Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Κλεισμένη Πόρτα

[Ο έρωτας είναι αδυναμία ή ευλογία;]

Ο έρωτας είναι απλά έρωτας, αν με ρωτάτε. Είναι ένα αίσθημα που σπανίως μπορεί να εξηγηθεί…και όταν καταφέρνεις να το κάνεις…τότε είναι που ευτελίζεται. Η μάνα μου έλεγε ότι όταν ο έρωτας και η επανάσταση νομιμοποιούνται αγόρι μου, τότε έχει έρθει η αρχή του τέλους. Έτσι κι εγώ, όταν έρχεται κάθε φορά ο έρωτας στη ζωή μου…και ειλικρινά πλέον σας ομολογώ ότι θα ήθελα να έρχεται συχνά…δεν πολυψάχνω τα πράγματα. Αφήνω το συναίσθημα να με κατακλύσει, ίσως με τον κίνδυνο να φάω και τα μούτρα μου. Όμως, ο άνθρωπος που βλέπετε εσείς τώρα να στέκεται μπροστά σας, δεν είναι σίγουρα εκείνος που στεκόταν μπροστά στον Ανδρέα και ζητούσε τόσο αγνά να τον αγαπήσει.

Η διαχείριση μιας απόρριψης δεν είναι ποτέ εύκολη. Βλέπετε ο εγωισμός πάντα θα μπαίνει στη μέση σαν σκουλήκι και θα μας κατατρώει. Κι εγώ τότε είχα μπόλικο εγωισμό…τόσο που προμήθευα και κάνα δυο στη γειτονιά που διέθεταν υποεκτίμηση τρίτο υπόγειο αριστερά. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα εκείνη τη περίοδο να αφομοιώσω την όποια αρνητική απάντηση στο «μου αρέσεις!». Όταν, όμως, η κατάφαση και το αμερικάνικο κινηματογραφικό όνειρο του τέλειου πρώτου φιλιού δεν έρχεται ποτέ, τότε καταλαβαίνεις ότι μάλλον δεν ζεις σε ένα blockbuster, αλλά μια pelicula ενός ξεπεσμένου lumpen σκηνοθέτη.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν πονά από ένα ερωτικό ή μη όχι. Σας μιλάω ειλικρινά…μπορείς να δεχτείς το δικαίωμα του καθενός μας στην αυτοδιάθεση, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να συγχωρέσεις πλήρως τον άλλον που έχει πληγώσει όχι τόσο τη καρδιά σου και τη προσωπικότητά σου, όσο το γαμημένο σου εγωισμό. Αν για κάποιο λόγο μια ερωτική ή κοινωνική χυλόπιτα σε αφήσει παγερά αδιάφορο, τότε πάει να πει ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν το ήθελες τόσο πολύ πια στη ζωή σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον κάποιου είδους τύχη, ίσως και η σωφροσύνη του άλλου, σε έχει ευεργετήσει όσο κανένας άλλος στο κόσμο.

Οι μήνες που διαδέχθηκαν την απόρριψη ήταν δραματικοί. Τουλάχιστον τόσο όσο είμαι κι εγώ ο ίδιος. Για δυο βδομάδες δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Κλείστηκα σε ένα σπίτι και έκλαιγα, κάπνιζα και έπινα απανωτούς καφέδες. Ο απολογισμός εκείνου το μισού μήνα με έφερε με πέντε κιλά κάτω και κάτι μαύρους κύκλους λες και έχω φάει μπουνιές. Λένε ότι μόνο όταν φτάσεις τον πάτο μπορείς να σηκωθείς. Μόνο όταν γίνεις ένα με το χώμα, μπορείς να το πιάσεις με γυμνά χέρια και να συρθείς λερωμένος μέχρι να σταθείς πάλι στα δυο σου πόδια. Βλακείες λέω εγώ! Αν θες…αν αντλείς κάποιου είδους παρανοϊκή χρησιμότητα από τον πάτο…τότε μπορείς να σέρνεσαι για αιώνες. Για καλή μου τύχη, ο Μπάμπης διέθετε και έναν Αλέξανδρο που βρισκόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε λήθαργο. Οι άμυνες του οργανισμού μου με ώθησαν για μια ακόμα φορά στη λατρεία της σάρκας. Στον ουσιώδες φυσικό – και καθόλου ρομαντικό και ιδεαλιστικό – έρωτα.

Η πολιτισμένη πλευρά του Μπάμπη άφησε μεν τον ζωώδες Αλέξανδρο να κάνει παιχνίδια για μια ακόμη φορά…να πάρει πρωτοβουλίες…αλλά διατήρησε ένα δικαίωμα…αυτό του να προσπαθήσει να μείνει φίλος με το μεγάλο του έρωτα. Αναρωτιέμαι τόσο συχνά αν μπορείς με έναν άνθρωπο, με τον οποίο συνδεόσουν ερωτικά στο παρελθόν ή προσδοκάς σε ένα ερωτικό μέλλον, να συνυπάρχεις μετά το τέλος ή την απόρριψη. Αν μπορείς επί της ουσίας να διαχειριστείς αυτό το βαρύ φορτίο της κατοχής που πλημμυρίζει όλους μας…άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.

Όταν μισό χρόνο μετά στεκόμουν και τον κοίταζα μέσα σε ένα δωμάτιο, με τα χείλη έτοιμα να ενωθούν…δεν ήμουν καθόλου σίγουρος αν θυμάμαι το πόνο που ένιωθα σε όλο το διάστημα που περίμενα να το ζήσω.

Έχουμε άραγε οι άνθρωποι τόσο επιλεκτική μνήμη;