Semantics^22

Το ξέρω ότι σου έλειψε ένα semantics. Η συνήθεια που έγινε λατρεία…που έλεγαν και σε εκείνο το αλήστου μνήμης μουσικό reality. Μην νομίζεις, όταν γράφω semantics νιώθω λίγο σαν την Άσπα…τύπου «αυτή είναι η θέση μου»!

Σήμερα, λοιπόν, η στήλη θα φιλοξενήσει τραγούδι έντεχνο, ο Θεός δηλαδή να το κάνει. Η Άλκηστις μας τραγουδά για χρωστούμενα. Σε μια χώρα που τα χρώστια είναι σήμα κατατεθέν δεκαετίες τώρα, η ερμηνεύτρια μιλά για μια γιορτή που της χρωστά κάποιος. Θα με ρωτήσεις βέβαια, ποια γιορτή; Μην είσαι αφελής αναγνώστη μου. Σε έχω εκπαιδεύσει να διακρίνεις τη λεπτομέρεια πίσω από τον στίχο. Πάμε, λοιπόν, να το πάρουμε μαζί…

«Θα `ρθουν οι φίλοι,
θα `ρθουνε κι οι ξένοι,
όλοι καλεσμένοι
από μόνοι τους»

Σαν πάρτι του φτωχού συγγενή μου ακούγεται αυτό. Εναλλακτικά μου θυμίζει την έκφραση του κολλητού μου «στη γιορτή δεν καλούνται, κουβαλιούνται». Λέξη κλειδί «οι ξένοι». Λέξη κλειδί νούμερο δύο «από μόνοι τους». Μπορείς ευθύς αμέσως να οσμιστείς την αποφορά των ξένων «εταίρων». Βάλε μια Άνγκελα, μια Λαγκάρντ, ένα Ντράγκι, έναν Τόμσεν βρε αδερφέ.

«Θα `χουν μουσικές,
θα φέρουνε και όνειρα,
θα τ’ απλώσουν όλα
στο σεντόνι τους,
πλάι στο κύμα»

Τώρα για όνειρα δεν ξέρω. Αν πάντως το τραγούδι το λέει και καλά ο Πρώην της Βίσση(ς), call me και Πρωθυπουργό, τότε Μνημονιάκι μου μυρίζεται. Και πλάι σε αυτό…χώσε και μια έξοδο στις αγορές, ένα πρωτογενές πλεόνασμα, ένα προαπαιτούμενο…αντε κι έναν τάφο Αμφίπολης, γιατί πολύ σε έχω συμπαθήσει. Στη μαύρη πλερέζα της διακυβέρνησης, ένα όνειρο ζητά ο Αντώνης…μια γιορτή που εκείνοι, οι ξένοι, του χρωστάνε.

«Θέλω γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
απ’ το κύμα να με πας
στον αέρα.
Θέλω τη γιορτή,
τη γιορτή που μου χρωστάς,
όσο μου γελάς,
χαρτοπόλεμο
το χρόνο θα σκορπάς»

Τι θέλει μωρέ το παλικάρι; Μια γιορτή! Από τα σαράντα κύματα που τον ταλανίζουν, να τον πάνε στον αέρα. Γιατί όσο του γελάει η Άνγκελα, τότε και αυτός έχει την ελπίδα να κάνει χαρτοπόλεμο το Μνημόνιο, πριν τον προλάβει ο άλλος…έλα που δεν ξέρεις…ο sexy…ο Alexis ντε. Εκείνος βρε που θα σκίσει το Μνημόνιο την επόμενη της εκλογής του και θα χορέψει γυμνός πάνω από τα αποκαΐδια, μαζί με τη Ζωίτσα την Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη αλά μπρατσέτα…ΚΑΙ αυτοί γυμνοί. Εφιάλτης από όσο καταλαβαίνεις!  

«Οι καινούριοι φίλοι
κι οι παλιοί μου έρωτες
κι οι γονείς μου θα `ρθουν
στην κορνίζα τους»

Τώρα γιατί ο Πρώην της Βίσση(ς) θυμάται την Αννούλα στο στίχο, πολύ θα σε γελάσω και δεν το θέλω. Τη μάνα του δε πού τη θυμήθηκε τη δόλια…τι να πω…άβυσσος η ψυχή του δεξιού!

«Κι όλοι αγκαλιασμένοι,
απ’ το αύριο ως το χθες,
να ο χορός που δένει
τις ανθρώπινες,
τις ανθρώπινες φωτιές»

Να σου πάλι κι οι φωτιές. Γιατί σου λέει, γιατί να με προλάβει ο άλλος που θα δει και τον Πάπα πριν τον δω εγώ…να του πω ως άλλη Βίκυ Μοσχολιού «είσαι χριστιανός εσύ;». Το άσμα πάντως κλείνει χαρωπά και αισιόδοξα…έτσι όπως πρέπει στον ονειροπόλο Αντώνη. Που βέβαια εγώ, αγκαλιασμένος με τη Μέρκελ να χορεύω πάνω από σκισμένα Μνημόνια σε φωτιές, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν θα το ευχόμουν!

Άντε αδέρφια…πάμε τώρα όλοι μαζί να προϋπαντήσουμε την ανάπτυξη που «σαμαρικά» ξεπροβάλλει εδώ και κάτι αιώνες. Γιατί αγάπη μου…κι ο Γκοντό να ήταν…θα είχε φτάσει η ριμάδα…