28 Απριλίου 2012

Semantics^8


Ποιος είπε ότι το ελληνικό τραγούδι μιλάει μόνο για έρωτα και θάνατο; Η Μελίνα! Άκου, λοιπόν, Μελίνα μου τα νέα από το σύγχρονο ελληνικό μουσικό μέτωπο, έτσι βρε για να κάνεις λίγες κωλοτούμπες εκεί στον τάφο. Πλέον η νεοελληνική μουσική έχει κοινωνικό πρόσωπο!

Σήμερα στα semantics θα ανοίξουμε τους μυστικούς φακέλους των διαγωνισμών του Υπουργείου Μεταφορών. Θα ανασύρουμε σκάνδαλα από την εποχή του Βατοπεδίου, μέχρι και την εποχή της Τρόικας και του Μνημονίου. Συγκεκριμένα, θα επιχειρήσουμε ένα πέρασμα από τα τραγούδια που στιγμάτισαν την οδική συμπεριφορά, την οικολογική συνείδηση, και ύμνησαν τον έρωτα μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Exhibit 1. “Ζήσε κάθε χωρισμό με τον ΟΑΣΑ”

Το 1994, οι Θάνος Καλλίρης, μετά από μια τριετία Δεξιάς διακυβέρνησης ζει το χωρισμό του μέσα στα λεωφορεία, τα οποία σημειωτέον είχαν περάσει από μια εποχή ιδιωτικοποίησης επί Επίτιμου. Θα ξεχάσω εγώ τις γλάστρες και τα σεμεδάκια μέσα στα λεωφορεία. Μετά “ξαναήρθε” ο σοσιαλισμός τύπου Λιάνη στην Ελλάδα… και ο Άκης αγόραζε τα σπίτια στην Αρεοπαγίτου και ο Επίτιμος φυγάδευε τα αρχαία! Το τραγούδι έμελε να μην εκπροσωπήσει τη μετά-Δεξιά εποχή, αφού ταυτίστηκε με το προηγούμενο καθεστώς…


Exhibit 2. “Οικολογία στην εποχή της Μίζας”

Η Έλλη Κοκκίνου γίνεται μάνα και την πιάνει η παράνοια να γίνει μια σύγχρονη Ρόζα Λούξεμπουργκ της Οικολογίας. Φήμες που την θέλουν να λαμβάνει υπέρογκα ποσά για το εν λόγω τηλεοπτικό σποτ κρίνονται αβάσιμες και εξωφρενικές. Χρόνια μετά (βλ. Exhibit 5) συνειδητοποιούμε ότι η εταιρεία του Φοίβου έχασε το διαγωνισμό από εκείνη του Κοντόπουλου, γιατί έδωσε μεγαλύτερη μίζα στο Sir Liapis, ο οποίος σημειωτέον αμάξωμα σαν του Ηλεκτρικού, δεν έχει ακόμα καταφέρει να ξανασυναντήσει…


Exhibit 3. “Με το Τραμ χάνεις τους μεγαλύτερους έρωτες”

Σε αντίθεση με το κλίμα όλων των τραγουδιών που περιλαμβάνονται σε αυτή την ανάρτηση, η Έλενα Παπαρίζου και η ομάδα της επιχείρησαν το 2006 μια σαφή καταγγελία εναντίον της ΤΡΑΜ Α.Ε. για το πόσο αργοκίνητο είναι το μέσο. Μετά και την αποτυχία του ‘πράσινου κύματος’, η Έλενα καταγγέλλει ευθέως το Τράμ για τον μεγάλο έρωτα που έχασε, ο οποίος δεν ήρθε πιο νωρίς στη ζωή της γιατί φυσικά προτίμησε το Τραμ για τη μετακινησή του. Φήμες φέρουν την ΤΡΑΜ Α.Ε. να κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα εκείνη την εποχή εναντίον της ερμηνεύτριας, τα οποία δεν έγιναν ωστόσο δεκτά από τον αρμόδιο εισαγγελέα…


Exhibit 4. “Συνείδηση και Υπευθυνότητα του Μέσου Επιβάτη στην Αττικό Μετρό”

