31 Μαΐου 2012

Foreigner


…και κάπου εδώ χάσαμε το καλοκαίρι!

Ένα πράγμα που έχω συνηθίσει τελικά σε αυτό τον τόπο είναι ότι οι χαρές κρατάνε πάντα λίγο. Λες και όλα έρχονται σε δόσεις για να μη σου πέσει τόση χαρά μαζεμένη. Συνεχώς υπάρχει διάχυτη μια μιζέρια, καθόλου βέβαια παρόμοια με εκείνη που βίωνα στην Ελλάδα, αφού δεν πηγάζει από κάποιου είδους οικονομική στενότητα ή ανέχεια. Ωστόσο είναι κι αυτή στενάχωρη, καθώς δεν σου αφήνει καθόλου περιθώρια να κινηθείς ελεύθερος και αποδεσμευμένος από πάσης φύσεως περιορισμούς και καταναγκασμούς.

Από τα λίγα ευχάριστα διαλλείματα, τα οποία διασκεδάζω μάλιστα αρκούντως, είναι οι επαφές μου με ξένους λαούς και νοοτροπίες, τις οποίες στην Ελλάδα πολύ σπάνια θα μπορούσα να συναντήσω. Πόσο συχνό είναι σε ένα τραπέζι να κάθεσαι με έναν Άγγλο, μια Βραζιλιάνα, μια Λιθουανή, μια Πολωνή, έναν Ινδό και έναν Αμερικάνο; Είναι δε τέτοια η αμηχανία μου που συχνά δεν μπορώ να αρθρώσω κουβέντα, απλά κάθομαι και τους παρατηρώ. Κάποιες στιγμές νιώθω περισσότερο σαν φέρελπις ανθρωπολόγος που το μόνο που του λείπει είναι ένα σημειωματάριο για να καταγράφει τις παρατηρήσεις του.

Πίσω στην Ελλάδα έχω συζητήσει τόσο πολύ το θέμα των μεταναστών, και οι «αριστερές» απόψεις μου πάνω στο θέμα είχαν επιφέρει αρκετές φορές την αντίδραση. Ζώντας εδώ καταλαβαίνω βέβαια ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο περιπτώσεων, αν και πάλι θεωρώ ότι η παρούσα εμπειρία μου είναι εξαιρετικά μεροληπτική λόγω του ότι οι «μετανάστες» με τους οποίους συναναστρέφομαι έχουν το λιγότερο ένα μεταπτυχιακό. Όσο ελιτίστικη, όμως, κι αν είναι η αντιμετώπιση μου, συνεχίζω να πιστεύω ότι η απόφαση να ξεριζωθείς από τον τόπο σου δεν είναι ποτέ μια εύκολη και ωραία απόφαση, ειδικά αν αυτό γίνεται βίαια. Το όλο θέμα γίνεται ακόμα πιο δυστυχές αν εγκλωβίζεσαι και σε μια χώρα που ζεις μια κόλαση, ίσως και χειρότερη από τη χώρα που έχεις προέλθει, με έναν ρατσισμό που νομοτελειακά σε οδηγεί στο περιθώριο.

Ακούγοντας τις δηλώσεις του κ. Τζήμερου, συνειδητοποίησα τελικά με τι ευκολία κάποιος μπορεί να διολισθήσει στην πιο απάνθρωπη πρακτική, βαφτίζοντας την μέχρι και οιονεί προοπτική ανταγωνιστικού κόστους. Ακόμα πιο αγόγγυστα, η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί κάτω από το μότο “Arbeit Macht Freit”.

Τελικά οι καιροί είναι επικίνδυνοι, κι οι άνθρωποι ακόμη περισσότερο…

27 Μαΐου 2012

Intervision


Συγνώμη, αλλά υπήρχε περίπτωση να σας αφήσω εγώ χωρίς ανάρτηση για τη μεγάλη γιορτή της Ευρωπαϊκής μουσικής, δηλαδή τη Eurovision; Ποτέ αγαπητοί μου αναγνώστες! Γιατί μπορεί να μην έχω CK βρακί να φορέσω (σε αντίθεση με τις περισσότερες εκ των καλλιτεχνιδών που τραγούδησαν εψές), αλλά το πόνημα μου για το θεσμό θα σας το δόκω.

