Sleep-watching

Δεν έχω τι να γράψω, ή μάλλον για να είμαι ακριβής έχω τόσα να γράψω που απλά δεν μπορώ. Όχι τόσο γιατί κωλύομαι, όσο επειδή τα πιο πολλά από αυτά δεν μπορούν να μετουσιωθούν εύκολα σε λέξεις. Βλέπεις αυτό το ιστολόγιο δεν υπήρξε ποτέ ένα είδος ημερολογίου καταστρώματος, ένα μαύρο κουτί της ύπαρξης μου. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη στιγμή είναι μια σκέψη που περνά φευγαλέα όσο γράφω αυτές τις λίγες αράδες.

«Θυμάμαι τις φορές που υπήρξα πραγματικά ερωτευμένος στη ζωή μου»

Άλλοι έρωτες ευδοκίμησαν, άλλοι απομυθοποιήθηκαν, άλλοι ήσαν απλά υπερβολικοί, ενώ τέλος άλλοι δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τους γνήσιους, εκείνους που με σημάδεψαν, από εκείνους που έσβησαν σαν φωτοβολίδες πάθους και ενθουσιασμού, τότε ειδοποιός διαφορά υπήρξε σίγουρα μια στιγμή, εκείνη της «παρακολούθησης του ύπνου». Θυμάμαι, σχεδόν μετράω συλλαβιστά, τις φορές που παρακολούθησα τον ερωτά μου να κοιμάται, ενώ εγώ έστεκα ξάγρυπνος θαυμάζοντας τον. Μετά από μια κουραστική μέρα, ένα σεξ μέσα στον ιδρώτα ή απλά ένα γλυκό ύπνο όπως αρμόζει σε μια συνηθισμένη μέρα.

Με σιγουριά καταλήγω ότι «μακάριοι οι άνθρωποι που έχουν ξυπνήσει με τον έρωτα στο πλευρό τους, περνώντας λίγα λεπτά κοιτάζοντας τον να αποκοιμιέται στα ίδια σεντόνια». Ακόμα κι αν δεν το αναγνωρίζουν, θαρρώ πως έχουν υπάρξει τόσο ευλογημένοι!