Semantics^28

Από τον Ιούλιο που σας άφησα (ναι εσάς τους δυο που με διαβάζετε), τι χαμπάρια; Με capital control σας άφησα, με capital control σας βρίσκω. Θα μου πείτε, βέβαια, έχουμε και τρίτο λαχταριστό – το λιγουρεύεστε; - Μνημόνιο. Ένα δίκιο το έχετε! Ωστόσο, εγώ που δεν σας ξεχνώ, επιστρέφω πάλι με Semantics, γιατί γύρισε δισκογραφικά (sic) η λατρεμένη Από(β)λυτη Ελληνίδα Σταρ. Ναι… εκείνη που έκοψε μαζί με τον Μητσοτάκη και τον Περικλή την κορδέλα εγκαινίων της Ακρόπολης.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα τραγούδι, του οποίου τους στίχους υπογράφει ο Νίκος Καρβέλας. Να σημειώσω ότι στο CD, που φαντάζομαι μπορεί κάποιος να βρει στα περίπτερα (μιας και είναι το μόνο μέρος που του πρέπει), υπογράφει στίχους και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Γεράσιμε, με πολύ φιλική διάθεση, να προσδώσω αυτό το ολίσθημα στους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που ζούμε, γιατί αλλιώς τέτοια κατρακύλα δεν δικαιολογείται μάνα μου… δεν βγαίνω! Στο προκείμενο: το τραγούδι μας ονομάζεται «Συνέντευξη» και ενώ εκ πρώτης ανάγνωσης μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι στηλιτεύει το νοσηρό φαινόμενο της ανεργίας, μετά την πρώτη ακρόαση θα μπορέσεις να καταλάβεις ότι αποτελεί το νέο ύμνο του μέσου Συριζέου!

Το τραγούδι βρίθει από μια υπαρξιακή ανησυχία, του τύπου ποιος είμαι, πού πάω, τι μου έχει συμβεί, πόσα λεφτά έχω, πόσα ξέχασα να δηλώσω… και γενικά μια αμφισημία πάνω στην ίδια μου την ύπαρξη.

Ρώτησε με ποια είμαι,

Ρώτησε με τι κάνω,

Ρώτα με αν με νοιάζει,

Πως ζω ή πως θα πεθάνω

Εδώ θα αποτολμήσω να δώσω αρχικά κάποιες απαντήσεις στις ανησυχίες του συριζοαριστερού ερμηνευτή:

1. «Ρώτα με, με ποιόν βγαίνω». Απ: Με όποιον σου κάτσει μάνα μου. Όταν φθάσεις στους 150 βουλευτές, θα κάνεις συνεργασία και με το διάβολο τον ίδιο, αρκεί να κρατήσεις την καρέκλα.

2. «Σε ποια στάση κοιμάμαι». Απ: Στα τέσσερα βέβαια. Αγαπημένη, εξάλλου στάση και του Πάνου (εντελώς) Καμ(μ)ένου που τόσο αγαπάς να συγκυβερνάς.

3. «Ρώτα με αν την πρώτη μου αγάπη, Που και που την θυμάμαι». Απ: Η πρώτη σου αγάπη ήταν το αντιμνημόνιο, την οποία και προφανώς δεν θυμάσαι. Μην επεκταθώ σε αυτό!

4. «Και αν τα νεύρα μου φταίνε, Που ξεσπάω στα μαλλιά μου». Απ: Αν κρίνουμε από τα μαλλιά της Γαϊτάνη, ως ένα βαθμό, εκεί θα ξεσπάς! Βέβαια η Ιωάννα έφυγε και πήγε στη Λαϊκή Βραδιά, οπότε τώρα δεν ξέρω αν κάτι έχει αλλάξει στο είναι σου.

5. «Ρώτα με πόσα βγάζω, Ρώτα πόσα ξοδεύω». Απ: Το πόσα βγάζεις είναι ένα θέμα. Πολλά αν κρίνουμε από τα πόθεν έσχες των βουλευτών σου. Βέβαια τα μισά τα ξεχνάτε να τα δηλώσετε, γιατί θερίζει το Alzheimer στην Κουμουνδούρου βλέπεις. Ο δε λατρεμένος Σταθάκης ξέχασε περί το 1,80 μύριο και 38 ακίνητα. Έλα μωρέ βρε αδερφέ. Την υγειά μας να ‘χουμε. Το πόσα ξοδεύεις, πάλι καλά που υπάρχει και μια Τρόικα και κάπως σου βάζει κι ένα χαλινάρι.

