Sunday-table

Τα τελευταία χρόνια, τα οικογενειακά τραπέζια της Κυριακής μονοπωλούνται από την οικονομική κρίση, με εμένα διαρκώς να προσπαθώ να τους διορθώσω ότι κανονικά θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τον όρο οικονομική ύφεση. Το έργο βαρετό, σε σημείο που πλέον δεν συμμετέχω σχεδόν καθόλου στις συζητήσεις. Στη «δουλειά» πάλι, θαρρείς πως το μόνο που απασχολεί το προσωπικό είναι οι μειώσεις που έφαγαν στους μισθούς. Θα μου πεις ρε φίλε τι θες να τους ενδιαφέρει, το πορτοφόλι και τα μπικικίνια μέσα σ’ αυτό θα κινούν πάντα το topic, που λένε και στο Νησί. Δεν διαφωνώ καθόλου, αλλά από την άλλη η ονείρωξη του να γυρίσεις στο 2007 δεν προσφέρει και απολύτως τίποτα, πολύ απλά γιατί δεν θα γυρίσεις ποτέ!

Ακόμα κι αν το θέμα ξεφεύγει από την οικονομική δυσχέρεια που «μας έφεραν», αυτογνωσία μηδενική λες και δεν έχει περάσει μια μέρα από τετρακόσιες είκοσι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τότε θα πάει αναγκαστικά στο τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου. Το ήξερα μετά βεβαιότητας ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο θέμα της αποκατάστασης, απλά δεν γνώριζα εκ των προτέρων τις αντοχές μου στο να το διαχειριστώ. Όσο τα χρόνια περνάν τότε η αγωνία της οικογένειας για αναπαραγωγή και διαιώνιση θα γίνεται όλο και πιο έντονη. Είναι δράμα να αντιμετωπίζεσαι ως εργένης όταν διατηρείς μια μακροχρόνια σχέση, με την οποία μάλιστα είσαι απόλυτα ευχαριστημένος.

Εκεί, λοιπόν, εμφανίζονται οι τάσεις φυγής, αναλογιζόμενος ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κοινωνία σου είναι απλά να ενταχθείς σε μια άλλη κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί ότι θα είναι πιο ανεκτική και ανοιχτή, το μόνο εχέγγυο που έχεις, η μόνη δικλείδα ασφαλείας είναι ότι θα επιλέξεις εσύ τη βεντάλια της κοινωνικότητας σου.

Και κάπως έτσι κλείνει μια όμορφη, συνηθισμένη πλέον και περιοδική Κυριακή…