Η θεία Μαριγούλα και η Κρίση

Μη μου μιλήσεις άλλο για τη κρίση…όχι σε παρακαλώ! Άσε με να κάτσω μια σταλιά στη κουνιστή πολυθρόνα και να αποκοιμηθώ. Να με πάρει ο ύπνος και να ξυπνήσω λίγο μετά το 2015. Τότε θέλω εγώ…πώς να το κάνουμε; Πες μου μόνο ότι δεν θα είναι το έτος δίσεκτο…δεν θα το αντέξω! Γιατί θα πέσω που θα πέσω σαν την αρκούδα σε χειμερία νάρκη…μη ξυπνήσω και σε γκαντεμοχρόνο…δεν λέει!

Η θεια μου η Μαριγούλα είχε πει προ αμνημονεύτων χρόνων – νομίζω ότι ήταν Δεξιά τότε στη κυβέρνηση – ότι «καμάρι μου, στη κρίση ο κόσμος πεινάει, αλλά δεν σταματάει ποτέ να γαμιέται…και ενίοτε να γαμάει». Ήταν προχωρημένη η θεια μου…τι νομίζετε; Άδικο δεν της ρίχνω πάντως. Αν και κρίνω ότι το «ενίοτε» ήταν λέξη κλειδί στη πρόταση της. Επίρρημα που φανερώνει τη πιθανότητα της εναλλαγής…σοφή η Μαριγούλα. Βλέπεις τη δόλια τη θεία είχε πάψει να τη κανονίζει ο θείος, αλλά η Δεξιά τη κανόνιζε κανονικά. Και δεν είχε χειρότερο η θεία από το να τη κανονίζει δεξιός άνθρωπος. Εδώ που τα λέμε και στο παππού τσίνιζε…και υποψιαζόμαστε ότι δεν του είχε συγχωρέσει ποτέ πως ψήφισε μια φορά Καραμανλή. Το παράπονο του – μέχρι και το νεκροκρέβατο – ήταν ότι κυνηγούσε στα νιάτα του την άτιμη τη Μαριγούλα γύρω από τη τραπεζαρία. Δεν βαριέσαι…τσαλίμια του έκανε! Όχι πως δεν ήταν και λίγο ανέραστη βέβαια η θεία.

Το 2015 η θεία βέβαια δεν θα υπάρχει…σάμπως υπάρχει και σήμερα; Να δω τη θεία που ξημεροβραδιαζόταν με τον Παπανδρέου στο εικονοστάσι, τι θα έλεγε σήμερα. Δεν σας είπα…η Μαριγούλα πίστευε – στον όρκο μου – ότι το 1981 θα ερχόταν ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα. Ήταν έτοιμη δε να πάει να δωρίσει τα κτήματα με τις ελιές στο κόμμα. Με νύχια και με δόντια ο θείος ο Ανέστης τα έσωσε τελικά…και σήμερα έχουμε κάνα τενεκέ λάδι για τις πιο δύσκολες στιγμές. Δεν πρόλαβε καν η θεια να δει το Γιώργο πρωθυπουργό. Μπορεί και να της το φύλαξε ο Θεός – λέμε τώρα – για τα γεράματα.

Τη 13^η της σύνταξη, η θεια την έδινε πάντα στα εγγόνια. Όλη όμως…σκόντο ποτέ δεν έκανε. Τα έπαιρνε και τα έκανε βόλτα στα μαγαζιά και τους αγόραζε κάθε λογής πράγματα. Τα δυο μικρά λάτρευαν τη γιαγιά…γιατί που θα έβρισκαν καλύτερη; Το εθιμοτυπικό της χριστουγεννιάτικης βόλτας έκλεινε με παρέλαση και ομαδικό φτύσιμο έξω από τη Ρηγίλλης. Τόσο παθιασμένη αντιδεξιά ήταν η θεία…τι να λέμε!

Κάθε φορά που βλέπω το Γιώργο στα πόντιουμ, αναλογίζομε τη θεία τη Μαριγούλα. Στο σταυρό που σας κάνω! Τα μέτρα είναι για τη σωτηρία του έθνους…αυτό θα άκουγε και η θεία. Σαν να την βλέπω στη γωνία, να αναλογίζεται τι έχει κάνει για αυτό το ανάδελφο έθνος. Τότε στη Κατοχή…αργότερα στον Εμφύλιο…πιο μετά στη Μακρόνησο…στη Χούντα…λίγο πιο πέρα στη Μεταπολίτευση…και η λίστα συνεχίζεται! Εκείνη που πίστευε τόσο στο Παπανδρέικο…εκείνη που με τα υγρά της μάτια θα έλεγε για μια ακόμα φορά – τι κι αν δεν είναι Δεξιά πάνω – ότι...« καμάρι μου, στη κρίση ο κόσμος πεινάει, αλλά δεν σταματάει ποτέ να γαμιέται»…