4 Ιανουαρίου 2010

Garbage Love

Η παρακάτω ιστορία στηρίζεται εν μέρει σε αληθινό γεγονός, όχι ωστόσο προσωπικό!



Μια ηλιόλουστη μέρα, μια ανοιξιάτικη δροσάτη λιακάδα και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια βόλτα στο Κέντρο της Αθήνας. Μιας πόλης τόσο άσχημης, τόσο γοητευτικής, τόσο λούμπεν, τόσο classy, τόσο όλα…και τόσο τίποτα ταυτόχρονα. Πιστεύεις ότι το άσχημο μπορεί να έχει και μια ομορφιά; Πες μου…


Λίγο Γκάζι, λίγο Μοναστηράκι, λίγο Πανεπιστημίου με το Αθηναϊκό τρίπτυχο, εξαιρετικά φευγαλέο Κολωνάκι και καταλήγεις Εξάρχεια. Σε εκείνα τα στενά που νιώθεις αφόρητα τον εγκλωβισμό και την απελευθέρωση στη κάθε γωνία. Δεν αναφέρομαι καν στη γρήγορη προσπέλαση της πλατείας το βράδυ με μια ανάσα, αλλά στη χαλαρή ανάπαυση στο τοίχο ενός νεοκλασικού καλυμμένου από γκράφιτι. Ανάμεικτα συναισθήματα όπως μετά από ένα βιαστικό πήδημα, μια αγχωμένη μαλακία που λέει και το άσμα ή τη μόνιμη αίσθηση ότι κάτι έχεις ξεχάσει σημαντικό να κάνεις. Έτσι είναι και αυτή η πόλη. Μια κατ’ εξακολούθηση ξεπέτα, που ξέρεις ότι δεν σε καλύπτει, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, γιατί πρέπει να ξεδώσεις…


Εκείνο το απόγευμα σε ένα στενό κάθετο στη Μαυρομιχάλη βρέθηκες να περπατάς μόνη…ή μπορεί να είχες και παρέα…τι σημασία έχει; Οι ιστορίες γράφονται πάνω σε χαρακτήρες. Η Σταχτοπούτα ξέχασε το γοβάκι, η Χιονάτη ξεροκατάπιε το μήλο, και η Ωραία Κοιμωμένη πήγε και τσιμπήθηκε από το αδράχτι η βλαμμένη. Τυχαιότητα και μοίρα μαζί! Στη δικιά σου ιστορία…μια κούτα δίπλα από τα σκουπίδια…


Κοινότυπο να λες ότι δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όμως δεν ξέρεις! Σε αυτή τη πόλη, στα σκουπίδια μπορείς να βρεις από ρακοσυλλέκτες, μέχρι γαλλικά βιβλία σε άριστη κατάσταση, και το καλύτερο γαμήσι μέχρι στιγμής. Είναι παράξενο να νιώθεις ότι μαζεύεις τη πεταμένη ιδιοκτησία του άλλου. Δεν κλέβεις ουσιαστικά, αλλά όλη σου η αστική περηφάνια γκρεμίζεται δίπλα από ένα πράσινο ή μπλε κάδο απορριμμάτων. Δεν μεγάλωσες με αυτά τα βιώματα και κάπου εκεί ακούς μια μαμαδίστικη φωνή να κράζει πως κατάντησες…


Εκείνος σε παρατηρεί από μακριά. Δεν φαίνεσαι για άστεγη. Είσαι μια τυπική κοπέλα, όχι γκόμενα…μακριά από εμάς, αλλά μια γυναίκα μποέμ και ελεύθερη. Σε πλησιάζει και πιάνει τη κουβέντα. Εκεί δίπλα από τα σκουπίδια. Από πίσω εκείνη τη στιγμή…αν ήσασταν ταινία…έπρεπε να παίζουν Raveonettes…σίγουρα! Σε μια πόλη που ο έρωτας εκλείπει, δεν θα ήσασταν εσείς εξαίρεση.