6. «Με τις μάσκες που αλλάζω, Αν τον κόσμο δουλεύω». Απ: Πάλι καλά που αναγνωρίζεις ότι η κωλοτούμπα έχει γίνει ολυμπιακό σου άθλημα με personal best. Επίσης πάλι καλά που αναγνωρίζεις ότι και με δόξα και τιμή τον κόσμο δούλευες και δουλεύεις, ειδικά με κάτι αλήστου μνήμης δηλώσεις ότι θα «σκίσεις τα Μνημόνια» και ότι θα «καταργήσεις τον ΕΝΦΙΑ».

Φθάνοντας στο ρεφραίν, θα μπορούσα νε ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι δεν έχει γραφτεί τραγούδι άλλο που να κολλά πάνω στο προφίλ του μέσου Συριζέου, του Τσίπρα και όλου του παρεακίου της Κουμουνδούρου όσο το παρών.

Ότι κι αν με ρωτήσεις,

Δεν θα βρεις απαντήσεις

Ούτε ξέρω ποια είμαι, ούτε που πάω

Ότι κι αν με ρωτήσεις,

Τσάμπα θα προσπαθήσεις

Κάποια άλλη κοιμάμαι,

Κάποια άλλη ξυπνάω

Ρώτησε με ό,τι θες

Πάρε ανάσα και πάμε

Άλλη ήμουνα χθες

Και άλλη αύριο θα ‘μαι

Γιατί όταν ο Καρβέλας μπαίνει τόσο άψογα μέσα στην ανισορροπία που ρεζιλεύει και την ίδια παράδοση και παρακαταθήκη της Αριστεράς, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το εκατέρωθεν ξεφτιλίκι έχει περάσει προ πολλού κάθε όριο ανοχής…

Semantics^27: Ένα φιλί από βροχή και φωτιά...

Είναι αυτό που λέμε ένα φιλί από Δυόσμο...
...εντάξει...με λίγο έρπη παρέα...δεν βαριέσαι!!


"Ένα φιλί από δυόσμο χώρισα από το κόσμο
κι η νύχτα με 'βγαλε στην ερημιά
Μια ανατολή φως μου, με ένα φιλί δώσ’ μου
ένα φιλί από βροχή και φωτιά"


(λόγω capital controls, εγώ μέχρι εδώ μπορώ να κάνω ανάλυση...το υπόλοιπο ΔΙΚΟ ΣΑΣ)

Semantics^26

Τρία είναι τα ιστορικά δίπτυχα με τα οποία είναι συνδεδεμένη άρρηκτα η Ελλάδα μέσα στο ρου της Ιστορίας: Θρησκεία, Ποδόσφαιρο και … Eurovision!  Τόσο νέτα, τόσο ξεκάθαρα…

Σκέψου το αναγνώστη μου, πότε άλλοτε βγήκες στις πλατείες και ζητωκραύγασες μετά περισσής αλλοφροσύνης;

Μία για τις ταυτότητες με τον αλήστου μνήμης (τύπου να ζήσουμε, να τον ξεχάσουμε) Χριστόδουλο.

Μία για το Euro το σωτήριο έτος 2004, αναρωτώμενος για τα βάρη των «κρυφών ταλέντων» του τσολιά.

Μία για το Ελενάκι (νυν Ελενάρα) το 2015, αναρωτώμενοι κιόλας για το αν φορά βρακί ή όχι. 

Θα σου έβαζα και τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος το 2011, αλλά τότε βγήκαν για να βρούνε γκόμενα-γκόμενο και να πάρουν στασίδι κάποιοι στην εξουσία… οπότε δεν πολύ-μετράει!

