Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η Μετάλλαξη

[Νομίζω ότι Αλέξανδρος γεννήθηκε εκείνο το απόγευμα στη παραλία της Θεσσαλονίκης…και ο Μπάμπης μπήκε μια και καλή…στο ντουλάπι…]

Η διάψευση ενός μεγάλου έρωτα σπάνια ασκεί πάνω μας την όποια εποικοδομητική λειτουργία. Δεν υπήρχε, λοιπόν, κανένας λόγος ο Μπάμπης να ωφεληθεί από μια πληροφορία που τον έβγαζε το μεγάλο ηττημένο από το παιχνίδι ενός αδικοχαμένου έρωτα. Τι πάει να πει αδικοχαμένος άραγε; Αξίζει να θρηνείς έναν έρωτα που δεν είχες ποτέ; Η Αντιγόνη θρηνούσε έναν υπαρκτό αδερφό. Η Ηλέκτρα υστερίαζε για ένα δολοφονημένο, αλλά φυσικά παρών στο παρελθόν, πατέρα. Η όποια τραγωδία πάντοτε εξελίσσεται για το γενόμενο…όχι για το μη γενόμενο. Μπορεί στη δραματουργία βέβαια οι ήρωες να θρηνούν για πράγματα που συνέβησαν, στη πραγματικότητα όμως, πολλές φορές σφαδάζουμε από τον πόνο αυτών που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά απλά δεν μπορέσαμε. Έτσι κι ο Μπάμπης…πόνεσε, έκλαψε και χτυπήθηκε ως γνήσια drama queen…για τον ανύπαρκτο Χάρη. Σύντομα, όμως, του πέρασε…

Στη Βιολογία μετάλλαξη χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε μεταβολή που μπορεί να συμβεί στο γενετικό υλικό ενός οργανισμού. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι όσο αφορά το Μπάμπη…το γενετικό του υλικό κλονίστηκε συθέμελα μετά τη Θεσσαλονίκη. Το όνομα…σημειολογική αναφορά. Αλέξανδρος…εκείνος που διώχνει τους άντρες…πόσο οξύμωρο! Σας έχει συμβεί ποτέ να γίνετε αυτό που μισείτε, στη προσπάθεια σας να μη του μοιάσετε; Μόνο έτσι νομίζω ότι ξορκίζεις πραγματικά εκείνο που σε κυνηγάει.

Η γραφή μου άλλαξε άρδην από εκείνη τη μέρα στο blog. Τα ψυχογραφικά posts έδωσαν τη θέση τους σε posts έντονου ερωτισμού. Προσπάθησα να δώσω την εντύπωση ότι είμαι διαθέσιμος για την όποια γνωριμία…ανά πάσα στιγμή. Καλλιέργησα με μανία την εικόνα του καλού παιδιού…εκείνου που κάθε νύφη θα ήθελε να παρουσιάσει στη μανούλα της. Αλήτης μεν…αλλά με πολύ ευγενικά αισθήματα. Εκείνος ο τύπος που θα σε κοιτάζει στα μάτια…αλλά στο κρεβάτι θα σε γαμάει σαν το σκυλί. Εννοείται πως έψαχνα εναγωνίως τη συντροφικότητα και μισούσα θανάσιμα τα one night stands. Δεν τα κατέκρινα…προσοχή…ποτέ δεν έπεσα σε αυτή τη λούμπα. Απλά ρε παιδί μου…πώς να σας το πω…δεν ήταν του χαρακτήρα μου!

