Dustland Fairytale

Ένα παραμύθι πρέπει να έχει μια όμορφη και δυνατή ιστορία έτσι ώστε να έχει διάρκεια στο χρόνο. Φανταστείτε τη Χιονάτη χωρίς τους εφτά νάνους ή το Χάνσελ και τη Γκρέτελ χωρίς το Τουρτόσπιτο. Μισές ιστορίες και μισοί ήρωες. Όλα αυτά τα σκονισμένα παραμύθια που τα θυμόμαστε μόνο όταν είμαστε παιδιά ασκούν μια παράξενη γοητεία πάνω μας. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα είναι πιθανά, καθώς πάντα ένα ευτυχισμένο τέλος καραδοκεί, όσα βάσανα και αν περάσουν οι ήρωες. Ουσιαστικά αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στα παραμύθια και στα δράματα της κλασσικής λογοτεχνίας.

Οι ζωές των ανθρώπων άλλοτε μοιάζουν να είναι ένα όμορφο παραμύθι και άλλοτε ένα ατέλειωτο δράμα. Συχνά βέβαια θυμίζουν και καλοστημένες φαρσοκωμωδίες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα μπορούσα να αναλύσω σε ένα άλλο κείμενο. Ποια είναι, όμως, η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε ένα παραμύθι και ένα δράμα, ειδικά όταν προσπαθούμε να το βιώσουμε στη πραγματικότητα;

Σε λογοτεχνικούς όρους μπορεί να σκεφτεί κανείς άπειρες διαφορές. Σε επίπεδο ηρώων, υπόθεσης, νοημάτων, πλοκής και τελικά όποιας άλλης αξίας. Το θέμα είναι τι προτιμάμε κάθε φορά εμείς να ακούμε ή να βιώνουμε. Τη ζωή σαν παραμύθι ή τη ζωή σαν δράμα;

Αλίμονο θα μου πείτε αν βάλουμε κανόνες στο πως θα βιώνουμε καταστάσεις. Κάτι τέτοιο θα μας κάνει σχεδόν κολοβούς από ελευθερία κινήσεων και συναισθημάτων. Όμως δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι έχω βρεθεί άπειρες φορές να είμαι πρωταγωνιστής σε ένα παραμύθι και να μην μπορώ να φτάσω στο όμορφο τέλος ή να πρωταγωνιστώ σε ένα δράμα και να παίζω το μονόλογό μου με μεγάλη μαεστρία. Ειδικά από αυτό το Blog το βιώνω όλο και περισσότερο και η αλήθεια είναι ότι σταδιακά προσπαθώ να ξεφύγω από αυτή τη παγίδα. Αρχικά γιατί δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και κανέναν, αλλά κυρίως γιατί από πλευράς ψυχανάλυσης…έχω κάνει τη δουλειά μου…μάλλον…

Αν ο έρωτας είναι πάντα το ζητούμενο σε όποιο βιβλίο και να ανοίξουμε…σε όποιο τραγούδι και αν πιάσουμε…τότε μάλλον το παραμύθι βιώνεται στην εκπλήρωση του έρωτα, ενώ το δράμα στην αποτυχία του να μετουσιωθεί σε πράξη. Μπορεί όλοι να θέλουμε να γίνουμε βασιλόπουλα και πριγκίπισσες, αλλά συχνά η δραματική φύση των καταστάσεων μας προλαβαίνει και τελικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βαλτώνουμε σαν τραγικές φιγούρες μιας τραγωδίας…που κλαίμε για τα όνειρα που χάσαμε και το παρόν ή το μέλλον που δεν ζήσαμε.

Το πόσο γρήγορα θα ξεφύγουμε από τους ρόλους που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει για εμάς…εξαρτάται πάντα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως εδώ είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα με την εσωτερική μας φύση. Πόσο αντέχουμε τον πόνο, την απόρριψη ή έστω την αδυναμία μας να ζήσουμε κάτι που ορισμένες φορές μας φαντάζει δυνατό ή ιδανικό. Ενώ στη πραγματικότητα μπορεί να απέχει παρασάγγας από αυτό που έχουμε αρχικά οραματιστεί. Το να ζεις είναι μεγάλη ιστορία, αλλά φαίνεται ότι μια τέτοια απόφαση δεν εξαρτάται πάντα από εμάς. Βλέπετε…ή βλέπεις...το βασιλόπουλο μπορεί να φοβηθεί να περάσει τα άγρια δάση και να πολεμήσει τους δράκους. Κι αν τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα παραμυθένια εμπόδια δεν είναι παρά μέσα στη ψυχή και τις φοβίες του βασιλόπουλου…τότε το άλλο βασιλόπουλο δεν έχει παρά να περιμένει ή να αποφασίσει να ψάξει αλλού την τύχη του. Γιατί ακόμα και η Ωραία Κοιμωμένη νομίζω ότι αν αργούσε λίγο ακόμα το βασιλόπουλο…θα ξύπναγε από μόνη της για να αρπάξει τη ζωή της…πριν όλη της η νιότη…και κυρίως η υπομονή…χαθούν. Γιατί ποιο βασιλόπουλο θα βάλτωνε στις φοβίες και αναστολές ενός άλλου βασιλόπουλου;