23 Ιουνίου 2009

People

Σας είπα ότι θέλω να πάω στο νέο Μουσείο Ακρόπολης; Φυσικά και δεν σας το είπα. Τόσο που σας έχω ρίξει όλο αυτό τον καιρό…μου κάνει εντύπωση πως και κάποιοι χριστιανοί αφήνουν και κάνα σχόλιο που και που. Το θέμα είναι ότι θέλω πολύ να δω το μουσείο. Μπορεί επειδή μου έχει γίνει συνήθειο τον τελευταίο καιρό να περιφέρομαι από μουσείο σε μουσείο. Αγαπημένη ενασχόληση βλέπετε από μικρό παιδί. Να βλέπω παλιότερες εποχές μέσα από τα έργα που αφήνουν πίσω τους. Με αυτό τον τρόπο κάνω και εγώ το μικρό μου ταξιδάκι στο χρόνο.

Διάβασα πολλές αναλύσεις για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Απόψεις ποικίλες που κινούνται από το εθνικοπατριωτικό επίπεδο…μέχρι εκείνο της πλήρους ισοπέδωσης. Διαβάζοντας σκέφτομαι που βρίσκομαι τελικά εγώ. Κι αν ένα κείμενο που διάβασα και βρίσκομαι κάπου εκεί κοντά…τότε είναι αυτό. Δεν θα με πείραζε προφανώς τα μάρμαρα να επέστρεφαν πίσω…αλίμονο. Ωστόσο, έχω αρχίσει να μισώ τόσο πολύ αυτή τη χώρα και τους κατοίκους της…που νομίζω ότι αυτό θα ήταν μια θεϊκή τιμωρία. Το μίσος βλέπετε είναι πάντα ένας πολύ κακός δρόμος για την κρίση ενός ανθρώπου.

Έχω ταξιδέψει αρκετά. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ωστόσο πάντα θα θέλω κι άλλο. Άνθρωπος γαρ! Οι γονείς μου τρελοί και παλαβοί με τα ταξίδια, με έμαθαν ότι το να γνωρίζεις νέους λαούς και συνήθειες είναι ευλογία. Με έμαθαν να μην φοβάμαι το διαφορετικό και να το παρατηρώ πάντα με προσοχή. Ίσως με εκείνη την προσοχή που κάθε φορά του αξίζει.

Το μεγάλο μου σχολείο στα ταξίδια υπήρξε αναμφίβολα ο πατέρας μου. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στα Ηλύσια Πεδία. Μικρός εγώ και χαζούλης ήθελα μέσα σε λίγες μέρες να χωρέσω όλο το Παρίσι στα χέρια μου. Τουρίστας κανονικός. Με πιάνει ο πατέρας μου, λοιπόν, και μου λέει να κάτσουμε τώρα σε ένα παγκάκι. Δεν είχα κουραστεί και δυσανασχέτησα έντονα. Η εξήγηση ήρθε ευθύς αμέσως…μα δεν θα κάτσουμε για να ξεκουραστούμε…αλλά για να παρατηρήσουμε τον κόσμο που περνάει. Χριστέ μου…τι χάσιμο χρόνου; Μέσα σε λίγα λεπτά…μάντεψα η κυρία με τη μπαγκέτα τι ζόρια μπορεί να έχει και είναι τόσο κατσουφιασμένη. Ο κύριος με το κουστούμι γιατί φαίνεται τόσο σοβαροφανής. Το μικρό φρικιό γιατί αντιδρά τόσο άσχημα και επιλέγει άκομψες στάσεις για το σώμα του. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, η ανιαρή απασχόληση έγινε μια απόλαυση. Από τότε…πάντα ξοδεύω λίγο χρόνο σε ένα παγκάκι όποτε ταξιδεύω έξω. Να μια εκκρεμότητα ακόμη με το Βερολίνο…αν και με τον τρόπο μου το έκανα και αυτό.

