Deliverance

Νομίζω ότι κατά βάση είμαι άθεος. Δεν πιστεύω σε καμιά ανώτερη δύναμη. Αν σε ένα πράγμα πιστεύω είναι στη δύναμη που μπορεί να αναπτύξει ο άνθρωπος. Η πίστη μου επικεντρώνεται στο ανθρώπινο σθένος που ξεπερνά βουνά και το πείσμα που σπάει όλα τα σύνορα. Δεν πιστεύω υπό καμία έννοια σε ένα θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανού και γης…

Βέβαια η ελπίδα είναι το πιο σημαντικό καλό και συνάμα το μεγαλύτερο κακό για τον άνθρωπο. Αν η αβεβαιότητα είναι το εγγενές στοιχείο που μας προκαλεί το φόβο, τότε η ελπίδα είναι το βάλσαμο που μας κάνει να επιβιώνουμε κάθε μέρα. Εκεί κάπου μπαίνει η θρησκεία, τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη. Ο ζωή είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τις ακόρεστες ανάγκες μας, και ο θάνατος καραδοκεί ανά πάσα στιγμή για να μας υποδείξει το πόσο πεπερασμένοι είμαστε. Η θρησκεία – και όχι η εκκλησία – δίνει την ελπίδα του απείρου. Το πάντα…το «ες αεί»…είναι πολύ σημαντικό για να το περνάει κανείς στο ντούκου…

Δεν ξέρω αν όλοι έχουμε την ίδια δύναμη. Παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους και διακρίνω ότι μάλλον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Άλλοι διαθέτουμε περίσσια και άλλοι πέφτουμε στα γόνατα από το πρώτο κιόλας εμπόδιο. Η ύπαρξη, λοιπόν, μιας ανώτερης δύναμης που δεσμεύει τη πορεία μας…τη μοίρα μας…το κισμέτ βρε αδερφέ…είναι πολύ μεγάλο θέμα.

Δύο χιλιάδες χρόνια και κάτι τώρα…ένας άνθρωπος εμπνέει δισεκατομμύρια ανθρώπων. Δίδαξε, δικάστηκε μέσα σε μια νύχτα, σταυρώθηκε, αναστήθηκε! Δεν είναι και λίγη δουλειά αν το φανταστεί κανείς στα σοβαρά. Αν μια παγκόσμια συνομωσία οργανώθηκε και στήθηκε το μεγαλύτερο παραμύθι της οικουμένης τόσο καλά…τότε πρέπει να πω χαλάλι του…τον αφήνω – παρότι δεν τον πιστεύω – να γιορτάζει κάθε χρόνο!

Φέτος, όπως και κάθε άλλη χρονιά, θα πάω τόσο στον Επιτάφιο όσο και στην Ανάσταση. Όχι γιατί πιστεύω, αλλά περισσότερο γιατί οι άνθρωποι που αγαπώ πιστεύουν και εγώ πιστεύω με τη σειρά μου σε αυτούς. Θα πάω, όμως, και για έναν άλλο λόγο, και θα εξηγήσω ευθύς για ποιον με ένα απλό και αληθινό παράδειγμα. Σήμερα στο Κωτσόβολο ένα δόλιος Πακιστανός προσπαθούσε να συνεννοηθεί με την υπάλληλο στο ταμείο. Αφού τελοσπάντων τα κατάφεραν, γυρνάει και της κάνει: «Καλό Πάσχα!». «Επίσης», του απαντά ασυναίσθητα αυτή…και ο Πακιστανός χαμογελά. Η θρησκεία και οι πρακτικές της σε μια κοινωνία τελικά δεν είναι προνόμιο της άρχουσας κάστας…αυτής που ευλογήθηκε από το θεό ή όποιον άλλον. Ζούμε σε κοινωνίες…και οι θρησκευτικές πρακτικές…όταν αυτές γενικεύονται…γίνονται νόρμες συμπεριφοράς και κοινωνικές συμβάσεις…με λίγα λόγια έθιμα! Γι’ αυτό ακόμα το λόγο θα πάω στον Επιτάφιο και θα κρατήσω εκείνο το πένθιμο κερί.

Δεν ψάχνω κανέναν να με «παραδώσει» μετά θάνατον. Ξέρω πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος να μείνω στην αιωνιότητα είναι μέσα από τις μνήμες των ανθρώπων. Αυτή είναι ίσως και η πιο δύσκολη δουλειά…