Με συνοπτικές διαδικασίες βρίσκεσαι να πίνεις κρασί σε ένα κοντινό φοιτητικό διαμέρισμα και να κάνεις σεξ σε ένα άστρωτο κρεβάτι. Όχι μία, όχι δύο, αλλά αρκετές φορές, μέχρι να ξεπλύνεις την υποψία των σκουπιδιών από πάνω σου. Η πνευματική λεία σου κείτεται παραπέρα, πεταμένη σε μια γωνία με τις σελίδες ανοιχτές. Τώρα δεν σε ενδιαφέρει η γαλλική λογοτεχνία…ούτε ο Μπαλζακ…ούτε ο Ουγκώ! Σε ενδιέφεραν ποτέ;


Γυρίζεις σπίτι, αφού έχεις ανταλλάξει κινητά τηλέφωνα. Νιώθεις χαρούμενη, με ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο. Δεν έχεις ερωτευτεί…αυτό θα το ήξερες. Έχεις όμως εκτονωθεί και τώρα νιώθεις αυτή τη νιρβάνα. Όταν τελειώνεις…δεν σκέφτεσαι τίποτα. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που το μυαλό αδειάζει πλήρως είναι η καλύτερη εφεύρεση της φύσης. Αποδεσμευμένος από τα κόμπλεξ σου, τις φοβίες σου, τις έννοιες. Ένας μικρός Θεός επί γης!


Στη πόλη που μισείς, στη πόλη που αγαπάς, σε αυτούς που σου λείπουν, σε άλλους που σε πλήγωσαν, σε αυτούς που σου στέκονται, σε εκείνους που θα σου σταθούν, στα σκουπίδια που θα έρθουν…σε όλα αυτά ελπίζεις. Στη στιγμή εκείνη που θα τελειώσεις και μετά θα συνεχίσεις να είσαι με άδειο μυαλό…όχι για δευτερόλεπτα…αλλά για λεπτά ολόκληρα!

26 σχόλια:

  1. Εγώ ένιωσα ότι η ηρωίδα σου πάσχει από μοναξιά!!! και ετσι προσπαθεί να γεμίσει τις άδειες ατελείωτες ώρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κοίτα ρε παιδί μου τι κάθεται και γράφει ο άνθρωπος για να εξηγήσει τον γυναικείο οργασμό...

    :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το γέμισμα..
    Και αν δεν πάει καλά;
    Ίσως και μόνο αυτό να είναι ένα μέσο εκτόνωσης για να νιώσεις καλύτερα όπως είπες..
    Δεν ξέρω..
    Στην ιστορία όμως φαντάζει ταιριαστό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τέλειο το σκηνικό, άψογο το soundtrack!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κι εγώ θα συμφωνήσω για το σκηνικό της αθήνας που λατρεύω.
    (επίσης κι εγώ κοιτάω καμιά φορά στα σκουπίδια μπας και βρω κάτι που μου γυαλίσει - και ενίοτε πετυχαίνω λαβράκια)


    (υ.γ. μεταφορικά μιλώντας πάντα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χμ και πρόστυχη και ρομαντική ταυτόχρονα η ιστορία. εύγε!

    και καλή χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαλλον θα πρεπειεδω να αντιγραψω το σχολιο μου απο την προηγουμενη αναρτηση σου...
    αλλα αυτη την φορα να απευθυνεται στην κοπελα αυτη
    καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λίγο Γκάζι, λίγο Μοναστηράκι, λίγο Πανεπιστήμιο, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου χαχαχα

