Προτεραιότητες

Στη φρενίτιδα του αντιμνημονιακού αγώνα, δεν χωρά καμία στήριξη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Βλέπεις, ο σκοπός εκτός από το να αγιάζει τα μέσα, μετατοπίζει, μάλλον, και τις προτεραιότητες. Όπως θα έλεγε και κάποιος ινστρούχτορας του ΚΚΕ: «Σύντροφοι, ο αγώνας είναι ένας, η ανατροπή των καπιταλιστών! Όλα τα άλλα είναι ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και εγκατάλειψη της πραγματικής μάχης». Ωστόσο, καλό είναι να θυμόνται οι κυβερνώντες και μη ότι η όποια κριτική εδράζεται τόσο ως προς τα γενόμενα, αλλά παραδόξως και ως προς τα μη-γενόμενα.

Ο Βασίλης Ξυδιάς, θεολόγος καθηγητής μέσης εκπαίδευσης (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό τον κόσμο), έγραψε ένα άρθρο στο tvxs.gr με θέμα το δίλημμα ανάμεσα στην πολιτική ορθότητα ή την πολιτική επιλογή. Κάτω από την παντιέρα του αντιμνημονιακού αγώνα, εκείνου που συσπείρωσε τη δεξιά, την «αριστερά», τους φασίστες, τους καμένους Έλληνες και πάσης φύσεως παρελκόμενα, νοσηρά ή μη, ο κ. Ξυδιάς αναρωτιέται κατά πόσο πρέπει διάφορα κοινωνικά ζητήματα να κάνουν ένα βήμα πίσω προς χάριν της θεάρεστης αντιμνημονιακής πάλης. Ο θεολόγος καθηγητής απορρίπτει, ως μη αναγκαία επί των παρουσών συνθηκών (ενδεχομένως και διαστρεβλωτική), την όποια προοδευτικότητα – κάλπικη ή χαζή κατά τη γνώμη του – γιατί ο εχθρός του γένους αυτή τη στιγμή είναι ένας…το Μνημόνιο. Ουδέτερο ουσιαστικό, βαριά χαρακτηρισμένο από τα κύματα «αγανακτισμένων», ιδεολογικά ασημάδευτων, εν πολλοίς καιροσκόπων και σφετεριστών, το Μνημόνιο θα απασχολήσει στο μέλλον – κατά την ταπεινή μου γνώμη – πολλούς ιστορικούς και επιστήμονες.

«Αν δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι περιμένουν μερικά ακόμα χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν μήνυση σ’ αυτούς που τους λοιδορούν θα πάθουν πολύ μεγάλη ζημιά;», αναρωτιέται «επαναστατικά» ο κ. Ξυδιάς. Μιας και, όμως, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη, μια μέρα μετά έρχεται η είδηση για την επίθεση σε δύο νεαρούς ομοφυλόφιλους στο Παγκράτι για του πετάξει την αντιμνημονιακή σούπα στη μάπα. Ευτυχώς να λέμε που τα παιδιά δεν κηδεύτηκαν την επόμενη μέρα!

Έτσι κρύα όπως στάζει η σούπα στο πρόσωπο του κ. Ξυδιά, να αναρωτηθώ κι εγώ με τη σειρά μου: «πόσο θα μπορέσει αυτή η χώρα να αντέξει με τόση βλακεία που δέρνει τους πολίτες της;». Γιατί αν όντως ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι ο πολίτης, τότε πραγματικά η δημοκρατία μας είναι, μάλλον, τζούφια…