Η Ιστορία των Δύο: Μέρος Πέμπτο (Zero Point)

Το παρελθόν λένε ότι μας κυνηγάει πάντα. Είναι σαν εκείνες τις σκοτεινές ταινίες στην Αμερική του Μεσοπολέμου, τότε που η ποτοαπαγόρευση ενέτεινε όλα τα ανθρώπινα πάθη. Jazz μουσική να παίζει από πίσω και το σαξόφωνο μέσα στα σόλο του να σε ξεκουφαίνει, τόσο που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα από τα απανωτά του γυρίσματα. Δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας όταν ο μουσικός παρασέρνεται από την ορμή της νότας. Έτσι και το παρελθόν! Όταν αποφασίζει να κάνει την επανεμφάνιση του, τότε είναι βασανιστικό, ειδικά όταν κάποιες σελίδες δεν έχουν κλείσει. Η φωνή από το χτες ήταν αρκετή για να παγώσει το αίμα του Φίλιππου. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Ο ήχος της πόρτας πίσω του που άνοιξε σε συνδυασμό με τη γνωστή χροιά, του πάγωσε το αίμα. Δεν πρόλαβε καν να γυρίσει όταν ένα χέρι με ένα μαντήλι τον αναισθητοποίησε.

Δεν ήξερε καν αν πέρασαν, ώρες, λεπτά ή ακόμα και μέρες ολόκληρες. Ξύπνησε στο ίδιο δωμάτιο, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και με το επιπόλαιο τραύμα τακτοποιημένο. Ο πόνος δεν είχε υποχωρήσει, αλλά επί της ουσίας δεν ήταν μάλλον κάτι σοβαρό. Ανακάθισε στην άκρη του κρεβατιού μα δεν προσπάθησε καν να σηκωθεί. Προσπαθούσε να αναλογιστεί τι του είχε συμβεί μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Ένα άγνωστο πτώμα, η αστυνομία, η αποκάλυψη ότι ο Πέτρος δεν ήταν αυτό που νόμιζε, η ανάμιξη του ονόματος της Μαίρης και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ήταν και εκείνη η φωνή. Δεν μπορεί να έκανε τόσο λάθος. Ναι … πόναγε από το τραύμα, είχε ταραχτεί από τα γεγονότα, αλλά δεν μπορεί να είχε ξεχάσει εκείνη τη φωνή … τη φωνή του Αποστόλη! Μπορεί να ψέλλισε μια μόνο λέξη, σχεδόν βραχνά, αλλά σίγουρα δεν μπορούσε να είναι κάποιος άλλος.

Έπρεπε τα πράγματα να μπουν άμεσα σε μια τάξη, γιατί αν συνέχιζαν έτσι, το μυαλό του θα έσκαγε. Περιεργάστηκε γρήγορα το δωμάτιο. Δεν έλεγε και πολλά, ένα τυπικό δωμάτιο ενός μέσου αστικού σπιτιού με έπιπλα από το ΙΚΕΑ, πρόχειρα φτιαγμένο, με μια σχεδόν φοιτητική οπτική. Το παράθυρο είχε δύο πόρτες. Αρκετά παράξενο αν το σκεφτεί κανείς. Ποιος φτιάχνει ένα δωμάτιο με δύο εισόδους; Στο τοίχο αντικριστά από το κρεβάτι στεκόταν ένα καλαίσθητο τραπέζι με μια τηλεόραση και ένα DVD-player. Ο καθρέπτης ακριβώς πάνω από το τραπέζι ήταν σκαλιστός, θα έλεγε κανείς λίγο βαρύς και παράταιρος με το γενικό σύνολο της εσωτερικής διακόσμησης του δωματίου. Το χαρτάκι που ήταν κολλημένο πάνω στο γυαλί είχε κίτρινο χρώμα, σαν εκείνα που συνήθιζε να κολλάει ο Πέτρος ή Νίκος ή όπως τον λένε τελοσπάντων στο καθρέπτη του μπάνιου του. Σηκώθηκε σιγά και κατάλαβε ότι μπορούσε να περπατήσει με σχετική ευκολία, μόνο ελάχιστα τον τράβαγε το τραύμα στο πόδι. Πλησίασε στο καθρέπτη, ξεκόλλησε το χαρτάκι και το διάβασε: «Αν θες το παιχνίδι να αρχίσει βάλε το DVD να παίξει».

Στο μυαλό του ήρθε κατ’ ευθείαν μια εικόνα από το μακρινό σχετικά παρελθόν. Ήταν Δεκέμβρης κι οι γονείς του είχαν φύγει για Σαββατοκύριακο στο εξοχικό τους. Δεν θυμόταν καν για ποιο λόγο, αλλά τώρα που το σκεφτόταν μάλλον για καμιά δουλειά. Εκείνος τέλειωνε το σχολείο ή κάτι τέτοιο, αλλά ελάχιστη σημασία είχε αυτό ως πληροφορία. Είχε ένα ολόκληρο διήμερο να περάσει μόνος στο σπίτι κι όπως κάθε νορμάλ έφηβος διοργάνωσε ένα μεγάλο πάρτι. Ο Αποστόλης βέβαια ως ο κολλητός του δεν μπορούσε να λείπει. Είχαν συναντηθεί από νωρίς για να προετοιμάσουν το σπίτι. Δεν θυμόταν καν αν το πάρτι είχε επιτυχία, το μόνο που κρατούσε ως κόρη οφθαλμού στη μνήμη του ήταν οι ώρες μετά το τζέρτζελο. Ο Αποστόλης θα έμενε το βράδυ στο σπίτι του για να μαζέψουν, αλλά ήταν πολύ κουρασμένοι κι οι δυο για να τακτοποιήσουν έστω και λίγο το σπίτι τα ξημερώματα.

