11 Ιανουαρίου 2010

Μεγάλωσα με παραμύθια...θα ζήσω;


Πίσω από ένα απροσπέλαστο ντουλάπι που κρύβει το γλυκό κυδώνι…εκεί νομίζω ότι άφησα κάποτε το περισσότερο μου πείσμα. Τότε που η γιαγιά έκρυβε το βαζάκι για να μη το πάρω, και εγώ σκαρφιζόμουν κάθε δυνατό τρόπο για να το γευτώ. Στα παιδιά δεν υπάρχει απαγόρευση…ή μάλλον υπάρχει…αλλά ισοδυναμεί με τη παροχή κινήτρου για δράση. Έτσι και ο Μηδενικός μπόμπιρας…παρότι σε γενικές γραμμές ήσυχο και υπάκουo παιδί…όταν όμως ήθελε κάτι…έπρεπε να γίνει…



Τα παιδιά έχουν πείσμα…ναι…κόντρα σε κάθε παραμύθι που τα εμποτίζει με την αδράνεια του πρωταγωνιστή. Έχω μια εμμονή με τα παραμύθια…μια απέχθεια στον ιδεατό τους χαρακτήρα. Εσφαλμένες αντιλήψεις…μηδέν σεξουαλισμός…ανέραστοι ήρωες που κάνουν τα πάντα για ένα γραφτό φιλί…και ιστορίες μισοτελειωμένες. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…χμμμ…θα ήθελα πολύ να μάθω το καλά της Ωραίας Κοιμωμένης που είχε να καθαρίσει ένα ολόκληρο παλάτι από τη σκόνη. Ούτε 100 μέρες δεν την έφταναν…όχι ότι τελικά έφθασαν και σε άλλους για καλύτερο ξεσκόνισμα…


Το παραμύθι έχει μια βαθιά χριστιανικότητα…την οποία μάλλον μισώ περισσότερο από το καθεαυτό περιεχόμενο και ηθικό δίδαγμα του. Διακρίνονται όλα τους…αδιακρίτως…από ένα Μεσσιανισμό…τη προσμονή του ήρωα πάνω στο άλογο. Πόσο μισώ αυτή τη φιγούρα…αλλά πόσο περισσότερο οικτίρω εκείνη την όμορφη πάντα κοπελίτσα που καρτερά άπραγη, αμέτοχη, άβουλη…σκέτη νούλα…τον πρίγκιπα. Βέβαια, στα παραμύθια που μας έλεγε η μαμά μας, το βασιλόπουλο πάντα τα κατάφερνε…όχι σαν τα σκονισμένα παραμύθια της καθημερινότητας μας.


Σήμερα μιλώ για τη κανονικότητα. Τόσο τη στατιστική…όσο και τη λεκτική. Νόρμες συμπεριφορών…επαναλαμβανόμενες στερεότυπες εκφράσεις και όνειρα. Όνειρα καρμπόν σε ένα κόσμο που όχι μόνο ευνοεί…αλλά και διδάσκει τη παιδεία της κανονικότητας. Και τα παραμύθια…αρχέγονη πατέντα του Μεσαίωνα, για να μας κρατάει άσβεστη τη φλόγα του ρομαντικού ονείρου. Δεν είμαι εγώ έξω από το κύκλο του χορού…τουλάχιστον όχι μόνιμα!


Μωρές παρθένες περιμένουν τη πρώτη νύχτα του γάμου. Ξεσκισμένες, βέβαια, αλλά άσπιλες για τον πρίγκιπα…όταν και εφόσον δεήσει να έρθει. Και οι πιο δυστυχείς…πραγματικά άσπιλες…με ένα πρίγκιπα που αμφίβολο αν θα εκτιμήσει την εμφανή τους αρετή. Το παραμύθι και η θρησκεία ταύτισαν την αρετή με την σεξουαλική και εμπειρική αποχή…και σήμερα…σε αυτή τη νεοσυντηρητική κοινωνία υποδυόμαστε ή μονάζουμε…σπανίως όμως βιώνουμε. Ο υποφαινόμενος δεν είναι έξω…το ξαναλέω… Κι αν θωρεί…δεν σημαίνει ότι θαρρεί πιο άξιος από τους άλλους!


