23 Μαΐου 2010

To Άλγος του Νόστου


Το άλγος του νόστου είναι άτιμο πράγμα. Σκέφτομαι αυτό το Σάββατο βράδυ – που για κάποιο λόγο μου φαίνεται περισσότερο σαν μια βασανιστική Κυριακή – πόσο χρόνο ξοδεύουμε σαν άνθρωποι στο να πονάμε για το μη γενόμενο παρελθόν…ενίοτε και παρόν…ή ποιος ξέρει…και μέλλον. Και έχει αξία φοβερή ότι κάνω τέτοιες σκέψεις σε μια περίοδο που δεν έχω κανένα ανοιχτό παιχνίδι με το παρελθόν. Κάποιο πολύ σημαντικό άτομο πρόσφατα μου είπε ότι ως παίκτες έξω από ένα παιχνίδι μπορούμε να δούμε καλύτερα από όταν είμαστε τα πιόνια πάνω σε μια σκακιέρα. Μεγάλη φιλοσοφία θα μου πείτε! Ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Εκείνο που αξίζει είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι εξ ορισμού βασανιστές, συχνά και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Χαμένοι έρωτες, πρόσωπα που απομακρύνθηκαν χωρίς λόγο ή εξαιτίας συγκεκριμένων αιτιών, ανεκπλήρωτα ειδύλλια ή οτιδήποτε μπορεί να συγκαταλεχθεί στο μακρινό ή μη παρελθόν μας…όλα συναντιούνται σε εκείνο τον παράξενο πόνο τους νόστους.


Έχω πει συχνά ότι η ελπίδα είναι αυτή που μας κρατάει όρθιους σε αυτή τη ζωή. Δεν το παίρνω πίσω…σας το ορκίζομαι. Όσο ζω θα το ισχυρίζομαι και θα λοιδορώ εκείνους που θεωρούν την ελπίδα το μέγιστο κακό που προσέφερε ο Οδυσσέας στην ανθρωπότητα. Εκείνος που εναγωνίως πρόσμενε και πάλευε – μη το ξεχνάμε αυτό – για την επιστροφή του στην Ιθάκη. Μπορεί το ταξίδι να του έδωσε πολύτιμες εμπειρίες, όπως βιάστηκε να μας πληροφορήσει ο Καβάφης, αλλά δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι ήταν η ελπίδα της Ιθάκης – και μονάχα αυτής – που τον κράτησε ζωντανό. Μονάχα αυτή μπορεί να μας βγάλει από τα δύσβατα μονοπάτια που συνηθίζουμε να χανόμαστε όταν οι καταστάσεις το επιβάλλουν.


Ορθολογοκιποιείται άραγε αυτή η συχνά ρημαδιασμένη ελπίδα; Για πόσο καιρό μπορούμε να κουβαλάμε τη νοσταλγία στη ψυχή μας; Ήρεμος πια μπορώ να ανασύρω από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μου τον κύριο Μηδενικό να πονάει για το γενόμενο ή μη παρελθόν…όχι κατ’ ανάγκη ερωτικό όπως η παράδοση επιβάλλει. Για βράδια που μια πνοή έφευγε για πάντα μέσα σε μια φιλική αγκαλιά. Για μια νυχτιά σε ένα βρώμικο αυτοκίνητο στη Κηφισιά που ένιωσα το “πρώτο” μου φιλί. Για άλλες πρώτες πρωινές ώρες που ένα ξέπνοο σώμα έτρεμε σε ένα παγωμένο σπίτι σαν το ψάρι μπροστά από ένα τζάκι. Για μια μοναχική νυχτερινή διαδρομή στην Εγνατία από Ηγουμενίτσα προς Θεσσαλονίκη μέσα στο κλάμα. Για ένα βράδυ υψίστης προδοσίας προς χάριν ενός μίγματος λαγνείας και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όσο το σκέφτομαι…όσο και να ισχυρίζομαι τελικά ότι λατρεύω τη μέρα…όλα τα μεγάλα, βράδυ τα ζω.