Θα αναρωτιέστε αν τσίμπησε κανείς εεε; Φτωχοί μου θεατές! Έχετε ποτέ αναλογιστεί σε τι κόσμο ζούμε; Πόσο απελπισμένοι είμαστε όλοι; Πόσο εύκολα χάφτουμε ό,τι μας σερβίρουν; Γιατί άλλωστε…το διαδίκτυο είναι το απαύγασμα του ιδεαλισμού. Εδώ…υποτίθεται…ότι βγάζουμε το πραγματικό μας εαυτό. Αυτόν που έξω δεν μπορούμε να έχουμε. Χαχαχα…εκείνο τον καιρό αν θέλετε να ξέρετε…ο Αλέξανδρος βγήκε για καφέ με τη μισή blogόσφαιρα. Ενώ στο κρεβάτι του βρέθηκαν πάνω από τους μισούς bloggers. Ένιωθα ώρες-ώρες ότι είχα πάρει μια λίστα και έκανα check το blog-roll μου. Και κάθε φορά…σας το ορκίζομαι…ήθελα να ξεπεράσω το Χάρη. Μη με παρεξηγείτε…δεν ήθελα να τον ξεπεράσω στο μυαλό μου…ήθελα να τον ξεπεράσω σε αριθμό. Γιατί τι ήταν η Θεσσαλονίκη μπροστά στην Αθήνα; Σιγά τη μεγαλούπολη!

Είναι τόσο εύκολο να ρίξεις στο κρεβάτι κάποιον τελικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο. Και όσο κι αν το αρνιόμαστε ότι δεν είναι αυτό που ψάχνουμε…νομίζω ότι ενδόμυχα όλοι αυτό θέλουμε. Αν μπορούσαμε να πηδιόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ θα το κάναμε. Χωρίς ενοχές…χωρίς τύψεις. Κι αν έχουμε τις όποιες τύψεις είναι ότι αυτό μας κάνει να νιώθουμε λίγο…έως πολύ…ζώα. Κι εκεί εισάγουμε λίγο συναίσθημα…μια ψευδαίσθηση συναισθήματος. Αν το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η συντροφικότητα, τότε θα κάναμε σεξ αφού τη βρίσκαμε. Δεν θα διώχναμε ποτέ έναν γκόμενο που κάνει κακό κρεβάτι. ΠΟΤΕ…με ακούτε; Αλλά δεν το κάνει κανείς εκεί έξω. Είτε μέσα από ένα site, είτε από ένα blog, είτε από το facebook, είτε από όποιο γαμημένο μέσο γνωριστούμε…το μόνο θέμα…το ΜΟΝΟ…είναι τι ρόλο θα παίξει ο καθένας μας μέσα και έξω από το κρεβάτι. Ένα κομμάτι κρέας πάνω σε μια ζυγαριά. Πηδιόμαστε ασύστολα…σε κάθε ρούγα της Αθήνας και μετά συναντιόμαστε στο πρώτο πουστομάγαζο και κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κι όμως…συμβαίνει! Κι ο Αλέξανδρος μπορεί να έπαιξε άψογα το παιχνίδι της καύλας, αλλά κάπου μέσα είχε ένα μαλάκα Μπάμπη να θέλει να του γαμήσει κάθε δομημένο σχέδιο. Γιατί πάντα ο Μπάμπης θα σου πηδάει ανάποδα τον Αλέξανδρο που ιδρώνεις να βγάλεις προς τα έξω. Εκτός μόνο…μόνο…ΜΟΝΟ…αν ο Αλέξανδρος είναι ο μόνος υπαρκτός δρων…μόνο τότε…μόνο τότε είσαι αυτός που κάθε Lifestyle περιοδικό σου επιβάλλει να είσαι…

Για κάθε τύπο που το παίζει δάσκαλος-γαμίκουλας υπάρχει πάντα ένας καλύτερος στη πιάτσα. Κι όσο παράξενο κι αν φαινόταν…η γνωστοποίηση ότι κανείς δεν είναι ανίκητος ήρθε από τον πιο άσχετο και ανασφαλή άνθρωπο. Γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση...μπορεί να σε συντρίψει…

υ.γ. Για όσους δεν έχουν γνώση ότι το παρόν post είναι προϊόν μυθοπλασίας σε συνέχειες, προτείνω να πατήσουν εδώ και να δούν την ιστορία μέχρι τώρα.