To Άλγος του Νόστου

Το άλγος του νόστου είναι άτιμο πράγμα. Σκέφτομαι αυτό το Σάββατο βράδυ – που για κάποιο λόγο μου φαίνεται περισσότερο σαν μια βασανιστική Κυριακή – πόσο χρόνο ξοδεύουμε σαν άνθρωποι στο να πονάμε για το μη γενόμενο παρελθόν…ενίοτε και παρόν…ή ποιος ξέρει…και μέλλον. Και έχει αξία φοβερή ότι κάνω τέτοιες σκέψεις σε μια περίοδο που δεν έχω κανένα ανοιχτό παιχνίδι με το παρελθόν. Κάποιο πολύ σημαντικό άτομο πρόσφατα μου είπε ότι ως παίκτες έξω από ένα παιχνίδι μπορούμε να δούμε καλύτερα από όταν είμαστε τα πιόνια πάνω σε μια σκακιέρα. Μεγάλη φιλοσοφία θα μου πείτε! Ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Εκείνο που αξίζει είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι εξ ορισμού βασανιστές, συχνά και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Χαμένοι έρωτες, πρόσωπα που απομακρύνθηκαν χωρίς λόγο ή εξαιτίας συγκεκριμένων αιτιών, ανεκπλήρωτα ειδύλλια ή οτιδήποτε μπορεί να συγκαταλεχθεί στο μακρινό ή μη παρελθόν μας…όλα συναντιούνται σε εκείνο τον παράξενο πόνο τους νόστους.

Έχω πει συχνά ότι η ελπίδα είναι αυτή που μας κρατάει όρθιους σε αυτή τη ζωή. Δεν το παίρνω πίσω…σας το ορκίζομαι. Όσο ζω θα το ισχυρίζομαι και θα λοιδορώ εκείνους που θεωρούν την ελπίδα το μέγιστο κακό που προσέφερε ο Οδυσσέας στην ανθρωπότητα. Εκείνος που εναγωνίως πρόσμενε και πάλευε – μη το ξεχνάμε αυτό – για την επιστροφή του στην Ιθάκη. Μπορεί το ταξίδι να του έδωσε πολύτιμες εμπειρίες, όπως βιάστηκε να μας πληροφορήσει ο Καβάφης, αλλά δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι ήταν η ελπίδα της Ιθάκης – και μονάχα αυτής – που τον κράτησε ζωντανό. Μονάχα αυτή μπορεί να μας βγάλει από τα δύσβατα μονοπάτια που συνηθίζουμε να χανόμαστε όταν οι καταστάσεις το επιβάλλουν.

Ορθολογοκιποιείται άραγε αυτή η συχνά ρημαδιασμένη ελπίδα; Για πόσο καιρό μπορούμε να κουβαλάμε τη νοσταλγία στη ψυχή μας; Ήρεμος πια μπορώ να ανασύρω από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μου τον κύριο Μηδενικό να πονάει για το γενόμενο ή μη παρελθόν…όχι κατ’ ανάγκη ερωτικό όπως η παράδοση επιβάλλει. Για βράδια που μια πνοή έφευγε για πάντα μέσα σε μια φιλική αγκαλιά. Για μια νυχτιά σε ένα βρώμικο αυτοκίνητο στη Κηφισιά που ένιωσα το “πρώτο” μου φιλί. Για άλλες πρώτες πρωινές ώρες που ένα ξέπνοο σώμα έτρεμε σε ένα παγωμένο σπίτι σαν το ψάρι μπροστά από ένα τζάκι. Για μια μοναχική νυχτερινή διαδρομή στην Εγνατία από Ηγουμενίτσα προς Θεσσαλονίκη μέσα στο κλάμα. Για ένα βράδυ υψίστης προδοσίας προς χάριν ενός μίγματος λαγνείας και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όσο το σκέφτομαι…όσο και να ισχυρίζομαι τελικά ότι λατρεύω τη μέρα…όλα τα μεγάλα, βράδυ τα ζω.

Ξέρω πως ακόμη και τώρα που κουρασμένος και νυσταγμένος, αλλά ωστόσο ψυχολογικά και συναισθηματικά πλήρης, πιστεύω στην ορθολογικοποίηση της ελπίδας…μετά γνώσης σας βεβαιώνω…πως ίσως πολύ σύντομα να αφήνω την ελπίδα να καλπάζει και πάλι ασυγκράτητη για ένα μεγαλόπνοο αύριο. Με μια κτηνώδη αμετροέπεια να πιστεύω και να διατυμπανίζω πως μπορώ να πετύχω το καθετί. Και ίσως αν αυτό αποβεί μια ακόμη αποτυχία, να πονάω για το νόστο που ξέρω καλά ότι βασανίζει τους ανθρώπους για αιώνες δίχως κανένα λόγο. Αλλά πάλι μπορεί να υπάρχει και κάποιος κρυμμένος λόγος που με το μικρό μου μυαλό δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά. Ποιος ξέρει!

Και αυτό φίλε μου…είναι ένα προσωπικό post…