Εμείς να πούμε την αλήθεια, τη Eurovision την είχαμε πάρει κάπως ελαφρά εδώ και χρόνια. Να μου πεις – και με το δίκιο σου – τι προβλήματα είχαμε να λύσουμε; Τι χρώμα Cayenne να πάρουμε, αν έχει ελεύθερο τραπεζάκι στον Κιάμο… άντε και αν το «Παρά Πέντε» θα παίξει αυτή τη βδομάδα κανονικά ή θα έχει πάλι επανάληψη (καλά…αυτό δεν έχει αλλάξει και πολύ μεταξύ μας με την «Εθνική Ελλάδος»).

Φέτος, όμως, θες η κρίση, θες το ποσοστό ανεργίας, θες ο ερχομός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, θες η «πρώτη φορά αριστερά» που έπεσε βαριά, το πήραμε πιο σοβαρά το θέμα. “One last breath” λέγεται το τεμάχιο που στείλαμε και το τραγουδά μιαν πολλάν ωραίαν κοπελιά από την Κύπρο. Που δηλαδή ανάθεμα το Capital Controls που τους κάνανε εκεί οι ρουφιάνοι οι Ευρωπαίοι και αναγκαστήκαμε να τους δώσουμε και το The Voice και τη Eurovision.

Το τραγούδι φαινομενικά είναι μια ξενέρωτη καψουριάρικη μπαλάντα. «Ντορή μη φεύγεις θα φαρμακωθώ», «γύρνα πίσω άπονε μην με αφήνεις μόνη» και τα τοιαύτα. Εσύ, όμως, αναγνωστάκι μου είσαι έξυπνος. Δεν μένεις στην επιφάνεια του λόγου! 24 semantics μου έχεις διαβάσει… δεν μπορείς να θεωρείς ότι τα πράγματα είναι απλά όπως φαίνονται.

Στο ζητούμενο, λοιπόν… το τραγούδι έχει ένα διττό στόχο. Πρώτον, είναι ο ύμνος του μνημονιακού γερμανοτσολιά, ο οποίος δεν αντέχει την ασφυχτική χρηματοδοτική θηλιά των «Θεσμών» (τα βράδια κρυφά τους λέει ακόμα Τρόικα) και ζητά να ανοίξουν και πάλι οι κάνουλες του ΤΧΣ. Κατακλύζεται από ένα αίσθημα απομόνωσης και απώλειας:

My soul, I guess I’m just no one (τα πρώτα σημάδια ότι δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του πλέον)

you killed me and I am done, without a gun (πάγωμα δόσεων το λένε το όπλο)

my light has fade, I feel betrayed (πιο light μάνα μου, αρκεί να δεις τα ratings της Moody’s)

just can’t be brave, without faith (πίστη το Μνημόνιο; Πού ακούστηκαν αυτά;)

How could you leave? (σπαρακτικός ο τόνος…το βλέπετε όλοι!)

Η κορύφωση της απόγνωσης έρχεται στο ρεφραίν:

I’m begging you take me

wherever you have gone (αμένσιοτο λίγο και στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη)

come back and save me

don’t want to be alone (αναφορά στη διεθνή χρηματοδοτική απομόνωση)

nothing left, I just have (εδώ έχει λάθος στο κόμμα… εξηγώ πιο κάτω)

one last breath (μια πνοή του έμεινε του καψερού)

Η στιχουργική μαεστρία όλου του τραγουδιού εντοπίζεται στο στίχο «nothing left, I just have one last breath». Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί όοοολη η αλήθεια. Ο ορθός στίχος είναι:

«nothing, Left I just have, one last breath»

…μεθερμηνευόμενο «τίποπα, μόνο η Αριστερά μου έμεινε, μια τελευταία αναπνοή». Γιατί δεν φτάνει που είναι μνημονιακό σκουλήκι, είναι και Δεξιός ο Γερμανοτσολιάς στιχουργός. Ντροπή και Άισχος έχω να πω εγώ. Τι σου φταίει η Αριστερά βρε σύγχρονε «Εφιάλτη»; Και εδώ έρχεται και το κάλεσμα στην επάρατο Δεξιά:

I’ m begging you take me

out of this firing hell (αμένσιοτο στη λαίλαπα της «Αριστερής» συγκυβέρνησης)

come back and save me (Ποιος να έρθει πίσω; Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς βέβαια)

what happened wasn’t fair (έτσουξε το αποτέλεσμα της 25^ης Ιανουαρίου)

nothing left all that I have

is one last breath

only one last breath

Just pain, fake love and drunken lie (Πόνος του έμεινε και κάτι πιωμένοι Γενικοί Γραμματείς)

Ι struggle to survive, I’m still alive (Παλεύει να ζήσει ο δοσίλογος. Ψόφο δεν έχει!)