Ωστόσο, δεν θέλω να σου κάνω μια απλή αποτίμηση του αποτελέσματος, μιας και ήτο αναμενόμενο ως το κόκκαλο. Έτσι κι αλλιώς, αγαπήσαμε συμμετοχή Σουηδίας και τον αξιολάτρευτο καλικάντζαρο που την εκπροσώπησε! Στηρίζουμε πιστά επίσης και Βικτώρια Χαλκίτη που τραγούδησε για την Ελλάδα μας, πλαισιωμένη από κάτι παρτσακλά που χτυπιόντουσαν, αλλά επιθυμούμε την επόμενη φορά που θα πάει στο διαγωνισμό, ο καμεραμάν να της κάνει πιο πολλά κοντινά. Συμπονούμε επίσης και τη θεριακλού Ήβη που κάπνισε όλη τη βιομηχανία του γλυκόπιοτου Σερέτη (και των Καρέλια άφιλτρου μη σου πω) και προσπάθησε ανεπιτυχώς να το παίξει lady vamp. Τέλος, κάναμε και το checklist μας για το ποιες χώρες πρέπει να επισκεφτούμε άμεσα για σεξοτουρισμό, βλ. Εσθονία (πόσο μπροστά ήταν ο Ψάλτης), Ουγγαρία (κακώς ξυρίστηκες μανίτσα μου στον τελικό),  και Γερμανία βεβαίως (άτιμο μου χαμογέλαγες συνέχεια κιόλας).

Σε αυτό, όμως, το σημείο, θέλω και επίσημα να προτείνω την αναβίωση της Intervision (παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Μεγαλειότατο που με πρόλαβε). Σχετική βιβλιογραφία μπορείς να δεις κι εδώ (BBC σου δίνω μάνα μου για να μη λες). Η μάνα Ρωσία θα ηγείται του εγχειρήματος και πάλι, αφού ιστορικά και μόνο ο ρόλος αυτός της ανήκει . Από την άλλη, η Ελλάδα, η οποία οσονούπω θα γίνει Κομμουνιστικό Προτεκτοράτο των απανταχού υγιών διεθνών Αριστερών δυνάμεων, θα κατέχει τα σκήπτρα του θεσμού. Προς αυτή την κατεύθυνση, προτείνω να τους δίνουμε κάθε χρόνο τη ‘μουσική φλόγα’ (βλ. ολυμπιακή) για να κατοχυρώσουμε και το δικαίωμα να είμαστε μόνιμα στον τελικό (κάτι σαν τις big five ένα πράγμα). Λοιπές χώρες που θα συμμετέχουν θα είναι η Κίνα, η Βόρειος Κορέα, όλες οι χώρες από την Αραβία, καθώς και όποια άλλη χώρα έχει ξεφύγει από τα πλοκάμια της Παγκοσμιοποίησης και του Ευρωμονόδρομου. Λοιπές χώρες που θα αποφασίσουν να αλλαξοπιστήσουν πολιτικά, κοινωνικά και συστημικά θα μπορούν να εισέλθουν στο  μουσικό διαγωνισμό, αφού πρώτα όμως περάσουν από μια μυστικιστική και άκρως σοσιαλιστική τελετή μύησης. Λεπτομέρειες δεν θέλω να δώσω, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα περνάμε πολύ ωραία κατά τη διάρκεια της!

Σας αφήνω food for thought που λένε και στο Νησί την τελευταία νικήτρια αυτού του μεγαλειώδους ιστορικού θεσμού που τον έφαγαν τα ιδιοτελή συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας. Θα νικήσουμε σύντροφοι… αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα στο νου μας…

25 Μαΐου 2012

Short-Summer


Finally, we found summer in this hopeless place! 

Θα μου πεις τι σκατά summer είναι τέλη Μαΐου; Εεεε τι να κάνουμε κοπελιά, αυτό μας έλαχε, αυτό κι εμείς θα κοιτάξουμε να ευχαριστηθούμε. Καλά, μη βάζεις κι εσύ με το νου σου παραλίες, daiquiri, άμμο που μπαίνει σε κάθε απίθανο μέρος του σώματος σου, λάδια με δείκτης προστασίας ‘παρακαλώ ήλιε καψάλισε με αλύπητα’ και τα τοιαύτα.