Οι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν αξία. Κι αν ένα πράγμα ξέρω πια για τους Έλληνες είναι ότι βιώνουν εν πολλοίς αυτό που τους αξίζει. Αυτό δε λέω…με θλίβει έντονα…αλλά από την άλλη μαθαίνω να ζω μαζί του.

Δεν ξέρω αν θέλω τα μάρμαρα να γυρίσουν πίσω…ακόμα κι αν στεναχωρώ με τον τρόπο μου τη Μελίνα. Αυτό που ξέρω είναι…ότι τα κάθε μάρμαρα θέλω να τα βλέπω και να ταξιδεύω στους ανθρώπους του τότε…στις συνήθειες που έφεραν και στη στάση ζωής τους. Μέσα από αυτή τη διεργασία μαθαίνω κι εγώ…κι αν το καταφέρνω λίγο γίνομαι και καλύτερος άνθρωπος.

22 Ιουνίου 2009

Ghosts of Berlin

Μερικές φορές χρειάζεται να ξεφύγουμε από μια κατάσταση για να την αντιμετωπίσουμε καλύτερα. Κάπως να αποστασιοποιηθούμε, να αλλάξουμε παραστάσεις και με νέα δεδομένα να ξαναμοιράσουμε την τράπουλα. Γιατί μέσα σε ένα παιχνίδι όλη την ώρα και ακολουθώντας τους κανόνες του, ξάφνου μπορεί να χάσουμε ακόμα και το ποιο παίγνιο είναι αυτό που παίζουμε.

Χρειαζόμουν αυτό το ταξίδι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Περισσότερο από μια ανεκπλήρωτη αγάπη, από ένα κομπλεξικό έρωτα, από μια επαγγελματική εξέλιξη και από ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Μα πάνω από όλα χρειαζόμουν τις βόλτες σε αυτή την πόλη για να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Να δω πως είναι πραγματικά να ζεις μέσα σε μια κοινωνία που ξέρει να αποδέχεται και όχι να ανέχεται.

Δεν πειράζει που δεν περπάτησα μόνος. Δεν το ήθελα έτσι κι αλλιώς αυτή την πρώτη φορά. Την επόμενη όμως στο ορκίζομαι ότι θα μοιραστούμε μαζί κάποιες στιγμές. Έτσι…πολύ προσωπικά σε ένα πάρκο. Ένα σέρτικο τσιγάρο σε μια γωνία δίπλα από τα γκράφιτι. Μια φωτογραφία σε ένα ήρεμο σοκάκι κάπου στα ανατολικά. Έναν ζεστό αχνιστό εσπρέσο κάπου στα δυτικά. Μια βόλτα με ποδήλατο κάτω από την αντηλιά που αφήνουν τα πυκνά δέντρα ενός μαγεμένου σχεδόν δάσους. Μια ηλιοθεραπεία σε μια λίμνη παρέα με ένα σμάρι σκυλιά που παίζουν χαρούμενα στην άκρη της λίμνης. Κάπου εκεί σου ορκίζομαι ότι θα τα ξαναπούμε μόνοι…και μάλιστα πολύ σύντομα.

Αυτές τις εφτά μέρες ένιωσα ότι απάτησα την Αθήνα. Ναι…την Αθήνα που λατρεύω και μισώ την ίδια στιγμή. Ομολογώ ότι μόλις πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο και περισσότερο ίσως στο τρένο, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι εκεί πίσω. Εκεί στο Βορρά που όλα κυλούσαν τόσο ήρεμα, τόσο ποιοτικά και τόσο μακριά από μια νοσηρή και αγχώδη καθημερινότητα.

Ίσως δεν ήταν εκεί πάνω που κατάλαβα τελικά τι θέλω. Νομίζω ήταν λίγο πιο πριν ή και λίγο πιο μετά. Το θέμα είναι ότι συνειδητοποίησα ότι αφού ξέρω τι θέλω δεν πρέπει να κάνω εκπτώσεις. Απομυθοποίησα θες ενθουσιασμούς; Μπορεί και έτσι! Πλέον δεν πιστεύω σε κενά λόγια. Πιστεύω όμως σε αυθόρμητες πράξεις. Όποιος θέλει να με πείσει…να με κερδίσει…πρέπει να μιλήσει με τις κινήσεις του. Τραγούδια και λογότυπα εξαιρετικά αφιερωμένα…απλά δεν μου φτάνουν.

