Όποιος θέλει ας παίξει με τον δικό του τρόπο. Τις ερωτήσεις θα τις βρείτε στον Άσωτο και μπορείτε να αντιστοιχίσετε τις απαντήσεις όπως θεωρείτε σωστά…

4 Απριλίου 2011

Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουν ποτέ. Ο Εκδικητικός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Ιάσονας. Είχε περάσει σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που ο Διονύσης τον είχε κερατώσει. Δεν ήταν βλέπεις τόσο το κέρατο καθεαυτό που τον εξόργιζε, αλλά περισσότερο το γεγονός πως το τρίτο πρόσωπο είχε ριζώσει μια και καλή στη ζωή του πρώην καλού του. Μπορούσε να δεχτεί το ότι τον κεράτωσαν, καθώς ο εγωισμός του, παρότι μεγάλος, μπορούσε να διαχειριστεί ένα ατόπημα. Αυτό, όμως, που δεν μπορούσε και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να χωνέψει ήταν η ολοκληρωτική απόρριψη.

Οι φίλοι του, τον είχαν ξορκίσει να αφήσει το συμβάν στην άκρη και να προχωρήσει τη ζωή του. Μαλακίες σκέφτηκε… πώς να αγνοήσεις κάτι τόσο σημαντικό; Είχε επενδύσει πάνω σε αυτή τη σχέση. Είχε πέσει με τα μούτρα πάνω στο Διονύση και είχε αφιερώσει σώμα και ψυχή στο να καταφέρει να κάνει αυτή τη σχέση βιώσιμη. Και πως τον ξεπλήρωνε τώρα; Καλά το τώρα είναι σχετικό, αλλά ο χρόνος για τον Ιάσονα μάλλον ήταν σχετικός.

Θυμόταν ξεκάθαρα τη στιγμή που του είχε πει ότι ήθελε να χωρίσουν. Ήταν στο λόφο του Φιλοπάππου, το αγαπημένο τους μέρος, κάτω από ένα πεύκο. Μπορεί και να μη ξεχάσει ποτέ αυτό το κωλόπευκο, που φωτιά θα του έβαζε αν δεν σκεφτόταν ότι θα τον μπαγλάρωναν με τη μία οι μπάτσοι. Στην αιώνια ερώτηση του γιατί που ταλανίζει κάθε χωρισμένο, ο Διονύσης του είχε αποκαλύψει ότι ήταν ερωτευμένος με κάποιον άλλον. Μπορεί και να ούρλιαξε, αυτό δεν ήταν σίγουρος να το πει. Κλασσικές ερωτήσεις του τύπου ποιος, που, πότε και πως ακολούθησαν, χωρίς να έχουν κάποια ουσιαστική σημασία μιας και η όποια εξήγηση δεν υπερβαίνει ποτέ έναν ανεπιθύμητο χωρισμό. Μην σας τα πολυλογώ, ο Ιάσονας κατέβαλλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να τον μεταπείσει, μέχρι και τη δύναμη των δακρύων ανέσυρε από το ντουλάπι της τελευταίας Κατίνας… αλλά τζίφος! Ο Διονύσης, όμως, ήταν φανερό ότι είχε πάρει τις αποφάσεις του.

