Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η Ανατολή του Μπάμπη

[Εγώ τι έκανα; Που είμαι σε όλα αυτά; Κάτσε να πιω ένα ποτήρι νερό…γιατί κοράκιασα…]

Υπήρξαν στιγμές που ήμουν πραγματικά ο Μπάμπης. Θαρρώ πως ήταν στην πολύ αρχή. Τότε που έψαχνα τον εαυτό μου περισσότερο από κάθε άλλο. Έγραφα κείμενα από μικρό παιδί, αλλά όσο να το κάνουμε δεν είναι το ίδιο να μπορεί κάποιος να διαβάσει και να επέμβει στα κείμενα σου. Μάλλον τότε ήταν η πιο αθώα μου εποχή. Τα κείμενα μου δεν πέρναγαν ποτέ από μια δεύτερη ανάγνωση. Ακατέργαστα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας…και το editing δεν μου έλεγε τίποτα. Τα έγραφα συχνά θυμάμαι σε ένα χαρτί, πολλές φορές καθώς μετακινιόμουν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το τρελό με τα ραβασάκια στο μετρό. Πως και δεν μου έγραψε κανείς κάτι τέτοιο στη στήλη του “Σε είδα”; Μετά τα πέρναγα στον υπολογιστή και αυτό ήταν…τίποτε παραπάνω…ούτε καν την ορθογραφία δεν τσέκαρα. Μετά έμαθα όμως! Μετά έμαθα πολύ καλά…κι όσο κι αν έμαθα…νομίζω ότι ποτέ δεν κατάφερα να γίνω επαγγελματίας…αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Ο Μπάμπης ήταν παρών τον πρώτο καιρό, και παρότι δεν το ομολογώ…νομίζω ότι μου λείπει λίγο εκείνη η εποχή του blogging. Τους πρώτους μήνες, δεν με διάβαζε κανένας. Δεν ήξερα τι είναι και ο tracker και δεν είχα ιδέα πώς να παρακολουθώ την κίνηση μου. Ύστερα βέβαια ήρθαν στο δρόμο μου το Analytics, το Extreme Tracking και χίλια άλλα…και το ανώνυμο…έγινε…“σχεδόν”…ανώνυμο. Αλλά έχουμε καιρό για αυτά. Κάθε πράγμα στο καιρό του, που έλεγε και η γιαγιά μου. Μου λείπει…ναι! Όχι η αθωότητα εκείνου του καιρού. Αυτή είχε μια αφέλεια που με εκνεύριζε. Ο Μπάμπης πίστευε στη καλή φύση τον ανθρώπων…στα αγαθά κίνητρα. Ο Αλέξανδρος από την άλλη δεν δίνει καμιά σημασία στα κίνητρα…είναι κυνικός…ζει με βάση τα αποτελέσματα. Κι από αυτή την άποψη είναι πολύ τυχερός νομίζω!

Το πρώτο mail που έλαβα μου προκάλεσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ειλικρινά δεν είναι σαν το πρώτο σχόλιο. Πώς να το θέσω; Το σχόλιο είναι σαν να σε παίρνει τηλέφωνο ένα γνωστός να δει τι κάνεις. Είναι ευχάριστο που σε σκέφτεται και τόσο ζεστό. Όμως το να σου στείλει κάποιος ένα e-mail, στην ηλεκτρονική πραγματικότητα, είναι σχεδόν σαν ο ίδιος φίλος να σε επισκέπτεται σπίτι για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Είναι αστείο…αλλά όταν έλαβα το μήνυμα του Χάρη…σχεδόν έμεινα να κοιτάω σαν χαζεμένο πεντάχρονο την οθόνη του υπολογιστή. Ο “Lonely Soul”, όπως ήταν άλλωστε το nickname του, μου χτύπαγε το κουδούνι και μου έλεγε ότι όχι μόνο με διαβάζει, αλλά νιώθει πολύ κοντά τη γραφή μου κι ότι τον στηρίζει κάποια μοναχικά του βράδια. Αυτός Θεσσαλονίκη υποτίθεται ότι έμενε. Μετά από τόσο καιρό δεν ξέρω αν τα θυμάμαι και καλά…

Καλά…μη κοροϊδεύω τον εαυτό μου! Ό,τι έχει να κάνει με το Χάρη τα θυμάμαι σε πλήρη ανάλυση. Ασχέτως αν θέλω να το παίζω άνετος…σαν να μην έγινε τίποτα. Τελοσπάντων…μην σας τα πολυλογώ και σας κουράζω…περίπου 3 μήνες μιλάγαμε με mail. Καθημερινά αναπτύσσαμε μια ανθρώπινη επαφή που για μένα ήταν πρωτόγνωρη…για πολλούς βέβαια λόγους. Πρωταρχικά γιατί δεν την είχα ξαναζήσει…αλλά το βασικότερο μάλλον επειδή δεν πίστευα και ποτέ ότι θα τη βίωνα. Ο Χάρης είναι ο μόνος άνθρωπος στο διαδίκτυο…στις όποιες γνωριμίες μου…που γνώρισε τον Μπάμπη…και σαν όνομα, αλλά και επί της ουσίας.

Στο τέταρτο μήνα ήρθε και το msn. Μέχρι τότε…περιττό να πω ότι εγώ ήμουν παντελώς άσχετος με το οτιδήποτε ιντερνετικό. Ζωντόβολο από τα λίγα…αλλά η τρέλα μου να έρθω σε κοντινή επαφή με αυτό τον άνθρωπο υπερέβαινε το κάθε τίμημα. Θα καταπατούσα κάθε αρχή και πιστεύω μου…μόνο και μόνο για να ζήσω αυτό που έξω δεν είχα καταφέρει να ζήσω μέχρι τώρα.

Εσείς δεσποινίς δεν μου αρέσει να με κοιτάτε σαν καημένο. Θα έχετε σχηματίσει την εικόνα μέχρι τώρα ότι ήμουν ένα παρθένο και άβγαλτο που δεν ήξερε τι είναι η πραγματική ζωή και παγιδεύτηκε στο κόσμο του διαδικτύου εεεε; Μπορεί να έχετε και δίκιο, αλλά όχι όπως νομίζετε. Άβγαλτο δεν με έλεγες σε καμιά περίπτωση. Το πρώτο καιρό ειδικά που ήρθα στην Αθήνα έζησα πολύ καλά τη ζωή μου. Κυκλοφορούσα έξω, ερχόμουν σε συναναστροφή με διάφορα είδη ανθρώπων, φλέρταρα, έκανα αλόγιστα ίσως σεξ…με λίγα λόγια δεν άφηνα τίποτα να με απασχολεί πέρα από το να περνάω καλά. Ήξερα πολύ καλά…ότι στην αρχή αυτό ήταν που χρειαζόμουν…περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όταν άνοιξα το Blog δεν ήμουν ούτε ένα σεξουαλικά στερημένο πλάσμα, ούτε ένας καθυστερημένος μισάνθρωπος. Γι’ αυτό, λοιπόν, μη με κοιτάτε με λύπηση…

Ο Χάρης όμως ήταν μια άλλη ιστορία…