Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η αποδόμηση

[Έχουμε άραγε οι άνθρωποι τόσο επιλεκτική μνήμη;]

Νομίζω ότι ούτε τα χρυσόψαρα δεν έχουν τόσο επιλεκτική μνήμη όσο ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται. Χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του και δεν σκέφτεται τίποτε άλλο πάρα τη στιγμή που θα μείνει μόνο μαζί με τον ερωτά του. Όχι δηλαδή ότι αν είναι και άλλοι παρόντες αυτός μπορεί να συμμετάσχει σε όποια άλλη συζήτηση παρά του εμείς. Είναι μαγική λέξη αυτό το «εμείς». Είναι μια έννοια που τελικά συμπυκνώνει όλη τη παγκόσμια λογοτεχνία μέσα σε μια λέξη. Η χαρά της, το δράμα που προκαλεί αν το σύμπαν δεν συνηγορεί προς σ’ αυτήν, ο πόνος της διάλυσης της…το εμείς που είναι ένας τόσο σημαντικός ενικός σε μία κατά βάση πληθυντική έννοια.

Μην τα πολυλογώ, λίγους μήνες μετά και αφού είχα ζήσει πάλι τον αστικό μύθο που οφείλει να ζήσει κάθε gay που σέβεται τον εαυτό του, συνάντησα τυχαία τον Ανδρέα στο δρόμο. Είχαμε σταματήσει βλέπετε να μιλάμε για αρκετό καιρό. Επιλογή μου; Επιλογή του; Δεν έχει νομίζω καμία σημασία.

Η Αθήνα είναι μια τόσο μικρή πόλη τελικά. Όταν κατέβηκα να ζήσω στη πρωτεύουσα νόμιζα πως θα είμαι ένας άγνωστος μεταξύ άγνωστος. Βασανισμένος από μια επαρχία που ψηλάφιζε μέχρι και τελευταίο σημείο της προσωπικής σου ζωής, είχα μάλλον τις φρούδες ελπίδες ότι εδώ στο μεγάλο κέντρο τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Μη κοροϊδευόμαστε…είναι…αλλά και πάλι είναι στιγμές που νιώθω ότι ο Θεός θέλει να μου κάνει πλάκα…και δυστυχώς αρκετά συχνά ο κύριος εκεί πάνω τα καταφέρνει…εφόσον υπάρχει βέβαια…βασική βλέπετε προϋπόθεση. Δεν έχει στη τελική σημασία πως θα το πεις…ακόμα και στη τύχη, ο Ανδρέας εμφανίστηκε μια ωραία πρωία στο διάβα μου.

Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ…εκεί πάνω που λέτε…που έχετε σχεδόν πείσει τον εαυτό σας ότι έχετε ξεπεράσει μια κατάσταση…αυτή να εμφανίζεται και να παθαίνετε ένα σύγκρυο. Με τη θέα και μόνο του Ανδρέα με διαπέρασε ένα κρύο ρεύμα. Ήταν τόσο όμορφος…τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα μάτια μου…δεν είχε καμιά σχέση με αυτά τα τσόλια που κυκλοφορούσα τόσο καιρό μαζί. Διάφορους με τους οποίους ξόδευα το χρόνο μου απερίσκεπτα. Νομίζω ότι αυτό ήταν πάντα το θέμα μου. Κατά βάση, ενώ μπορεί να είχα πάρει τα φύλλα και τα δέντρα…μη γελάτε…το έκανα εντελώς ενοχικά. Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ πλέον…τώρα που φτάνω και στο τέλος…ότι μετά από κάθε ερωτική συνεύρεση έφευγα αμέσως γιατί ήθελα να βάλω τα κλάματα. Δε μετάνιωνα με τη χριστιανική έννοια γι’ αυτό που έκανα…όχι…δεν ήταν αμαρτία…απλά να…πώς να το πω…ένιωθα ότι ξοδευόμουν αναίτια…απλά και μόνο για να το κάνω…για να αποδείξω σε έναν αόρατο κριτή κάτι. Σήμερα μπορώ να καταλάβω καλύτερα γιατί το έκανα…για να ξεπεράσω κάθε αποτυχία μου και για να θρέψω τον εγωισμό μου…και κακά τα ψέματα…όντως δούλευε…

Προς στιγμή σκέφτηκα να γυρίσω τη πλάτη και να τρέξω. Ήταν η πρώτη σπασμωδική σκέψη που διανοήθηκα να κάνω, αλλά τελικά η ψυχραιμία…ίσως και ο εγωισμός…υπερίσχυσε και χαιρέτησα αυστηρά με ένα αινιγματικό μειδίαμα…που θα έκανε τη Μόνα Λίζα να σκάσει από το κακό της. Από εκείνο τώρα το μισό χαμόγελο μη με ρωτήσετε πως έφτασα στο σπίτι του με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Το μόνο που θυμάμαι στο ενδιάμεσο είναι ότι πήρα την Έλλη…μια πολύ καλή φίλη…ίσως και η μόνη που έχω…για να της πω ότι ετοιμάζομαι να κάνω μια μεγάλη μαλακία.

Το πρώτο φιλί δεν ήταν όπως το περίμενα. Είχα μείνει να τρέμω σαν το ψάρι που ειλικρινά δεν ξέρω αν φίλησα κι ωραία. Εκείνη την ώρα νόμιζα πως θα χυθώ στη κουρελού μπροστά από το τζάκι…ότι θα γίνω ένα με το πάτωμα…οπότε δεν μπορούσα να αποτιμήσω επί της ουσίας το τι μου συνέβαινε. Το επόμενο πρωί…και αφού δεν κοιμήθηκα, αλλά τον κοίταζα να κοιμάται…μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα. Μια βδομάδα μετά και κανένα τηλέφωνο από εκείνον, κατάλαβα ότι μάλλον ήμουν το ξεκαύλωμα μιας νύχτας. Κι ως δια μαγείας, ο εγωισμός για μια ακόμη φορά έκανε το θαύμα του…πολύ πιο γρήγορα από ότι κανείς θα ανέμενε…ο έρωτας χάθηκε και τη θέση του πήρε μια απάθεια. Λόγος; Απλός! Το είχα ζήσει και είχα απομυθοποιήσει το ιδεατό.

Τα πάντα τελικά νομίζω ότι μπορούν να αποδομηθούν. Ο έρωτας, η φιλία, το μίσος…ο μύθος…όλα σας λέω…όλα μα όλα μπορούν να αποδομηθούν. Ακόμα και εκείνο που λέμε αίμα…την ίδια τη σάρκα…κι εκείνη μπορεί να χωριστεί στα εξ ων συνετέθη. Έφτασα να μνημονεύω με σχεδόν συμπόνια τον Ανδρέα…έστω κι αν στην αρχή θαρρώ πως το μίσησα…γιατί μου έμαθε ότι η ζωή είναι μια στιγμή ή ένα σύνολο στιγμών. Κι εκείνη τη στιγμή μπροστά από το τζάκι που έτρεμα σαν το ψάρι…εκείνη τη πρώτη μου στιγμή…γιατί σαν πρώτη την ένιωσα…δεν τη χαλαλίζω για τίποτα στο κόσμο. Δεν τη συγκρίνω βέβαια…στέκομαι πια εδώ μπροστά σας ένας άλλος από το τρέμουλο του τότε…όμως αν η ώρα με έφερνε πάλι εκεί…το ίδιο δοκώ πως θα έκανα.

Σας είπα ότι θέλω να Ζήσω;