29 Ιουνίου 2011

Numbness

Παρακολουθώ πλέον τις εξελίξεις λίγο μουδιασμένα. Πως όταν έχεις πάει στον οδοντίατρο και είσαι ακόμα υπό την επήρεια της αναισθησίας; Κάπως έτσι! Μερικά σχόλια μπορώ να κάνω μόνο…


Πρώτον, αποτελεί το λιγότερο ανήθικο, η ΕΕ να εκβιάζει την Ελλάδα για τον οποιοδήποτε λόγο. Ποτέ δεν υπήρξα Ευρωπαϊστής, αλλά αν υπήρχε ένα ψήγμα ακόμα μέσα μου… πάει κι αυτό!


Δεύτερον, η αναβλητικότητα της κυβέρνησης δεν έχει προηγούμενο. Ούτε δεκάχρονο πια να αρνείται τα λάθη της και να φέρνει τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού ώστε να γίνεται πιστευτή η απειλή της. Δεν λογαριάζει μόνο πως κάποια από τις φορές ο πολίτης θα αποφασίσει να πηδήξει οικειοθελώς και εκείνη θα μείνει σαν μαλάκας.


Τρίτον, η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να κατανοήσει ότι υπάρχει ένα φυσικό όριο στην άντληση εσόδων μέσω φορολογίας. Ενώ δια στόματος Χρυσοχοΐδη - κι αυτός είναι μόνο ένα παράδειγμα - λατρεύει να γλύφει από τη κορφή ως τα νύχια τους εμετικούς συνδικάλες του απανταχού δημοσίου (βλ. Φωτόπουλο).


Τέταρτον, η έλλειψη αυτοκριτικής στον Έλληνα γιγαντώνεται και ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Η εικόνα της Βουλής, ως γνήσια μικρογραφία της κοινωνίας, το προδίδει… ό,τι και να λέμε!


Πέμπτον, ο «Θεός της Ελλάδος» συγκαταλέγεται πλέον στις αμίμητες ατάκες της Μεταπολίτευσης, δίπλα στον «Στρατηγό Άνεμο» και την «Ασύμμετρη Απειλή».


Σε κάθε περίπτωση τη μόνη φράση που θα κρατήσω από αυτές τις μέρες είναι του κ. Κατρίνη: «η επίκληση των αναμνήσεων των τανκς του Πολυτεχνείου, είναι βέβαιο ότι βοήθησε πάρα πολλούς σε αυτή την Αίθουσα να κτίσουν πολιτικές καριέρες». Τα έχουμε πει και παλιότερα σε αυτό το blog.


Καλά στερνά να ευχηθώ…!!

26 Ιουνίου 2011

Breeze

Μη μου μιλάς για Κυριακές! Ειδικά εκείνες τις ψυχρές που κάνουν την τρίχα σου να ανασηκώνεται ελαφρά. Σε ένα μπαλκόνι μόνος να κουρνιάζεις σε μια καρέκλα και να παρατηρείς τους άλλους γύρω σου. Το ζευγάρι που τσακώνεται για άγνωστο λόγο, την παρέα των νέων που γελάει ξορκίζοντας τη μιζέρια, και τον παππού που ποτίζει τη θεριεμένη του χλωρίδα. Με όλους αυτούς που δεν σε συνδέει τίποτα πέρα από την όποια γεωγραφική γειτνίαση.

Στη συνοικία του καθενός μας, εκεί που το όνειρο υπάρχει άλλοτε διάχυτο ή απλά καθείς κοιτάει τη καθημερινή του ρουτίνα, εκεί μια ψυχρή Κυριακή του Ιούνη, υπάρχει μια έκδηλη ποιητικότητα. Βλέπεις, όταν στέκεις μόνος σε ένα μπαλκόνι και ακούς Χατζιδάκη, πολλοί ποιητικοί συνειρμοί μπορεί να έρθουν. Τα έχει αυτά ο Μάνος…

Δεν ζούμε στην Αθήνα του ’62. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αποφασίσει και πολύ καλά αν θα ήθελα κιόλας να ζω εκεί. Η μουσική του Μάνου βλέπεις μπορεί να είναι εξαιρετικά επισφαλής. Όσο τουλάχιστον μπορεί να είναι και οι ήχοι του Sinatra στη Νέα Υόρκη ή του Marianelli στην αγγλική ύπαιθρο. Ομοίως αν περπατούσα σε ένα Burtonικό τοπίο και άκουγα Elfman, θα φάνταζε ιδανικό. Οι ήχοι που επιλέγουμε κάθε φορά να ακούμε, μας δημιουργούν και εναλλακτικά συναισθήματα.

