H Ιστορία των Δύο: Μέρος Πρώτο (Zero Point)

Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα δεν έπρεπε να βρέχει. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί από νωρίς στον ουρανό και πλησίαζαν απειλητικά εκείνη τη μοναχική παράγκα στη μέση του πουθενά. Λίγο πριν το πάρει απόφαση ο Φίλιππος ότι δεν θα μπορούσε να αποτρέψει την επικείμενη βροχή και τη καταστροφή των όσων είχε σχεδιάσει τόσο καλά, φρόντισε να μεταφέρει το δείπνο μέσα στη καλύβα. Έτσι κι αλλιώς ο ρομαντισμός δεν περιορίζεται σε καμιά κατοσταριά αστέρια που λαμποκοπάνε στον ουρανό. Όχι! Η βέρα ρομαντσάδα μπορεί να υπάρχει και στην απόλυτη καταχνιά. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα κερί, του οποίου η φλόγα θα τρεμοπαίζει, μερικά πιάτα με φαΐ και δυο άτομα. Τώρα που το σκεπτόταν καλύτερα και παραπάνω άτομα να είχε το σκηνικό, θα μπορούσε να είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διασκέδαση…σίγουρα όχι ρομαντική όμως.

Όταν ξέσπασε η βροχή όλα είχαν τακτοποιηθεί στον εσωτερικό χώρο. Λίγο πριν από την καταιγίδα η ατμόσφαιρα ήταν λες κι είχες ανοίξει το φυσικό κλιματισμό, γεγονός που μάλλον έκανε το άναμμα του τζακιού επιτακτικό. Βγήκε να πάρει από τη βεράντα καμιά δεκαριά ξύλα από τη στοίβα που τα είχε φυλαγμένα. Το σπίτι μπορεί να μην ήταν δικό του, αλλά κάθε καλοκαίρι πέρναγε τις διακοπές του σε αυτή τη ξέμπαρκη ξύλινη κατοικία ανάμεσα στις αχανείς εκτάσεις με τις καλαμποκιές. Η θάλασσα ήταν μόλις ένα τέταρτο με το αυτοκίνητο κι αυτό έκανε τον προορισμό ιδιαίτερα ελκυστικό για τις θερινές διακοπές. Θα φανταζόταν κανείς ότι καθοριστικό ρόλο έπαιζε και το γεγονός ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσει μία για να μείνει όσο αυτός ήθελε. Σε χαλεπούς οικονομικούς καιρούς και με τη δεδομένη οικονομική στενότητα την οποία διένυε, το συγκεκριμένο κατάλυμα άθροιζε μια πλειοψηφία πλεονεκτημάτων για το Φίλιππο.

Για μια στιγμή, εκεί στη δροσιά της βεράντας, αναλογίστηκε τι τον είχε φτάσει μέχρι εκεί. Ένα ψηλό γοητευτικό παιδί με αδρές γωνίες, αξύριστο ως συνήθιζε, με καστανόξανθα μακριά μαλλιά που έφταναν μέχρι τον ώμο του, να μεταφέρει ξύλα για ένα τζάκι ημίγυμνος. Σαν πρωταγωνιστής τσόντας ήταν, τώρα που το καλοσκεφτόταν και αυτό έπρεπε άμεσα να διορθωθεί. Ο δυνατός αέρας που φύσηξε έσπρωξε τα μαλλιά του προς τα πίσω και ήταν λες και τον αναζωογόνησε όσο τίποτε άλλο. Άφησε τα δύο ξύλα να του πέσουν και άνοιξε τα χέρια έτσι ώστε ο άνεμος να τον αγκαλιάσει. Είχε μεγάλη ανάγκη να νιώσει ελεύθερος…αποδεσμευμένος από τις ενοχές του παρελθόντος του. Στη τελική, δεν είχε κάνει δα και κανένα έγκλημα. Το να εγκαταλείψεις βέβαια μια γυναίκα κι ένα παιδί για έναν έρωτα δεν είναι και αμελητέα ενέργεια. Ήξερε σίγουρα ότι οι συνέπειες θα ήταν αφόρητες. Οι τύψεις τον καταδίωκαν, αλλά παράλληλα τον κυνήγαγε και η λαχτάρα να ζήσει αυτό που πάντα ονειρευόταν. Ένας δεσμευμένος άνθρωπος από τα δεκάξι του, τότε που ακόμα καλά καλά δεν ήξερε τι κουβάλαγε στα παντελόνια του. Μια βραδιά ανώριμου πάθους και αυτό ήταν…κατάφερε να στοιχειώσει τη ζωή του μέχρι και τα εικοσιπέντε του χρόνια. Ώσπου ένα πρωί, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, μάζεψε μια μικρή βαλίτσα και έφυγε…χωρίς κλειδιά…χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Είχαν βέβαια προηγηθεί πολλά, μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο. Σαν να μηδενίζεις ένα μετρητή και να ξεκινάς πάλι από την αρχή. Αυτή τη φορά με τελείως διαφορετικούς όρους.

