Όταν ο Νίκολο συνάντησε τα work ethics

Αξίωμα: Η πολιτική ηθική δεν είναι συμβατή με την προσωπική ηθική! Με αυτό θαρρώ πως θα συμφωνούσε κι ο Μακιαβέλι που τόσο αγάπησε και τους σκοπούς και τα μέσα. Δεν ξέρω αν ο Νίκολο όταν γνώριζε την Γκερέκου, τον Οικονόμου, την Τζάκρη ή τη Μακρή θα ένιωθε δικαιωμένος ή αν θα έσκιζε όλες τις επανεκδόσεις του Ηγεμόνα. Αυτό που γνωρίζω, με σχετική βεβαιότητα, είναι ότι θα αναθεωρούσε άρδην τις μελέτες περιπτώσεων του, με στοιχεία από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της «πολιτικής ζωής» αυτού του τόπου είναι ότι επί της ουσίας είναι περισσότερο κομματική, παρά πολιτική. Ως εκ τούτου, οι βουλευτές σπανίως αποφασίζουν με γνώμονα τον πολίτη, αλλά κυρίως με βάση τι επιτάσσει το κόμμα ή η εκλογική τους βάση. Εδώ κρύβεται και μια άλλη πτυχή του προβλήματος, αν δηλαδή η πολιτική είναι επάγγελμα ή λειτούργημα. Όμως, επειδή το τελευταίο είναι σχεδόν γραφικό στις μέρες μας…όσο τουλάχιστον «τα όρια της σάτιρας»…ας σταθούμε καλύτερα στο πρώτο. Αν, λοιπόν, η πολιτική αποτελεί ένα ακόμη επάγγελμα με ΚΑΔ, τότε τι κάνει έναν πολιτικό σωστό επαγγελματία;

Αν ρωτήσουμε ένα σύνολο managers για το τι στοιχεία πρέπει να διαθέτει ένας σωστός επαγγελματίας, τότε θα συναντήσουμε λέξεις όπως: παραγωγικότητα, εμπιστοσύνη, πίστη, προσαρμοστικότητα, αποτελεσματικότητα και πολλές άλλες. Θα προτιμούσα, όμως, να σταθώ σε δύο από αυτές. Για έναν κομματάρχη, ο πολιτικός του πρέπει να είναι αποτελεσματικός. Αυτό σημαίνει να του αποδίδει τα μέγιστα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Για να το ξεκαθαρίσουμε…δεν μιλάμε εδώ για χρήματα κατ’ ανάγκη. Μιλάμε πρωτίστως δημοσκοπικά και εκλογικά απτά! Δεύτερο βασικό στοιχείο είναι η πίστη. Να σου το θρησκευτικό στοιχείο! Δεν έχει καμιά αξία να έχεις αποκτήσει απλά μια εκλογική βάση per se, πρέπει επιπρόσθετα αυτή η βάση να είναι και ακλόνητη και αμετακίνητη, σαν βράχος ένα πράγμα.

Οι πρόσφατες, λοιπόν, μετακινήσεις «στελεχών» τι μας αποδεικνύουν; Πρώτον, οι Έλληνες πολιτικοί τείνουν να είναι αναποτελεσματικοί. Αυτό αποδεικνύεται από τα χαμηλά ποσοστά που συγκεντρώνει ο δικομματισμός στο σύνολό του, αλλά και από το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιτύχει την αυτοδυναμία. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι πλέον και πιστοί. Οι ανεξαρτητοποιήσεις και μετακινήσεις τους από κόμμα σε κόμμα είναι πιο συχνές και από τα δρομολόγια του 11…του τρόλεϊ! Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι μαζί τους μετακινείται και μια ολόκληρη εκλογική βάση, η οποία διαφαίνεται ότι τους ακολουθεί όπου κι αν πάνε. Θεωρητικά...ακόμη και στο διάολο!

Προσωπικά μιλώντας, το θέμα δεν είναι κατά πόσο οι Έλληνες «πολιτικοί» είναι εν τέλει ηθικοί, αλλά κατά πόσο είναι «επαγγελματίες». Κι αν η πολιτική ηθική θα ήθελε τουλάχιστον έναν Μακιαβέλι για να προσεγγισθεί με ορθό και επιστημονικό τρόπο, η πολιτική επαγγελματικότητα μπορεί να προσεγγισθεί με πρακτικότατα κριτήρια. Το ερώτημα, βέβαια, σε μια τέτοια περίπτωση παραμένει το εξής: «Γιατί δεν στέλνουμε την κάθε κα. Γκερέκου στον ΟΑΕΔ;». Θαρρώ πως η απάντηση στέκει σε ένα και μοναδικό αμίμητο ελληνικό παράδοξο. Ο Έλληνας ψηφοφόρος σκέφτεται όπως ακριβώς ο Έλληνας κομματάρχης! Για να το κάνω πιο λιανά…όπως ακριβώς και η πωλήτρια στα μαγαζιά του Κολωνακίου, η οποία συμπεριφέρεται στους πελάτες τόσο ξινά σαν να είναι δικό της το μαγαζί. Τελικά, είναι αυτή η αβυσσαλέα ενσυναίσθηση που μας πεθαίνει ως λαό… #not