Το μόνο σίγουρο τελικά, σχεδόν νόμος, είναι πως κάθε Κυριακή, όπου κι αν είσαι, πάντα μα πάντα θα νιώθεις την ίδια μελαγχολία. Ειδικά αν είσαι μόνος…

22 Ιουνίου 2011

Χρυσόμυγα

Ever in love with your blood lust and need?

Σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη, με ένα διαρκή τυφώνα πάνω από την κάρα της, το καλοκαίρι κατέφθασε κι επίσημα. Οι ρυθμοί δεν αποκτούν βέβαια τη βραδύτητα και νωχελικότητα που πρέπει. Η άδεια μοιάζει όνειρο απατηλό, άσε που παίζει σοβαρά να έχω και μόνιμη άδεια οσονούπω. Οι άνθρωποι γύρω μου γίνονται όλο και περισσότερο οξύθυμοι και εγώ πάλι σκέφτομαι ότι ο χρυσός κανόνας της ισημερίας δεν ταιριάζει γάντι σε όλα όσο κινούνται στα δέκα μέτρα από μένα. Αν η φύση έχει τη δική της ισημερία, τότε αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι μπορούν να βρουν ποτέ τη δική τους χρυσή τομή ή στριφογυρίζουν σαν τη χρυσόμυγα δεμένη στην άκρη μιας κλωστής.

Βάλσαμο σε όλο αυτό, μια καλημέρα και μια καληνύχτα, μια έννοια. Πάλι καλά που μέσα σε αυτό τον κυκεώνα αντικρίζω ένα ζευγάρι υπέροχα υγρά μάτια που με ηρεμούν και μπορώ να πιστεύω σε κάτι. Οι εκκλησίες βλέπεις γκρεμίστηκαν στο διάβα μου εδώ και χρόνια, μη φυσικές στην όψη. Μόνη πίστη ακλόνητη – σχεδόν φυσική - όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν γεράσω, παραμένει ο έρωτας.

Στην ισημερία, σε εκείνο που Θεοί και Δαίμονες πιστεύουν, στη σχεδόν μαγική φυσική ισορροπία. Κυνηγώντας τα προσωπεία των ζώων γυμνοί μέσα στους αγρούς, πασχίζοντας για να ξεφύγουμε από τη κλωστή και να πετάξουμε ελεύθεροι. Σου προτείνω το ψαλίδι… τράβα κι εσύ μια ψαλιδιά και αφέσου ελεύθερος στον αγέρα…

17 Ιουνίου 2011

Αbsurdity

Λοιπόν για να το ξεκαθαρίζουμε… ο Κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε τελεσίδικα πριν περίπου ένα έτος. Πάει, μας άφησε χρόνους!

Τους τελευταίους μήνες έχω αγανακτήσει… χωρίς εισαγωγικά! Τις δε τελευταίες δύο μέρες έχω βγει έξω από τα ρούχα μου (και πιστέψτε με, δεν είναι ωραίο θέαμα!). Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, αλλά και η πλειοψηφία της κοινωνίας, απέδειξαν ότι δεν καταλαβαίνουν την τύφλα τους. Η αντιπολίτευση προς πάσα κατεύθυνση έχει επίσημα δηλώσει προεκλογικές εκστρατείες χωρίς να υπάρχει ίχνος προκήρυξης εκλογών, καταλύοντας έτσι κάθε έννοια δημοκρατικού πολιτεύματος. Η κυβέρνηση διχάζεται και ενώ γκαρίζει εναντίον του Παπανδρέου (λες και αυτός είναι το πρόβλημα!), μετά τη συνεδρίαση της Κ.Ο. μόνο που δεν βγαίνει να τραγουδήσει: ‘Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό!’, βροντοφωνάζοντας έτσι ότι δεν έχει ιδέα περί κοινωνικών αιτημάτων. Η πλειοψηφία του λαού έξω από το Σύνταγμα, οι εν εισαγωγικά «αγανακτισμένοι», θέλουν εκλογές αρνούμενοι τα χρέη αυτών που ψήφιζαν τόσα χρόνια και προτιμούν αβίαστα μια στάση πληρωμών, αγνοώντας σοκαριστικά τις όποιες συνέπειες για αυτούς και τις οικογένειες τους. Μια κοινωνία σε παράνοια και αποσύνθεση. Εγώ στη μέση να παρατηρώ όσα εξελίσσονται γύρω μου και να μη βρίσκω ανθρώπους, πλην εξαιρέσεων βέβαια, να ταυτιστώ. Η απόλυτη μοναξιά μέσα στο στόμα της τρέλας.

