(Political) Semantics^25

Μούλικα παίζουν στις παιδικές χαρές κι ένας γονέας να τα προσέχει (που αναρωτιέται γιατί έπρεπε αυτός να λύσει το πρόβλημα της ελληνικής υπογεννητικότητας), εργάτες σε τυπογραφική φάμπρικα τυπώνουν μετά μανίας (μπορεί και ραχηλιάρικα…θα σε γελάσω), ζευγαράκια πάνε στο ΑΤΜ (γιατί «απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα κι εγώ ποτέ χατίρι δεν του χάλασα»), κάτι σκεϊτάδες χοροπηδάνε γύρω από το άγαλμα του Βενιζέλου (που αν είχε φωνή το άγαλμα, θα τους είχε ξεχέσει στις κατάρες)… και να ‘σου ένας αλαφιασμένος Θοδωράκης, με ελαφρύ λυκόπιασμα να μας ενημερώνει generically ότι θα αλλάξει τη χώρα, χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα!

Σε ένα άλλο σύμπαν, το ΚΚΕ μας ενημερώνει ότι η ελπίδα είναι εδώ (δείχνοντας την καρδιά), η δύναμη είναι εδώ (δείχνοντας το μυαλό)…και η καύλα Κουτσούμπα μου…η καύλα πού είναι;

Για το τέλος σου έχω αφήσει Κίνημα. Γιατί είναι στιγμές που νιώθω ότι ο χρόνος σταματά ή ότι ζούμε ένα τρελό déjà vu. Γιατί ο Γιώργος και το δημοψήφισμα είναι λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες… κάτι σαν τις ερωτήσεις σε εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα στην αλήστου μνήμης ΝΕΤ…Θεός ή Θάνατος;