I’m fighting tears and fears apart

but still it’s dark, inside my heart (Μαύρος στην καρδιά είναι ο Δεξιός…αμ πως!!)

Και έρχομαι εδώ να ρωτήσω. Πώς επέτρεψε η Αριστερή, λατρεμένη ΕΡΤ να αφήσει να στείλουμε τέτοιο μνημονιακό εμβατήριο με κρυφά καλέσματα στην Τρόικα και τη Δεξιά. Αλλά αυτά γίνονται αγαπητοί γιατί το επιλέξαμε με τους δοσίλογους υπαλλήλους της ΝΔ μέσα στη ΝΕΡΙΤ. Τώρα που θα έρθει ο σύντροφος Τσακνής στη διοίκηση της λατρεμένης και αλησμόνητης ΕΡΤ θα στέλνουμε αυστηρά και μόνο τραγούδια που θα ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες και θα σου προκαλούν ακμή και μουνόψειρες στο άκουσμά τους και μόνο.

Σας αφήνω με δυο πράγματα. Πρώτον με την ευχή ότι η Αριστερά του ΤσιπροΚαμένου θα νικήσει!! Δεύτερον, με το video της λεγάμενης από τη χθεσινή εμφάνιση για να δείτε και μόνοι σας την επιβολή του γαλάζιου φόντου. Δεν θα περάσει η Δεξιά! Δεν θα περάσει το Μνημόνιο! Ποτέ με Αντωνάκη, Μπροστά με Βαρουφάκη!

(Political) Semantics^25

Μούλικα παίζουν στις παιδικές χαρές κι ένας γονέας να τα προσέχει (που αναρωτιέται γιατί έπρεπε αυτός να λύσει το πρόβλημα της ελληνικής υπογεννητικότητας), εργάτες σε τυπογραφική φάμπρικα τυπώνουν μετά μανίας (μπορεί και ραχηλιάρικα…θα σε γελάσω), ζευγαράκια πάνε στο ΑΤΜ (γιατί «απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα κι εγώ ποτέ χατίρι δεν του χάλασα»), κάτι σκεϊτάδες χοροπηδάνε γύρω από το άγαλμα του Βενιζέλου (που αν είχε φωνή το άγαλμα, θα τους είχε ξεχέσει στις κατάρες)… και να ‘σου ένας αλαφιασμένος Θοδωράκης, με ελαφρύ λυκόπιασμα να μας ενημερώνει generically ότι θα αλλάξει τη χώρα, χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα!

Σε ένα άλλο σύμπαν, το ΚΚΕ μας ενημερώνει ότι η ελπίδα είναι εδώ (δείχνοντας την καρδιά), η δύναμη είναι εδώ (δείχνοντας το μυαλό)…και η καύλα Κουτσούμπα μου…η καύλα πού είναι;

Για το τέλος σου έχω αφήσει Κίνημα. Γιατί είναι στιγμές που νιώθω ότι ο χρόνος σταματά ή ότι ζούμε ένα τρελό déjà vu. Γιατί ο Γιώργος και το δημοψήφισμα είναι λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες… κάτι σαν τις ερωτήσεις σε εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα στην αλήστου μνήμης ΝΕΤ…Θεός ή Θάνατος;

(Political) Semantics^24

Το 1981 κάποιος αποφάσισε να κάνει την «πρώτη του πτήση»! Τον έλεγαν μικρό Ανδρέα και προερχόταν από μια οικογένεια με μάλλον γερή πολιτική ιστορία. Η παρακαταθήκη ενός ονόματος βλέπετε, μπορεί να ανοίγει και πόρτες… ενίοτε να βοηθά και στην παράδοση δαχτυλιδιών.