Θες να σου πω τι πιστεύω; Το πρώτο πράγμα που πρέπει πάση θυσία να εξασφαλιστεί είναι η επόμενη δόση. Επίσημα, ρητά, με δεσμεύσεις και άνευ όρων τουλάχιστον από την Ε.Ε. και το IMF, γιατί πολιτική με φήμες του Reuters και κλανιές… ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Έπειτα, αφού εξασφαλίσουμε τον κώλο μας που είχαμε εκτεθειμένο συλλογικά και ενσυνείδητα τόσα χρόνια ως άλλες πορνοστάρ, να πάμε σε εκλογές. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα φέρουν αυτές οι εκλογές, το ομολογώ! Δεν γνωρίζω καν κι εγώ τι θα ψηφίσω, μιας και πλέον το πολιτικό σύστημα με έχει αηδιάσει τόσο σε κυβερνητικό, όσο και σε αντιπολιτευτικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η βαθιά μου πίστη στη Δημοκρατία, το επιτάσσει.

Κακά τα ψέματα ο Γιώργος βγήκε με ένα σύνθημα που του γύρισε boomerang, του τύπου ‘άλλον μας έταξες και άλλον μας έβαλες’. Αν σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να εξασφαλίσει πρωτίστως την αποφυγή μιας ενδεχόμενης στάσης πληρωμών και μετά να δώσει το λόγο στο λαό. Αυτόν τον ηλίθιο λαό που δεν θα κάνει καμιά αλλαγή, αλλά όπως είπε κάποιος… Δημοκρατία σημαίνει ακόμα και δικαίωμα στην αυτοκτονία! Προσωπικά δεν σκοπεύω να μείνω και να επιλέξω την αυτοχειρία, αλλά το τι θα κάνω από εκεί και πέρα είναι αποκλειστικά προσωπικό μου θέμα.

Η Μεταπολίτευση μπορεί να έχει κλείσει, αλλά ο ίδιος ο ελληνικός λαός και οι πολιτικοί που αυτός εκλέγει μένουν απαράλλακτοι. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά δεν είμαι καθόλου πλέον αισιόδοξος…

16 Ιουνίου 2011

Cabinet

Τζίφος η ανατροπή! Όχι του Πρετεντέρη καλέ, αυτή είναι Δευτέρα. Στα κανάλια χαμός σου λέει, μόνο πάρτι δεν έκαναν. Το δε Mega αγάπησε Αγανακτισμένους! Η αφόρητη ευκολία όλων να αγαπάνε ανά πάσα στιγμή τους Αγανακτισμένους, θεωρώ ότι πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τις «πλατείες». Ο Καρατζαφέρης λύσσιαξε για να πάρει Υπουργείο. Η Αλέκα ξαναγύρισε στη πολέμια στάση εναντίον των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Ο sexy Αλέξης θέλει άμεση δημοκρατία, αφού σου λέει δια βοής θα τον ψηφίσουν. Ο Αντώνης είναι σαν την πεθερά, κοινώς αδύνατον να συνεννοηθεί με τη νύφη. Ο Γιώργος τέλος, έκανε ένα τριπλό λουτς και ένα τετραπλό τόλουπ και προσγειώθηκε σε μια από τα ίδια.