Φωνή βοώντος εν τη ερήμω η διαφορετικότητα…που τόσοι και τόσοι κράζουν. Κι αν είμαστε διαφορετικοί τελικά ο ένας από τον άλλον…είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο στα σημεία. Απογυμνωμένοι από το πολιτισμό…όποια μορφή κι αν πάρει…μόνο τότε μπορούμε να στέκουμε διαφορετικοί και τόσο ίδιοι συνάμα…


Απεταξάμην το Σατανά; Απεταξάμην τη κανονικότητα του μύθου; Πάτερ…μπορώ να σου απαντήσω αύριο;…

28 σχόλια:

  1. Οι ανθρωποι νιωθουμε ασφαλεια μεσα στην κανονικοτητα μιας ομαδας.... Η μαγκια ειναι να μπορεις να ζεις τη διαφορετικοτητα σου. Ναι πιστευω οτι ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος... Αλλα συνηθως ειναι διαφορετικος στο σπιτι του... Εξω βαζει το μανδυας της ομοιομορφιας ωστε να ταιριαξει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρίγκιπες παρθένες,κόρες ξεσκισμένες,παπάδες,ουφ με μπέρδεψες.. Μπορώ να σου απαντήσω αύριο;....δεν κατάλαβα, εσύ γιατί πήρες παράτα μιας μέρας;..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τα παραμυθια εχουν καταστρεψει πολυ κοσμακη και μενα μαζι πατερ!
    αλλα ερημος βαρυς και μονος στην διαφορετικοτητα μου οχι αυτη που βαλατε στο μυαλο σας καπου καπου πεφτω σαυτα (τα παραμυθια) σα βαρια ναρκωτικα που δε κοβονται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παραμύθια.. μόνο για τα παιδάκια..
    στην πραγματικότητα είσαι εδώ και έχεις αυτά τα θέματα, λύστα..
    Διαφορετικότατα στα πάντα όλα! Και βγες εσύ μετά κανονικός..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα παραμύθια έφαγαν την Κοκκινοσκουφίτσα. Αυτό να της πεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Elementstv: Στο είπα και στο "σπίτι" σου, δεν πιστεύω στην ουσιαστική διαφορετικότητα, αλλά στην επίκτητη ή κοινωνική διαφορετικότητα. Και αυτό ακριβώς λέω εδώ, παίρνοντας για παράδειγμα το παραμύθι. Δεν αρνούμαι ότι η κοινωνική ασφάλεια μας δίνει άλλοθι να βαλτώνουμε σε μια κανονικότητα. Και θα ήμουν ο τελευταίος που θα έλεγα ότι αυτό είναι και κακό. Απλά το να παραμυθιάζουμε και τον εαυτό μας για πράγματα που δεν έχουμε κάτι ουσιαστικά να κερδίσουμε, δεν μας προσφέρει τίποτα σε όρους ωφέλειας! Αυτό που λέω σε απλά ελληνικά είναι: "Ας κάνουμε τη ζωή μας απλή εκεί που το αντέχουμε"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Φούλη: Δεν αντέχεις και εσύ με την ελληνική πραγματικότητα; Χαχα! Εγώ αγαπητή μου είμαι ο ιδιοκτήτης αυτού του ρημαδο-blog...άμα δεν είχα και εγώ τα μέσα, ποις θα τα είχε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Άσωτος: Όλοι ρε παιδάκι μου πέφτουμε. Αυτό λέω! Και κάποια σοφή μου είχε πει και κάτι άλλο...ότι ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, κοιτάμε να τα φτιάξουμε! Γιατί ο άνθρωπος - και ειδικά ο Έλληνας - είναι παρανοϊκό ζώον! Ασωτέ μου, πέφτε που και που (και εσύ κι εγώ), αλλά μην οδηγούμε τη ζωή μας με αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Ηφαιστίωνας: Μα αυτό λεω βρε Ηφαιστίωνα. Ότι και στη πραγματικότητα, το παραμύθι θες! Κι ακόμα κι αν γκρινιάζεις (και με καθαρά λειτουργικά πράγματα) και παλεύεις...στο πίσω μέρος του κεφαλιού όλων μας...σαν κατάρα γαμώτο μου...υπάρχει ο Μεσσιανισμός του παραμυθιού. Στο κράτος που θα μας σώσει χωρίς εμείς να κάνουμε τίποτα...Στο γείτονα που θα πρέπει να μην πετάει σκουπίδια, αλλά εμείς το έχουμε κάνει κώλο...Στο γκόμενο ή τη γκόμενα που θα έρθει πάνω στο άσπρο άλογο και θα δώσει το απόλυτο νόημα στη ζωή μας! Εεεε φτάνει πια...λίγη υπευθυνότητα και ατομικότητα δεν βλάπτει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Apos: Ακόμα και αυτό το τσουλί που το έφαγε ο Λύκος...και λέω...να ένα παραμύθι της προκοπής. Τελικά ως άλλος ΓΑΠ ήρθε ο κυνηγός και την άνοιξε και βγήκε!! Πόσο γκροτέσκο δηλαδή;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. τουλαχιστον εσυ βλεπεις και λιγο περα απο την μυτη σου και αυτο απο μονο του αρκει για παραδειγμα για ολους εμας (για να μην αφησω και τον εαυτο μου απ εξω) που μπορει και να παραμυθιαζομαστε
    καλημερα και κλεισε το bbc3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Ψεύτικος Πέτρος: Καλέ...εδώ μιλάει ο άρχοντας του παραμυθιάσματος. Το ότι τα παρατηρώ...δεν με κάνει και καλύτερο...χιχιχι!!!