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δραματικές, ακροβατούσε συνεχώς ο έρμος σε ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην παράνοια και την κατάθλιψη. Πολύ σύντομα έχασε τη δουλειά του, αφού τα λάθη ήταν ο κανόνας σε καθημερινό επίπεδο. Ο προϊστάμενός του είχε κάθε καλή διάθεση να τον κατανοήσει και προσφέρθηκε να του δώσει λίγες μέρες άδεια, αλλά εκείνος και μόνο στο άκουσμα της πρότασης τον στόλισε κανονικά με ότι βρισίδι είχε επινοήσει ο ανθρώπινος νους. Θεμελιακό ρόλο ίσως να έπαιξε και το γεγονός ότι ήταν γνωστό σε όλη την εταιρεία πως ο εν λόγω προϊστάμενος είχε εγκαταλείψει πριν κάτι μήνες τη γυναίκα και τα παιδιά του για μια πιτσιρίκα, αλλά αυτό δεν έδρασε και πολύ θετικά στον να δικαιολογήσει την εριστική συμπεριφορά του Ιάσονα.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν ακόμα πιο τραγικοί. Η μέρα του Ιάσονα πέρναγε νωχελικά. Κλεισμένος σε ένα σπίτι να καταστρώνει την αντεπίθεσή του. Θα μου πει κανείς ήταν σε πόλεμο; Αυτός, μάλλον, έτσι το είχε εκλάβει, και δεν μπορούσε κανείς να του αλλάξει τη γνώμη. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε απομακρυνθεί σε εντυπωσιακό βαθμό από τους φίλους του, μιας και όλοι είχαν κουραστεί με την εμμονή του να πάρει εκδίκηση για το χωρισμό. Μέχρι και ένα χρόνο μετά, το μυαλό του ήταν στραμμένο σε αυτό το σκοπό. Σχεδόν όλη η προσωπική του ζωή εστιαζόταν στο να κατηγορεί τους πάντες και να περιμένει στωικά για την εκδίκηση του.

Η εκδίκηση είναι η χειρότερη έκβαση της εμμονής. Αδερφάκια που πάνε ζευγάρι. Εκτός από τις άσχημες συνέπειες που μπορούν να φέρουν σε ένα άτομο που είτε φταίει, είτε όχι, κατατρώνε κυρίως την ίδια την πηγή της εμμονής. Ο εκδικητικός άνθρωπος δεν είναι ένας κακός άνθρωπος, αλλά ένας σημαντικά αδύναμος άνθρωπος. Όπως οι εμμονές είναι δείγμα μιας αφόρητης εσωτερικής και ψυχολογικής αδυναμίας, έτσι και η εκδίκηση είναι η μετουσίωση ακριβώς αυτής της ανικανότητας να διαγράψεις τα κακώς κείμενα. Η ικανότητα να μπορέσεις να αλλάξεις σελίδα σε καθετί που μπορεί να σε πηγαίνει πίσω είναι σοφία και σε καμιά περίπτωση ωχαδερφισμός. Λεπτές ισορροπίες θα ισχυριστεί κανείς! Το θέμα είναι πως δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από έναν άνθρωπο που τον κατασπαράζουν οι εμμονές του και γίνεται έρμαιο μιας αμφιβόλου ποιότητας ηθικολογία, χρίζοντας τον εαυτό του Άγγελο Τιμωρό επί των πάντων.

Ένα βράδυ, και πάνω στην επέτειο του χωρισμού, ο Ιάσονας βρήκε τον εαυτό του έξω από το σπίτι του Διονύση. Από το απέναντι πεζοδρόμιο μπορούσε ξεκάθαρα να δει το φως από το παράθυρο του σαλονιού. Οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες και μπορούσε να διακρίνει την κίνηση του αντίζηλου στο χώρο που κάποτε αυτός αλώνιζε αμέριμνος. Δεν υπήρχε καμιά κινητικότητα που να υποδήλωνε ότι ο Διονύσης ήταν στο σπίτι. Δεν θα περίμενε δηλαδή και κάτι τέτοιο γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι αυτή ήταν περίπου η ώρα που γύριζε από τη δουλειά του. Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και το αυτοκίνητο του Διονύση πάρκαρε έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητο, ο Ιάσονας θυμήθηκε και πάλι πόσο όμορφος ήταν ο πρώην του. Στεκάμενος εκεί, απέναντι του, σχεδόν ένιωθε το αίμα να σφυροκοπάει τους κροτάφους του από ανάμεικτα συναισθήματα. Η οργή των κατέκλυζε, η καύλα τον εξωθούσε στο να τον ρίξει πάνω στο καπό και να ξεσκιστούν στη μέση του δρόμου, το παράπονο που ένιωθε τον έκανε να θέλει να βάλει τα κλάματα σαν μωρό παιδί. Όμως πάνω από όλα ήταν η εμμονή, η αίσθηση ότι η εκδίκηση ήταν η θεϊκή του αποστολή πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Έπρεπε αυτός να διορθώσει όλα τα στραβά αυτού του τόπου. Έπρεπε μια και καλή ο Ιάσονας να πάρει ένα μάθημα, στο όνομα κάθε απατημένου που βυθίστηκε στο βούρκο της κατάθλιψης χωρίς να φταίει. Αυτός ήταν ο τιμωρός που θα έφερνε την κάθαρση. Με αυτή τη σκέψη προχώρησε γοργά προς τον Διονύση με το χέρι παρατεταμένο και το όπλο να στοχεύει κατευθείαν πάνω του. Ο Διονύσης αφουγκράστηκε την κινητικότητα από πίσω του και γύρισε τον κορμό του, μένοντας αποσβολωμένος με το θέαμα.