Το καλοκαίρι στο Νησί απλά σου επιτρέπει:

…να φοράς κοντομάνικο (όσο έχει ήλιο),
…να τρως έξω (σε όσα μαγαζιά διαθέτουν αυτά τα περιορισμένα τραπέζια),
…να φοράς γυαλιά ηλίου (και να μη θεωρείσαι ο τρελός του χωριού όταν τα φοράς στην υποψία ήλιου),
…να πίνεις κρύο καφέ (κάνα frapuccino, γιατί από freddo μήτε το έχουν ξαναματαδεί),
…να καπνίζεις ελεύθερα (χωρίς να βγαίνεις σαν το junky μέσα στο κρύο),
…και κάπου εκεί ο κατάλογος τελειώνει!

Στα πρόσθετα πλεονεκτήματα πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι όλα τα αλλοδαπά έχουν βγει με βερμούδες, με μπλουζάκια, χωρίς μπλουζάκια, με τιραντάκια, χωρίς τιραντάκια, και αναψοκοκκινισμένες επιδερμίδες, στα πάρκα, στις λίμνες, στα ποτάμια, στους δρόμους και γενικά όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Ωστόσο, ο παγκόσμιος κανόνας που φέρει τα γυαλιά ηλίου ως την υπέρτατη γκομενοπαγίδα, και συνεπώς ότι δεν πρέπει να βγάζεις συμπεράσματα χωρίς να δεις πρώτα το τεκνό και χωρίς αυτά, παραμένει αλάνθαστος ακόμα και στο Νησί!

Στη πρόγνωση του καιρού λέει καλοκαίρι μέχρι τη Δευτέρα. Έχεις ξαναδεί καλοκαίρι να κρατάει σκάρτη βδομάδα… δε νομίζω…

υ.γ. Το παιδί πάνω σκέφτεται κι αυτό, σαν κι εμένα, πόσο θα κρατήσει το καλοκαίρι… μα που πήγε το μυαλό σας; 

22 Μαΐου 2012

Semantics^10



Πάμε σε μια μετά-ΠΑΣΟΚ εποχή! Αυτό φαίνεται να προσπαθεί να τονίσει η δεύτερη Από(β)λυτη Ελληνίδα Star, aka Δέσποινα Βανδή, με τη νέα της δουλειά. Η αναβίωση της νησιώτικης μουσικής παράδοσης, επιβλήθηκε βεβαίως σε αυτή την πρόωρη (σχεδόν ως εκσπερμάτιση) Βουλή από την είσοδο του σε αυτή του Κονιτοπουλέικου. Ωστόσο, η Δέσποινα και ο Φοίβος, ένα δίδυμο πιστό στα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις αυτού του τόπου, παραδίδουν στην κοινωνία και στο χώρο του πολιτισμού, ένα δείγμα παράδοσης, αντίστασης και κοινωνικής ευσυνειδησίας, που όμοιο του είναι μόνο το “μία σου και μία μου θα το μετανιώσεις, με το ίδιο νόμισμα θα το πληρώσεις”…


Ο τίτλος του τραγουδιού είναι “Γυρίσματα”, ο οποίος προσπαθεί να κάνει σαφείς αναφορές στο γνωστό ρητό “θα γυρίσει ο τροχός και θα γαμήσει κι ο φτωχός”. Άλλωστε στην Ελλάδα της Τρόικας και του Μνημονίου, το σεξ είναι η μόνη οιονεί ανέξοδη ευχαρίστηση που μας έχει μείνει (αν υπολογίσει κανείς το κόστος των προφυλακτικών, τότε ίσως είναι βέβαια η μαλακία, αλλά μην κολλάμε σε λεπτομέρειες!).

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, το τραγούδι μπορεί να ειδωθεί και σαν ένας καταγγελτικός ύμνος εναντίον του Μνημονιακού ΠΑΣΟΚ, ωστόσο οι γνώμες των αναλυτών διίστανται, ενώ ο δημιουργός τηρεί σιγή ιχθύος περί αυτού. Γνωστές είναι εξάλλου και οι φιλικές πολιτικές ροπές της ερμηνεύτριας, αλλά και του συζύγου της, προς το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, κάτι που περιπλέκει τις όποιες αντικειμενικές προσεγγίσεις στο θέμα.  