    Επίσης τέλειωσα με τις υποχρεώσεις. Ελεύθερος!! Άρα δεν έχει BBC3. Μας έμειναν μόνο οι αϋπνίες!! lol

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ μη μου τα θυμίζεις..
    μα που είναι ο πρίγκηψ;;; χαχαχα!
    Όντως αληθεύει.. την πατήσαμε κάπως έτσι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Zero Point: αυτά με τον κυνηγό που την έβγαλε, είναι σαχλαμάρες. Δεν κατάλαβες ότι ήταν κόλπο της γριάς-γιαγιάς της για να πάρει και δεύτερη σύνταξη;
    (πάντου γριές ρε γαμώτο. και στα παραμύθια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Ηφαιστίωνας: Στα λόγια μου έρχεσαι και πάλι...χαχαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Apos: Η δυναστεία των γριών δεν θα περάσει! Μαζί θα τις πολεμήσουμε...χαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. φυσικά και θα ζήσεις!
    και θα ευτυχήσεις κιόλας!
    άλλωστε, όλα είναι ένα παραμύθι, ακόμα και οι φουρτούνες είναι στο πρόγραμμα :)
    καλησπέρες, ανηψάκο μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. αχ, κι εμένα μου άρεσαν μικρός τα παραμύθια - αλλά εγώ περίμενα τη νεράιδα που από "πριγκήπισσα" θα με μεταμόρφωνε σε πρίγκηπα. δεν ήρθε, και τελικά έστειλα τα παραμύθια στο διάολο.
    όσο για το happy end, ακόμα το επιζητώ - αλλά ξέρω ότι το end είναι μόνο ένα. όταν κλείνεις τα μάτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. μεγάλη κουβέντα άνοιξες. Τι είναι κανονικότητα? Νομίζω ο καθένας μας το ορίζει διαφορετικά. Αυτό που εμένα μου φαίνεται κανονικό, για σένα μπορεί να είναι παράλογο κ.ο.κ. Νομίζω όμως ότι θα συμφωνήσω (και δεν είμαι η μόνη) με το εξής (παραθέτω από το ποστ σου):"Κι αν είμαστε διαφορετικοί τελικά ο ένας από τον άλλον…είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο στα σημεία. Απογυμνωμένοι από το πολιτισμό…όποια μορφή κι αν πάρει…μόνο τότε μπορούμε να στέκουμε διαφορετικοί και τόσο ίδιοι συνάμα…". Σε χαιρετώ και χαίρομαι που διάβασα μια τόσο ψύχραιμη άποψη, για μια συζήτηση που άνοιξε στη μπλογκόσφαιρα για τη διαφορετικότητα και που πολύ χαίρομαι που τη βλέπω να εξαπλώνεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. what???
    σε ένα παραμύθι δεν ζούμε όλοι??
    Θες να πείς ότι άδικα περιμένω τον πρίγκιπα??/
    ουφ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μήπως φάγατε βαριά εχθές το βράδυ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ναι τα παραμύθια είναι κάτι σαν τα όνειρα, ψεύτικα, έλλειψη ζωής και ρεαλισμού, μια δεύτερη πραγματικότητα άσχετη με τον υλικό κόσμο! Τα παραμύθια (όπως ακριβώς και τα όνειρα) είναι καλά μέχρι σε μια ηλικία αλλά αργότερα γίνονται διαφθορά των ανθρώπων (όπως ακριβώς ΚΑΙ η φιλοσοφία)

