Εικόνες Πρωινού

Πίσω από τι λεπτές κουρτίνες υπήρχε πάντα ένα κρεβάτι…μονό! Εντάξει, μπορεί οι κουρτίνες να μην ήταν σαν ριζόχαρτο, αλλά ήσαν τόσο αδιαφανείς όσο χρειαζόταν για να προστατεύουν τη τόσο πολύτιμη ιδιωτικότητα του ζευγαριού. Εκείνη η μέρα ήταν τόσο ζεστή που έπρεπε εξ ανάγκης το παράθυρο να είναι ανοιχτό για να αφήνει να διεισδύει στο δωμάτιο ο ελάχιστος ψυχρός αέρας στην ατμόσφαιρα. Έξι το πρωί και η μέρα για όλο τον κόσμο μόλις άρχιζε.

Σε εκείνο το μονό κρεβάτι, δυο σώματα γυμνά με ένα σεντόνι να τους σκεπάζει μέχρι τη μέση. Η πλάτη του Δημήτρη πάνω στο στέρνο του Μάκη και το χέρι του τελευταίου να ακουμπάει απαλά – σχεδόν ανεπαίσθητα – στη μέση του πρώτου. Μάτια σφαλιστά, αλλά τα χείλη αδιάψευστοι μάρτυρες μιας τρυφερότητας που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Λένε ότι τα μάτια είναι οι πιο μεγάλοι προδότες των πραγμάτων που νιώθουμε. Μπορεί να είναι και αλήθεια! Τα χείλη όμως που θέλουν να ψελλίσουν ένα «σ’αγαπώ» και δειλιάζουν – όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό στη λέξη – είναι πιο σημαντικά από την όποια άρθρωση της.

Πάντα, σε όλες τις ιστορίες έρωτα, ένα ζευγάρι μάτια ανοίγει πρώτο. Οι δικιά μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Μάκη. Για τα νεογέννητα η πρώτη εικόνα που βλέπουν όταν έρχονται στο κόσμο είναι ένα φως. Ο ερχομός είναι μια βίαιη μετάβαση από την ηρεμία του αμνιακού σάκου στη ταραχή της αίθουσας του τοκετού. Μια μάνα να βογκάει, καθώς ζει την πιο όμορφη στιγμή της ζωής της, ένα γιατρός να φωνάζει και μια βαριεστημένη ενίοτε μαία να σε παραλαμβάνει σαν σφαχτάρι. Για τον ερωτευμένο δεν είναι ποτέ έτσι τα πράγματα. Η πρώτη εικόνα είναι εκείνη του αγαπημένου σου σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας. Ιδανικά τα πουλιά πρέπει να κελαηδάνε, το φως να μπαίνει δειλά στο δωμάτιο και το αεράκι να σου χαϊδεύει τη γυμνή πλάτη.

Δεν τόλμησε ο Μάκης να τραβήξει το χέρι του από τη μέση του Δημήτρη. Δεν ήθελε να βγάλει ούτε μια ανάσα που θα μπορούσε να τον ξυπνήσει. Έμεινε να χαζεύει το πίσω μέρος του κεφαλιού του, τη συνέχεια του λαιμού και το πίσω μέρος του αυτιού. Διαολιζόταν να του γλύψει το λοβό που τόσο του άρεσε, αλλά γνώριζε πως αν το έκανε θα ξύπναγε και δεν το ριψοκινδύνευε. Η ανάσα του Δημήτρη έβγαινε τόσο ήρεμα, σαν ένα σιγανό ψιθύρισμα…σαν θρόισμα φύλλων στο πιο ελαφρό αγέρι…σχεδόν φθινοπωρινό.

Οι πορτοκαλιές αποχρώσεις που έπαιρνε το δωμάτιο σου έδιναν την εντύπωση ενός απέραντου χωραφιού με νεραντζιές. Το πιπεράτο άρωμα δυο ιδρωμένων κορμιών που είχαν στεγνώσει μέσα σε ένα ολόκληρο βράδυ ήταν σαν το νοτισμένο χώμα μετά από μια απότομη καλοκαιρινή μπόρα. Το σεντόνι ολόλευκο να καλύπτει τα απόκρυφα…το σχεδόν βλάσφημο ενός κατ’ εξακολούθηση γενόμενου προπατορικού αμαρτήματος που κανένας θεός δεν μπορεί να δικάσει με όσες εντολές κι αν εκδώσει.

Δεν υπάρχουν αγαπημένες στιγμές για δυο ερωτευμένους. Οι στιγμές των δυο είναι εξ ορισμού όμορφες. Όσο γλυκές, όσο πικρές κι αν είναι, ο μαγικός αριθμός της ένωσης ορίζει πάντα την ηδύτητα. Ζω μαζί σου, σημαίνει παίρνω πνοή. Η συνύπαρξη είναι πηγής πνοής…οξυγόνο σε ένα θάλαμο κενού οποιασδήποτε μορφής ζωογόνου αέρα. Κι αν κάτι κάνει το αυτό ακόμη πιο ιδιαίτερο είναι η λαχτάρα της επανάληψης. Αν στο καθετί η σχετική σπανιότητα αναδεικνύει την αξία του, στον έρωτα κάτι τέτοιο ποτέ δεν ίσχυε και δεν πρόκειται - όσο υπάρχουμε - να υφίσταται.

Ο Μάκης αναλογίστηκε για δευτερόλεπτα ένα πρωί χωρίς το Δημήτρη να είναι η πρώτη εικόνα του μόλις ξυπνάει και δεν μπόρεσε ούτε νοητά να το αποδεχτεί και έσκυψε να τον φιλήσει στο λαιμό. Ο νόμος της διαδοχής ορίζει πάντα ένα άλλο ζευγάρι μάτια να ανοίγει λίγο μετά, και ο Δημήτρης έξαφνα – αλλά γλυκά - συνδέθηκε με το πρωινό του περιβάλλον. Η σωφροσύνη ορμήνεψε και τους δύο να μην ανοίξουν τα στοματά τους και με σφαλιστά χείλη και νωχελικές ρινικές εισπνοές και εκπνοές να συνεχίσουν σε κάτι που δεν τολμώ να περιγράψω…όσο σεπτά κι αν το κάνω…

υ.γ. Ειδική μνεία οφείλει να γίνει και στο Καποτάκο που ένα μέρος αυτού του post του αφιερώνεται για τα πρωινά με το πιπίνι του. Το άλλο μισό είναι αφιερωμένο αλλού...