Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Λίγο πριν τη Μεσημβρία

[Ο Χάρης όμως ήταν μια άλλη ιστορία…]

Δεν είμαι σίγουρος ακόμη και σήμερα αν τον Χάρη τον ερωτεύθηκα ή απλά μου έγινε εμμονή. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες, και παρότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ το όποιο φλερτ του, δεν ένιωθα τίποτα για εκείνο το μυστήριο τύπο από την άλλη άκρη της Ελλάδας. Καμένα Βούρλα, Τέμπη, Κατερίνη…και ο Χάρης χιλιόμετρα μακριά μου κινούσε μονάχα ένα καθαρά φιλολογικό ενδιαφέρον. Δεν κατάλαβα στιγμή πως πέρασαν τρεις μήνες επικοινωνίας. Αρχίσαμε γύρω στο Οκτώβρη και είχαν φθάσει ήδη Χριστούγεννα και είχα ένα άνθρωπο στη ζωή μου…που ουσιαστικά δεν είχα…τουλάχιστον με τη φυσική έννοια.

Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος δείχνει τα δείγματα γραφής του με το καλημέρα. Η πρώτη εντύπωση είναι πάντα σημαντική, αλλά έχοντας κάνει κάποιες φορές λάθος, ήμουν πλέον πολύ πιο φειδωλός στα βιαστικά μου συμπεράσματα. Ίσως κάνω λάθος πάλι…ίσως όχι…τελοσπάντων…τι σημασία έχουν όλα αυτά πλέον. Σαν να λέω παραμύθι νιώθω…και στα παραμύθια δεν μπορείς να επέμβεις στην ιστορία. Είναι έτσι φτιαγμένη από τα γεννοφάσκια της. Δεν έρχεσαι εσύ…ο κάθε τυχάρπαστος…να αλλάξεις τη μοίρα της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης…είναι σχεδόν ιεροσυλία. Από το Μεσαίωνα μέχρι τώρα…αλώβητες φιγούρες στα μάτια τόσων παιδιών…και εσύ ένας κοινός θνητός με καμία αξιοσύνη…δεν μπορείς να παίζεις με τα θεία. Έτσι και με το Χάρη. Είχε δείξει με τη μυστικοπάθεια του ότι κάτι κρύβεται καλά από πίσω. Μόνο τότε που δεν έβλεπα ή δεν ήθελα απλά να δω.

Εκείνα τα Χριστούγεννα έπρεπε να ανέβω στη Θεσσαλονίκη για διακοπές. Ένας πολύ καλός φίλος με είχε καλέσει και μιας και δεν ήθελα να επιστρέψω στο χωριό με τους γονείς και τη μιζέρια, είπα να πάω μια βόλτα στη συμπρωτεύουσα. Δεν το κανόνισα για το Χάρη…ειλικρινά το λέω…ήθελα και πήγα. Βλέπετε δεν ήμουν ακόμα ερωτευμένος…ή ό,τι ήμουν τελοσπάντων…

Όταν μιλήσαμε ένα βράδυ στο msn του είπα τα καθέκαστα. Ενθουσιάστηκε και αμέσως μου έδωσε το τηλέφωνο του. Έπρεπε λέει να βγούμε για ένα καφέ οπωσδήποτε. Δεν ήθελε και πολύ ο άνθρωπος…όταν ανέβηκα, έστειλα το μήνυμα. Απάντηση λιτή και απέριττη…«είμαι με το αγόρι μου και λέμε να μη βγούμε». Δεν με πείραξε…ειλικρινά…μάλιστα του έστειλα και τις θερμές μου ευχές. Να τρίξουν οι σομιέδες…έτσι πρέπει σε κάθε ζευγάρι που σέβεται τον εαυτό του! Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο. Άκουσα για πρώτη φορά, μετά από τρεις ολόκληρους μήνες, τη φωνή του. Ήταν από εκείνες τις φωνές που νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν ήταν ωραία…μάλλον σπαστική θα έλεγα ότι ήταν…απλά κάθε φορά που με έπαιρνε μου κοβόταν η λαλιά από εκεί και πέρα…ποιανού εμένα! Έχετε καταλάβει ήδη νομίζω τι πολυλογάς είμαι… Το τηλέφωνο κράτησε αρκετή ώρα. Μου είπε συγνώμη για τη χθεσινή μέρα και ότι θα έφευγε για ταξίδι σε λίγες ώρες. Συνεπώς άκυρος ο καφές, άκυρη η συνάντηση, άκυρα όλα. Και πάλι δεν με ένοιαξε…το ομολογώ…

Η επάνοδος στην Αθήνα ήταν επώδυνη για πολλούς λόγους. Περισσότερο όμως γιατί είχα περάσει τόσο όμορφα στη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες μετά στο msn…ήρθε η έκπληξη…ο Χάρης να μου μιλά και να μου κάνει τα παράπονα του που δεν βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη…ενώ ήθελε τόσο να με δει…παράνοια! Μην σας τα πολυλογώ…εκείνο το βράδυ έγινε η εξομολόγηση του ενδιαφέροντος…του όποιου υποθετικού ενδιαφέροντος! Τόμπολα ο δικός σας…να μην έχω τι να πω…τι να πεις σε έναν άνθρωπο που εκμυστηρεύεται έναν έρωτα στα τυφλά μετά από τρεις μήνες και κάτι; Η λογική επικράτησε και τα πράγματα μπήκαν στη σωστή βάση. Βέβαια, η επαφή συνεχίστηκε…για άλλο μισό σχεδόν χρόνο…και κάπου εκεί άρχισε και ο υποφαινόμενος να τη πατάει…

Άτιμο πράγμα το διαδίκτυο. Σε κάνει να μεγαλοποιείς καταστάσεις, γιατί είσαι τόσο αδύναμος να διακρίνεις την πραγματική τους διάσταση. Όλα στο διαδίκτυο φαίνονται μεγαλύτερα. Είναι σαν να περνάνε κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό και γίνονται κουμούτσες. Μπορεί να μεγαλοποίησα αυτό που ένιωσα με το Χάρη…κι αν δεν υπήρχε η βεβαιότητα της απάτης…τότε θα μπορούσα να είχα ζήσει κάτι πολύ απτό και αληθινό. Μπορεί να μη γινόμουν ποτέ Αλέξανδρος…αυτός που διώχνει τους άνδρες…και τους έλκει συνάμα…μπορεί να μην σας μίλαγα καν τώρα για την ιστορία μου και τις αποφάσεις μου. Πάντα υπάρχει ένα Χάρης που θα κάνει ένα Μπάμπη…Αλέξανδρο…

Θα αναρωτιέστε τι έγινε με το Χάρη και αν τον είδα ποτέ εεε;