Το 2015 ένας άλλο μικρός ήρωας της καθημερινότητας (που έλεγε και ο αλήστου μνήμης Μικρούτσικος) θέλει να κάνει την «πρώτη του πτήση». Κι ενώ στον προηγούμενο μικρό Ανδρέα, ο απολογισμός κάπου το 1996 υπήρξε μάλλον ατυχής, γιατί έκλεισε με μια Μιμή και μια ροζ βίλλα, για τον μικρό Αλέξη τα πράγματα μένει η ιστορία να δείξει πως θα κριθούν.

Και μιας και μιλάμε για αναφορές σε «πρώτες πτήσεις» να συμβουλέψουμε τον μάλλον θρεφταρούλη Βαγγέλη να προσέχει.. γιατί η Ύβρις ήταν θανάσιμο αμάρτημα ΚΑΙ τότε… ΚΑΙ τώρα…

(Political) Semantics^23

Το να καταφέρεις να κάνεις ένα πιο τρομακτικό προεκλογικό spot από εκείνο του Σαμαρά… το λες και κατόρθωμα. Το λέω αυτό, γιατί οι επικοινωνιολόγοι του καμένου (literally) Καμμένου κατάφεραν να μεταδώσουν μια ειδεχθή αισθητική ακόμα και σε ένα spot που πρωταγωνιστεί ένα γλυκύτατο κατά τ’ άλλα παιδάκι.

Σκηνικό: Ο μικρός Αλέξης παίζει με το τρενάκι σε ένα πολυκατάστημα. Το τρένο εκτροχιάζεται γιατί ο Αλέξης «τον παίζει». Σαν να μην έφτανε που δεν υπάρχει ούτε ένας υπεύθυνος του καταστήματος να σώσει το παιδάκι από τον κάθε επιτήδειο (άτιμη ανεργία), ο Αλέξης ζητά βοήθεια από τον Πάνο-call-me-και-καμένο! Ότι δηλαδή εσύ θα δεις τον Πάνο δίπλα σου και θα πεις «αχ μου εμπνέει εμπιστοσύνη, να τον ρωτήσω». Μη στα πολυλογώ, ο μικρός Αλέξης (καλό ζώο και αυτό) κάθεται στα γόνατα του «Βούδα», στην αγκαλιά του, ο άλλος του μιλά ψιθυριστά και στοργικά…. Μαλάκα ΔΕΝ περιγράφω άλλο... γιατί αν ήμουν Ηθών ή ΕΣΡ θα την είχα κόψει ήδη τη διαφήμιση… για ευνόητους λόγους.

Θέλει ταλέντο να παράγεις κάτι πιο εμετικό και αντιαισθητικό από την ομάδα του Δικτύου 21 του Σαμαρά. Ενίοτε αν είσαι λίγο (έως πολύ) καμένος… μπορεί και να το πετύχεις!

Semantics^22

Το ξέρω ότι σου έλειψε ένα semantics. Η συνήθεια που έγινε λατρεία…που έλεγαν και σε εκείνο το αλήστου μνήμης μουσικό reality. Μην νομίζεις, όταν γράφω semantics νιώθω λίγο σαν την Άσπα…τύπου «αυτή είναι η θέση μου»!

Σήμερα, λοιπόν, η στήλη θα φιλοξενήσει τραγούδι έντεχνο, ο Θεός δηλαδή να το κάνει. Η Άλκηστις μας τραγουδά για χρωστούμενα. Σε μια χώρα που τα χρώστια είναι σήμα κατατεθέν δεκαετίες τώρα, η ερμηνεύτρια μιλά για μια γιορτή που της χρωστά κάποιος. Θα με ρωτήσεις βέβαια, ποια γιορτή; Μην είσαι αφελής αναγνώστη μου. Σε έχω εκπαιδεύσει να διακρίνεις τη λεπτομέρεια πίσω από τον στίχο. Πάμε, λοιπόν, να το πάρουμε μαζί…

«Θα `ρθουν οι φίλοι,
θα `ρθουνε κι οι ξένοι,
όλοι καλεσμένοι
από μόνοι τους»

Σαν πάρτι του φτωχού συγγενή μου ακούγεται αυτό. Εναλλακτικά μου θυμίζει την έκφραση του κολλητού μου «στη γιορτή δεν καλούνται, κουβαλιούνται». Λέξη κλειδί «οι ξένοι». Λέξη κλειδί νούμερο δύο «από μόνοι τους». Μπορείς ευθύς αμέσως να οσμιστείς την αποφορά των ξένων «εταίρων». Βάλε μια Άνγκελα, μια Λαγκάρντ, ένα Ντράγκι, έναν Τόμσεν βρε αδερφέ.