Στο πρώτο κουπλέ οι στίχοι “μου λες συγνώμη, χαιρετάς/ και κλείνεις την πόρτα” κάνουν σαφή αναφορά στην αποχώρηση από την πολιτική σκηνή του Γ.Α. Παπανδρέου, μετά τη διαδοχή του από τον Ε. Βενιζέλο. Η πικρία του μέσου ψηφοφόρου είναι διάχυτη, αφού προσομοιάζει τον εαυτό του με ένα “ερείπιο”, το οποίο ενώ βρίσκεται σε ένα μεθόριο ψήφου αναγνωρίζει την ανάγκη επιδοκιμασίας του μέχρι πρότινος λατρεμένου του σοσιαλιστικού κόμματος, και με τη φράση “κι εγώ ένα ερείπιο/ ένα μονάχα θα σου πω”, μπαίνει κατευθείαν στο σκληρό σαν μάρμαρο ρεφραίν.

Έχει ο καιρός γυρίσματα/ δυο όψεις έχουν όλα τα νομίσματα”. Εδώ είναι έκδηλη η εκλογική ανατροπή στην οποία οδήγησε ο μέσος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ στρεφόμενος προς το ΣΥΡΙΖΑ του Sexy Alexis. Ο πολίτης συνεχίζει με μια εκ βαθέων φιλοσοφική τοποθέτηση “δε θα ΄μαι εγώ. θα ΄ναι η ζωή/ που θα ραγίσει τη καρδιά σου σαν γυαλί/ έτσι ακριβώς όπως μου το ΄κανες κι εσύ”. Η εκδικητική διάθεση είναι εμφανής, και κανείς αναλυτής δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Φοίβος αποτολμά μια στοχευμένη και πικρή κριτική στις παρελθούσες κυβερνητικές αντιλαϊκές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ.

Στο δεύτερο κουπλέ, οι όποιες αλληγορίες του τραγουδιού νομίζω ότι ξεδιαλύνονται, αφού ο στίχος κάνει την εξής αναφορά “Μη κάνεις σε παρακαλώ/ πως δήθεν, σε νοιάζει/ έγινε τώρα το κακό/ κι αυτό δεν τ΄αλλάζει” που αναμφίβολα στρέφει τα πυρά της και στον Ε. Βενιζέλο, τον οποίο κατηγορεί ανοιχτά για κροκοδείλια δάκρυα που δεν πηγάζουν από ουδεμία ουσιαστική μετάνοια, αλλά κατευθύνονται αποκλειστικά από αλαζονεία και αριβισμό.

Οι τελευταίο δύο στίχοι “εχω πνίγει στο δάκρυ μου/ μα έννοια σου αγάπη μου” μας προϊδεάζουν ελαφρώς για το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών της 17ης Ιουνίου, στις οποίες το ΠΑΣΟΚ αναμένεται να πέσει κάτω από το ψυχολογικό όριο των 10 ποσοστιαίων μονάδων.

Αν οι παρόντες αναγνώστες διατηρούν τις όποιες αμφιβολίες για την αλληγορία και το κοινωνικό μήνυμα που έχει το παραπάνω τραγούδι, παρακαλώ όπως ανατρέξουν σε ποικίλες αναφορές πάνω στο θεάρεστο έργο της συντρόφισσα Δέσποινας, όπως βεβαιώνει και η Μούμια Καλής Θελήσεως το 2002 σε σχετικό τηλεοπτικό αφιέρωμα γνωστού δεξιού δημοσιογράφου…


υ.γ. Το παρόν Semantics είναι μια προσφορά γεμάτη αγάπη στη Shortie… 

19 Μαΐου 2012

Journal


Αγαπητό ημερολόγιο,

Ο καιρός εδώ δεν λέει να ανοίξει λίγο! Εντάξει, δεν έχουμε κι εκείνες τις παράλογες θερμοκρασίες πολικού ψύχους, ωστόσο δεν το λες και αξιοπρεπή άνοιξη που σέβεται τον εαυτό της. Ο ήλιος σκάει σαν τις δόσεις της Merkel, τόσο που θα έλεγα ότι στο Νησί έχουν μια υποτυπώδη μετεωρολογική Τρόικα που αντί για δημοσιονομική λιτότητα, τους έχει επιβάλλει μόνιμη ένδεια ηλιοφάνειας.

Σαν να μην έφτανα όλα αυτά, στη δουλειά έχω μονίμως τάσεις δολοφονίας, και ουχί ευτυχώς αυτοκτονίας! Με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μην αρπάξω το αφεντικό μου και του δείξω τι εστί Τροτσκισμός στο μεγαλείο του. Γιατί πόσο να με κρατήσει κι η ελπίδα μιας ηλιόλουστης ξάπλας σε μια ελληνική παραλία, αντί σε μια βρετανική άχαρη ψειρού.

