Ελλάς...Ελλήνων...Τι;

...

Ελλάς…Ελλήνων…τι;

...

Από τα μικράτα μας, με τη ποδιά στο σχολειό, μαθαίνουμε ότι η Ελλάς και ουχί η Ελλάδα…Γραίκα Γη ούτε για πλάκα…ήτο και θα είναι ένδοξη. Απ’ τις ιστορικές ρίζες στην Αρχαία Ελλάδα, τη θεόσταλτη μετάβαση στο Βυζαντίο, την ηρωική έκρηξη της Επανάστασης και τέλος τα ταραχώδη χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ω τι καημός…μια χώρα που βιώνει την ύπαρξή της μοναχά μέσα απ’ την Ιστορία της, να ξέρει εν τέλει τόσο μα τόσο λίγη.

...

Στο χέρι μια γκραβούρα από τα χρόνια τα παλιά. Με το ρομαντισμό να ξεχειλίζει από τα μπούνια της επαναστατικής ιδεολογίας και πρακτικής. Μια Ελλάδα τροφαντή, περήφανη κυρία που κρατάει ένα δάφνινο στεφάνι στο χέρι. Κορμός ευθυτενής, όπως αρμόζει σε μια κυρία…με τα πιασίματα στη μέση. Εικόνα ψεύτικη…εξάλλου σπανίως ο έρωτας και ο ρομαντισμός μας λένε την αλήθεια. Ποιος θέλει τότε, αλλά και τώρα να δει μια αληθινή εικόνα. Ποιος φίλος του ρεαλισμού είδε τον εαυτό του και τον αποθέωσε; Σάμπως με μια γυναίκα, πιο γερασμένη, αισθητά πιο παχουλή, να κάθεται πάνω στις δάφνες της…γράφεις ιστορία; Με το χέρι από τη κυτταρίτιδα να μη μπορεί να σηκωθεί κι με τον κορμό καμπουριασμένο πάνω από το cult σουβλάκι στη λαδόκολλα μπορείς να γράψεις το Άρλεκιν του αύριο; Πόση είναι άραγε η λατρεία του αυστηρού ρεαλισμού;

...

Εικόνα μύθος…εικόνα θρύλος…ο Andy να σκάει από τη ζήλια του στη γωνία! Παιχνίδι θάρρους να συμπληρώσεις την εικόνα. Παίγνιο ενδιαφέρον εντούτοις!

...

Στο βάθος τυπικό δωμάτιο μεζονέτας σε παλ αποχρώσεις. Διώροφο, επικλινής σκεπή με κεραμίδι, τσιρλί χρώμα σε σαγρέ επιφάνεια. Μικροσκοπικός κήπος για τη ψευδαίσθηση αυτονομίας και θέση πάρκινγκ…απαραίτητα. Αυτοκίνητο με γραμμάτια που πληρώνει η γιαγιά…σωτήρας σας λέω για την ελληνική οικογένεια…αυτή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…χωρίς επιτόκιο…ελεύθερη βούληση ετεροχρονισμένης απόδοσης…κορόιδο σε απλά ελληνικά! Σπίτι προσφάτως ξεπληρωμένο από γνωστή τράπεζα. Γιατί είναι όμορφο να έχεις το δικό σου χώρο…τραγουδιστό ιδανικά σε μπαλκόνι νεοκλασικού, παραπλεύρως από θηριώδη πολυκατοικία κτισμένης επί Χούντας. Θεός τη φύλαξε τη δόλια!

...

Βλέμμα εν φωτογραφία…μπλαζέ…θολό…εν πολλοίς αφηρημένο. Στο βάθος εικονοστάσι…παλιότερα φιλοξενούσε κι ευεργέτες…σήμερα μονάχα τη Παναγία και λοιπούς Αγίους ελευθέρας βοσκής. Εξάλλου η “εν εκλογή άγιοι” μας έχουν εσχάτως στερέψει. Αληθινό κερί στο καντηλέρι, ούτε κατά διάνοια…ασφάλεια πυρός έληξε μαζί με τη λήξη του δανείου…μονάχα ψεύτικο με τεχνητό τρεμόπαιγμα από τα ΙΚΕΑ…σωτήρια και αυτά! Πλάι βιβλιοθήκη κερασιά…φλύδα…κόντρα πλακέ με επένδυση…με όλη την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους…ο τελευταίος τόμος να λείπει. Βλέπεις η εφημερίς δεν τον έδωκε με κουπόνι και ποιος γυρεύει τη Πολιτεία για να πλερώσει; Έπιπλο η βιβλιοθήκη, μα και το βιβλίο…ρίζα ομοούσια το ξύλο βλέπεις…στοιχειώδης λογική.

...

Τραπεζαρία καρυδιά…της πεθεράς αυτή…σωτήρια εντούτοις δεν τη λες…σπάνιος χαρακτηρισμός αυτού του είδους ανθρώπων. Τραπεζομάντιλο αλέκιαστο, σαν τη συνείδηση της ηρωίδας, με στοίβα τους λογαριασμούς απάνω. Ανοικτοί λογαριασμοί, άλλοι με τους γειτόνους και άλλοι με το αφεντικό. Αυτή δεν ξέρει μήτε πως φούσκωσαν, μήτε πως την έφτασε η ανάγκη. Δεν διάλεξε σαφώς τους γείτονες και για το αφεντικό…μη τα λέμε…στημένο παιχνίδι προ πολλού.

...

Στο ραδιόφωνο…το μόνο που κληροδοτήθηκε από την εφηβεία…τα φτιάχναν καλά βλέπεις τότε…να παίζει ο Γιώργος...στους στίχους η Λίνα. Όλη της η ζωή διδασκαλία…όλη η ζωή της συντακτικό…και ω τι έκπληξη…αναζητά πάντα το “ουσιαστικό”. Δευτερόλεπτα έκλαμψης ούτε για πλάκα! Το βάρος του σουβλακίου είναι τόσο μεγάλο όσο δέκα τόνοι φάλαινα που σέρνεται στη Πανεπιστημίου και διαδηλώνει…φυσικά.

...

Στη τηλεόραση…που σπανίως κλείνει…σεμέν επάνω εν τάξει απλωμένο. Επίπεδη τηλεόραση, σαφώς υπάρχει…αλλά στο δωμάτιο…κι αυτή με άτοκες στη κάρτα. Βλέπεις αγαπητέ μου, ωσότου να πεθάνει η γιαγιά, τηλεόραση χωρίς κώλο και περβαζάκι για το μπιμπελικό δεν φεύγει από το σαλόνι. Η δύναμη του σεμέν, ανάλογη του σουβλακίου…ένεκα η παράδοσις!

...

Ελλάς…Ελλήνων…τι; Ιδού η απορία! Σάμπως, τη φωτογραφία του καθενός μας δεν την γνωρίζουμε πρωτίστως οι ενδιαφερόμενοι; Η Λίνα, όμως, τα είπε όλα…αναζητώντας ούλη τη ζωή το “ουσιαστικό”…διδασκόμενη ως ντουβάρι το συντακτικό…ανίκανη να το μάθει ούτε απ’έξω. Διότι την προσπάθεια πολλοί εμίσησαν…τη χαρά του σκονακίου…Κανείς!