«Θα `χουν μουσικές,
θα φέρουνε και όνειρα,
θα τ’ απλώσουν όλα
στο σεντόνι τους,
πλάι στο κύμα»

Τώρα για όνειρα δεν ξέρω. Αν πάντως το τραγούδι το λέει και καλά ο Πρώην της Βίσση(ς), call me και Πρωθυπουργό, τότε Μνημονιάκι μου μυρίζεται. Και πλάι σε αυτό…χώσε και μια έξοδο στις αγορές, ένα πρωτογενές πλεόνασμα, ένα προαπαιτούμενο…αντε κι έναν τάφο Αμφίπολης, γιατί πολύ σε έχω συμπαθήσει. Στη μαύρη πλερέζα της διακυβέρνησης, ένα όνειρο ζητά ο Αντώνης…μια γιορτή που εκείνοι, οι ξένοι, του χρωστάνε.

«Θέλω γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
απ’ το κύμα να με πας
στον αέρα.
Θέλω τη γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
όσο μου γελάς,
χαρτοπόλεμο
το χρόνο θα σκορπάς»

Τι θέλει μωρέ το παλικάρι; Μια γιορτή! Από τα σαράντα κύματα που τον ταλανίζουν, να τον πάνε στον αέρα. Γιατί όσο του γελάει η Άνγκελα, τότε και αυτός έχει την ελπίδα να κάνει χαρτοπόλεμο το Μνημόνιο, πριν τον προλάβει ο άλλος…έλα που δεν ξέρεις…ο sexy…ο Alexis ντε. Εκείνος βρε που θα σκίσει το Μνημόνιο την επόμενη της εκλογής του και θα χορέψει γυμνός πάνω από τα αποκαΐδια, μαζί με τη Ζωίτσα την Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη αλά μπρατσέτα…ΚΑΙ αυτοί γυμνοί. Εφιάλτης από όσο καταλαβαίνεις!  

«Οι καινούριοι φίλοι
κι οι παλιοί μου έρωτες
κι οι γονείς μου θα `ρθουν
στην κορνίζα τους»

Τώρα γιατί ο Πρώην της Βίσση(ς) θυμάται την Αννούλα στο στίχο, πολύ θα σε γελάσω και δεν το θέλω. Τη μάνα του δε πού τη θυμήθηκε τη δόλια…τι να πω…άβυσσος η ψυχή του δεξιού!

«Κι όλοι αγκαλιασμένοι,
απ’ το αύριο ως το χθες,
να ο χορός που δένει
τις ανθρώπινες,
τις ανθρώπινες φωτιές»

Να σου πάλι κι οι φωτιές. Γιατί σου λέει, γιατί να με προλάβει ο άλλος που θα δει και τον Πάπα πριν τον δω εγώ…να του πω ως άλλη Βίκυ Μοσχολιού «είσαι χριστιανός εσύ;». Το άσμα πάντως κλείνει χαρωπά και αισιόδοξα…έτσι όπως πρέπει στον ονειροπόλο Αντώνη. Που βέβαια εγώ, αγκαλιασμένος με τη Μέρκελ να χορεύω πάνω από σκισμένα Μνημόνια σε φωτιές, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν θα το ευχόμουν!

Άντε αδέρφια…πάμε τώρα όλοι μαζί να προϋπαντήσουμε την ανάπτυξη που «σαμαρικά» ξεπροβάλλει εδώ και κάτι αιώνες. Γιατί αγάπη μου…κι ο Γκοντό να ήταν…θα είχε φτάσει η ριμάδα…

Semantics^21

Πένθος βαρύ στο Παπαριζέικο!