Έχω αφήσει αναμφίβολα εκκρεμότητες με αυτή την πόλη. Της χρωστάω και μου χρωστάει πολλά. Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες βλέπω και εγώ ο ίδιος ότι τελικά μου πήγαινε πολύ. Είναι η πόλη στην οποία ήμουν απόλυτα ο εαυτός μου. Είναι η πόλη που με απάλλαξε από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Και τώρα με ηρεμία και άλλο μάτι σχεδιάζω απελευθερωμένος πλήρως το μέλλον μου. Να είσαι καλά…βρε Βερολίνο…

3 Ιουνίου 2009

Dustland Fairytale

Ένα παραμύθι πρέπει να έχει μια όμορφη και δυνατή ιστορία έτσι ώστε να έχει διάρκεια στο χρόνο. Φανταστείτε τη Χιονάτη χωρίς τους εφτά νάνους ή το Χάνσελ και τη Γκρέτελ χωρίς το Τουρτόσπιτο. Μισές ιστορίες και μισοί ήρωες. Όλα αυτά τα σκονισμένα παραμύθια που τα θυμόμαστε μόνο όταν είμαστε παιδιά ασκούν μια παράξενη γοητεία πάνω μας. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα είναι πιθανά, καθώς πάντα ένα ευτυχισμένο τέλος καραδοκεί, όσα βάσανα και αν περάσουν οι ήρωες. Ουσιαστικά αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στα παραμύθια και στα δράματα της κλασσικής λογοτεχνίας.

Οι ζωές των ανθρώπων άλλοτε μοιάζουν να είναι ένα όμορφο παραμύθι και άλλοτε ένα ατέλειωτο δράμα. Συχνά βέβαια θυμίζουν και καλοστημένες φαρσοκωμωδίες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα μπορούσα να αναλύσω σε ένα άλλο κείμενο. Ποια είναι, όμως, η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε ένα παραμύθι και ένα δράμα, ειδικά όταν προσπαθούμε να το βιώσουμε στη πραγματικότητα;

Σε λογοτεχνικούς όρους μπορεί να σκεφτεί κανείς άπειρες διαφορές. Σε επίπεδο ηρώων, υπόθεσης, νοημάτων, πλοκής και τελικά όποιας άλλης αξίας. Το θέμα είναι τι προτιμάμε κάθε φορά εμείς να ακούμε ή να βιώνουμε. Τη ζωή σαν παραμύθι ή τη ζωή σαν δράμα;

Αλίμονο θα μου πείτε αν βάλουμε κανόνες στο πως θα βιώνουμε καταστάσεις. Κάτι τέτοιο θα μας κάνει σχεδόν κολοβούς από ελευθερία κινήσεων και συναισθημάτων. Όμως δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι έχω βρεθεί άπειρες φορές να είμαι πρωταγωνιστής σε ένα παραμύθι και να μην μπορώ να φτάσω στο όμορφο τέλος ή να πρωταγωνιστώ σε ένα δράμα και να παίζω το μονόλογό μου με μεγάλη μαεστρία. Ειδικά από αυτό το Blog το βιώνω όλο και περισσότερο και η αλήθεια είναι ότι σταδιακά προσπαθώ να ξεφύγω από αυτή τη παγίδα. Αρχικά γιατί δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και κανέναν, αλλά κυρίως γιατί από πλευράς ψυχανάλυσης…έχω κάνει τη δουλειά μου…μάλλον…

Αν ο έρωτας είναι πάντα το ζητούμενο σε όποιο βιβλίο και να ανοίξουμε…σε όποιο τραγούδι και αν πιάσουμε…τότε μάλλον το παραμύθι βιώνεται στην εκπλήρωση του έρωτα, ενώ το δράμα στην αποτυχία του να μετουσιωθεί σε πράξη. Μπορεί όλοι να θέλουμε να γίνουμε βασιλόπουλα και πριγκίπισσες, αλλά συχνά η δραματική φύση των καταστάσεων μας προλαβαίνει και τελικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βαλτώνουμε σαν τραγικές φιγούρες μιας τραγωδίας…που κλαίμε για τα όνειρα που χάσαμε και το παρόν ή το μέλλον που δεν ζήσαμε.