    Μου αρέσει όταν γράφεις λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. οκ το ξέρω ότι είμαι περίεργη, αλλά ποιο μέρος της ιστορίας είναι αληθινό? το σεξάκι ή το βιβλίο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Φούλη: Καλά βρε Φούλη μου δεν τη βγάζει στα σκουπίδια όλη την ώρα; Χαχαχα! Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται μοναξιά. Δηλάδη γενικά δεν ξέρω για η ενοχοποίηση του απλού σεξ (που το κάνω κι εγώ, δεν βγάζω την ουρά μου) πρέπει να γίνεται τόσο έντονα. Θρησκευτικά και κοινωνικά κατάλοιπα; Τι να πω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Spy: Όποτε πήγα να εξηγήσω το γυναικείο οργασμό...χαμένος βγήκα αγαπητέ. Εκεί που έλεγα νάτος, δεν ήταν. Κι όταν έλεγε σιγά μην ήταν, τελικά ήταν. Οπότε...δεν ήταν αυτή η προθεσή μου!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Ηφαισίτωνας: Τι πάει να πει δεν πάει καλά; Βρε μικρέ, δεν είναι όλα για να "πάνε καλά". Εγώ τουλάχιστον αυτό εχω καταλάβει. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να χαίρεσαι απενεχοποιημένα ότι σου δίνεται. Τσουλίστικο; Μπορεί! This is life though!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Turigr: Να το μεταφέρω στη φίλη ότι το εγκρίνεται δηλαδή! Χαχα! Το τραγούδι είναι όντως πολυ όμορφο και πριν λίγο καιρό τους ανακάλυψα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Mr.Brain's Husband: Καλέ με τον κύριο Brain συναντηθήκατε κοντά σε σκουπίδια; Χαχαχαχα!!! Εγώ πάλι σπάνια κοιτάω. Δεν με αφήνει καθόλου η αστική μου ψευδοϋπερηφάνεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Προφυλακτικό: Ναι όντως...και όταν την πρωτοάκουσα ένιωσα μια αίσθηση ρομαντικότητας...γι'αυτό είχα ορκιστεί στη φίλη ότι θα τη γράψω. Οπότε διάλεξα να είναι η πρώτη ανάρτηση του καινούργιου χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Ψεύτικος Πέτρος: Δε νομίζω ειλικρινά ότι η φίλη μου θα είχε κανενός είδους κόμπλεξ. Γι'αυτό τη λατρεύω! Πάντως είναι απίστευτο σκηνικό! Αυτά που λες...δεν παίζει ρε παιδί μου να γίνουν στη πραγματικότητα!! Χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Mahler: Βρες εσύ αγόρι και θα σε κάνω γύρα όλη την Αθήνα...χαχαχα!!!

    Γιατί βρε βρωμόγατο...λέω ποτέ λόγια εδω μέσα; Χααχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Wilma: Αγαπητό περιεργό μου πλάσμα...χαχαχα!!! Και τα δύο είναι αλήθεια. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. η αθηνα τη νυχτα ...αστεγη μποεμ κι ελευθερη.
    ωραιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Άσωτος: Έχω διαπιστώσει ότι η Αθήνα μόνο τη νύχτα μπορεί να βγάλει την όποια ομορφιά της. Το πρωί της είναι πολύ δύσκολο να κρύψει της ατέλειες της. Και σίγουρα μποέμ δεν θα την έλεγα...stylish και λούμπεν ταυτόχρονα ίσως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Η ιστορία ήταν ετερό και αποφασίζω να μποϊκοτάρω αυτό το μπλογκ μέχρι να βρω την δικαίωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ναι, το άσχημο μπορεί να έχει και μια ομορφιά παράλληλα..
    άκου εκεί, η Χιονάτη ξεροκατάπιε το μήλο..τι φταίει αυτή αν πεινούσε και ήθελε φρουτάκι? ε? να το πετάξει στα σκουπίδια? :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Another George: Καλέ εσύ εδώ δήλωσες ότι θα γίνεις straight...η ιστορία σε πείραξε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @US: Καλωσήρθατε!! Περίπου δηλαδή...χαχαχα!!!

    Εεεε καλά και η κοπελιά να κοίταζε να μη χλαπακιάσει το μήλο λες και δεν είχε δει ξανά μήλο στη ζωή της. Είπαμε...λίγη εγκράτεια...χαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Oxi den ennow oti h filh einai kobleksikh alla oti zei opws ekeinh thelei kai einai mono dikos ths logariasmos kai bravo ths
    ax, me parekshghsate nomizw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Ψεύτικος Πέτρος: Όχι μωρέ, εντάξει αντιληπτό! Χαχα! Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ ακόμπλεξάριστο άτομο. Ελπίζω να είναι ακομπλεξάριστη που ξέχασα και τη γιορτή της...χαχαχα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;