Αφίσες σε αντιπαράθεση

Πέρναγα κάθε μέρα σχεδόν από το σημείο που οι δυο αφίσες είχαν έρθει πλάι-πλάι. Η τύχη βλέπεις παίζει αστεία παιχνίδια κάποιες φορές. Ο Ανδρέας…ο μέγιστος ίσως εραστής στην νεότερη ελληνική ιστορία…δίπλα στην επίσημη αφίσα του αθηναϊκού Pride. Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι πιο τρομακτικό. Τα τσιτάτα νομίζω και των δύο αφισών είναι αυτά που μου προκαλούν έναν έντονο εκνευρισμό στη ραχοκοκαλιά, παρά ίσως οι αφίσες καθαυτές ή κι ο συνδυασμός τους.

Υπήρξε ποτέ κανένα κόμμα που ιδρύθηκε άραγε για να υπηρετεί το λαό και τη πατρίδα; Θεσμικά προφανώς και αυτός είναι ο στόχος του όποιου κόμματος, αλλά λειτουργικά…στη πράξη…υπηρέτησε ποτέ κανένα κόμμα – παγκοσμίως – άδολα και σε καθ’ ολοκληρία το συμφέρον ενός τσούρμου πολιτών; Μα ακόμα κι αν είσαι τόσο ιδεαλιστής που πιστεύεις ότι μπορεί και να γεννήθηκες στους κόλπους μια κομματικής ομάδας που σφύζει από αγνά αισθήματα…είσαι τόσο αφελής – ή στη χειρότερη προκλητικός – να βροντοφωνάζεις ότι παρόλο που κατά συντριπτική πλειοψηφία το κόμμα σου άλλαξε δρόμο, εσύ μένεις πιστός στις επάλξεις; Μα δεν υπάρχουν επάλξεις αγαπητέ μου! Σκόνη και θρύψαλα γίνανε που έλεγε και ένας πάλαι ποτέ βιντεοσκοπημένος τραγουδιάρης με θεμελιώδεις απορίες...polvere e cocci που λένε και οι γείτονες Ιταλοί…

Δίπλα στο γερασμένο Ανδρέα…ακμαίος και στητός στέκεται ένας τσολιάς. Όχι μέχρι πάνω…μη φανταστείς. Σαν σε παράθυρο των ειδήσεων στέκεται…αν ήμασταν σε talk show και θέλαμε μάτσο τη τηλεθέαση, θα τον βάζαμε και πλάτη. Το σλόγκαν περισσότερο απειλητικό μου φαίνεται. “Είμαστε παντού”…ακόμα κι εκεί που δεν φανταζόσαστε…στα ιερά και τα όσιά σας. Επικοινωνιακά κάπου μπάζει η ιδέα έχω την εντύπωση. Αν σου λέει γίνει πυρηνική καταστροφή θα σωθούν μόνο οι κατσαρίδες και οι gay! Ο υπαινιγμός σαφής βέβαια…πως όσο και να κάνεις ότι δεν βλέπεις μια κατηγορία ανθρώπων (και αυτό δεν περιορίζεται στους gay, αλλά και σε άλλες κοινωνικές ομάδες), αυτή είναι εκεί. Ζει, εξελίσσεται, προσαρμόζεται, αλλά κυρίως διεκδικεί - τα αυτονόητα μπορεί όχι, μα σίγουρα τα λογικά – δικαιώματα της.

Το ΠΑΣΟΚ ενέπνευσε μια ολόκληρη εποχή…κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό…ακόμα και οι σκληροί πολέμιοι του. Το 1981 υπήρξε έτος σταθμός…μπορεί να μη σηματοδότησε τον ερχομό του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα σφράγισε έστω και άτυπα το μαύρο κύκλο της μεταπολίτευσης. Ποιον αφύπνισε το ΠΑΣΟΚ; Αυτό εν πολλοίς η ιστορία θα το δείξει…αλλά αν μου πέφτει λίγος λόγος…νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ αφύπνισε το μέσο σύγχρονο Νεοέλληνα. Όχι μόνο τους θυρωρούς που δεν τους ήξερε η μάνα τους, οι οποίοι βρέθηκαν σε ρετιρέ…αλλά τη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που άρχισε να αποκτά μια δημόσιο-υπαλληλική νοοτροπία δεύτερης κλάσης πολίτη. Είχε μια προδιάθεση ο ασθενής…δεν λέω…αλλά νομίζω ότι ο γόης Ανδρέας έδωσε τη χαριστική βολή.

Το gay κίνημα έχει ιστορία ζωής παγκοσμίως…άλλοτε με έντονες μορφές ακτιβισμού, άλλοτε όμως με προσεκτικά μελετημένες κινήσεις. Αν υποθέσουμε ότι διοργανώσεις σαν το αθηναϊκό pride έχουν στόχο την αφύπνιση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων…τότε ποιες είναι αυτές; Η εύκολη απάντηση θα ήταν τον υπόλοιπων ετεροφυλόφιλων. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι αληθές…στη περίπτωση της Ελλάδος νομίζω ότι απέχουμε παρασάγγας. Το gay κίνημα στην Ελλάδα – αν υπάρχει κάτι τέτοιο…που προσωπικά αμφιβάλλω – προσπαθεί να αφυπνίσει πρωτίστως τον μέσο gay. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μοιραστώ την εμπειρία μου, πως είναι πολύ πιο δύσκολο να πείσεις κάποιον gay να έρθει στο αθηναϊκό Pride παρά τον οποιοδήποτε straight!

Ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγή, πλάι σε μεγαλόπνοες ή όχι προσπάθειες αφύπνισης. Καθημερινά παιχνίδια της ειρωνείας που θα μπορούσαν να λάβουν διαστάσεις αστικών θρύλων. Τροφή για σκέψη από τη κάμερα ενός κινητού στην οθόνη του υπολογιστή…στη χειρότερη περίπτωση. Ιδανικά…σύγχρονες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη κι αβέβαιη. Σε μια κοινωνία ανύπαρκτων πολιτικών πρωτοβουλιών, οι οποίες ωχριούν όμως στο ακόμη χειρότερο ενδεχόμενο…εκείνου των μετέωρων πολιτών…