Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η Μεσημβρία του Blogging

[Θα αναρωτιέστε τι έγινε με το Χάρη και αν τον είδα ποτέ εεε;]

Όλα στην ώρα τους. Από μικρός έμαθα πως όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ…όλο το σύμπαν…σε αντίθεση με τις χαζομάρες που λέει ο Κοέλο…θα συνωμοτήσει για να μη το πετύχουμε. Υπάρχει πάντα μια παράξενη κοσμική σχεδόν έλξη, όμοια με την αρχή της βαρύτητας, που μας ωθεί στην αποτυχία. Είναι το ανθρώπινο, όμως, πείσμα που μπορεί να αποτελέσει την αντίδραση στη παντοτινή δύναμη της φύσης και της τελεολογίας. Οι άνθρωποι ελπίζουν και μοχθούνε…και αυτό είναι που τους κάνει να προχωράνε και να ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Η ελπίδα λέτε να μας σώσει;

Μετά την εξομολόγηση του Χάρη, η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Να πιστέψω ή όχι σε μια αβάσιμη αλήθεια…την όποια αλήθεια του Χάρη. Ομολογώ ότι τελικά δεν τον πίστεψα στην αρχή. Η επανάληψη όμως εκτός από μητέρα της μάθησης, είναι και μητέρα της συνήθειας…και μετά από κάποιους μήνες επικοινωνίας και διακριτικού flirting έφθασα να έχω πέσει σε μια λούμπα που όμοια δεν είχα ξαναζήσει. Όταν δεν έχουμε βιώσει κάτι είναι η αλήθεια ότι τα πράγματα είναι παράξενα. Δεν μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που νιώθεις είναι αληθινό ή μεγεθυμένο!

Χωρίς να το καλοκαταλάβω, η ζωή μου μπήκε σε μια αδράνεια. Το blogging; Ακόμα χειρότερα. Έγραψα ό,τι μελό μαλακία μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Τα κείμενα εκείνης της περιόδου είναι το απαύγασμα του Μπάμπη. Τόσο που ο Αλέξανδρος του σήμερα, σχεδόν τα απωθεί μετά βδελυγμίας. Το μόνο που κρατήθηκε από εκείνη τη περίοδο είναι ο συναισθηματισμός, ο οποίος παντού και πάντα θα πουλάει. Ακόμα και ένα κρεβάτι να θες να κάνεις, αν το πλασάρεις με λίγο συναισθηματισμό, το έχεις σίγουρο…στο τσεπάκι σου λέω! Αδερφές ή όχι…όλοι ψυχορραγούμε για λίγο κομμάτι ψυχικής κατάθεσης…λίγο δράμα…λίγο έρωτα βρε αδερφέ. Σας το λέει ο Αλέξανδρος που το έκανε πράξη. Και για να καταλάβεις τον επίπλαστο συναισθηματισμό…θέλει πολλά στραπάτσα και μεγάλα αρχίδια…που ο Μπάμπης δεν τα είχε.

Έπεσα, λοιπόν, στην ανάγκη του ψηφιακού έρωτα…εγώ όπως και χιλιάδες άλλοι bloggers. Δεν είναι δα και τόσο παράξενο! Ο Μπάμπης δέσμιος ενός Χάρη…κάπου στη Θεσσαλονίκη…που ήταν κάπως στο πρόσωπο…που είχε μια κάποια δουλειά…που διέθετε μια κάποια προσωπικότητα. Όλα κάπως και κάπου. Ένας έρωτας…ο Θεός να τον κάνει…και αυτός στο περίπου!

Οι προσπάθειες μου να βρεθώ με το Χάρη πάντοτε απέβαιναν άκαρπες. Πάντοτε δεν ήταν έτοιμος. Πάντα ο καιρός δεν βοηθούσε. Πάντα είχε κάτι να κάνει. Τελικά δεν άντεξα και μια μέρα παίρνω το πρώτο αεροπλάνο και ανεβαίνω Θεσσαλονίκη. Τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω είμαι στο Λευκό Πύργο και σε περιμένω. Απάντηση λιτή…ότι αυτός δεν είναι εκεί! Τσάμπα ταξίδι…τσάμπα όλα!

Απογοητευμένος, αλλά συνάμα και με συναίσθηση της πιθανής αποτυχίας της απεγνωσμένης αυτής μου κίνησης…βγαίνω για καφέ με έναν Blogger άλλο…που μιλάγαμε καιρό και είχαμε συμπαθήσει ο ένας τον άλλον. Χημεία έκδηλη στην ατμόσφαιρα…καθόλου ερωτική βέβαια…αλλά αυτό το ξέραμε εκ των προτέρων. Ο Μπάμπης έτσι κι αλλιώς δεν πίστευε ποτέ στους διαδικτυακούς έρωτες…ή τελοσπάντων πλην μιας εξαίρεσης! Η κουβέντα προχώραγε κανονικά μέχρι που το θέμα έφτασε στη «Μοναχική Ψυχή»…στο λόγο αυτού του εσπευσμένου μου ταξιδιού.

Έχετε ποτέ δει ένα πύργο με τραπουλόχαρτα να καταρρέει; Εεεε αυτό ακριβώς έγινε. Η μοναχική ψυχή…δεν ήταν και τόσο μοναχική τελικά…αφού την ίδια ιστορία…παράλληλα με μένα…την έπαιζε και με τον έτερο Θεσσαλονικιό blogger που έπινα καφέ…χωρίς βέβαια ποτέ να έχουν ειδωθεί. Και για πρώτη και τελευταία φορά ο Μπάμπης ήρθε σε επαφή με το άλλο πρόσωπο του blogging. Με τον καιρό έμαθα ότι η μοναχική ψυχή…δεν ήταν διόλου μοναχική, αλλά ούτε και μοναδική. Διατηρούσε κάμποσες διαδικτυακές ταυτότητες…με άλλους Bloggers είχε βρεθεί…με άλλους είχε πηδηχτεί…με άλλους είχε κάνει και σχέση…πολυάσχολη μάλλον ψυχή…παρά μοναχική…

Νομίζω ότι Αλέξανδρος γεννήθηκε εκείνο το απόγευμα στη παραλία της Θεσσαλονίκης…και ο Μπάμπης μπήκε μια και καλή…στο ντουλάπι…