    Δες τι έκανες τώρα, ρωτάνε όλοι αν θα ρθει ο Πρίγκιπας! :p
    ΠΟΙΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΚΑΛΕ? ΑΠΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ! :p ΕΕΕΕΕ άμα πια... Λίγη αξιπρέπεια και μετριότητα δεν φτάνει :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @US: θείε...ότι θα ζήσω είναι σίγουρο. Ότι θα ευτυχίσω ποτέ δεν το ξέρεις. Μένει ο χρόνος να δούμε. Και όλα δεν είναι ένα παραμύθι. Πλέον αρχίζω και τσινάω και μόνο στην ιδέα. Ειλικρινά θέλω από εδώ και πέρα να αποδεσμευτώ όσο μπορώ από τα παραμύθια. Και δεν κάνω καθόλου πλάκα σε αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @Scatterbrain: Αν έστειλες όντως τα παραμύθια στο διάολο, νομίζω ότι έκανες την πιο σοφή κίνηση αγαπητέ μου...έυγε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Pink Fish: Κάθε εποχή έχει τις κανονικοτητές της...και με τη στατιστική έννοια. Ίσως απλά οι κανονικότητες του σήμερα είναι που με ενοχλούν πιο πολύ...ίσως γιατί κάτω από ένα πέπλο μοντερνισμού...είναι απίστευτα πιο συντηρητικές!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Next Day: Υποψιάζομαι ότι μάλλον άδικα το περιμένεις. Αλλά μη σου χαλάσω και το όνειρο και με κυνηγάς μετά...χαχαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @Spy: Τολμάτε να μιλάτε εσείς από το ντουλάπι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @Ιθάκη-man: Όχι...ΟΧΙ!! Ενίσταμαι εντόνως. Για τα παραμύθια λέγε ό,τι θες...αλλά μη τα βάζεις στην ίδια σακούλα με τα όνειρα. Τα όνειρα...η ελπίδα...δεν παζαρεύονται...με ακούς; Αν μπορέσεις τώρα να αποδεσμέυσεις τα όνειρα από το μύθο...τότε έχεις πετύχει το ύψιστο επίτευγμα.

    Ααααα...και κανείς δεν ζητάει βασιλιά...λίγω ηλικιακής δέσμευσης νομίζω...χαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;