Garbage Love

Η παρακάτω ιστορία στηρίζεται εν μέρει σε αληθινό γεγονός, όχι ωστόσο προσωπικό!

…

Μια ηλιόλουστη μέρα, μια ανοιξιάτικη δροσάτη λιακάδα και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια βόλτα στο Κέντρο της Αθήνας. Μιας πόλης τόσο άσχημης, τόσο γοητευτικής, τόσο λούμπεν, τόσο classy, τόσο όλα…και τόσο τίποτα ταυτόχρονα. Πιστεύεις ότι το άσχημο μπορεί να έχει και μια ομορφιά; Πες μου…

Λίγο Γκάζι, λίγο Μοναστηράκι, λίγο Πανεπιστημίου με το Αθηναϊκό τρίπτυχο, εξαιρετικά φευγαλέο Κολωνάκι και καταλήγεις Εξάρχεια. Σε εκείνα τα στενά που νιώθεις αφόρητα τον εγκλωβισμό και την απελευθέρωση στη κάθε γωνία. Δεν αναφέρομαι καν στη γρήγορη προσπέλαση της πλατείας το βράδυ με μια ανάσα, αλλά στη χαλαρή ανάπαυση στο τοίχο ενός νεοκλασικού καλυμμένου από γκράφιτι. Ανάμεικτα συναισθήματα όπως μετά από ένα βιαστικό πήδημα, μια αγχωμένη μαλακία που λέει και το άσμα ή τη μόνιμη αίσθηση ότι κάτι έχεις ξεχάσει σημαντικό να κάνεις. Έτσι είναι και αυτή η πόλη. Μια κατ’ εξακολούθηση ξεπέτα, που ξέρεις ότι δεν σε καλύπτει, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, γιατί πρέπει να ξεδώσεις…

Εκείνο το απόγευμα σε ένα στενό κάθετο στη Μαυρομιχάλη βρέθηκες να περπατάς μόνη…ή μπορεί να είχες και παρέα…τι σημασία έχει; Οι ιστορίες γράφονται πάνω σε χαρακτήρες. Η Σταχτοπούτα ξέχασε το γοβάκι, η Χιονάτη ξεροκατάπιε το μήλο, και η Ωραία Κοιμωμένη πήγε και τσιμπήθηκε από το αδράχτι η βλαμμένη. Τυχαιότητα και μοίρα μαζί! Στη δικιά σου ιστορία…μια κούτα δίπλα από τα σκουπίδια…

Κοινότυπο να λες ότι δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όμως δεν ξέρεις! Σε αυτή τη πόλη, στα σκουπίδια μπορείς να βρεις από ρακοσυλλέκτες, μέχρι γαλλικά βιβλία σε άριστη κατάσταση, και το καλύτερο γαμήσι μέχρι στιγμής. Είναι παράξενο να νιώθεις ότι μαζεύεις τη πεταμένη ιδιοκτησία του άλλου. Δεν κλέβεις ουσιαστικά, αλλά όλη σου η αστική περηφάνια γκρεμίζεται δίπλα από ένα πράσινο ή μπλε κάδο απορριμμάτων. Δεν μεγάλωσες με αυτά τα βιώματα και κάπου εκεί ακούς μια μαμαδίστικη φωνή να κράζει πως κατάντησες…

Εκείνος σε παρατηρεί από μακριά. Δεν φαίνεσαι για άστεγη. Είσαι μια τυπική κοπέλα, όχι γκόμενα…μακριά από εμάς, αλλά μια γυναίκα μποέμ και ελεύθερη. Σε πλησιάζει και πιάνει τη κουβέντα. Εκεί δίπλα από τα σκουπίδια. Από πίσω εκείνη τη στιγμή…αν ήσασταν ταινία…έπρεπε να παίζουν Raveonettes…σίγουρα! Σε μια πόλη που ο έρωτας εκλείπει, δεν θα ήσασταν εσείς εξαίρεση.

Με συνοπτικές διαδικασίες βρίσκεσαι να πίνεις κρασί σε ένα κοντινό φοιτητικό διαμέρισμα και να κάνεις σεξ σε ένα άστρωτο κρεβάτι. Όχι μία, όχι δύο, αλλά αρκετές φορές, μέχρι να ξεπλύνεις την υποψία των σκουπιδιών από πάνω σου. Η πνευματική λεία σου κείτεται παραπέρα, πεταμένη σε μια γωνία με τις σελίδες ανοιχτές. Τώρα δεν σε ενδιαφέρει η γαλλική λογοτεχνία…ούτε ο Μπαλζακ…ούτε ο Ουγκώ! Σε ενδιέφεραν ποτέ;

Γυρίζεις σπίτι, αφού έχεις ανταλλάξει κινητά τηλέφωνα. Νιώθεις χαρούμενη, με ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο. Δεν έχεις ερωτευτεί…αυτό θα το ήξερες. Έχεις όμως εκτονωθεί και τώρα νιώθεις αυτή τη νιρβάνα. Όταν τελειώνεις…δεν σκέφτεσαι τίποτα. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που το μυαλό αδειάζει πλήρως είναι η καλύτερη εφεύρεση της φύσης. Αποδεσμευμένος από τα κόμπλεξ σου, τις φοβίες σου, τις έννοιες. Ένας μικρός Θεός επί γης!

Στη πόλη που μισείς, στη πόλη που αγαπάς, σε αυτούς που σου λείπουν, σε άλλους που σε πλήγωσαν, σε αυτούς που σου στέκονται, σε εκείνους που θα σου σταθούν, στα σκουπίδια που θα έρθουν…σε όλα αυτά ελπίζεις. Στη στιγμή εκείνη που θα τελειώσεις και μετά θα συνεχίσεις να είσαι με άδειο μυαλό…όχι για δευτερόλεπτα…αλλά για λεπτά ολόκληρα!