Η Βαλάντω Τρύφωνος έρχεται στην εποχή του Μνημονίου να τονίσει τη σημασία της ακύρωσης του εισιτήριου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς επίσης της γενικότερης κοινωνικής συνείδησης και των ευκαιριών που σου δίνονται στα ΜΜΕ. Γιατί, με αυτές τις συμπεριφορές και τα κινήματα ‘Δεν πληρώνω’ φτάσαμε να πληρώνουμε το Αττικό Μετρό όσο το London Tube. Προμηνύοντας δε το κίνημα των Αγανακτισμένων, η νικήτρια του Greek Idol, γυρνοβολά στο Σύνταγμα... απορίας άξιο πόσα καντήλια βέβαια έφαγε που γύρναγε το clip μέρα μεσημέρι και παρακωλούσε την κυκλοφορία…


Exhibit 5. “Μαθήματα οδικής συμπεριφοράς όταν αλλάζεις”

Φήμες θέλουν το Φοίβο και τη Δέσποινα Βανδή να είχαν ετοιμάσει το τραγούδι επί εποχής Καραμανλή για να συμμετάσχουν στον ίδιο δημόσιο διαγωνισμό με την Έλλη Κοκκίνου και τον Κοντόπουλο. Φήμες πάλι φέρουν τους τελευταίους να έγιναν ανάδοχοι με δόλιους και ύποπτους τρόπους. Σε αντίθεση με τον Κοντόπουλο, ο Φοίβος και η Δέσποινα εστιάζουν το θέμα με ένα εκπαιδευτικό τραγούδι πάνω στο πως τα παιδιά πρέπει να διασχίζουν τον δρόμο με τη σωστή χρήση των φωτεινών σηματοδοτών. Πράσινη ανάπτυξη vs. Οδικής Συμπεριφοράς… σημειώσατε 1…


24 Απριλίου 2012

Hellene


Η οικονομική ύφεση έχει φέρει αναντίρρητα πολλά δεινά. Μη βιαστείς να πεις ότι αυτά συγκαταλέγονται μόνο στη σφαίρα της οικονομικής δυσχέρειας και γενικής ανέχειας. Όχι αγαπητέ μου… δυστυχώς επεκτείνονται και στο επίπεδο της δημόσιας έκφρασης, ειδικά στην εποχή που τα κοινωνικά δίκτυα έχουν πάρει φαλάγγι και μας έχουν κατσικωθεί πάνω στο κεφάλι, πολλές φορές και σχεδόν φασιστικά. Θα μου πεις έχεις την ευχέρεια, να μη πατήσεις το καταραμένο το κλικ, αλλά κάπως έτσι φαντάζει πάντα η επίφαση της απεριόριστης ελευθερίας… μια παρηγοριά και ψευδαίσθηση.

Στο θέμα μας, λοιπόν. Τις τελευταίες μέρες έχω πέσει συχνά πάνω σε εκείνο που μισώ όσο τίποτε άλλο… στον Έλληνα... και μάλιστα όχι τον μέσο… στο αμέσως χειρότερο… αυτόν που προσπαθεί εναγωνίως να διαφοροποιηθεί από το μέσο και να διεκδικήσει τη θέση του στο βάθρο του παγκόσμιου πολιτισμού! Αιτία ένα videάκι της συμπατριώτισσας Κατερίνας Μουτσάτσου, η οποία μάλλον κάνει πρόβα για την Ηλέκτρα στην Επίδαυρο το καλοκαίρι. Δεν ξέρω λοιπές λεπτομέρειες για την παράσταση, αλλά σκηνοθέτης θα είναι σιγουράκι σε λέω ο Λάνθιμος. Αχ Κούλα… για Tony την βλέπω…

Το σκηνικό απλό και κλασσικό (σχεδόν καναδικό!), εθνικός ύμνος στο βάθος… που αν ήξεραν οι δόλιοι Σολωμός και Μάτζαρος τι θα τράβαγε το πόνημα τους, θα το είχαν δώσει στην Κοκκίνου της εποχής να το τραγουδήσει στο Fever της εποχής… οπότε θα ήταν σίγουροι ότι θα έμενε στην αφάνεια για πάντα. Η πρωτ-“αγωνίστρια” αρχίζει με τα κλασσικά, δηλαδή ότι… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σαν τους άλλους! Ακόμα τη θυμάμαι, βέβαια, με κονσέρβα γέλιο παρέα με την Καφαντάρη υπό τις σκηνοθετικές (sic) οδηγίες του Μαστοράκη στον ΑΝΤ1… αλλά ουδείς άσφαλτος! Έπειτα, λοιπόν, παρότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η μέση Ελληνίδα, αρχίζει το ποίημα που έχουμε μάθει από τα γεννοφάσκια μας. Εμείς εφεύραμε τη δημοκρατία, εμείς δημιουργήσαμε το θέατρο, εμείς φτάσαμε στα πέρατα της Ανατολής, εμείς θέσαμε τις βάσεις της φιλοσοφίας, εμείς αρχίσαμε τους Ολυμπιακούς… εμείς ανακαλύψαμε το τζατζίκι, εμείς θέσαμε τις βάσεις του φρούι γλασσέ με τα γλυκά του κουταλιού, εμείς γεννήσαμε τη Μιμή Ντενίση… και ο κατάλογος μπορεί να φτάσει στα πέρατα της γης, γιατί ως γνωστόν όταν εμείς κάναμε πολιτισμό, AYTOI (πάντα αυτό πρέπει να μένει απροσδιόριστο και να αιωρείται… αχ η Ευλογημένη τα έχει πει όλα!!) ήταν πάνω στα δέντρα…