Σου λέει, μετά τα τελευταία νέα που κυκλοφόρησαν για την πάλαι ποτέ μόνη επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας του Κωστάκη Καραμανλή, δηλαδή τη νίκη στη Eurovision με το My Number One, η Έλενα έχει δυο βδομάδες να φάει πιτόγυρο. Αυτό αγαπητέ μου δεν είναι φυσιολογικό… πρώτον γιατί η Έλενα με το πιτόγυρο είναι συνδεδεμένη ωσάν τον Σαμαρά με το πρωτογενές πλεόνασμα… και δεύτερον γιατί ο τζίρος του delivery έχει πέσει κατακόρυφα σου λέει αυτές τις δυο βδομάδες. Που είδε 13% ΦΠΑ ο σουβλατζής της γειτονιάς της μεν, αλλά ξινό του βγήκε δε!

Γυρνώντας, όμως, στα μουσικά, ελάχιστη σημασία έχει ποιος έγραψε τη μουσική για το My Number One. Κι ο Μπάμπης Γκολές να το είχε γράψει, το hidden story θα κρυβόταν πάντα πίσω από τους στίχους. Εδώ, λοιπόν, θέλω να μοιραστώ μαζί μας μια ακόμη τρανταχτή αλήθεια, μια μουσική βόμβα που θα ταράξει συθέμελα την μουσική σκηνή. Οι στίχοι του τραγουδιού ΔΕΝ αναφέρονται στον υποτιθέμενο αγαπημένο της Έλενας, τον τότε Τόνι Μαυρίδη, ούτε σε κάποιο τεκνό άρτι απόφοιτο λυκείου που ζαχάρωνε η Ναταλία Γερμανού. Περήφανα σας λέω…ΟΧΙ! Το τραγούδι αποτελεί ύμνο στο μόνο και ατέλειωτο πάθος της Έλενας… τα πιτόγυρα!

Αν το σκεφτείτε και μόνο, οι στίχοι του άσματος αποκτούν ένα εντελώς καινούργιο νόημα. “You’re my love undercover, you’re my secret passion and I have no other”…έκδηλη η λατρεία της τραγουδίστριας για τη λαδωμένη πίτα και το γύρο χοιρινό που λιγδώνει και τις πιο απαιτητικές κοιλίτσες… μια αγάπη καταδικασμένη, όμως, όταν πρέπει να ανεβαίνεις καθημερινά στις ζυγαριές… εξ ου και το τρώει στα κλεφτά, σχεδόν undercover. Ο στίχος “you’re delicious” αποτελεί τρανή απόδειξη ότι για το πιτόγυρο και μόνο γίνεται ο λόγος!

“You are the one, you're my number one/ The only treasure I'll ever have/ You are the one, you're my number one/ Anything for you 'cause you're the one I love”

(έρωτας + κοιλιοδουλεία = L.F.E)

Όμως μην νομίζεις ότι η Έλενα δεν αναγνωρίζει το πάθος της, αυτό που σαν κάθε άλλη αμαρτία, την έχει ωθήσει σε κάθε εμφάνιση της πλέον να πηγαίνει ακουμπώντας τοίχο-τοίχο επειδή ο κορσές τη σφίγγει σαν θηλιά. “You're addiction, my conviction/ You're my passion, my relief, my crucifixion”. Μα τι Γολγοθά περνά αυτή η κοπέλα…

Η αποθέωση, η απόγνωση του ανθρώπου που ζει τις αδυναμίες του στο έπακρο έρχεται με μια σπαρακτική ομολογία, μια δήλωση βαθειάς αγάπης στο δίπιττο που μπορεί να χορτάσει και τον πιο πεινασμένο, τον πιο απαιτητικό φαγάνα...

“Never leave me and believe me/ You will be the sun into my raining season/ Never leave me and believe me/ In my empty life you'll be the only reason”

(κατά το «Ντορή μην με αφήνεις, θα φαρμακωθώ!»)

Τώρα που έμαθες την όλη αλήθεια… πάμε για ένα πιτόγυρο με 13% ΦΠΑ;