Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Το πρώτο Χτύπημα

[Γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση...μπορεί να σε συντρίψει…]

Δεν άργησα να γνωρίσω πολύ κόσμο. Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι είναι τελικά να βλέπεις ποιοι είναι αυτοί που τόσο καιρό διαβάζεις. Εννοώ πραγματικά…πως είναι, τι χρώμα μαλλιά έχουν, πως μιλάνε, αν έχουν κάποιο τικ, τι βλέμμα διαθέτουν…όλα παίζουν ρόλο. Ένας μικρός και ελπιδοφόρος Φρόυντ κρύβεται εν τέλει στη ψυχή του καθενός μας. Έτοιμος να δράξει τη μέρα με τον επόμενο ασθενή του, στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Θα έλεγα μετά βεβαιότητας ότι όλα είναι ανάγλυφα τελικά στο τρόπο γραφής του καθενός μας. Η παραμικρή λέξη μπορεί να μας προδώσει, κι αν δεν το καταφέρει ένα ολόκληρο κείμενο, τότε θα το πράξει σίγουρα ένα μικρό μας σχόλιο. Αν η προδοσία έχει την οποιαδήποτε αφετηρία, τότε αυτή είναι σίγουρα…η λέξη.

Οι bloggers μπορεί να μην είναι μια διαφορετική φάρα ανθρώπων, αλλά διαθέτουν ένα καταπληκτικό ταλέντο, κι αυτό δεν είναι άλλο παρά τη ψευδαίσθηση της άσκησης τέχνης. Αν η τέχνη είναι απλά και μόνο μια μορφή έκφρασης, τότε ο μέσος blogger είναι ένας φερέλπης ζωγράφος του δρόμου με το καβαλέτο ανά χείρας. Το καπελάκι για τα νομίσματα βρίσκεται εκεί που γράφει «δημοσίευση σχολίου»…μα αν είναι και εξτρά τυχερός θα μπορέσει να ελκύσει με την αλήτικη γοητεία του και κάποια δυστυχή κορασίδα που τυγχάνει να περνάει δίπλα του. Η αποπλάνηση ενός κοριτσιού βέβαια δεν έχει ποτέ κανένα ενδιαφέρον αν η συνέχεια της ιστορίας δεν βαφτεί και λίγο από το χρώμα του δράματος…και οι bloggers το ξέρουν αυτό πολύ καλά…καθώς blogging και πόλεμος χωρίς κλάμα δεν γίνονται…

Ο Ανδρέας ήταν μια…μάλλον…παράπλευρη γνωριμία. Σε ένα καφέ με ένα υποψήφιο θύμα, εμφανίστηκε σαν περαστικός τυχαίος γνωστός, ο οποίος δεν δίστασε να μας μπαστακωθεί με περισσή αγένεια. Λένε ότι η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε για έναν άνθρωπο είναι πάντα η σωστή…όσο και να το αρνούμαστε. Η δική μου πρώτη εντύπωση για τον Ανδρέα ήταν ολότελα αδιάφορη. Εντάξει, παρατήρησα ότι ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί – όχι από εκείνα με τη κλασσική ομορφιά, αλλά περισσότερο με την εξωτική έννοια – ωστόσο όταν μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι θα μπορούσε να ήταν κάτι που θα προχώραγε. Νομίζω ότι ούτε καν την επόμενη μέρα που με πήρε να βγούμε για καφέ δεν πίστευα στο οποιοδήποτε μέλλον.

Θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας κυρία μου…γιατί βγήκες καμάρι μου τότε; Η απάντηση που θα σας δώσω είναι ολότελα ειλικρινής…δεν έχω ιδέα. Μάλλον γιατί ο Αλέξανδρος είχε συνηθίσει να βγαίνει για καφέ με μια αφόρητη ευκολία, χωρίς καν να επεξεργάζεται το γούστο του. Σε εκείνο, όμως, τον καφέ κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα πίσω από αυτό το ρέμπελο παιδί που άκουγε στο όνομα Ανδρέας. Υπήρχε μια τρυφερότητα, μια παιδικότητα που ήταν ιδιαιτέρως γοητευτική, ένα ζευγάρι από τα πιο εκφραστικά μάτια που είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, και ένα χαμόγελο που σχεδόν σε γαλήνευε. Παράξενο πράγμα τελικά η ανθρώπινη επαφή.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ…ο Αλέξανδρος που έκλεινε τα διπλά ραντεβού…έβγαινα και μιλούσα μόνο με τον Ανδρέα. Κι ενώ ήταν φανερό ότι ο τύπος ήθελε τη παρέα μου μόνο – τουλάχιστον ποτέ δεν εκδηλωνόταν άμεσα – εγώ βυθιζόμουν σε έναν έρωτα που ερχόταν σαν τοίχος κατά πάνω μου. Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να παραδεχτώ και σε μένα, αλλά και σε αυτόν ότι τελικά ήμουν ερωτοχτυπημένος. Η απάντηση λιτή και μάλλον στερεότυπη…“δεν είναι ότι δεν μου αρέσεις, αλλά είμαι κολλημένος αλλού”.

Τόμπολα ο υποφαινόμενος φίλοι μου. Ένας Αλέξανδρος…ή μάλλον μη κοροϊδευόμαστε...για εκείνο το μήνα ο Μπάμπης είχε κάνει την επανεμφάνιση του για τα καλά. Είναι τελικά πολύ παράξενο πως τα διάφορα πρόσωπα στα εντός μας κάνουν τόσο τρελό παιχνίδι. Είναι στιγμές – ακόμα και σήμερα που όλα δείχνουν να έχουν αλλάξει – που ο Μπάμπης κι ο Αλέξανδρος μάχονται στις αλάνες της ύπαρξης μου. Με διατάζουν εναλλάξ και με κυβερνάνε όπως ακριβώς οι πλανήτες ορίζουν τη τύχη των ζωδίων.

Ο έρωτας είναι τελικά αδυναμία ή ευλογία;