Cassandras on Unusual Ways!

Γεια σου ρε Νικόλ με τους παράξενους τρόπους σου! Τι πάει να πει παράξενος σε τελική ανάλυση; Αυτός που δεν περιμένεις; Αν το καλοσκεφτώ, τίποτα θαρρώ πως δεν έχει κανείς για δεδομένο. Ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός έχει το ταλέντο να μας αποδεικνύει πόσο λάθος μπορεί να είμαστε στη πραγματικότητα. Είναι, όμως, αυτή η εγγενής αβεβαιότητα στο καθετί που κάνει τη ζωή μας να έχει ενδιαφέρον …εντάξει ίσως όχι και στα πάντα. Δεν ξέρω το κατά πόσο να μην έχεις στον ήλιο μοίρα, σου δίνει και τρελή όρεξη για ζωή όσο και υπερβάλλουσα χρησιμότητα! Έξω από το μέτρο κάθε πράγμα χάνει την όποια αξία του τελικά.

Όταν μιλάς για το θετικά απροσδόκητο …αυτό που ξυπνάς κάθε μέρα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει ακόμα… τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν παράξενοι τρόποι. Είναι αυτοί που ορίζουν τη διαφορετικότητα. Αυτό το άλλο, που τόσο καιρό μπορεί να μην είχες συνειδητοποιήσει ότι δύναται να συμβεί. Αυτό που όλοι γύρω σου με περισσή κυνικότητα σου πιστοποιούσαν ότι είναι άπιαστο όνειρο. Κι εσύ βέβαια, έπρεπε να τους πιστέψεις. Μέχρι εκείνο το σημείο που σήμερα, μακριά από διάφορες Κασσάνδρες, κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι αφού το πέτυχα εγώ, γιατί να μη μπορεί να το καταφέρει και κάποιος άλλος; Γιατί η κάθε Κασσάνδρα αυτής της μαραζωμένης πόλης να πρέπει να πάρει αυτό το ρόλο στη διανομή; Τι έκανε λάθος και πρέπει να παίξει τον κομπάρσο στη δεύτερη πράξη που το μόνο που ξέρει είναι να σπέρνει το κίνδυνο και τις έριδες; Και όσο αναρωτιέσαι βραδιάτικα, συνειδητοποιείς ότι σε αυτά τα άτομα δεν υπήρξαν ποτέ παράξενοι τρόποι. Ή ακόμα κι αν υπήρξαν δεν είχαν το σθένος ή ακόμα και την όρεξη να «πιάσουν τον ταύρο από τα αρχίδια». Αντ’ αυτού, στη προσπάθεια να δικαιολογήσουν την απραξία τους ή καλύτερα την αδυναμία τους, έσπευδαν να σε πείσουν ότι οι παράξενοι τρόποι δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν και ότι το να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, ακόμα και να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου (πόσο όμορφο πράγμα αλήθεια αυτό …σκεφτείτε το λίγο!) είναι ένδειξη ενός αδύναμου χαρακτήρα. Οι δυνατοί εξάλλου, σε ένα κόσμο που πλημυρίζει από κυνική δυναμικότητα, είναι άσπιλοι, αμόλυντοι, αταλάντευτοι και κυρίως… αναμάρτητοι!

Λίγο καιρό μετά, πιστεύοντας πλέον στους παράξενους τρόπους όσο ποτέ άλλοτε, καταλαβαίνω ότι δεν έχω τι διάθεση να παίξω το ρόλο της Κασσάνδρας. Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι ο χαζοχαρούμενος που πιστεύει στη διάσωση της Τροίας. Έτσι κι αλλιώς η νοητική μας Τροία …σε αντίθεση με τη μυθική… όσες φορές κι αν πέσει, πάντα καταφέρνει να αναγεννήσει την αίγλη της από τις ίδιες της τις στάχτες…

Καληνύχτα… και με πολλούς παράξενους τρόπους εύχομαι!