Στα θετικά αυτής της ιδιότυπης άνοιξης, του τύπου “κοντά στο βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα”, συγκαταλέγεται το γεγονός ότι τα βρετανάκια και τα λοιπά αλλοδαπά έχουν αρχίσει να γδύνονται. Σε σημείο που αναρωτιέσαι τι θα γίνει όταν θα σκάσει μύτη κάνας ήλιος και τριάντα βαθμοί Κελσίου; Θα βγουν γυμνά στο δρόμο σαν τη Λάσκαρη; Φωτογραφική να μην ξεχάσω να έχω μαζί μου!  

Από την άλλη, τα νέα από την Αθήνα φτάνουν σαν τα νέα από το μέτωπο. Αφού σου λέει ότι μόνο η Βέμπο λείπει για να εμψυχώσει τον στρατευμένο ελληνικό πληθυσμό που πολεμάει στις παρυφές της Καρύτση και της Πλατείας Αγίας Ειρήνης (βλ. νουβέλ Γκαζί).

Στα παραλειπόμενα, την ανάψαμε και τη φλόγα φέτος και τη δώσαμε σε παλικάρια όπως το πάνω αριστερά. Δυστυχώς φόραγε ρούχα στην παράδοση της φλόγας, αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Άσχετο, αλλά με μερικούς άντρες ο χρόνος είναι τόσο μα τόσο γαλαντόμος!

Σε φιλώ σταυρωτά αγαπητό μου ημερολόγιο. Τι να ευχηθώ; Κουράγιο σε όλους μας… και ο καθείς με τους λόγους του!   

16 Μαΐου 2012

Semantics^9


Λίγες είναι στη σήμερον ημέρα οι καλλιτέχνιδες που μπορούν να αναγνωρίσουν τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και διεθνείς εξελίξεις, με ένα σχεδόν προφητικό τρόπο. Πόσες νομίζεις ότι έχουν μείνει; Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η Άντζυ Σαμίου, η Άντζελα Δημητρίου… άντε και καμιά Καίτη Γαρμπή στο τσακίρ κέφι… αλλά πάνω από όλα και όλες είναι η Από(β)λυτη ελληνίδα star!

Στην τελευταία της προσπάθεια, η Αννούλα (σχήμα λόγου), επιχειρεί μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην ελληνική κρίση. Στοχεύει εύστοχα στα θεσμικά και διαρθρωτικά της θεμέλια, μέσω ενός υπερβατικού σχεδόν στίχου (ο οποίος ελάχιστη πραγματολογική ανάλυση χρειάζεται), αλλά και ενός αρρωστημένα αλληγορικού video clip. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά.

Από στιχουργικής σκοπιάς, ο Νίκος Καρβέλας καταθέτει μια συνοπτική αποτίμηση των μνημονιακών χρόνων της Μεταπολίτευσης. Οι αντιθετικές προτάσεις του τύπου «φωτιές ν' αφρίζουνε, δέντρα να περπατάνε/ αεροπλάνα ν' αρμενίζουνε, βαπόρια να πετάνε» υπερτονίζουν τον παραλογισμό της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.  Στηλιτεύοντας το πολιτικό μέλλον της χώρας, ο στιχουργός μοιράζεται την έντονη απαισιοδοξία του τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές πολιτικό επίπεδο. Σαφείς είναι οι πολιτικές αιχμές εναντίον της αντι-αναπτυξιακής πρακτικής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά και οι όποιες ενστάσεις στο Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και στην αναμφίβολη Πολιτική Μεγέθυνσης και Βιομηχανικής Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σύνολο, βλ. «Κόσμοι που κάποτε πίστεψα/ γέφυρες που κάποτε έχτισα/ ελπίδες που κάποτε έσωσα/ όλα στης θάλασσας τον πάτο αστράφτουνε». Στόχευση και πρόταση πολιτικής του δημιουργού είναι απλά η έξοδος από την Ε.Ε. και η επιστροφή στη δραχμή, μέσω ενός σχεδόν κομμουνιστικού προσανατολισμού (ενδεικτική είναι το δίχως άλλο και η εμμονή με το κόκκινο χρώμα – φόρεμα και αίμα – στο συνοδευτικό video clip). Οι στίχοι «Ώρα να φεύγω τίποτα δεν έχει νόημα/ όλα τα 'χω δει βαρέθηκα, το έργο τέλειωσε/ Τέλος και εσύ» δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από το σάλπισμα ενός σύγχρονου κομμουνιστικού μανιφέστου ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική της Τρόικας του Μνημονίου, αλλά και της σκληρής γραμμής πλεύσης του Γερμανικού μετώπου της Μέρκελ, που επιτάσσει τη λιτότητα ως το μόνο μέτρο δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Σε σκηνοθετικό επίπεδο, η σχεδόν Παζολινικιά Μυρτώ Κοντοβά, την οποία μέχρι τώρα είχαμε θαυμάσει μόνο σε στίχους του τύπου «μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλες τις τσούλες της γης» σφραγίζει αυτόν τον αντιστασιακό σχεδόν ύμνο με μια αλυσίδα, η οποία δεν συμβολίζει τίποτα περισσότερο από τα βαρίδια της χώρας από την παραμονή της στο Ευρώ. Η Έξοδος που επιτυγχάνεται στο τέλος δεν γίνεται δίχως κόπο, αλλά ούτε και πόνο, αφού η ερμηνεύτρια κυριολεκτικά ματώνει για να αποδεσμευτεί από εκείνα που την κρατούν πίσω.