Ξέρω πως ακόμη και τώρα που κουρασμένος και νυσταγμένος, αλλά ωστόσο ψυχολογικά και συναισθηματικά πλήρης, πιστεύω στην ορθολογικοποίηση της ελπίδας…μετά γνώσης σας βεβαιώνω…πως ίσως πολύ σύντομα να αφήνω την ελπίδα να καλπάζει και πάλι ασυγκράτητη για ένα μεγαλόπνοο αύριο. Με μια κτηνώδη αμετροέπεια να πιστεύω και να διατυμπανίζω πως μπορώ να πετύχω το καθετί. Και ίσως αν αυτό αποβεί μια ακόμη αποτυχία, να πονάω για το νόστο που ξέρω καλά ότι βασανίζει τους ανθρώπους για αιώνες δίχως κανένα λόγο. Αλλά πάλι μπορεί να υπάρχει και κάποιος κρυμμένος λόγος που με το μικρό μου μυαλό δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά. Ποιος ξέρει!


Και αυτό φίλε μου…είναι ένα προσωπικό post

8 σχόλια:

  1. Φίλε μου θα σταθώ μόνο στη δεύτερη παράγραφο, ναι, η ελπίδα μας κρατάει όρθιους σε διάφορες φάσεις τις ζωής μας!!! μην την χάσουμε και αυτήν καλό σου βράδυ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να την αφήσεις να καλπάζει.. δεν υπάρχει τυχαία και δεν τις δόθηκε τόση σημασία τυχαία.. για μένα είναι το σημαντικότερο η ελπίδα.. εκεί στηρίζομαι, όσο και να βλέπεις το παρόν το μέλλον και το παρελθόν είναι κομμάτι μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγώ πάλι είμαι από αυτούς που δε γουστάρουν και πολύ την ελπίδα. ίσως γιατί τα μάτια μου είναι στραμμένα αποκλειστικά στο μέλλον, οπότε η ελπίδα είτε με ακινητοποιεί είτε με εμποδίζει να χαρώ το τώρα - παρά με βοηθάει με τον πόνο του παρελθόντος.
    και έχεις πολλά να χαρείς στο τώρα.
    γάματο παρελθόν, δεν αλλάζει. και δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου, οπότε γάματο το παρελθόν (δις).
    στέλνω φιλιά και μια μεγάλη ψηφιακή αγκαλιά!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Περίεργο πράγμα η ελπίδα...

    Άλλες φορές μας απογεθώνει και άλλες απλώς μας κρατά ρυθμό σε μια ανάσα που ίσως και να είχαμε χάσει...

    Πριν απο λίγα χρόνια είδα μια ταινία που άλλαξε όλη τη θεωρία μου περί ελπίδας (16 χρόνια αλκοόλ, λέγετε). Ξεκινάει και τελειώνει με την ίδια φράση: η ελπίδα είναι για αυτούς που ξέρουν πως έχουν χάσει.

    Σήμερα χρησιμοποιώ το προγραμματίζω, σχεδιάζω, θέλω, αναζητώ, προσπαθώ αλλά σπάνια το ελπίζω.

    Then again, that's just me....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Φούλη: Όχι βέβαια Φούλη μου! Με νύχια και με δόντια όταν αυτή αξίζει! Ας μάθουμε έστω πότε αξίζει να τη διατηρούμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Ηφαιστίωνας: Την αφήνω βρε μικρέ, μη νομίζεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Scatterbrain: Θέλει μαγκιά να ζεις το σήμερα και να ελπίζεις ταυτόχρονα για το αύριο. Δεν θα το αρνηθώ! Ας βρούμε λοιπόν τη χρυσή τομή! Αξίζει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μικρές Ανασες: Συγνώμη, αλλά η ελπίδα δεν είναι ταυτισμένη με την απραγία και τη μοιρολατρεία, σε καμιά περίπτωση! Η ελπίδα θέλει προσπάθεια, θέλει κόπο, θέλει ιδρώτα...θέλει, θέλει, θέλει...!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;