The first time ever I saw your face

Υπάρχουν άτομα στις ζωές μας που έχουμε πληγώσει. Όσο καλοί άνθρωποι να θέλουμε να είμαστε πάντα όλο και κάποιον θα έχουμε πειράξει άθελα ή και ηθελημένα. Όπως και να το κάνεις είναι άσχημο…ειδικά αν δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Ένα χρόνο τώρα και μετά από διάφορες εμπειρίες σκέφτομαι μια μόνο στιγμή που υπήρξα τόσο μα τόσο άκυρος.

Όταν σε πρωτοείδα σε εκείνο το πάρτυ δεν πίστευα ότι υπήρχες. Δεν ήταν ότι ήσουν ωραίος…ήσουν απλά διαφορετικός. Το μαλλί σου ξανθό σκούρο μπούκλα και μια κορδέλα το κράταγε πίσω. Έμοιαζες σαν να είχες επιστρέψει από την παραλία. Το ψαράδικο και η σαγιονάρα από κάτω ολοκλήρωνε το καλοκαιρινό σκηνικό. Ελαφρώς αξύριστος με ένα υπέροχο χαμόγελο και αστραφτερά δόντια. Πρέπει να έμεινα να σε κοιτώ για λίγα δευτερόλεπτα γιατί με κοίταξες επίμονα κάποια στιγμή.

Εγώ πάλι καθόμουν μόνος σε μια γωνία και έπινα το ποτό μου. Νομίζω κρασί ήταν…δεν θυμάμαι και καλά να σου πω την αλήθεια. Μου έκανε έκπληξη ότι ήρθες δίπλα και μου είπες «γιατί μόνος;». Και στο είπα αργότερα ότι χάρηκα τόσο πολύ που μου μίλησες εσύ…γιατί εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να μίλαγα ούτε σήμερα αν καθόμασταν απέναντι. Θυμάμαι ένα βράδυ πριν κοιμηθούμε μου είχες πει ότι μπορώ να «το έχω»…να μιλάω…και με ρώταγες γιατί δεν το κάνω. Γιατί δεν το έχω ανάγκη αφού είμαι μαζί σου…σου είχα απαντήσει.

Ήταν δύσκολο και για τους δυο στην αρχή. Ήμασταν δύο παιδιά που συναντηθήκαμε σε ένα άσχετο πάρτυ και κανείς δεν ήταν ανοιχτός για το τι θέλει ο καθένας από τον άλλο. Ήταν φανερό βέβαια ότι δεν ήταν μια απλή οικειότητα…ο τρόπος που κοιταζόμασταν δεν ήταν και ιδιαίτερα φιλικός. Ότι μιλάγαμε κάθε μέρα…ότι βγαίναμε με κάθε ευκαιρία για καφέ…ότι μιλάγαμε στο τηλέφωνο για ό,τι μαλακία μας έρθει….εεε…δεν ήταν όλα φιλικά. Και όπως σε όλα σε αυτή τη σχέση…εσύ πάλι έβγαλες το φίδι από την τρύπα.

Δεν λέω…υπήρχαν υπονοούμενα. Ειδικά όταν βγαίναμε Γκάζι έδιναν και έπαιρναν. Ήταν όμως εκείνο το βράδυ στην Κηφισιά που τα άλλαξε όλα. Πήγαμε Escoba για ποτά και φύγαμε τόσο μα τόσο μεθυσμένοι. Γελάγαμε και περνάγαμε τόσο όμορφα που ακόμα θυμάμαι το γέλιο σου. Κάθισα στο αμάξι…στη θέση του οδηγού πάντα…στο «μικρό άσπρο βρώμικο πόνυ»…και πήγα να βάλω τα κλειδιά στη μίζα (μίζα δεν το λένε παρεμπιπτόντως;). Γύρισα να σε κοιτάξω και με κοιτούσες και χαμογελούσες. Σαν να μου έλεγες φίλα με ρε βλάκα! Αλλά εγώ τίποτα. Τότε βλέπεις κώλωνα. Ανώριμος ακόμα…που δεν μπορούσα να παραδεχτώ βασικά πράγματα. Και πάλι, λοιπόν, εσύ έπρεπε να κάνεις το πρώτο βήμα και άπλωσες το χέρι να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά. Είχα την εντύπωση ότι θα απομακρυνθώ, αλλά δεν το έκανα τελικά. Και τότε έσκυψες και με φίλησες. Το αλκοόλ ήταν στις ανάσες μας…στο σάλιο μας, αλλά ήταν τόσο τέλειο. Ήταν το πρώτο μου φιλί υπό αυτές τις συνθήκες. Σύντομα λύθηκα κι εγώ…και κάπου εκεί…επίσημα αποφάσισα ότι αυτή η στιγμή μου έλειπε τόσα χρόνια.

Το τι ακολούθησε…ελάχιστη σημασία έχει. Δεν είναι και δύσκολο να φανταστεί κανείς. Τρεισήμισι υπέροχοι μήνες γεμάτοι πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εγώ σε μια σύγχυση και αυτός δίπλα μου να με στηρίζει. Να με ανυψώνει με κάθε σημασία της λέξης. Για να φτάσω εγώ να το ξεπληρώσω με έναν τρόπο που πραγματικά δεν το είχα κάνει ποτέ.

Σήμερα που το σκέφτομαι…θα ήθελα τόσα να αλλάξω. Αλλά δεν μπορώ. Αυτό που ξέρω είναι ότι ευχαριστώ το Νικόλα…ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου. Γιατί με έμαθε ότι η υγιής συμπεριφορά σε μια σχέση δεν είναι gay ή straight στοιχείο…αλλά ανθρώπινο…

Χάρη σε σένα Νικόλα…δεν σταμάτησα ποτέ να ελπίζω…όσα στραβά κι αν μου έχουν έρθει…να σαι καλά…εκεί που είσαι…