Δυο μέρες μετά…

Δεν ήξερε γιατί ήταν εδώ. Σάμπως θα ήταν ποτέ στη θέση του; Ποτέ δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα αντιδράσεις σε μια ενδεχόμενη απόρριψη. Δεν είχε βέβαια ιδέα ότι μπορούσε κάποιος να φτάσει σε αυτό το σημείο. Δηλαδή τα διάβαζε κατά περιόδους στις εφημερίδες, αλλά άλλο να τα ακούς και άλλο να τα βιώνεις. Το μόνο που μετάνιωνε είναι που δεν είχε καταλάβει τι πέρναγε εκείνος. Όχι ότι θα μπορούσε τελικά να κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον θα είχε τη δυνατότητα κάπως να το διαχειριστεί. Τουλάχιστον δεν θα είχαν φθάσει σε εκείνο σκηνικό που του ήταν αφόρητα σοκαριστικό κάθε φορά που το αναβίωνε στο μυαλό του. Σε τελική ανάλυση αν δεν πέρναγε φουριόζο εκείνο το αυτοκίνητο, μπορεί σήμερα ο Ιάσονας να ήταν αυτός που θα του έφερνε λουλούδι στην κηδεία του. Και με αυτή τη σκέψη, ο Διονύσης πήρε τον αγαπημένο του και έφυγαν και πάλι για το σπίτι…

υ.γ. Για όσους δεν το θυμούνται, η παρούσα ιστορία είναι μέρος της στήλης ‘Ο Κύκλος των Χωρισμένων’!

1 Απριλίου 2011

Lies


Το μέγεθος του ρόλου που έχουν παίξει τα κατά συνθήκη ψεύδη στην ανθρώπινη εξέλιξη, θαρρώ πως ποτέ δεν θα μπορέσουμε να το εκτιμήσουμε.


Τη διεθνή πολιτική ιστορία να πάρει κανείς θα πήξει από αυτού του είδους τα ‘white lies’. Η ορθόδοξη εκκλησία σχεδόν μας έχει πείσει ότι στάθηκε στο πλευρό της ελληνικής επανάστασης, παρότι η ιστορία τη διαψεύδει περίτρανα. Ο Clinton αρνήθηκε σθεναρά, εν αρχή τουλάχιστον, ότι η στάμπα στο φόρεμα της κυρίας Lewinski ήταν δικό του κατασκεύασμα, παρότι αποδείχθηκε με τη βούλα πως ο πρώην πλανητάρχης όταν έρχεται σε κορύφωση χάνει το στόχο. Ο ΓΑΠ έσκιζε τα βρακιά του προ εκλογών ότι ‘λεφτά υπάρχουν’, παρότι δεν χρειαζόταν να διεκδικείς και την πρωθυπουργία σε αυτή τη χώρα για να ξέρεις ότι ‘λεφτά σαφώς και δεν υπάρχουν’. Ακόμα και τώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζει πως διαχειρίζεται ενωμένα αυτή την κρίση, παρότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι αδυνατεί να δράσει ως συλλογικό όργανο.