Βέβαια, από την άλλη σε αυτή τη λίστα που το Κατερινάκι παραθέτει μέσα σε σχεδόν Πύθεια έκσταση, πρέπει να προστεθούν ότι… Εμείς πασχίσαμε να καταστρέψουμε το οτιδήποτε αρχαιοελληνικό (που να ναι καλά ο Διαφωτισμός που το συντήρησε), εμείς πήραμε διδακτορικό στην διαπλοκή μεγατόνων, εμείς ανεχτήκαμε ένα πελατειακό κράτος που μας πέταγε ένα ξεροκόμματο για δόλωμα, εμείς ακόμα και ΤΩΡΑ δεν δεχόμαστε να αλλάξουν τα πάντα μπας και δούμε άσπρη μέρα, εμείς γεμίζουμε ότι μπουζούκι υπάρχει και κάθε καφετέρια με το που θα ξεμυτίσει λίγο ο ήλιος, εμείς είμαστε στον πάτο της παραγωγικότητας (γιατί μπορούμε), εμείς ανάγαμε την παγαποντιά σε μαγκιά… ΕΜΕΙΣ!! Και μη βιαστείς να πεις κάτι, δεν έχει σημασία πόσοι… ΕΜΕΙΣ… η πλειοψηφία… και αν ήταν μια μειοψηφία που το έκανε όλο αυτό, τότε είναι δέκα φορές χειρότερο, γιατί εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου. Λίγη γαμημένη αυτογνωσία και αυτοκριτική δεν βλάπτει. Αυτό δεν μας το έμαθαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι… ή απλά λείπαμε στο μάθημα;

Κλείνοντας, να τονίσω και κάτι πολύ σημαντικό… η ΥΣΤΕΡΙΑ είναι και αυτή ελληνική κατασκευή… σχεδόν σφραγισμένη με ΠΟΠ. Δεν με πιστεύεις εεε… ιδού…

21 Απριλίου 2012

Semantics^7


Καλησπέρα, Χριστός Ανέστη και πάλι… μαγκιά του… και όλα τα τοιάυτα…

Δεδομένου του μετά-θρησκευτικού πνεύματος των ημερών, θα σε πάω λίγα χρόνια πίσω, τότε που κάθε ‘σκυλί’ που σεβόταν τον εαυτό του όφειλε να διαθέτει μια μπαλάντα στο ρεπερτόριο του (…καλά κατάλαβες, έχουμε Semantics). Η συλλογή των υποψηφίων τραγουδιών για το βάθρο της πιο doggy μπαλάντας είναι απέραντη, ωστόσο μόνο σε ένα μπορεί να απονεμηθεί το ‘χρυσό μελό μπουλντόγκ’. Το όνομα του καλλιτέχνη (συνθέτη, στιχουργού και ερμηνευτή μαζί – όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω) Παναγιώτης Ψάλτης… με τον Στάθη σας ορκίζομαι, καμία συγγένεια… και ο τίτλους του  αριστουργήματος ‘Άγγελε μου’! 