Την απόλυτη στιγμή ελευθερίας του, διέκοψε ο ήχος του κινητού του.

- Λέγετε!

…

- Ναι…ο ίδιος.

…

- Ναι τον ξέρω…κατά κάποιο τρόπο.

…

- Τι εννοείτε είναι νεκρός; Πώς; Μα…

Τα όνειρα σπανίως κρατάνε πολύ. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι μπορούν να σας το πιστοποιήσουν. Η δύναμη είτε της απομυθοποίησης, είτε της νομοτέλειας μας εμποδίζουν πάντα να φτάσουμε στη πολυπόθητη νιρβάνα. Και το να μην αγγίζεις την αυτο-ολοκλήρωση είναι όπως και να το κάνεις ένα μεγάλο δράμα. Αυτή τη στιγμή έτσι όπως ήταν ανάμεσα στις άπειρες σοδιές καλαμποκιών που ωρίμαζαν ήξερε ότι πολλές φορές το σύμπαν δεν συνωμοτεί για κανέναν, αφού έχει μάλλον τις δικές του δουλειές…

Έπρεπε να κατέβει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα για να αναγνωρίσει το πτώμα. Δεν είχε ιδέα πώς θα έκανε κάτι τέτοιο. Λες να είναι σαν τις αμερικάνικες ταινίες που σηκώνεις ένα σεντόνι και μέχρι αυτό να ανασηκωθεί εύχεσαι να μην είναι από κάτω το πρόσωπο που περιμένεις; Η ελπίδα μας παίζει άσχημα παιχνίδια ακόμα και στη κόψη του δευτερολέπτου. Είναι η παρηγοριά ότι κάτι δεν θα συμβεί έτσι όπως το έχουμε αντευχηθεί στο μυαλό μας. Ότι τα πράγματα θα κάνουν ένα τουίστ όπως στις χολιγουντιανές μεγάλες παραγωγές και η ταινία θα συνεχίσει ακάθεκτη. Έτσι θα είναι και με το δικό του σεντόνι; Το δίχως άλλο, όταν βρίσκει η αστυνομία ένα κινητό και παίρνει τη τελευταία κλήση, η ελπίδα δεν έχει και πολλά περιθώρια να κάνει παιχνίδι ανενόχλητη.

Η διαδρομή για το αστυνομικό τμήμα έμοιαζε αιώνας. Χιλιάδες σκέψεις να κατακλύζουν το κεφάλι του. Για το παρελθόν του, για τα λάθη που έκανε, μα κυρίως για τα όνειρα που σχημάτιζε χωρίς μάλλον να ρωτήσει το ξενοδόχο. Οι επαρχιακοί δρόμοι είναι τόσο μοναχικοί, τόσο έρημοι…ιδανικές τοποθεσίες για θρίλερ, στα οποία δεκαεξάχρονα σφαγιάζονται ομαδικά από έναν παρανοϊκό μανιακό κατά συρροήν δολοφόνο. Αυτός, όμως, δεν ήταν ένα δεκαεξάχρονο…είχε περάσει ανεπιστρεπτί αυτή την ηλικία…δυστυχώς ή ευτυχώς.

Όταν σταμάτησε με το αμάξι του έξω από το τμήμα κοντοστάθηκε για μια στιγμή. Δεν ήξερε αν ήθελε, ή μάλλον αν μπορούσε, να περάσει αυτό το μαρτύριο. Δεν είχε διαγράψει τη ζωή του από εδώ και πέρα μ’ αυτό τον τρόπο. Οι μακέτες του μέλλοντός του ήταν φτιαγμένες για δύο, και κανένα σεντόνι δεν ήταν γραμμένο στα σενάρια του μυαλού του. Δεν μπορούσε, όμως, να το αποφύγει. Πρώτον, γιατί αυτό θα επέσυρε υποψίες για το πρόσωπό του, αλλά κυρίως γιατί ήθελε να ξέρει.

Λίγα λεπτά αργότερα όταν ένα σεντόνι θα σηκωνόταν, ένα άγνωστο τελικά πτώμα θα δημιουργούσε μύρια ερωτηματικά. Κι όλες οι ελπίδες στη κόψη του δευτερολέπτου να μην είναι από κάτω ο Πέτρος θα πραγματώνονταν.

Η συνέχεια στον Dimosthenis όταν την ανεβάσει!