Venceremos!

υ.γ. Το παρόν semantics είναι εξαιρετικά αφιερωμένο με πολύ αγάπη στον Apos που το παρήγγειλε…


7 Μαΐου 2012

Post-elections


Είναι η πρώτη φορά που βρέθηκα μόνος μου να βλέπω τα αποτελέσματα ελληνικών εκλογών. Θα μου πεις, ας προστεθεί κάτι ακόμα στο μακρύ κατάλογο των πρωτόγνωρων εμπειριών στο εξωτερικό. Ομολογώ πως ήταν μοναχικά, αλλά τι άλλο μπορείς να κάνεις, όταν το μόνο παράθυρο ενημέρωσης είναι το live streaming από ένα desktop! Μερικά σχόλια κρίνονται απαραίτητα, όχι τόσο για ουσιαστική κριτική, αλλά περισσότερο για προσωπικές ασκήσεις επί χάρτου.

Δεν γνωρίζω αν ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε (όσο νόημα έχει κιόλας μια τέτοια συζήτηση). Ίσως γιατί αν ήταν πράγματι κύκλος, τότε κάνοντας μια στροφή 360 μοιρών γύρισε πάλι λίγο πριν την αφετηρία του… και αυτό είναι ακόμα αβέβαιο κατά πόσο είναι καλό ή κακό. Η είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Βουλή, δεν οφείλει να μας εκπλήσσει, αν και ξέρω πολύ καλά ότι ο Έλληνας αρέσκεται στο ‘να ανακαλύπτει κάθε μέρα την Αμερική’. Έτσι κι αλλιώς μη λησμονούμε πως η ελευθερία ενός ανθρώπου υφίσταται πλήρως νομιμοποιημένη έως το σημείο που δεν πλήττεται η ελευθερία του άλλου. Η πορεία απλά της συγκεκριμένης παράταξης, μας έχει δείξει δείγματα γραφής, και χτες δεν άργησε να μας δώσει και ένα preview στη συνέντευξη τύπου της. Πάντως για μια ακόμη φορά συνειδητοποιώ ότι η λήθη που εκπορεύεται από την ελλιπή παιδεία θα αποτελεί εσαεί ένα υπολογίσιμο κοινωνικό πρόβλημα.

Οι χθεσινές εκλογές είχαν κάτι από Ψυχανάλυση και Anger Management, όσο ψυχαναλυτικό υπήρξε τελικά και το ‘Κίνημα του Συντάγματος’. Αυτή ήταν τότε η άποψη μου, κι αυτή παραμένει! Όσο λείπει η ιδεολογία μέσα από την έκφραση, τότε αυτή θα μένει πάντα μια φωτοβολίδα… όμορφη, εντυπωσιακή, γοητευτική, αλλά πάντα μετά από λίγα δευτερόλεπτα δεν θα έχει κανένα νόημα… πέρα από το να βρίσκεται πάντα μέσα στην καρδιά μας σαν μια όμορφη ανάμνηση.