Από τον τίτλο και μόνο είναι φανερό πως το τραγούδι ξεχειλίζει από θρησκευτική ευλάβεια, τόση μάλιστα που θα μπορούσε κάλλιστα να αντικαταστήσει μεγάλα απολυτίκια και γενικά σουξέ την ελληνορθόδοξης εκκλησίας. Για την καθολική δεν κάνω λόγο, γιατί λόγω γλώσσας και μόνο, κερδίζει οριακά η Madonna (βλ. Papa dont Preach) και η Lady Gaga (βλ. Judas). Το σκηνικό αρχίζει με ένα κατά βάση booking αγγέλου, του οποίου το to-do-list βρίσκεται στα σπάργανα. Κάπου ανάμεσα στις χαμαλοδουλειές του Παραδείσου – ποιος είπε ότι η ζωή εκεί πάνω είναι εύκολη – πρέπει να χώσει και έναν κατατρεγμένο, στον οποίο ‘πρέπει να δώσει συμβουλή’. Αυτή η απεικόνιση του Θείου ως Consulter είναι ιδιαίτερα προσφιλής σε αυτού του είδους τα άσματα, αφού επιτρέπει στον πάσχοντα να ξανακάνει τις ίδιες μαλακίες, και δυστυχώς εμείς να τις ξανακούσουμε. Ο Ψάλτης (μέχρι και το όνομα του σου κάνει για παπαδοπαίδι) είναι βέβαια ένα λαϊκό παιδί – εξ ου και η χρήση του ‘γιάνω μια καρδιά που αιμορραγεί’ – το οποίο πάει εκκλησία κάθε Κυριακή, και ψηφίζει παραδοσιακά ΝΔ… ενώ στις επικείμενες εκλογές μπαλατζάρει ανάμεσα στο ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή.  

Το ιστορικό του πάσχοντα, δηλαδή του τραγουδιστή ντε, συμπεριλαμβάνει την προαναφερθείσα καρδιά που αιμορραγεί, η οποία όπως μας εξηγεί προήλθε από μια ‘κοφτερή λεπίδα’ – μη φανταστείς τώρα και εσύ σκηνικό Uma Therman από το Kill Bill… είναι και λίγο drama queen ο καλλιτέχνης – καθώς και από ‘δηλητήριο’, γιατί η εν λόγω γκόμενα-αδίστακτη-δολοφόνα  είχε και κάτι από Λουκρητία Βοργία μαζί.

Το ρεφραίν είναι το απαύγασμα του τριπτύχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, με τον ερμηνευτή και το βρακί του να δίνει – που λέει ο λόγος – στον άγγελο για να ‘λύσει το αίνιγμα’. Που δηλαδή, ποιο αίνιγμα χρυσέ μου, μια χυλόπιτα έφαγες και μας έχεις κάνει τα αυτιά να πονάνε για δυο αιώνες! Γιατί συν τοις άλλοις, είναι και βασιλικός στρατόκαυλος ο Ψάλτης… ναι καλέ… γιατί αλλιώς δεν εξηγείται που τάζει στον άγγελο να γίνει μέχρι και ‘διοικητής’, ενώ παράλληλα δεν διστάζει να του τάξει και ‘θρόνο’. Θου Κύριε! Που τέτοιο φακελάκι, ούτε σε γιατρό στον Ευαγγελισμό δεν έχει δώσει άνθρωπος. Μα καλά τι υπηρεσίες πια παραδίδει ο συγκεκριμένος άγγελος;

Περιττό να πω ότι ο Ψάλτης μετά από το εν λόγω άσμα χάθηκε. Τυχαίο; Δε νομίζω….


13 Απριλίου 2012

Theatre


Η τέχνη ήταν ανέκαθεν προστάτης της διαφορετικότητας. Δες για παράδειγμα πόσοι κατατρεγμένοι, σαλεμένοι, εκκεντρικοί, ιδιότροποι… διαφορετικοί τελοσπάντων από αυτό που θα ονόμαζες “μέσο”, βρήκαν καταφύγιο, έκφραση ή έστω και απεικόνιση στην όποια μορφή τέχνης.

Η διαφορετικότητα είναι αλήθεια ότι τρομάζει. Σε σημείο μάλιστα που ανάλογα με το βαθμό της, μπορεί να ποικίλλει ανάμεσα και στους ήδη διαφορετικούς (βλ. κατηγοριοποιήσεις στους gay). Κι εδώ ελλοχεύει ένα ‘απίστευτο’ ταλέντο του ανθρώπινου είδους, δηλαδή το να βαφτίζει φαυλότητα εκείνο που παρεκβαίνει του μέσου.

