Ναυπλίου και Πόρου Γωνία

-->

Ναυπλίου και Πόρου γωνία,

κάτω από μια γέρικη νεραντζιά.

Αρχή άνοιξης,

με μια μεθυστική ευωδιά,

πλάι στα ανύπαρκτα σχεδόν σκουπίδια.

Χρόνος πολύς,

χρόνος εγγύς,

σαν μια εικόνα του χθες

που ο ήλιος του καταμεσήμερου ξεθώριασε στο κόκκινο θάλαμο.

Καμένο φιλμ, σε μια Pentax ξεχασμένη.

Κοντόφθαλμοι κι οι δυο,

μιας και η αρετή της πρόβλεψης

σπάνια άνηκε στους ανθρώπους.

Σίγουρα, όχι σε κάποιον από τους δυο,

γεγονός το δίχως άλλο χωρίς σπέκουλα.

Διάστημα ιστορικό,

σπανίως ημερολογιακό.

Με το μέρος μου οι άνεμοι

και μα τον Οδυσσέα άκουσα και τις Σειρήνες αλώβητος.

Σήμερα σε μια Ιθάκη με τη Πηνελόπη άσπιλη από τους μνηστήρες.

Θαύμα θα πουν κάποιοι.

Τύχη και πεπρωμένο οι πιο κακοί.

Δυστυχής αυτός που θα τα ορίσει, λέω γω.

Ευτυχής αυτός που χωρίς τύψεις θα τα ζήσει.

Στρατόπεδα που διάλεξα, ποτέ τους δεν με πλήγωσαν.

Σε μια γωνία τότε,

σε ματ απόχρωση στενής λωρίδας του ταρτάν,

στη δύση του ηλίου,

με ένα καφέ στο χέρι και το κανόνι ήχησε.

Άλλη εξιλέωση τότε, άλλη σήμερα.

Σε ένα φανάρι τώρα,

σε φωτεινή απόχρωση μιας άδειας λεωφόρου,

στο ξημέρωμα της μέρας,

με ένα ζεστό χέρι και το γκάζι πατήθηκε.

Άλλη γλύκα σήμερα, άλλη αύριο.

Ναυπλίου και Πόρου γωνία και πάλι,

κάτω από ένα ολάνθιστο νυχτολούλουδο.

Δροσιά του πρώτου καλοκαιριού,

αναρριχόμενο στο κάγκελο της διπλανής αυλής.

Κόψε και μοίρασε μικρό μου.

Νομίζω πως μπορούμε πλέον να πούμε άφοβα, πως μας ανήκει.