Από την άλλη, η αναζήτηση και, κυρίως, η κατάκτηση της πρέπουσας ιδεολογίας είναι μια επίπονη διαδικασία, η οποία προϋποθέτει επαρκή παιδεία και κριτική σκέψη… κάτι που λείπει ευρέως από το μέσο Έλληνα. Βλέπεις, τούτη η κοινωνία δεν περίμενε να πτωχεύσει πρώτα οικονομικά (έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτή και η ιστορική συνέχεια των πτωχεύσεων). Η ελληνική κοινωνία πτώχευσε ιδεολογικά, ηθικά, και τέλος κοινωνικά. Ο οικονομικός μαρασμός ήταν απλά μια απώλεια, στην οποία συνέβαλαν ένα σύνολο παραγόντων. Υπό αυτό το πρίσμα, το χθεσινό αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα είναι πλήρως εξηγήσιμο.

Στο προκείμενο όμως, τι μπορεί να γίνει από σήμερα; Γνώμη μου είναι πως εδώ μπαίνει ο ρόλος της Αριστεράς, της οποίας δίνεται ιστορικά, και για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, η ευκαιρία να αποδείξει ότι τόσα χρόνια προσμονής δεν ήταν μάταια. Είναι ευθύνη των αριστερών δυνάμεων να βρουν και έπειτα να πείσουν την κρίσιμη μάζα των Ελλήνων ότι υπάρχει μια ιδεολογική συνιστώσα, μια κατεύθυνση, ένα πρόγραμμα και μια ρεαλιστική γραμμή πλεύσης. Τα χρόνια που η Αριστερά ήταν ουτοπική και ρομαντική χτες έληξαν. Η Ιστορία είναι τόσο αμείλικτη που δεν θα της δώσει το παραμικρό ελαφρυντικό στο να κάνει λάθος κινήσεις, κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό εξ αρχής!

p.s. Λέξη κλειδί "I wish I could play that part"...

4 Μαΐου 2012

Τσιτάτα


Την αμαρτία μου θα την πω… εγώ χαμπάρι δεν πήρα από τις πρώτες (sic) φετινές εκλογές (…για τις επόμενες θα σου πω οσονούπω)! Μόνη μου παρηγοριά αυτές οι λατρεμένες φατσούλες που έχουν πλημμυρίσει το διαδίκτυο με μότο και τσιτάτα που μπορούν να σε κάνουν να λυθείς από τα γέλια (πόσα ‘καθαρά’ λεφτά θα έχουν βγάλει τα Portal από τους φιλόδοξους πολιτικούς)!

Σου έχω εδώ, για λαγνοεκλογικούς και μόνο λόγους μερικά από τα best of

Χρήστος Πρωτόπαπας (ΠΑΣΟΚ): «Η εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ είναι πράξη ευθύνης».
…ή αλλιώς δεν καταλαβαίνω Χριστό και συνεχίζω να λέω την κασέτα του χτες!

Χαϊδούλα Πράντζου-Καφφέ (ΝΔ): «Αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα με τη Νέα Δημοκρατία στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές επειδή είμαι πολύ θυμωμένη»
…και σου έχω πει Γιαννάκη να μη θυμώνεις… είδες που μπορείς να καταλήξεις… στην αυλή του Σαμαρά;

Καλλιρόη Παυλέα (ΠΑΣΟΚ): «Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τα ζώα έχουν κι αυτά ανάγκη της βοηθείας μας»
…τι να σχολιάσω! Εκτός αν έχει κάποια δεύτερη ανάγνωση η δήλωση!

Μανώλης Μαυρομάτης (ΝΔ): «Γιατί ο Πολιτισμός γεννήθηκε και μεγαλούργησε στην Ελλάδα»
…και σου είπα να μη βλέπεις πολύ Μουτσάτου!!

Διονύσης Παπαδόγγονας (ΝΔ): «Μην ακούτε τις σειρήνες της πολυπολιτισμικότητας, της ύποπτης πολυθρησκευτικότητας και της χωρίς όρια παγκοσμιοποίησης»
…αυτός γιατί δεν είναι στο ΚΚΕ είπαμε; Ααα συγνώμη ξεχνάω πόσο συγγενής είναι η λαϊκή Δεξιά…

Θάλεια Χούντα (ΛΑΟΣ): «… έχω τηλεοπτική εκπομπή στο “ΤΗΛΕΑΣΤΥ” και έχω εργαστεί και στο ραδιόφωνο»
…κι αυτά μόνο φτάνουν για να είσαι στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ…ααα και με όνομα βαρύ σαν ιστορία!

