Αναμνήσεις και Όνειρα σε μια Κερκίδα

Ήταν θυμάμαι λύκειο όταν τους άκουσα για πρώτη φορά. Τότε...στο φροντιστήριο που πήγαινα για να πάρω εκείνο το ρημάδι το proficiency είχα μια συμμαθήτρια. Η κοπελιά…ίδια η Dolores…με μακρύ καστανό τότε μαλλί και λευκό δέρμα. Τα μάτια της – αν θυμάμαι καλά – ήταν πράσινα…εκείνο το βαθύ. Αλλά και καλά να μη θυμάμαι, σίγουρα είχαν μια σπιρτάδα τόσο έντονη που σε κόλλαγαν μεμιάς στον τοίχο. Οι πάντες ήταν τσιμπημένοι με την σωσία της Dolores. Ήταν δύσκολο να περπατήσεις στο δρόμο και τα αδιάκριτα βλέμματα να μη τη σαρώσουν σαν ακτινογραφία. Εκείνη όμως ερωτευμένη δυνατά με έναν μόνο...θαρρώ πως Παντελή τον έλεγαν. Τι να σας λέω…“Hollywood couple” από κάθε άποψη!

Σε εκείνες τις αίθουσες του φροντιστηρίου, με τη σωσία της Dolores και λίγα άλλα άτομα άκουσα για πρώτη φορά έναν ήχο που συνέδεσα πλήρως με τα λυκειακά μου χρόνια. Η ξωτική φωνή της Dolores εξάλλου δεν ξεχνιέται εύκολα. Χτες, λοιπόν, ήταν σαν από εκείνα τα βράχια να ξεπροβάλλουν οι αναμνήσεις εκείνων των χρόνων. Με τη σιγουριά ότι κάπου εκεί κάτω στην αρένα…ή έστω στις κερκίδες…υπήρχαν δύο Dolores…μία στη σκηνή…και μία στο πλήθος.

Όρθιος συχνά, γύρω στη δέκατη σειρά ενός θεάτρου, έπιασα τον εαυτό μου να σκέπτεται πόσο έχει αλλάξει από εκείνο το ανήλικο του τότε. Η αλλαγή είναι κάτι παραπάνω από τεκμήριο για τη δικαστική διαδικασία…σας το υπογράφω! Ευτυχισμένος που δίπλα μπορούσα δειλά να ακουμπάω ένα χέρι και στο ατέλειωτο περίμενε να γελάω με το φως εκείνο που σε όλη τη συναυλία έμεινε ανοιχτό…ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Πληροφορίες εξάλλου που έφεραν το φως να είναι από τη τουαλέτα της Dolores…έμειναν ανεπιβεβαίωτες…καθώς ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι δεν το ξέχασε η ίδια ανοιχτό μετά τι κρίση κοψίματος από το μουσακά που έφαγε; Άτιμε mousaka έχεις καταστρέψει τα καλύτερα παιδιά!!

Σε έναν ιδεατό κόσμο, έπρεπε στο Dreams να σκύψω να σε φιλήσω. Εκεί…κάτω από τους βράχους και τη φωνή της Dolores να μας προτρέπει να προσπαθούμε και να διεκδικούμε το δικαίωμα στο όνειρο. Ίσως, όμως, σημασία έχει πολύ περισσότερο ότι – παρότι δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο – γνωρίζεις πολύ καλά ότι ήθελα να το κάνω.

Όσοι δεν βρεθήκατε χτες στο Θέατρο Βράχων…απλά…Χάσατε!!