Έρως, θέρος ... έρωτας

Το πάπλωμα γίνεται όλο και λιγότερο βαρύ. Πιότερο γιατί όταν δεν βρίσκεσαι με παρέα κάτω από αυτό, έχεις τη λαχτάρα να σηκωθείς πιο γρήγορα. Σιγά-σιγά, τη θέση του παπλώματος θα πάρει η φλις κουβέρτα και λίγο πιο μετά η πικεδένια … εκείνη που η μάνα χρησιμοποιεί και τις ψυχρές νύχτες του καλοκαιριού στο χωριό. Το νέτο σεντόνι έρχεται όταν το κατακαλόκαιρο σου έχει χτυπήσει τη πόρτα και το δέρμα σου έχει μια υπέροχη γεύση από την αρμύρα. Η γλώσσα τότε δεν είναι μόνο ένα μέσο παροχής ευχαρίστησης σε έναν λαιμό, αλλά και λήπτης απόλαυσης για τον προσωπικό σου ουρανίσκο. Μια σχεδόν gourmet, γευστική πρόκληση…

Εικόνες από ακρογιάλια με θαλασσιές αποχρώσεις και πολύ ψιλό βότσαλο … λίγο πιο χοντρό από την άμμο … ίσα-ίσα για να μη σε μαστιγώνει στα αυγουστιάτικα μελτέμια. Κάπου … σε ένα νησί των Κυκλάδων, με το τενεκέ της φέτας να φιλοξενεί τον πλατύφυλλο βασιλικό πλάι σε ένα φρέσκο-σοβατισμένο τοίχο. Βιαστικό φιλί σε ένα μικρό στενό λευκό σοκάκι … ίσα για να καταπολεμήσεις τη ζέστα του καλοκαιριού με μια υγρή ένωση των χειλιών.

Έπειτα σε εκείνο το εξοχικό δωμάτιο των νοικιασμένων αναμνήσεων … με μια τουαλέτα και τηλεόραση στο πάσο … το βράδυ με μια κουρτίνα να πηγαινοέρχεται από το νυχτερινό αεράκι και τα τριζόνια, οι γρύλοι και τα λοιπά «έγχορδα» έντομα να συνθέτουν το πιο μεγαλειώδες soundtrack, μιας ταινίας που παίζεται μόνο σε θερινό κινηματογράφο με μια γρανίτα φράουλα στο χέρι. Αν έχει και πανσέληνο … ακόμη καλύτερα, γιατί τότε η σκηνοθεσία του θέρους είναι σχεδόν μεγαλοπρεπής και οδηγεί στη πιο εκστασιασμένη ραστώνη δυο σωμάτων σε ένα μονό κρεβάτι.

Το βράδυ παραδοσιακά διαδέχεται το πρωί. Όχι οποιοδήποτε πρωινό όμως, αλλά εκείνο σε μια παραλία αγκαλιά με ένα φραπέ. Βουτιές στο καθαγιασμένο νερό του Αιγαίου. Ποιος παίζει άραγε το ρόλο του Χριστού και ποιος του Βαπτιστή; Ποιος είναι ο Μεσσίας και ποιος είναι ο Προφήτης; Ελπίδα μόνη να μη μέλει για κανέναν το ένα τέλος ή το άλλο … δίχως άλλο. Ο έρωτας δεν είναι δόγμα, δεν γράφτηκε σε καμιά Διαθήκη, μήτε Παλαιά, μήτε Καινή. «Realtime γράψιμο» λέει ο Άγγλος τουρίστας από τη παραδίπλα ξαπλώστρα. Ποιος είμαι εγώ για να τον αγνοήσω … και πόσο μάλλον … να τον αμφισβητήσω. Δεν με συμφέρει άλλωστε … δεν με συνέφερε ποτέ…

Εικόνες σκόρπιες. Μαζεμένες από εδώ και εκεί. Από αναμνήσεις, εμπειρίες και όνειρα. Μουσικό μιξάρισμα σε μια παλαιική κονσόλα που μοναχά δυο άτομα ξέρουν να χειρίζονται. Έτσι δεν είναι άραγε τα καλοκαίρια; Σαν να φτιάχτηκαν μόνο για δυο … ιδανικά για ένα ηλιοβασίλεμα σε αργή κίνηση … οκλαδόν σε μια παραλία, με το κύμα να σκάει στα γυμνά πόδια. Χέρια ενωμένα με μια ευχή … μέχρι το ένα πεφταστέρι της βραδιάς να τους κάνει τη χάρη να ερωτευθούν κατά κάτι παραπάνω. Και κάπως έτσι … είναι το καλοκαίρι…