Τα έχουμε τόσο ανάγκη αυτά τα ψέματα, για να μπορούμε να διεκδικούμε εκ των υστέρων την απάτη; Πόσο βολικό είναι ένα ψέμα, όταν η αλήθεια είναι αβάσταχτη; Θα υπάρξει, βέβαια, εδώ και η άλλη πλευρά που θα ισχυριστεί πως η μη αποκάλυψη της όλης αλήθειας δεν είναι ουσιαστικά ένα ψέμα, αλλά πρακτικά η μισή αλήθεια. Πόσο βολική κι αυτή!


Όταν πριν χρόνια είχα πει σε μια σύντομη σχέση μου (σημειωτέον ότι ήταν και η πρώτη), πως δεν μπορώ να είμαι μαζί του γιατί ήμουν ερωτευμένος με κάποιον άλλον, το είχα θεωρήσει ως την πιο έντιμη στάση που θα μπορούσα να διατηρήσω. Σήμερα συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν και η πιο αποτελεσματική, αλλά ίσως και δίκαιη. Πρωτίστως γιατί πλήγωσα ένα άτομο, ενώ δεν είχα κανένα σκοπό να το κάνω. Δευτερευόντως όμως, γιατί ενώ είχα ως παντιέρα την καθολική ειλικρίνεια ως ένδειξη σεβασμού, τελικά υπέπεσα ασυνείδητα σε ένα κατά συνθήκη ψεύδος ή απλά μια μισή αλήθεια… αποκρύπτοντας δηλαδή το γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξα ουσιαστικά ερωτευμένος μαζί του. Αν, λοιπόν, η πλήρης αλήθεια είναι εξαιρετικά άβολη, μήπως το κατά συνθήκη ψεύδος είναι η πιο φρόνιμη λύση, κι αν ναι, σε ποια πλαίσια;


Θέλω να πω δηλαδή, ο κόσμος πάει μπροστά με στιβαρές αλήθειες ή με μια σωρεία ψευδών; Γιατί μπορεί η χρυσή τομή να στέκει σε όλα ως λύση, αφού κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό, αλλά σε αυτή τη ριμάδα τη θεωρητική διελκυστίνδα κάπου πρέπει να πέφτει το βάρος. Κοιτώντας λίγο γύρω μου, λοιπόν, νομίζω πως το βάρος οριακά πέφτει στο ψεύδος. Θέλεις λίγο ο εγωισμός, λίγο το ίδιο όφελος, λίγο η πολιτική ορθότητα, λίγο οι κοινωνικές νόρμες και συμβιβασμοί… λίγο από όλα βρε αδερφέ και ο κύβος καταλήγει κάθε φορά στο ίδιο μέρος, εκείνο του κατά συνθήκη ψεύδους.


Μια μέρα σαν κι αυτή, μια μέρα εθιμικού χαρακτήρα, μπορούμε όλοι να πούμε άφοβα τα ψέματα που μας βολεύουν ή είναι ίσως εξαιρετικά άβολα να ειπωθούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Από αύριο, όμως, η ποινικοποίηση της καθολικής αλήθειας, θα μας οδηγεί πάντα σε ένα κατά συνθήκη ψεύδος που θα θεωρούμε τόσο φυσιολογικό και θα το στοιχειοθετούμε πλήρως για χάρη της ψυχολογικής μας ισορροπίας και ασφάλειας.


Τελικά, μήπως σήμερα είναι η μέρα που μπορούν να ειπωθούν μερικές από τις πιο αβάσταχτες, στυγνές και καθ’ ολοκληρία αλήθειες;