Μεγάλωσα με παραμύθια...θα ζήσω;

Πίσω από ένα απροσπέλαστο ντουλάπι που κρύβει το γλυκό κυδώνι…εκεί νομίζω ότι άφησα κάποτε το περισσότερο μου πείσμα. Τότε που η γιαγιά έκρυβε το βαζάκι για να μη το πάρω, και εγώ σκαρφιζόμουν κάθε δυνατό τρόπο για να το γευτώ. Στα παιδιά δεν υπάρχει απαγόρευση…ή μάλλον υπάρχει…αλλά ισοδυναμεί με τη παροχή κινήτρου για δράση. Έτσι και ο Μηδενικός μπόμπιρας…παρότι σε γενικές γραμμές ήσυχο και υπάκουo παιδί…όταν όμως ήθελε κάτι…έπρεπε να γίνει…

Τα παιδιά έχουν πείσμα…ναι…κόντρα σε κάθε παραμύθι που τα εμποτίζει με την αδράνεια του πρωταγωνιστή. Έχω μια εμμονή με τα παραμύθια…μια απέχθεια στον ιδεατό τους χαρακτήρα. Εσφαλμένες αντιλήψεις…μηδέν σεξουαλισμός…ανέραστοι ήρωες που κάνουν τα πάντα για ένα γραφτό φιλί…και ιστορίες μισοτελειωμένες. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…χμμμ…θα ήθελα πολύ να μάθω το καλά της Ωραίας Κοιμωμένης που είχε να καθαρίσει ένα ολόκληρο παλάτι από τη σκόνη. Ούτε 100 μέρες δεν την έφταναν…όχι ότι τελικά έφθασαν και σε άλλους για καλύτερο ξεσκόνισμα…

Το παραμύθι έχει μια βαθιά χριστιανικότητα…την οποία μάλλον μισώ περισσότερο από το καθεαυτό περιεχόμενο και ηθικό δίδαγμα του. Διακρίνονται όλα τους…αδιακρίτως…από ένα Μεσσιανισμό…τη προσμονή του ήρωα πάνω στο άλογο. Πόσο μισώ αυτή τη φιγούρα…αλλά πόσο περισσότερο οικτίρω εκείνη την όμορφη πάντα κοπελίτσα που καρτερά άπραγη, αμέτοχη, άβουλη…σκέτη νούλα…τον πρίγκιπα. Βέβαια, στα παραμύθια που μας έλεγε η μαμά μας, το βασιλόπουλο πάντα τα κατάφερνε…όχι σαν τα σκονισμένα παραμύθια της καθημερινότητας μας.

Σήμερα μιλώ για τη κανονικότητα. Τόσο τη στατιστική…όσο και τη λεκτική. Νόρμες συμπεριφορών…επαναλαμβανόμενες στερεότυπες εκφράσεις και όνειρα. Όνειρα καρμπόν σε ένα κόσμο που όχι μόνο ευνοεί…αλλά και διδάσκει τη παιδεία της κανονικότητας. Και τα παραμύθια…αρχέγονη πατέντα του Μεσαίωνα, για να μας κρατάει άσβεστη τη φλόγα του ρομαντικού ονείρου. Δεν είμαι εγώ έξω από το κύκλο του χορού…τουλάχιστον όχι μόνιμα!

Μωρές παρθένες περιμένουν τη πρώτη νύχτα του γάμου. Ξεσκισμένες, βέβαια, αλλά άσπιλες για τον πρίγκιπα…όταν και εφόσον δεήσει να έρθει. Και οι πιο δυστυχείς…πραγματικά άσπιλες…με ένα πρίγκιπα που αμφίβολο αν θα εκτιμήσει την εμφανή τους αρετή. Το παραμύθι και η θρησκεία ταύτισαν την αρετή με την σεξουαλική και εμπειρική αποχή…και σήμερα…σε αυτή τη νεοσυντηρητική κοινωνία υποδυόμαστε ή μονάζουμε…σπανίως όμως βιώνουμε. Ο υποφαινόμενος δεν είναι έξω…το ξαναλέω… Κι αν θωρεί…δεν σημαίνει ότι θαρρεί πιο άξιος από τους άλλους!

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω η διαφορετικότητα…που τόσοι και τόσοι κράζουν. Κι αν είμαστε διαφορετικοί τελικά ο ένας από τον άλλον…είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο στα σημεία. Απογυμνωμένοι από το πολιτισμό…όποια μορφή κι αν πάρει…μόνο τότε μπορούμε να στέκουμε διαφορετικοί και τόσο ίδιοι συνάμα…

Απεταξάμην το Σατανά; Απεταξάμην τη κανονικότητα του μύθου; Πάτερ…μπορώ να σου απαντήσω αύριο;…