Λίγες μέρες πριν είχα τη χαρά να παρακολουθήσω ένα υπέροχο Musical, το οποίο διαπραγματευόταν ακριβώς αυτό το θέμα. Το Wicked, μέσα από ένα σαφώς εμπορικό prequel του ‘Μάγου του Οζ’, προσπαθεί να καταπιαστεί με το τι τελικά είναι φαύλο. Συνταγή κλασσική: μια φιλία, μια προδοσία, ένα ερωτικό τρίγωνο, λίγο από ανθρώπινα δικαιώματα και μπόλικο τραγούδι και χορός. Η παράσταση ήταν μια πανδαισία χρωμάτων, τραγουδιών, και φωνών, που σε ταξίδευαν πραγματικά σε έναν άλλο κόσμο, σχεδόν παραμυθένιο. Από την άλλη, οι αλληγορίες για τη ‘διαφορετικότητα’, κυρίως την ομοφυλοφιλική, έδιναν και έπαιρναν. Το ίδιο βέβαια και οι gay τριγύρω, που ήταν λες και είχα βρεθεί στο Sodade.

Τελικά, η πρώτη επίσκεψη στην Αγγλική θεατρική σκηνή μου θύμισε λίγο το νούμερο με το οποίο άνοιξε ο Neil Patrick Harris τα Tony το 2011… για check… είναι Θεός ο τύπος!


Καλό τριήμερο εκεί κάτω στην πατρίδα!

10 Απριλίου 2012

Swans


Λένε πως όταν δεν γράφεις στο blog, σε έχει μάλλον κερδίσει η ζωή. Με κάποια χρόνια blogging στην πλάτη μου, μπορώ να πιστοποιήσω ότι έχουν απόλυτο δίκιο! Πρόκειται ίσως για εκείνες τις στιγμές που κάτι εκεί έξω έχει πιο ενδιαφέρον, τόσο πολύ μάλιστα που δεν έχεις καθόλου την ανάγκη του ηλεκτρονικού σου ψυχολόγου. Βέβαια για να πληκτρολογείς τελικά ξανά πάνω σε ένα QWERTY πληκτρολόγιο, τότε αυτό σημαίνει ότι μάλλον νιώθεις μια ροπή για ξάπλα στο ηλεκτρονικό ντιβάνι για μια ακόμη φορά. Βλέπεις, το έχουμε πει πολλάκις, πως στο blog συμπεριφέρεσαι πάντα σαν να είναι η χειρότερη second best γκόμενα, την οποία θυμάσαι μόνο στα δύσκολα.

Ελάχιστη σημασία έχει πως πέρναγα όλο αυτό τον καιρό που απείχα. Έτσι κι αλλιώς για να μην έγραφα, μάλλον πέρναγα το λιγότερο τέλεια. Στην παρούσα, ωστόσο, στιγμή, το μόνο που μένει από τις προηγούμενες μέρες χαμόγελου και χαράς, είναι ένας φέρελπις καταθλιπτικός νέος με το laptop σε ένα τρένο που τρέχει μέσα στην αγγλική εξοχή. Παρεμπιπτόντως, ο καιρός δεν τον βοηθά και ιδιαίτερα, εκτός κι αν ήταν ήρωας της Virginia Woolf που η μόνη του έννοια θα ήταν να αγοράσει λουλούδια και μετά από λίγο να αυτοκτονήσει. Από την άλλη, δεν θα ήθελα, ακόμη κι αν ίσχυε το παραπάνω σενάριο, να χάσω το αγγλικό καλοκαίρι με την αντίστοιχη παρέα.

Στα παραλειπόμενα, και σε αντίθεση με τους καταθλιπτικούς και ρομαντικούς ήρωες, ο παρόντας ‘γραφιάς’ ένιωσε για μια ακόμη φορά ότι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας, είναι το καλύτερο, μεγαλύτερο και πιο αξιοθαύμαστο δώρο που μας κάνει η συμβίωση μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπως θα έλεγαν η Elphaba και η Glinda μας αλλάζουν για τα καλά και προς το καλύτερο.

Φτάνοντας στον προορισμό μου, ξέρω πως στις εικόνες που θα βλέπω από αύριο, θα υπάρχει κάπου μια ανάμνηση ενός παιδιού με λαμπερά μάτια να με συντροφεύει. Για εκείνο το απόγευμα που ταΐζαμε παρέα τους κύκνους στο ποτάμι. Παρηγοριά μόνη, ότι σε λίγες μέρες – έτσι θέλω να το σκέπτομαι – θα μπορέσουμε να τους ξανά-ταΐσουμε μαζί…