Το πόσο γρήγορα θα ξεφύγουμε από τους ρόλους που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει για εμάς…εξαρτάται πάντα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως εδώ είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα με την εσωτερική μας φύση. Πόσο αντέχουμε τον πόνο, την απόρριψη ή έστω την αδυναμία μας να ζήσουμε κάτι που ορισμένες φορές μας φαντάζει δυνατό ή ιδανικό. Ενώ στη πραγματικότητα μπορεί να απέχει παρασάγγας από αυτό που έχουμε αρχικά οραματιστεί. Το να ζεις είναι μεγάλη ιστορία, αλλά φαίνεται ότι μια τέτοια απόφαση δεν εξαρτάται πάντα από εμάς. Βλέπετε…ή βλέπεις...το βασιλόπουλο μπορεί να φοβηθεί να περάσει τα άγρια δάση και να πολεμήσει τους δράκους. Κι αν τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα παραμυθένια εμπόδια δεν είναι παρά μέσα στη ψυχή και τις φοβίες του βασιλόπουλου…τότε το άλλο βασιλόπουλο δεν έχει παρά να περιμένει ή να αποφασίσει να ψάξει αλλού την τύχη του. Γιατί ακόμα και η Ωραία Κοιμωμένη νομίζω ότι αν αργούσε λίγο ακόμα το βασιλόπουλο…θα ξύπναγε από μόνη της για να αρπάξει τη ζωή της…πριν όλη της η νιότη…και κυρίως η υπομονή…χαθούν. Γιατί ποιο βασιλόπουλο θα βάλτωνε στις φοβίες και αναστολές ενός άλλου βασιλόπουλου;

1 Ιουνίου 2009

The first time ever I saw your face


Υπάρχουν άτομα στις ζωές μας που έχουμε πληγώσει. Όσο καλοί άνθρωποι να θέλουμε να είμαστε πάντα όλο και κάποιον θα έχουμε πειράξει άθελα ή και ηθελημένα. Όπως και να το κάνεις είναι άσχημο…ειδικά αν δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Ένα χρόνο τώρα και μετά από διάφορες εμπειρίες σκέφτομαι μια μόνο στιγμή που υπήρξα τόσο μα τόσο άκυρος.

Όταν σε πρωτοείδα σε εκείνο το πάρτυ δεν πίστευα ότι υπήρχες. Δεν ήταν ότι ήσουν ωραίος…ήσουν απλά διαφορετικός. Το μαλλί σου ξανθό σκούρο μπούκλα και μια κορδέλα το κράταγε πίσω. Έμοιαζες σαν να είχες επιστρέψει από την παραλία. Το ψαράδικο και η σαγιονάρα από κάτω ολοκλήρωνε το καλοκαιρινό σκηνικό. Ελαφρώς αξύριστος με ένα υπέροχο χαμόγελο και αστραφτερά δόντια. Πρέπει να έμεινα να σε κοιτώ για λίγα δευτερόλεπτα γιατί με κοίταξες επίμονα κάποια στιγμή.

Εγώ πάλι καθόμουν μόνος σε μια γωνία και έπινα το ποτό μου. Νομίζω κρασί ήταν…δεν θυμάμαι και καλά να σου πω την αλήθεια. Μου έκανε έκπληξη ότι ήρθες δίπλα και μου είπες «γιατί μόνος;». Και στο είπα αργότερα ότι χάρηκα τόσο πολύ που μου μίλησες εσύ…γιατί εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να μίλαγα ούτε σήμερα αν καθόμασταν απέναντι. Θυμάμαι ένα βράδυ πριν κοιμηθούμε μου είχες πει ότι μπορώ να «το έχω»…να μιλάω…και με ρώταγες γιατί δεν το κάνω. Γιατί δεν το έχω ανάγκη αφού είμαι μαζί σου…σου είχα απαντήσει.