Γιατί μη νομίζεις αγαπητέ μου ότι με έναν νέο cabinet (πόσο λούμπεν ακούγεται αλήθεια!!) την έχει βγάλει καθαρή. Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος; Εις την Κυριακή τα σπουδαία, μιας και η πορεία μας προς τις εθνικές εκλογές θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τη ψήφο εμπιστοσύνης… στο Μεσοπρόθεσμό (ναι καλά άκουσες!) που θα καλεστούν να δώσουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Εμένα αν με ρωτήσεις πάντως δεν θα στοιχημάτιζε σε σιγουράκι, αλλά αυτό μένει να το δούμε…


Εν τω μεταξύ, σήμερα όλοι μαζί να γιορτάσουμε τη μνήμη του Οσίου Μνημονίου. Τι εννοείς κάνω πλάκα; Ο Όσιος Μνημόνιος φίλτατέ μου αναγνώστη χειροτόνησε τον Άγιο Τύχων. Μεγάλη η Χάρη του!! Χους ιζ χουν!!! Μικρή λεπτομέρεια ότι ο Τύχων μετά του έφαγε τη θέση. Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ θα προσέθετα εγώ!! Αααααα… και μην ξεχάσω να πω χρόνια πολλά στο Γιώργο! Μην ακούω αφελείς ερωτήσεις τύπου ποιο Γιώργο…!!

14 Ιουνίου 2011

Acceptance


Ο πολιτισμός είναι μεγάλο πράγμα. Η παιδεία άλλο τόσο. Αν και θα έλεγε κανείς ότι τα δύο αυτά είναι εντελώς συνυφασμένα. Είναι, όμως, και κάποιες φορές που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις κάπως άβολα, ή καλύτερα λίγο έξω από τα νερά σου. Και εξηγώ ευθύς αμέσως. Βρίσκομαι στη γραμμή που χαιρετάς το ζευγάρι που παντρεύτηκε και τους συγγενείς. Δίπλα σου στέκεται για τις χαιρετούρες και η σχέση σου. Φτάνεις, λοιπόν, στη μάνα της νύφης, η οποία σημειωτέον είναι γαλλίδα στην καταγωγή. Την χαιρετάς, χαιρετάει με τη σειρά της τη σχέση σου και τους εύχεστε τα καλύτερα. Όταν έρχεται η στιγμή να χαιρετίσεις τον έλληνα σύζυγο της δίπλα, η γαλλίδα μάνα συστήνει με αφόρητη ευκολία τη σχέση σου στον άντρα της ΟΧΙ σαν έναν φίλο του Μηδενικού… αλλά ΤΟΝ φίλο του Μηδενικού. Ο πατέρας μέχρι σήμερα χαίρει άκρας υγείας… σας το πιστοποιώ… και την επόμενη μέρα έτρωγε υγιέστατος το παγωτό του!


Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι βιώνουμε μια κοινωνική εξέλιξη. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι εκείνη τη στιγμή εγώ προσωπικά ένιωσα μια σημαντική κοινωνική αποδοχή. Μικρής κλίμακας θα μου πεις, μπροστά σε μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν θα διαφωνήσω! Αλλά με μικρά βήματα αλλάζουν οι κοινωνίες…

8 Ιουνίου 2011

Deal

Οι κοινωνίες προχωρούν με Deals. Έρχεται ένα παρεάκι και σου λέει θα κάνω αυτά και αυτά. Εσύ λες μου κάνει και του δίνεις την άδεια να προχωρήσει. Τώρα αυτός στο δρόμο μπορεί να παρεκκλίνει από τους όρους του Deal, οπότε έρχεσαι εσύ και του λες, έλα να κάνουμε ένα νέο. Το κάθε Deal βλέπεις έχει ημερομηνία λήξης. Ενίοτε λύεται και μονομερώς. Αυτό λέγεται Εκλογικό Deal!


Στις κοινωνίες υπάρχουν και άλλα Deals βέβαια, όπως για παράδειγμα όταν πας σε ένα βουλευτικό γραφείο και ζητάς από τον βουλευτή να σε βολέψει. Συχνό κι αυτό το λες! Ελάχιστη σημασία έχει αν θα πας εσύ ή αν θα στείλεις τη θεία σου τη Μαρίτσα, μιας και δια αντιπροσώπου το Deal μια χαρά κλείνει. Πως θα ζήσουν και οι δηλώσεις του νόμου 105; Αυτό λέγεται Κοινωνικό Deal!


