Μερικές φορές χρειάζεται να ξεφύγουμε από μια κατάσταση για να την αντιμετωπίσουμε καλύτερα. Κάπως να αποστασιοποιηθούμε, να αλλάξουμε παραστάσεις και με νέα δεδομένα να ξαναμοιράσουμε την τράπουλα. Γιατί μέσα σε ένα παιχνίδι όλη την ώρα και ακολουθώντας τους κανόνες του, ξάφνου μπορεί να χάσουμε ακόμα και το ποιο παίγνιο είναι αυτό που παίζουμε.
Χρειαζόμουν αυτό το ταξίδι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Περισσότερο από μια ανεκπλήρωτη αγάπη, από ένα κομπλεξικό έρωτα, από μια επαγγελματική εξέλιξη και από ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Μα πάνω από όλα χρειαζόμουν τις βόλτες σε αυτή την πόλη για να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Να δω πως είναι πραγματικά να ζεις μέσα σε μια κοινωνία που ξέρει να αποδέχεται και όχι να ανέχεται.
Δεν πειράζει που δεν περπάτησα μόνος. Δεν το ήθελα έτσι κι αλλιώς αυτή την πρώτη φορά. Την επόμενη όμως στο ορκίζομαι ότι θα μοιραστούμε μαζί κάποιες στιγμές. Έτσι…πολύ προσωπικά σε ένα πάρκο. Ένα σέρτικο τσιγάρο σε μια γωνία δίπλα από τα γκράφιτι. Μια φωτογραφία σε ένα ήρεμο σοκάκι κάπου στα ανατολικά. Έναν ζεστό αχνιστό εσπρέσο κάπου στα δυτικά. Μια βόλτα με ποδήλατο κάτω από την αντηλιά που αφήνουν τα πυκνά δέντρα ενός μαγεμένου σχεδόν δάσους. Μια ηλιοθεραπεία σε μια λίμνη παρέα με ένα σμάρι σκυλιά που παίζουν χαρούμενα στην άκρη της λίμνης. Κάπου εκεί σου ορκίζομαι ότι θα τα ξαναπούμε μόνοι…και μάλιστα πολύ σύντομα.
Αυτές τις εφτά μέρες ένιωσα ότι απάτησα την Αθήνα. Ναι…την Αθήνα που λατρεύω και μισώ την ίδια στιγμή. Ομολογώ ότι μόλις πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο και περισσότερο ίσως στο τρένο, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι εκεί πίσω. Εκεί στο Βορρά που όλα κυλούσαν τόσο ήρεμα, τόσο ποιοτικά και τόσο μακριά από μια νοσηρή και αγχώδη καθημερινότητα.
Ίσως δεν ήταν εκεί πάνω που κατάλαβα τελικά τι θέλω. Νομίζω ήταν λίγο πιο πριν ή και λίγο πιο μετά. Το θέμα είναι ότι συνειδητοποίησα ότι αφού ξέρω τι θέλω δεν πρέπει να κάνω εκπτώσεις. Απομυθοποίησα θες ενθουσιασμούς; Μπορεί και έτσι! Πλέον δεν πιστεύω σε κενά λόγια. Πιστεύω όμως σε αυθόρμητες πράξεις. Όποιος θέλει να με πείσει…να με κερδίσει…πρέπει να μιλήσει με τις κινήσεις του. Τραγούδια και λογότυπα εξαιρετικά αφιερωμένα…απλά δεν μου φτάνουν.
Έχω αφήσει αναμφίβολα εκκρεμότητες με αυτή την πόλη. Της χρωστάω και μου χρωστάει πολλά. Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες βλέπω και εγώ ο ίδιος ότι τελικά μου πήγαινε πολύ. Είναι η πόλη στην οποία ήμουν απόλυτα ο εαυτός μου. Είναι η πόλη που με απάλλαξε από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Και τώρα με ηρεμία και άλλο μάτι σχεδιάζω απελευθερωμένος πλήρως το μέλλον μου. Να είσαι καλά…βρε Βερολίνο…
Κάτι το Βερολίνο, κάτι το Zero Point...Νομίζω οτι με τις αλλαγές που κάνεις βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου που για πολύ καιρό κράτησες κλεισμένα στη ντουλάπα αγάπη...Let the sun shine in @last!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχεις πιάσει ακριβώς το νόημα. Και εμένα μου αρέσει πολύ αυτό! Μετά από καιρό είμαι πραγματικά ο εαυτός μου. Ας ελπίσουμε ότι θα κρατήσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον ήσουν έτοιμος να απαλλαγείς από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Απλά έτυχε να βρεθείς στο Βερολίνο. Θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ακόμη ακόμη και στην Αθήνα που τόσο πολύ μας αρέσει να την μισούμε και μισούμε το γεγονός ότι μας αρέσει!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Turigr: Ακριβώς φίλε μου. Έτσι είναι...μάλλον εγώ είμαι έτοιμος και ψάχνω λόγους για να το φορτώσω εκεί. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο όμως. Φεύγω και αφήνω πίσω τα φαντάσματα που μπορεί να φαίνονται ωραία...αλλά δεν παύουν να είναι πάντοτε...φαντάσματα!
ΑπάντησηΔιαγραφή