Άννα Νταλάρα (ΠΑΣΟΚ): «Γιατί δεν παίζω με την ψήφο σας»
…πρόστυχη γυναίκα… με τι δικό μας θέλεις να παίξεις;

Γιάννης Μαμουζέλος (ΣΥΡΙΖΑ): «Ελάτε, ρε παιδιά, να οργανωθούμε, να φτιάξουμε επιτέλους μια –αριστερή– Κυβέρνηση της προκοπής!»
…πόσα εκατοστά εσύ είπαμε βάζεις την μπεσαμέλ στο παστίτσιο;

Χαράλαμπος Σαββίδης (Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία): «το κράτος σε αυστηρή δίαιτα για να χάσει όλα τα περιττά λίπη»
…αδερφή κυκλωμάτων και γυμναστηρίου πάνε να μου το κάνουν το Κράτος!

Λιάνα Κανέλη (ΚΚΕ): «Κάνε το άλμα, ψήφισε ΚΚΕ»
…κάνε ένα άλμα… τώρα για μετά… μπορείς να χαρείς το κενό… άλλοι πληρώνουν για το bungee jumping!

1 Μαΐου 2012

May


Μπήκε και ο Μάης!

Τώρα αν με ρωτήσεις τι το καλό έχει ο Μάιος εδώ πάνω, θα σε γελάσω. Ας τα πάρουμε από την αρχή, για να μη με λες και άδικα γκρινιάρη. Πρώτον, σηκώθηκα το πρωί, έπειτα από έναν ομολογουμένως άστατο ύπνο, για να πάω δουλειά. Αν ξανακούσω την Αλέκα να λέει πως ‘δεν είναι αργία, αλλά απεργία’ θα την πυρπολήσω στην Trafalgar… στο ορκίζομαι! Δεύτερον, μετά χιλίων κόπων και βασάνων ανέβηκα πάνω στο αεροδυναμικό (κανονικό είναι, αλλά είπα να το κάνω πιο γκραντέ) ποδήλατο για να κάνω την κλασσική διαδρομή προς την ριμαδιασμένη εργασία. Τα έχουμε πει, 4 τραγούδια στο Mp3 Player δρόμος! Ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μου, και αυτό ήταν εμφανές από τη στιγμή που πέρασα την εξώπορτα του σπιτιού. Παρά τα άσχημα σημάδια, ζαλώθηκα το backpack, έβαλα και την κουκούλα κι έφυγα. Δευτερόλεπτα μετά άνοιξαν οι ουρανοί, και φτάνοντας στη δουλειά είχα γίνει ήδη λούτσα, σαν κατουρημένος ένα πράγμα. Μη στα πολυλογώ, ανοίγω αερόθερμο και ρίχνομαι μετά περισσής χαράς (ψέματα… γκρίνιας και κατίφλας ήθελα να πω, αλλά Μάης μπήκε, ας το παίξω καλός) στην εργασιοθεραπεία. Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα για φαί, λέω ας μπω στο facebook να δω τι κάνουν εκεί στην πατρίδα. Λοιπόν, φαίνεται ότι για να μου σπάσουν ακόμα περισσότερο τα νεύρα, οι μισοί είχαν πάει για μπάνιο. Κρόσσια τα νεύρα… κρόσσια! Προς στιγμή, σκέφτηκα να βγω με αυτοσχέδιο πλακάτ στην είσοδο της δουλειάς και να φωνάζω “it is not a bank holiday, it is a strike!”, αλλά μετά σκέφτηκα ότι πρώτον δεν είναι έτσι κι αλλιώς αργία, και έπειτα θα με πέρναγαν για τρελό και θα με περιέθαλπε το NHS. Τελικά από τη δουλειά έφυγα με μια ώρα καθυστέρηση!

Με ρωτάς, λοιπόν, αν έπιασα το Μάη; Μια βρεγμένη σανίδα θα πιάσω και θα κυνηγάω όποιον βρω μπροστά μου… αυτό θα κάνω…

Ααααα καλό μήνα btw!

υ.γ. Η φωτογραφία έχει μπει αποκλειστικά λόγω του σημερινού υγρού στοιχείου…εκατέρωθεν… ;-)