Η ελληνική κοινωνία επιβιώνει χρόνια τώρα με τέτοιου είδους Deals. Κοινό μυστικό σου λέει. Το ξέρουμε, το βλέπουμε, αλλά κάνουμε τον κινέζο! Μετά βέβαια γκώσαμε στους δημόσιους υπάλληλους, λαδώσαμε εφορίες και πολεοδομίες, φοροδιαφύγαμε μέσω αποδείξεων και δηλώσεων εισοδημάτων, κτίσαμε και κάνα αυθαίρετο, καταπατήσαμε λίγη δημόσια δασική γη και βγάλαμε κάμποσες πιστωτικές καρτούλες που γεμίζαμε με ευλάβεια. Όχι όλοι βέβαια, αλλά οι δημοκρατίες κινούνται από τις πλειοψηφίες… πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ!


Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα μετά το 1981 έγινε καλύτερη. Εξαλείφθηκαν πολλές αδικίες, έγιναν έργα, λαδώθηκε το άντερο πολλών… αλλά όλα αυτά με τραγικές συνέπειες. Είχαμε μια κατά Pareto βελτίωση… και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί σχεδόν κανείς. Τι πήγε στραβά είναι το θέμα! Το έχω πει ξανά, το λάθος έγινε στη δεύτερη θητεία Α. Παπανδρέου, όταν συνέχισε το αναπτυξιακό πρότυπο του εξωτερικού δανεισμού και δεν προωθήθηκαν δομικές αλλαγές. Αν και αυτό το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση…


Το ζήτημα πλέον είναι τι γίνεται από τούδε και στο εξής. Η επιταγή της «Αλλαγής» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αρχικά πρέπει ο πολίτης να συνειδητοποιήσει τα λάθος Deals που έκανε δεκαετίες τώρα, στα οποία αρνιόταν πεισματικά να διαβάσει τα ψιλά γράμματα. Αυτό δυστυχώς δεν υπάρχει καν σαν υπόνοια στον ορίζοντα. Έπειτα πρέπει οι πολιτικοί παράγοντες να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους στα υπογεγραμμένα Deals, για τα οποία φέρουν ακόμα πιο μεγάλη ευθύνη από το μέσο πολίτη. Το τελευταίο βήμα είναι η Ανατροπή Όλων μέσα από ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αν υπάρχουν νέες πολιτικές δυνάμεις, τώρα είναι η στιγμή να φανερωθούν. Αν όχι, τότε πρέπει να βάλουμε κώλο κάτω και να δούμε τι θα κάνουμε!


Αν σε όλο αυτό το σκεπτικό μπορεί κανείς να χρεώσει τον Παπανδρέου είναι επειδή προχώρησε σε ένα βαρυσήμαντο Deal χωρίς την ουσιαστική συγκατάθεση των άλλων μερών… ούτε καν με τη συγκατάθεση του βουλευτικού σώματος! Θα είναι τραγικό να περάσει και ένα δεύτερο Deal με τον ίδιο τρόπο. Βλέπεις, οι Δημοκρατίες έχουν ακόμα και το δικαίωμα στη φτώχια. Αν δεν συμφωνείς σε αυτό δεν γίνεσαι αυτόματα ευεργέτης, αλλά απλά λιγότερο δημοκράτης!


υ.γ. Λέξη κλειδί… partial review



7 Ιουνίου 2011

Claim

Η περηφάνια είναι παρεξηγημένη λέξη. Όταν η Jane Austen έφερε σε αντιπαράθεση την περηφάνια με την προκατάληψη ανέδειξε τη σημασία του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αυτές αναπτύσσονται, καθώς και την προσπάθεια του καθενός μας να τις υπερβεί. Σήμερα, τόσο η μία όσο και η άλλη έννοια ανανεώνουν το ραντεβού τους με την ιστορία – αμφίβολο βέβαια είναι κατά πόσο έλειψαν και ποτέ από το εν λόγω ραντεβού – προσδίδοντας νέες συνιστώσες.


Η ιδιαιτερότητα, αυτό που κάποιοι θα ονόμαζαν απόκλιση από το μέσο όρο, είναι πάντα πηγή κάποιου από τα δύο συναισθήματα. Αυτό θαρρώ πως ήταν και το διακύβευμα των ανθρώπων που διοργάνωσαν τα πρώτα Pride ανά τον κόσμο.


Οι αντιρρησίες του Pride θεωρούν ότι δεν πρέπει να βροντοφωνάζεται η ιδιαιτερότητα, αλλά να γίνεται η διεκδίκηση μέσα στα πλαίσια ενός γενικότερου αγώνα. Ενώ κάποιοι άλλοι θα ισχυριστούν ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να χαρούν την ιδιαιτερότητά τους και να μη θέλουν να παγιδευτούν μέσα στα συντηρητικά κοινωνικά πρότυπα των ετερόφυλων. Απόψεις πολλές! Αν θες την γνώμη μου ακραία πατερναλιστικές…


Σε αυτό το ζήτημα νομίζω ότι τάσσομαι σθεναρά με τη φιλελεύθερη σκοπιά. Κατά βάση ίσα δικαιώματα για όλους! Από εκεί και πέρα άσε τον καθένα να ζήσει κατά το δοκούν, συντηρητικά ή μη. Αυτό θεωρώ πως πλέον αποτελεί το διακύβευμα του Pride. Κι αν θεωρώ τον όρο Pride κάπως αναχρονιστικό, τότε θα επέλεγα σίγουρα τον όρο Claim.


υ.γ. Στο φετινό Pride για προσωπικούς λόγους δεν μπόρεσα να πάω. Ελπίζω του χρόνου να μπορέσω να παρευρεθώ!

5 Ιουνίου 2011

سانسور

Είμαι γύρω στα τριάντα. Καμιά δωδεκαριά χρόνια πριν απέκτησα τα πρώτα πολιτικά μου δικαιώματα, εκλογικά αν η πολιτική σου ορθότητα το επιβάλλει. Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν απείχα από καμιά εκλογική μάχη. Έκανα λάθη, έριξα ψηφοδέλτια που τα μετάνιωσα, αλλά σε τελική ανάλυση αυτό υποστηρίζει και την ανθρώπινη φύση μου, η μετάνοια. Ένα πράγμα που με έμαθαν στην οικογένειά μου είναι πως φίλε μου δεν είσαι ποτέ αλάνθαστος. Σαν έφηβος υπήρξα απόλυτος, καθοδηγήθηκα πάμπολλες φορές από το πάθος μου. Σαν επιστήμονας υπήρξα ακόμα πιο απόλυτος, βλέπεις η «επιστημονική αλήθεια» - όποια κι αν είναι αυτή – είναι συχνά πολύ κακός οδηγός. Σαν ερευνητής άρχισα να κριτικάρω και τον ίδιο μου τον εαυτό. Στο δρόμο, οι καθηγητές μου με έμαθαν ότι πρέπει πάντοτε να διερωτάσε, αυτός είναι ο δρόμος της πραγματικής αλήθειας, αν και εφόσον υπάρχει κάτι τέτοιο. Σαν άνθρωπος τέλος, εξελίχθηκα, άλλαξα και αναθεώρησα. «Αναθεωρώ»… τι όμορφη λέξη!

Στα τόσα χρόνια είναι η πρώτη φορά που βιώνω έναν πόλεμο. Όχι πολιτικό, όχι οικονομικό, αλλά πρωτίστως κοινωνικό… γνήσια διαπροσωπικό. Ένας ιδιότυπος εμφύλιος εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου και εγώ στέκω ανήμπορος, μη μπορώντας να τον αντιμετωπίσω όπως πραγματικά θα ήθελα. Τον τελευταίο χρόνο έχω βρεθεί, έχω εξωθηθεί να νιώθω άσχημα για το γεγονός ότι δουλεύω, ότι βγάζω μερικά χρήματα, ότι πέρασα από τρεις συνεντεύξεις για να βρω μια δουλειά και ότι αποφάσισα και κατάφερα να μείνω μόνος μου χωρίς να επιβαρύνω τους γονείς μου. Όποτε όρθωσα το ανάστημα μου για να πω μια αντίθετη γνώμη χλευάστηκα, μου δηλώθηκε ευθαρσώς ότι λυπούνται για την κατάντια μου, έφθασα να κατηγορηθώ ότι εξυπηρετώ στυγνά κομματικά συμφέροντα.

Δεν θα σου το αρνηθώ, όλο και περισσότερο τελευταία βρίσκω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται, να μη μιλάει και να κάθεται να ακούει, να ψηλαφίζει πίσω από τις λέξεις κάποιου αν μπορεί να μιλήσει ή αν ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατηγορηθώ στα όρια της προβοκάτσιας. Το αστείο είναι πως πραγματικά λιγότερο έχω επικριθεί μέχρι τώρα για την όποια διαφορετικότητά μου, παρά για μια στοιχειοθετημένη μου άποψη.

Για μια ακόμη φορά καταφύγιο εδώ, σε ένα σπίτι που η γνώμη ρέει ελεύθερα. Πριν χρόνια άρχισα το blogging γιατί ήθελα να πω σε μένα κάποια πράγματα που με ταλάνιζαν, πράγματα που δεν μπορούσα να βροντοφωνάξω. Κοίτα κάτι παράξενους κύκλους που κάνει η ζωή…

2 Ιουνίου 2011

Catharsis

Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα κατ’ εξοχήν πολιτικής φύσεως! Όποιος το αρνείται αυτό πρέπει να είναι εξαιρετικά αφελής στην καλύτερη ή πολιτικά ευνοούμενος στη χειρότερη. Σε αυτό το πλαίσιο δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη ότι άρχισαν να παρατηρούνται έντονες αντιδράσεις εναντίον βουλευτών. Μεταξύ μας, δεν έχω καμιά διάθεση κιόλας να τις καταδικάσω συλλήβδην. Μου φαίνονται εξαιρετικά αναμενόμενες και ως ένα βαθμό “ηθικά νομιμοποιημένες” απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που είναι σάπιο. Το θέμα και πάλι που ανακύπτει είναι τι κάνουμε, όμως, από εδώ και πέρα.


Αν θεωρούμε ότι η λύση είναι η προσφυγή στις κάλπες – πράγμα που προσωπικά με βρίσκει αντίθετο υπό τις παρούσες συνθήκες – τότε ο κόσμος, αγανακτισμένος και μη, πρέπει να το απαιτήσει. Αυτός θα ήταν και ένας εύληπτος στόχος για το κίνημα των αγανακτισμένων, ο οποίος ωστόσο δεν διαφαίνεται. Μια χάρη μόνο να ζητήσω! Εάν και εφόσον γίνουν οι εκλογές θα ήθελα να δω μια ουσιώδη αλλαγή της συμπεριφοράς του μέσου έλληνα ψηφοφόρου.


Αν πάλι κάποιοι θεωρούν ότι η λύση είναι προς το παρόν αλλού – μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος – τότε πρέπει να πιέσουμε για την οριστική κάθαρση του πολιτικού σκηνικού μέσα από άλλες μορφές. Αν θέλουμε να ρίξουμε οριστικά την ταφόπλακα της Μεταπολίτευσης και να οδηγηθούμε σε μια νέα εποχή, τότε πρέπει αυτοί που διόγκωσαν το χρέος να πληρώσουν. Όχι να πάνε απλά σπίτι τους, ούτε απλά να οδηγηθούν στη φυλακή! Μεταξύ μας δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να τους ταΐζω και πίσω από τα σίδερα. Θεωρώ πολύ πιο αποτελεσματικό να ψοφήσουν στη ψάθα, αφού τους έχουμε δημεύσει ό,τι περιουσιακό στοιχείο αποκτήθηκε με δημόσιο χρήμα.


Που καταλήγουμε πάλι δηλαδή; Στο διαβόητο νόμο περί ευθύνης των υπουργών και την ασυλία των βουλευτών. Στο προηγούμενο κείμενο επεσήμανα δύο πυλώνες πάνω στους οποίους δομήθηκε αυτή η Κρίση. Αν έπρεπε να προσθέσω άλλον έναν – για να φτιάξω το περίφημο Μπελ Κάντο της Πολιτικής – τότε σίγουρα θα ήταν αυτός!


Η πιθανή αδράνεια σε αυτό το πεδίο, παρότι οι πολιτικοί θεωρούν ότι θα συγκαλύψει τα λάθη τους, θεωρώ ότι θα τονώσει τη λαϊκή αντίδραση, θα εντείνει το αίσθημα της ατιμωρησίας και θα αποτελέσει πηγή για ακόμα πιο ακραίες μορφές διαμαρτυρίας. Μακάρι να είμαι φορέας απλά κακών μαντάτων, αλλά ειλικρινά… δεν στοιχηματίζω σε μια τόσο βολική εξήγηση! Τολμήστε το… όχι τόσο για το καλό της χώρας (αυτό εξάλλου η ιστορία απέδειξε ότι δεν ενδιαφέρεστε διόλου), αλλά κυρίως για το δικό σας καλό…