Οι Μονόλογοι ενός Blogger: H Αθέατη Πλευρά του Διαδικτύου

[Και κάπως έτσι άρχισε να αυξάνει η αναγνωσιμότητα μου…και κάπως έτσι μπήκα στο Blogging…]

Στο κόσμο του διαδικτύου βρήκα την αληθινή μου ταυτότητα. Εκείνη που έξω μου στερούσαν οι κοινωνικές συνθήκες και οι καταναγκασμοί. Εδώ μέσα αν θέλετε να ξέρετε…μπορεί να έγινα Αλέξανδρος…αλλά έβγαλα τον Μπάμπη περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αυτή τη μίζερη ζωή που ζούσα. Υπήρχαν στιγμές που μέσα από τα κείμενα των άλλων ανθρώπων αντλούσα ελπίδα για κάτι καλύτερο…άλλες πάλι που βάλτωνα στην απαισιοδοξία. Μα πάνω από όλα γύρναγα και κοίταγα ανθρώπους που είχαν τα ίδια ερεθίσματα με μένα…και τελικά ίσως απλά δεν ένιωθα τόσο μόνος…ποιος ξέρει…

Μεγάλωσα σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Ελάχιστη σημασία έχει ποια είναι αυτή…έτσι κι αλλιώς όλες ίδιες φαντάζουν στα μάτια μου. Σε όλες κατοικοεδρεύει αυτή η απόλυτη μιζέρια κα η κακομοιριά του μέσου έλληνα. Τον μισώ τον μέσο Έλληνα…τον οικτίρω κάποιες άλλες φορές και χαίρομαι που εγώ δεν είμαι σαν κι αυτόν…όμως τις περισσότερες απλά τον μισώ, γιατί είναι κομμάτι της ψυχής μου. Έχει σμιλέψει με καλέμι τη προσωπικότητα μου και τον νιώθω απ’ άκρη σ’ άκρη του κορμιού μου. Κι αν τα λέω τόσο γελοιωδώς ποιητικά είναι γιατί τον απεχθάνομαι τόσο πολύ, όχι γιατί με έπιασε ο εκφραστικός μου οίστρος. Είμαστε κατασκευάσματα των κοινωνιών μας…το πιστεύω ναι…αλλά διατηρούμε και το δικαίωμα να ξεφεύγουμε που και που από αυτές. Όταν δεν μας κάνουν…όταν μας καταπιέζουν…όταν τελοσπάντων οι συνθήκες μας οδηγούν εκεί.

Τι έλεγα; Συγνώμη που με συνεπήρε το επαρχιακό μου παρελθόν. Αααα ναι…μεγάλωσα εν πάση περιπτώσει και ήρθα στην Αθήνα. Ήρθα ως Μπάμπης, αλλά αποφάσισα ότι αν γίνω μια μέρα γνωστός δεν θα έπρεπε να ήταν ποτέ με αυτό το λαϊκό όνομα. Μόνο κάτι πραγματικά αριστοκρατικό και αρχαιοελληνικό μου ταίριαζε. Έτσι διάλεξα το Αλέξανδρος. Και κάπου εκεί…νομίζω ότι αποτίναξα μια και για πάντα το βλαχάκι από απάνω μου…

Ο διαδικτυακό κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται…από κάθε άποψη. Πλέον, νομίζω ότι μπορεί να το πω…και σαν Αλέξανδρος…και κυρίως σαν Μπάμπης. Ψεύτικες ταυτότητες που μπλέκουν με τις αληθινές. Το διαδίκτυο είναι εξ ορισμού ψευδές και ωραιοποιημένο. Αν ήταν αληθινό, τότε απλά δεν θα το χρειαζόμασταν. Αλήθεια! Σκεφτείτε το λίγο. Ναι…εσείς στο βάθος που με κοιτάτε με σφιγμένα μάτια και δύσπιστα. Αν αυτά που λέγαμε εδώ ήταν ολότελα αλήθεια, τότε θα είχαμε το θάρρος να τα πούμε και προς τα έξω. Πφφφ….δεν με πιστεύετε εεεε; Καλά…στο δρόμο θα σας το αποδείξω.

Εμένα που με βλέπετε, είχα τρία blogs, δυο λογαριασμούς facebook και ένα λογαριασμό στο romeo. Και πάλι καλά να λέτε, γιατί ήμουν από τους πιο φυσιολογικούς. Έχω ακούσει τόσα χρόνια, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Μη μου λέτε, λοιπόν, πως εδώ υπάρχει η πραγματική ζωή…και μάλιστα η αποθέωση και η ιδεατή πλευρά της. Ο ίδιος βούρκος είναι…και ίσως είναι και λίγο χειρότερος, γιατί εδώ είναι η αθέατη πλευρά που έξω δεν τολμάμε να εμφανίσουμε. Στο διαδίκτυο κρύβονται τα λανθάνοντα ένστικτα που θάβουμε καλά-καλά….ξέρω τι σας λέω…και σαν Αλέξανδρος…και σαν Μπάμπης…

Εγώ τι έκανα; Που είμαι σε όλα αυτά; Κάτσε να πιω ένα ποτήρι νερό…γιατί κοράκιασα…