Οι Μονόλογοι ενός Blogger: H Αρχή

Με λένε Αλέξανδρο – τουλάχιστον έτσι λέω στο msn – στη πραγματικότητα, όμως, το όνομα μου είναι Χαράλαμπος. Πολλοί με ρωτάνε γιατί δε συστήνομαι με το πραγματικό μου όνομα. Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Το ίδιο είναι το χριστιανικό Χαράλαμπος, με το αρχαιοπρεπές και ηρωικό Αλέξανδρος; Και Μπάμπης δηλαδή να το κάνω, πάλι τα ίδια σκατά θα είναι. Σα χασάπης από τη Βαρβάκειο θα φαίνομαι. Να μου πεις, όταν μετά θα πρέπει να βγω για ένα καφέ ή τελοσπάντων να γνωρίσω βρε αδερφέ κάποιον…θα συνεχίσω να λέγομαι Αλέξανδρος; Δε γίνεται! Κι όμως, με λίγη προσπάθεια γίνεσαι ένας ωραιότατος Αλέξανδρος-Χαράλαμπος και δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Στη τελική, ένα όνομα είναι απλά ένα όνομα…τίποτα παραπάνω…

Τα προβλήματα είναι για τους χαζούς ανθρώπους. Για τους έξυπνους, τα πάντα έχουν λύση. Κι εγώ είμαι σαφώς έξυπνος! Είμαι, όμως, και ευαίσθητος…πάρα πολύ. Αλήθεια λέω…γιατί πια κανείς δεν με πιστεύει. Γι’ αυτό άρχισα και το blogging. Ήταν μια διέξοδος να βγάλω κάποια πράγματα που με έκαιγαν προς τα έξω. Διάβαζα καιρό πριν μερικά Blogs και λέω…γιατί όχι κι εγώ; Έχω να πω τόσα πράγματα. Ενδιαφέροντα έχω…γνώμη μπορώ εύκολα να σχηματίσω για πολλά πράγματα…γιατί όχι κι εγώ.

Πολλά καλά αρχίζουν από ένα αίσθημα ζήλειας. Όχι της κακώς εννοούμενης…όχι…αυτή δεν μου ταιριάζει, γιατί είμαι και σεμνό παιδί. Για ταπεινό δεν ξέρω…ήταν και της μόδας κάποτε αυτό…αλλά όχι….ταπεινό όχι! Έλεγα, λοιπόν, ότι όλα άρχισαν από ένα αίσθημα γόνιμης ζήλειας. Έβλεπα μερικούς τρανούς bloggers να κεντάνε με κείμενα αριστουργήματα και λέω…θα δημιουργήσω κι εγώ τα δικά μου αριστουργήματα. Σιγά τις μεγάλες διάνοιες που είναι αυτοί, για να μη μπορώ κι εγώ να το κάνω. Και κάπως έτσι, κουτσά στραβά, μη γνωρίζοντας ούτε τα html, ούτε τα embed και τα rss…κατάφερα να ανοίξω ένα μάλλον απλό και άκομψο Blog…ενάντια στη κομψότητα που με διακρίνει.

Στην αρχή, βέβαια, δεν με διάβαζε κανένας. Οπότε λέω έτσι μου είσαι; Το έκανα επάγγελμα. Σε όσα Blogs διάβαζα…δώστου κι ένα σχόλιο. Δημόσιες σχέσεις λένε κάποιοι ότι είναι αυτό. Χαζομάρες…ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λέω εγώ. Και στη περίπτωση μου, έπρεπε πάση θυσία να αυξήσω την αναγνωσιμότητα μου. Είχα τόσα να πω…και έπρεπε τόσοι να με ακούσουν! Τρόποι πολλοί, αλλά εγώ…ο φτωχός πλην τίμιος blogger…δεν ήθελα να κάνω εκπτώσεις στη ποιότητα των κειμένων μου. Θα μπορούσα να γέμιζα το Blog με γυμνές φωτογραφίες από ωραία μοντέλα ή από τεκνά…όχι…αυτό ποτέ δεν θα το έκανα…γιατί έχω και ένα επίπεδο. Οπότε αναλώθηκα στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων.

Και κάπως έτσι άρχισε να αυξάνει η αναγνωσιμότητα μου…και κάπως έτσι μπήκα στο Blogging…