Ήταν δύσκολο και για τους δυο στην αρχή. Ήμασταν δύο παιδιά που συναντηθήκαμε σε ένα άσχετο πάρτυ και κανείς δεν ήταν ανοιχτός για το τι θέλει ο καθένας από τον άλλο. Ήταν φανερό βέβαια ότι δεν ήταν μια απλή οικειότητα…ο τρόπος που κοιταζόμασταν δεν ήταν και ιδιαίτερα φιλικός. Ότι μιλάγαμε κάθε μέρα…ότι βγαίναμε με κάθε ευκαιρία για καφέ…ότι μιλάγαμε στο τηλέφωνο για ό,τι μαλακία μας έρθει….εεε…δεν ήταν όλα φιλικά. Και όπως σε όλα σε αυτή τη σχέση…εσύ πάλι έβγαλες το φίδι από την τρύπα.

Δεν λέω…υπήρχαν υπονοούμενα. Ειδικά όταν βγαίναμε Γκάζι έδιναν και έπαιρναν. Ήταν όμως εκείνο το βράδυ στην Κηφισιά που τα άλλαξε όλα. Πήγαμε Escoba για ποτά και φύγαμε τόσο μα τόσο μεθυσμένοι. Γελάγαμε και περνάγαμε τόσο όμορφα που ακόμα θυμάμαι το γέλιο σου. Κάθισα στο αμάξι…στη θέση του οδηγού πάντα…στο «μικρό άσπρο βρώμικο πόνυ»…και πήγα να βάλω τα κλειδιά στη μίζα (μίζα δεν το λένε παρεμπιπτόντως;). Γύρισα να σε κοιτάξω και με κοιτούσες και χαμογελούσες. Σαν να μου έλεγες φίλα με ρε βλάκα! Αλλά εγώ τίποτα. Τότε βλέπεις κώλωνα. Ανώριμος ακόμα…που δεν μπορούσα να παραδεχτώ βασικά πράγματα. Και πάλι, λοιπόν, εσύ έπρεπε να κάνεις το πρώτο βήμα και άπλωσες το χέρι να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά. Είχα την εντύπωση ότι θα απομακρυνθώ, αλλά δεν το έκανα τελικά. Και τότε έσκυψες και με φίλησες. Το αλκοόλ ήταν στις ανάσες μας…στο σάλιο μας, αλλά ήταν τόσο τέλειο. Ήταν το πρώτο μου φιλί υπό αυτές τις συνθήκες. Σύντομα λύθηκα κι εγώ…και κάπου εκεί…επίσημα αποφάσισα ότι αυτή η στιγμή μου έλειπε τόσα χρόνια.

Το τι ακολούθησε…ελάχιστη σημασία έχει. Δεν είναι και δύσκολο να φανταστεί κανείς. Τρεισήμισι υπέροχοι μήνες γεμάτοι πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εγώ σε μια σύγχυση και αυτός δίπλα μου να με στηρίζει. Να με ανυψώνει με κάθε σημασία της λέξης. Για να φτάσω εγώ να το ξεπληρώσω με έναν τρόπο που πραγματικά δεν το είχα κάνει ποτέ.

Σήμερα που το σκέφτομαι…θα ήθελα τόσα να αλλάξω. Αλλά δεν μπορώ. Αυτό που ξέρω είναι ότι ευχαριστώ το Νικόλα…ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου. Γιατί με έμαθε ότι η υγιής συμπεριφορά σε μια σχέση δεν είναι gay ή straight στοιχείο…αλλά ανθρώπινο…

Χάρη σε σένα Νικόλα…δεν σταμάτησα ποτέ να ελπίζω…όσα στραβά κι αν μου έχουν έρθει…να σαι καλά…εκεί που είσαι…