- Μπορώ να βγάλω λίγο τα ρούχα, δεν τα αντέχω, τον παρακάλεσε με σχεδόν παιχνιδιάρικο ύφος ο Αποστόλης.

- Και βέβαια και μπορείς βρε. Ελεύθερα!

Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή του που κατάφερνε να δει τον ανομολόγητο ερωτά του ημίγυμνο. Ο τύπος απλά «δεν υπήρχε». Έμεινε με το μποξεράκι κι ο Φίλιππος είχε χαζέψει σαν να έβλεπε για πρώτη φορά άνθρωπο σχεδόν όπως τον γέννησε η μάνα του.

- Τι κοιτάς ρε; Γουστάρεις;

Το βλέμμα του Φίλιππου επανήρθε γρήγορα στη σωστή του θέση.

- Τι λες ρε; Πας καλά; Τι με πέρασες;

- Καλά ρε φίλε …δεν είπαμε και τίποτα …κακό θα ήταν;

- Ρε Αποστόλη …σοβαρέψου ρε μαλάκα!

- Οπότε να φανταστώ ότι δεν θα έχεις πρόβλημα να μείνω και χωρίς το εσώρουχο, και με μια κίνηση έμεινε τελείως γυμνός.

Η σκηνή αυτή τον στοίχειωνε το Φίλιππο ακόμη και σήμερα. Όταν δε ο Αποστόλης τον πλησίασε τόσο κοντά που ένιωθε την ανάσα του στο στόμα του, τα δευτερόλεπτα για πρώτη φορά έμοιαζαν με ολόκληρη αιωνιότητα. Τη στιγμή που του έπιασε το χέρι, ο Φίλιππος δεν έκανε καμία κίνηση. Ακόμα κι όταν το έσυρε μέχρι το ερεθισμένο του μόριο, πάλι δεν αντέδρασε. Ο Αποστόλης έγειρε προς τα πίσω το κεφάλι του και έβγαλε έναν βαρύ αναστεναγμό, ενώ τα χέρια του πίεσαν όλο το σώμα του Φίλιππου από τους ώμους προς τα κάτω. Την επόμενη στιγμή βρέθηκε στα γόνατα και βρέθηκε να γεύεται αυτό που ποθούσε καιρό τώρα…

Ένα περιστέρι πέταξε έξω από το παράθυρο και διέκοψε απότομα τις σκέψεις του. Τι καθόταν και θυμόταν; Από πού κι ως πού ο Αποστόλης να είχε σχέση με τον Πέτρο; Το παρελθόν μένει στο παρελθόν, εκεί είναι η θέση του εξάλλου. Πάτησε γρήγορα το DVD να παίζει και άνοιξε τη τηλεόραση. Η φιγούρα του Πέτρου ξεπρόβαλλε σε κοντινό στην οθόνη.

«Λογικά θα με βλέπεις εεε; Λογικά ναι! Αυτή τη στιγμή θα είσαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο και θα αναρωτιέσαι γιατί. Βαθιά μέσα σου, νομίζω ότι θα έπρεπε να ξέρεις βέβαια. Ίσως και δεν έχει τόση σημασία. Ίσως δεν έχει καν αξία να σου πω γιατί περνάς όλο αυτό το βασανιστήριο. Αν και έπρεπε καλύτερα να το δεις σαν μια εξιλέωση. Χάρη σου κάνουμε κιόλας! Βλέπεις Φίλιππε, οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν λάθη, αμαρτίες, θανάσιμα σφάλματα, αλλά ποτέ δεν μένουν ατιμώρητοι. Κάποιοι θα σου πουν ότι ο Θεός φροντίζει τα μετά από εδώ. Μάντεψε κάτι, όμως …εγώ δεν πιστεύω στο Θεό. Δεν πιστεύω καν στη συγχώρεση. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν και το καλό και το κακό μέσα τους. Το ίδιο θα πιστεύει σίγουρα και η Μαίρη …το ίδιο και ο Αποστόλης! Θέλω πολύ να δω τη φάτσα σου τώρα. Αυτή τη γαμημένη φάτσα που νομίζει ότι επειδή είναι ωραία και αθώα, όλα θα του πηγαίνουν όπως τα θέλει. Ότι ποτέ στη ζωή του δεν θα πληρώσει για αυτά που έκανε. Τόσο αμαρτήματα και ποτέ δεν πλήρωσες ούτε δράμι. Σκέφτηκες ποτέ τον Αποστόλη όταν τον παράτησες; Σκέφτηκες ποτέ τη Μαίρη όταν έμεινε με ένα παιδί μονάχη; Της πλήρωνες τα προς το ζην βέβαια. Και τι με αυτό; Την άφησες με μία σκατό-απορία! Ένα γιατί! Γιατί ρε τσόγλανε δεν μπορούσες να αποφασίσεις ότι το μόνο που ήθελες ήταν να τρως ένα πούτσο; Τώρα όμως είναι η ώρα να πληρώσεις τα πάντα. Δίπλα στο κομοδίνο θα βρεις ένα κουτί. Μέσα σε αυτό είναι το κλειδί του δωματίου. Ξεκλείδωσε και βγες. Αν όντως υπάρχει λίγο φιλότιμο μέσα σου, τότε φαντάζομαι ότι θα προλάβεις να σώσεις τουλάχιστον το παιδί σου. Ίσως είναι η ύστατη προσπάθεια να σώσεις την όση αξιοπρέπεια σου έχει μείνει. Και θυμήσου κάτι όταν θα είσαι στα γόνατα και θα κλαις… Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια»